# Η Φτώχεια Γύρω μας Απλώνεται Καθημερινά #

 

Pablo Picasso

Μπερδεύεσαι στιγμές - στιγμές....δύσκολο το κουβάρι...που η ζωή σου ξετυλίγει..Είσαι γεμάτος ενοχές...αν καθημερινά σωστά ετοποθετήθηκες ...αν τα κατάφερες...μικρός κι αν φάνταζες εσύ ...το χρέος σου να κάνεις...Θα αναρωτιέσαι για ποιό χρέος σας μιλώ...και την ταχτοποιημένη σας ζωή...άξαφνα σας ταράζω...

Θεός δεν είμαι μάτια μου...δικαιοσύνη να μοιράζω...μα ένας άνθρωπος απλός και ταπεινός...που τη δική μου τη ζωή...μα και των γύρω μου εκτιμώ...και στα σκουπίδια αυτήν δεν την πετώ...και δεν την ευτελίζω...
Δεν νιώθεις τάχα ενοχές...μέσα στον τόπο σου...ξεριζωμένες τις καρδιές ανθρώπων να αντικρύζεις ?

Έρχονται μέρες μπρος στα μάτια σου η αγανάχτηση επίσκεψη σου κάνει...Όσο κι αν εσύ εμπόρεσες την καθημερινότητά σου να παλεύεις....εκεί έξω ...εκεί δίπλα σου...χέρια απλωμένα σου ζητούν το μερτικό τους για να πάρουν..Ποιό άραγε απ' τα δυο τα συναισθήματα μπορώ να καταγράψω....του απλωμένου του χεριού...που ελεημοσύνη μου γυρεύει... απαίσιο ..λυπητερό θαρρώ συναίσθημα ...για τον αναγκασμένο ...έτσι εκεί με το κεφάλι της ντροπης ή το δικό σου το συναίσθημα...που αδιαφορία άλλοτε στη μνήμη μου μου φέρνει...

 

Κι έτσι το δρόμο παίρνω αυτόν τον δύσκολο και τον μοναχικό...στην αμμουδιά για να με βγάλει...
τη σκέψη μου να συγκροτήσω ...να σκεφτώ ...να αναρωτηθώ....πολλές φορές...Άραγε εσύ ο ένας... ο μόνος ...ο αδύναμος ...μα τόσο δυνατός με τους άλλους σαν ενωθείς...αν καταφέρεις το αχόρταγο δικό σου το εγώ...στην άκρη εκεί για λίγο να παραμερίσεις..άραγε θα λογίζεσαι άνθρωπος για τάχατες θα παραμείνεις ένα αρπαχτικό?

Πάντα μες στη ζωή μου πίστευα ...πως τις ζωές των πολιτών η οργανωμένη Πολιτεία οφείλει να φροντίζει...
Μα ήρθανε δύσκολοι καιροί...και προδοθήκαμε πολύ...και η πολιτεία ανίκανη πια για τους ανθρώπους της συνολικά δε νοιάζεται...και το συμφέρον των ολίγων πια φροντίζει...Και παρατάς τις θεωρίες σου τις κοινωνιολογικές,τις δίκαιες που αξιοπρέπεια εφαρμοσμένες θα 'πρεπε να μοιράζουν...και σκέφτεσαι ανθρώπινα και απλά....το χρέος σου εσύ ο ταπεινός και από το υστέρημά σου..όσο αντέχεις και μπορείς για την καρδιά σου να το κάνεις...

Και πάντα μες στο νου μου έρχονται κείμενα και μυθιστορήματα της κλασσικής Λογοτεχνίας...ένα αριστούργημα είναι αυτό του Λέοντα Τολστόι....Μιλά για την Ανάσταση...αυτής της Κοινωνίας...ανά τους αιώνες...Υπέροχοι οι στοχασμοί του συγγραφέα για την έννοια Κράτος....Να κάτι που θά 'πρεπε φίλοι μου να διαβάσετε και να μη θεωρηθεί ο χρόνος σας χαμένος...

Τι νόημα έχει στη ζωή...αν δίπλα σου κι εκεί που περπατάς...
την ασχήμια κάθε σου πρωινό.... μπροστά σου αντικρύζεις?

 # Η Φτώχεια Γύρω μας Απλώνεται Καθημερινά # - Δοκίμιον

( Σοφίας Θεοδοσιάδη )

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,