''για αναπαμό προσεύχομαι''......

Στης σιγαλιάς του σκοταδιού..
στο πάπλωμα της νύχτας σκορπισμένη..
χτύποι γεννιούνται δυνατοί και
σφίγγεται..αναλιώνει η καρδιά μου..
χρόνια είχα πάψει να κοιτάζω στο φθαρτό..
μον' στέκομαι σε κείνα τα παράριζα
κομμάτια του κορμιού σου..
τα παιδιά σου..
γλυκειά συνέχεια στου σύμπαντος τη ζήση ..
και στην ψυχή σου τώρα αναζητώ..
το αιώνιο να αντικρύσω..
Λένε πως μεγαλώνουνε..
παίρνουν μορφή και γιγαντώνονται 
οι σκιές οι αγαπημένες..
Λένε πως τριγυρνάνε οι ψυχές..
στέκουνε μ' απλωμένα τα φτερά..
σ' όσους πολύ αγάπησαν..
ενοιάστηκαν..ελάτρεψαν..
αέναο νανούρισμα θαρρείς..
στο λίκνο της ψυχής μας..
είναι που βρήκαν καταφύγιο..
που βρήκανε απάγκιο..
είναι που φωτιστήκανε με φως..
στον ήλιο της ημέρας τον κοινό..
Πάνε κιόλας μήνες εννιά..
που μοναχή σου εταξίδεψες..
εκείνο το ταξίδι που ετοίμαζες..
ερήμην σου..ανεπιθύμητα..άθελα..
ολάκερη ζωή..
στο θάνατο οδεύοντας
από της γέννας σου..
της γέννας μας την ώρα..
εκείνο που φοβόσουνα..
το μακρινό..το άγνωστο..
το σκοτεινό το μονοπάτι..
κρύωνες και σκιαζόσουνα..
το παγωμένο χώμα..
κι εγώ..
από τη μέρα που σε φίλησα..
σε κείνο μας το ύστερο φιλί..
εκείνο που τα χείλη μαρμαρώνει..
για αναπαμό προσεύχομαι..
''ψυχής αναπαμό''..
κρατώ στις χούφτες μου απαλά..
δυο κόκκους λιβανιού..
με μυρωδιές στο ξεπροβόδισμα..
στέκομαι της ψυχής σου..
μα εσένα η έννοια σου τρανή..
τρανή ήταν πάντα μάνας έννοιας
έρχεσαι μες στον ύπνο μου..
βρίσκεις και ψάχνεις αφορμές..
ψάχνεις θαρρείς για θησαυρό..
στο ερειπωμένο σπίτι..
αχνίζουνε πα στα χαλάσματα..
οι μυρωδιές βρεμμένου χώματος..
στο φυτρωμένο απρόσμενα θυμάρι..
ήρθες κι απόψε τρύπωσες..
έψαχνες για αλυσίδα..
εκείνη τη χρυσή που την εκρέμασες 
στης εγγονής σου το λαιμό..
είναι εκεί..πα στο λαιμό..
για να φυλάει το καλό..
που έστειλαν τα χέρια σου..
μωράκι σαν τηνε αγκάλιασες..
και άνοιξε τα μάτια..
Πήγαιναν κι έρχονταν στιγμές..
τον ίσκιο σου έψαχνα να βρω..
να 'ρθω να γονατίσω..
να μου χαϊδεύεις τα μαλλιά 
κάθε που θα λυγίζω..
μα τώρα σε παρακαλώ..
γλυκειά μου..αναπαμμένη..
μοιραία της ζωής μου συ μορφή..
γαλήνεψε..μην τριγυρνάς
στα καλντερίμια με τους ζωντανούς..
τη διάβηκες τη μυστική
την πύλη του Αχέροντα..
τον πλήρωσες τον ακριβό τον οβολό..
στα βάσανα της Γης..
στη λίμνη Αχερουσία εκολύμπησες..
αντίπερα ευρέθηκες σε μια νυχτιά..
επρόλαβες..εκέντησες τα όνειρα ..
στο δαντελένιο γιαδάκι της ψυχής μας..  
στης σύντομης περπατησιάς..
στης βόλτας σου..
στης Γης τα φωτεινά τα μονοπάτια..  
στη γειτονιά σου τώρα κατοικείς..
με τους αποθαμένους..
στης θύμησης αναγεννιέσαι απ' την αρχή..
δεν απολησμονιέσαι........

''για αναπαμό προσεύχομαι''- Σοφία Θεοδοσιάδη..
............................................................................................................

'' λες μπόρα Φθινοπωρινή..ο έρως ''....

Πως να χωρέσεις μια στιγμή..
στις χούφτες πως ..
πως να την στραμπουλήξεις...?
θα ξεψυχήσει σαν το περιστέρι το λευκό..
νεκρή  πα στο περβάζι της καρδιάς
τα δάχτυλα σαν σφίξεις..
σαν μετανάστης δε γενεί
δε σκίσει τους αιθέρες..
μόνη.. ζητιάνα..ορφανεμένη τριγυρνά..
Δεν περιγράφεται μάτια μου η στιγμή..
μονάχα απαντιέται..
σαν  μπόρα Φθινοπωρινή..
κάθετα καταβρέχεται ο κήπος της καρδιάς..
χέρσος ή γόνιμος κι αν είν'..
φουσκώνουνε οι σπόροι του..
βλασταίνουν..
στους μαύρους..τους ξανθούς..
τους γκρίζους κρόταφους της γυναικός..
στέκεται απειλητικός..
ο έρωτας ο κλέφτης..
αλάνι ατίθασο..ασυμβίβαστο..
ψυχής αληταριό..
υφάδια γνέθει..κουρελούς προικιό..
χρώματα στης παστάδας το κρεββάτι..

 ''λες μπόρα Φθινοπωρινή..ο έρως'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
..................................................................................................................................................................

'' στο πρώτο το κουδούνι''..........

art :Chakvetadze Nino

Σαν νιώσεις μέσα σου πως καίει ένα κερί..
σαν το σκοτάδι σου με αναλαμπές φωτίζει..
στο πρώτο χτύπημα του κουδουνιού..
πινέλλο πάρε και χαρτί..
σκέψεις..ψυχές..οράματα..
εσύ που ονειρευόσουνα..
που ορέχτηκες του κόσμου το καρβέλι
να αλατίσεις..
''ζωγράφισε'' παράτολμα..
αγγέλων παίδων - στρατιές..
στη σκάλα ολόρθος να σταθείς..  
στα μάτια να κοιτάξεις τα παιδιά..
έτοιμος λες από καιρό..
από μιας ζωής επιλογή..
ορκίστηκες στα μέσα σου..
βλέμματα αληθινά και συνομωτικά..
επαναστάτης μίας διδαχής..
ενός βιβλίου άγραφου..
τον κόσμο να αλλάξεις..
αλλέως πως? γιατί εχρίσθης ''δάσκαλος''..
''δεν εκαθόσουνα στ' αυγά σου''?
Έτσι μας έλεγε..
μας έμαθε εμάς ο μπαρμπα- Λιας..
ο λογικός πατέρας μας..
να κουβαλάμε την ευθύνη και τα πρέπει..
σ' αυτό που ολόψυχα εταχθήκαμε ..
όχι τα πρέπει εκείνα του συρμού..
μα της ευθύνης της μεγάλης μας..
τα ''καθώς πρέπει''..της ευθύνης..
κι ύστερα εμεγαλώσαμε..
και εδιαβάσαμε και ρήσεις αλλονών..
στου Καζαντζάκη τη σοφή 
''ετρομάξαμε'' σκιαχτήκαμε..
κι έπειτα προσπαθήσαμε και
εντρυφήσαμε στη ρήση:

“Ν' αγαπάς την ευθύνη. Να λες:

Εγώ, εγώ μονάχος μου 

έχω χρέος να σώσω τη γης. 

Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.”

μα πως αναρωτιόμασταν..

βουλιάζει στα βαθιά όποιος τολμά.

πέτρες βαριές στους ώμους να σηκώσει..

κι ύστερα πάλι μελετήσαμε
και στα παιδιά εσκύψαμε 
του σπουδαίουτου Έντμουντ Μπεργκ..

εκείνα τα παιδιά που αύριο
στα χέρια θα κρατούν..
των πολιτών τις τύχες..

Δεν δίνεται με νόμους..γράμματα..
κανόνες συμβουλές..

η φλόγα μες στα στήθια του δασκάλου..

Σε σένα δάσκαλε..συνάδελφε 

πρόθυμε ..οραματιστή..

σε σένα έλαχε ψυχές για να ζυμώσεις

να τις  πλάσεις..
γύρω σου κοίτα..και

μη λυπηθείς και μην τσιγγουνευτείς..
γίνε μοναχικός..αφόβητος..
μπροστάρης  καβαλλάρης..
σωτήρας γίνε..γητευτής..
των διψασμένων παιδικών ψυχών..

χρόνο αφιέρωσε..και δώσε..

και μην ξεχνάς..να θυμηθείς

πως καταθέτοντας εισπράττεις..
το χαμογέλιο τους η ανταμοιβή..
η λάμψη των ματιών τους...

 '' στο πρώτο το κουδούνι..'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
.........................................................................................................

'' στολίδια αγάπης είν' τα λόγια σου ''....

Στολίδια αγάπης είν' τα λόγια σου
μίλια κωπηλατούνε..
αράζουνε στης βάρκας μου..
μες στης ψυχής..
στο μουσκεμένο μου καρνάγιο..
με φτάνουνε αθόρυβα..
και σκάνε μπρος στα πόδια μου..
από τα φτερουγίσματα των γλάρων
στα ρηχά..
απ' τις σειρήνες των περαστικών
των καραβιών με τα λευκά πανιά..
όλα για σένα μου μιλούν..
μου σιγοτραγουδούνε..
Μα εσύ..αναβάλεις το..
ανέβαλες το σήμερα..
έχεις το αύριο αγκαλιά..
παρέα του κοιμάσαι..
και έφευγε το αύριο..
επέταγε κάθε ένα πρωινό..

έμεινες τώρα να κρατάς..
και να μετράς γλυκά..
τα τόσα σ' αγαπώ..
λέξεις που ελαχτάρησες
λέξεις που εξεστόμισες..
λουσμένες μες στο πάθος..
ξεκρέμαστες αιώρες λες
προσμένουν στο κενό..
Κρατώ τα γράμματα στο ερμάρι μου
λούζομαι με το φως τους..
εσύ μου γράφεις πως ναυάγησες..
μες στις Κυκλάδες των ονείρων μου..
κι εγώ σε αγαπώ..θα σε προσμένω..
είν΄η αγάπη μια μεταλαβιά..
σαν κοινωνήσεις μια φορά..
την κάθαρση..εξιλέωση εκοινώνησες..
εδιάβηκες πύλες του Παραδείσου..

'' στολίδια αγάπης είν' τα λόγια σου'' - Σοφία Θεοδοσιάδη..
...........................................................................................................

''κοχύλια τα στιχάκια σου..απ' τα νερά του Αιγαίου''............

Ποιός τάχα ξέρει αν δύναμη θα βρω..
αν  θα το περπατήσουμε και τ' άλλο Καλοκαίρι..
καθώς ο Αύγουστος κατρακυλάει
μας αποχαιρετά.. ασυμπόνευτα
γύρω - τριγύρω η φθορά..
γδέρνει..ξεφτάει τις ζωές μας.. 
ποιός ξέρει αν τα χείλη θα 'χουνε τη δύναμη..
να σιγοτραγουδήσουνε μελωδικά..
<<Στα ίδια μέρη θα συναντηθούμε >> ..
εμείς που αγαπηθήκαμε πολύ..
παιδιά..γονείς..και νιοι και εραστές..
που αφεθήκαμε στη ζεστασιά.. 
στου ήλιου της ψυχής μας..
τη μοίρα..τα μελλούμενα..
το κάρμα ποιός ορίζει?
Κι εσύ κι εγώ...
στα ίδια μέρη μας τ' απόκρυφα..
στου νου και της καρδιάς μας τα λαγούμια..
τι.. η αγάπη που μας ένωσε...
 κύματα έμοιαζε  μιας θάλασσας..
που εμπλέκονταν...
φουρτούνες εσυνάντησε..
εμούσκευε στις μπόρες..
 ό,τι αγαπήθηκε πολύ...
ετραγουδήθηκε..εταξιδεύτηκε γλυκά...
έχει με ανεξίτηλο καταγραφεί μελάνι μπλε...
στα απόκρυφα τεφτέρια της καρδιάς μας...
ολόρθο στη μανία των καιρών..
χρωστάει..οφείλει ν'αποτυπωθεί..
να διαβαστεί σαν παραμύθι της γιαγιάς..
Kαθώς τα χείλη σιγοψιθυρίζουνε..
''τα πάντα ρει''..κυλούνε σαν ποτάμια..
πριν και οι λέξεις μουρμουρίσουνε
''ουκ έστιν ο καιρός''...................
πίσω γυρνώ ..κοιτάζω τον ορίζοντα..
μας οριοθετώ.. για να μπορώ
να προχωρώ μπροστά..
με το φευγιό κι αυτού του Θέρους..
βουτάω στην ''κολυμβήθρα ''μου 
στα λόγια σου που αγάπη με γεμίσαν...
Κρατώ ''κοχύλια'' που μου χάρισαν..
στιχάκια σου..
απ' τα νερά του Αιγαίου..
κι όλες τις πέτρες τις λευκές..
που σαν μικρό παιδί..μονάχη μου
σε κουβαδάκι εμάζευα
...λες κι ήξερα σαν θα κοιτώ.
πως μένουνε πολύτιμες...
ασάλευτα σημάδια μιας δροσιάς..
που τόλμησαν..εδρόσισαν ..
των χρόνων μου..τις σκοτεινές καταπακτές..
χοές..και προσευχή στον Έρωτα..
χτύπους να στέλνει η καρδιά..
στα χρόνια.. μη στερεύουν....

''κοχύλια τα στιχάκια σου..απ' τα νερά του Αιγαίου''-  Σοφίας Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................

'' παλαιοπωλείον.. ''σφεντόνες''...........

Με μια σφεντόνα αυτοσχέδια..

παιδί σαν ήμουνα μκρό..

έβγαινα στα ποτάμια και στις ρεματιές..

στους κάμπους του χωριού και στα λαγκάδια..

πέταγα τη σφεντόνα μου..

του φεγγαριού να πιάσω..

μου λέγανε οι φίλοι κι οι συμμαθητές..

πως οι σφεντόνες είναι εργαλεία κυνηγιού..

μου μάθαιναν πουλιά για να σκοτώνω..

μα να σκοτώνω μου ήτανε αδιάφορο..

ποτές ο στόχος στο μυαλό μικρού παιδιού..

ποτές του δεν αγίαζε τα μέσα..

κι ύστερα εμεγάλωνα..και σκέφτομουν..

εμάζευα σφεντόνες για να έχω..

λες και ένα χέρι αόρατο..με έσπρωχνε εκεί..

να 'χω σφεντόνες διαθέσιμες..

να κυνηγώ τα όνειρα..

χωρίς κυνήγι στη ζωή..

μένει άπιαστο το όνειρο..

του φεγγαριού κι αν προκαλείς..

με προσευχές δεν είναι αρκετό..

να σημαδέψεις τα όνειρα..

χωρίς ''σφεντόνες'' δυνατές..

στόχος δεν πετυχαίνεται..

επιτυχία δε μετριέται..

μα οι ''σφεντόνες'' είν' συχνά οδυνηρές

σέρνουν τον κίνδυνο του σκοτωμού..

δεν είν' παιχνίδι αθώο παιδικό..

μυρίζουνε ενίοτε..

του θάνατου το αίμα..

ποτές δεν ονειρεύτηκα..

ποτές μου δε λαχτάρησα..

με μια σφεντόνα δυνατή..

να φτάσω..να γκρεμίσω το φεγγάρι..

να ακουμπήσω μοναχά..

μονάχα αυτό λαχτάρησα..

το φως του στο σκοτάδι..
έκρυψα τις σφεντόνες μου τις αιχμηρές..
στο παλαιοπωλείο της αγνωσύνης μου..
των νιάτων μου του ανίερου κυνηγιού..
εκεί..παρέα με ''παλιοσίδερα''..
ατάκτως ερριμένες..ξεχασμένες..
αραχνιασμένες κείτονται νεκρές..
 ''σφεντόνες''..εργαλεία αιχμηρά..
πουλιά κι ονείρατα να κυνηγούν..
με ματωμένες λόγχες να στοχεύουν..
τώρα μονάχα μια κλωστή..μεταξωτή..
πετώ τα βράδια μου στους ουρανούς..
του φεγγαριού να φτάσω..
μαλάκωσαν οι ''πέτρες'' μου..
στο δρόμο της σοφίας μου..
στο παλαιοπωλείο μου..
οι συλλογές μου δένονται..
κορδέλλες μεταξένιες..
δεν έχω χρόνο εγώ να σπαταλώ..
πωλούνται όσο- όσο από εμέ..
 τα ευτελή υλικά.........

 ''παλαιοπωλείον..''σφεντόνες'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

...........................................................................................................

''και συλλαβίζοντας..στην άκρια της θάλασσας''..........

Τι όμορφο στ' αλήθεια μοναχός..
στην άκρια της θάλασσας..
που όλα τα ημερεύει..
μέσα σε έναν κόσμο ανήσυχο
χαμένο..τρελλαμένο..
να 'χεις την τόλμη..στο ξεσκέπασμα..
αιδώς να μη σε κατοικεί εις το ξεγύμνωμα
μονάχα αιδώς για την αλήθεια της ψυχής..
τιμή να μην τη λογαριάζεις..
να αγοράζεις..
ακόμα και στη θλίψη σου..
σ' εκείνη την απρόσμενη χαρά σου.. 
λέξεις να βρίσκεις..
ήχους να σου κρένουν δυνατούς..
και να γεννούν καινούριες λέξεις..
ωσάν τα στάχυα να ν' μεστές..
να τις εκφράζεις σιωπηρά..
στης ουτοπίας των πολλών..
το αντιστάθμισμα στο χρόνο..
Έχουνε δύναμη πολεμιστή..  
οι λέξεις πάνω στο χαρτί..
άψυχες κι αν σου μοιάζουν...
Μη φοβηθείς να το φωνάξεις δυνατά
στην πένα σου..
το γράμμα της καρδιάς σαν θες να γράψεις..
Θα βρεις κοντά σου κι άλλους σαν και σε..
οι παραλήπτες πότε τολμηροί..
στον ποταμό της σκέψης σου..
τον εαυτό τους να γνωρίσουν καρτερούνε.. 
κολυμβητές δεινοί..και άλλοι που..
ίσως άτολμα σταθήκανε 
στης έκφρασης..
και της κρυψίνοιας το κόστος..
Είναι γλυκό και τρυφερό.. 
στις εκφρασμένες σκέψεις σου
και καταθέτοντας να εισπράττεις...
είναι ετούτη η μοιρασιά..
τη μοναξιά αποδιώχνει...
Πάντα οι λέξεις είν' πιο δυνατές.. 
από όπλα και τσεκούρια..και κανόνια..
στοχεύουνε αλάθητα..
σε αναγνώστες καρδιακούς..
τολμώ..και σκέφτομαι συχνά..
στην απεραντοσύνη του γαλάζιου της..
φιλοσοφώ καλυτερεύοντας εμέ..
στα ακρογιάλια της ξεχνιέμαι..
ανασαίνω..νοσταλγώ..
η αλμύρα της τις λέξεις νοστιμεύει..
ανταριασμένη πότε και ήρεμη άλλοτε..
μου δίνει και μου παίρνει..
αφήνομαι στο αγέρι της..
φορτώνοντας τις πίκρες μου..
στα γαλανά της τα νερά..
σκορπιέμαι και σκορπώ..

''και συλλαβίζοντας..στην άκρια της θάλασσας''-  Σοφίας Θεοδοσιάδη.
...............................................................................................................

''στον ποιητή και ''ποιητή'' μου''...........

Γλυκά μ' αρέσει ν' αγκαλιάζω τον κορμό
των λέξεων της πνοής των ποιητών..
να κρύβομαι στους ίσκιους τους..
να τραγουδώ..σε δοξαριές παλιού βιολιού
στις μουσικές..
που γράφουνε οι νότες της ψυχής τους..

Έτσι μ αρέσουν τα ποιήματα..
έτσι αγαπάω τα στιχάκια..
να 'ναι φτιαγμένα απ' το μελάνι της καρδιάς..
να σεργιανούν στις γειτονιές..
τα βράδια ν' αλητεύουν στα σοκάκια..
να παίζουνε καντάδες στις καρδιές..
και να γιατρεύουν τις ψυχές..
αρώματα να μοιάζουν νυχτολούλουδα..
να αρωματίζουνε το νου..
να μην καμώνονται με λέξεις..

λέξεις που ψάχτηκαν πολύ..
επινενοημένες.. λέξεις ακατανόητες..
παράξενες..εντυπωσιασμού..
στολίδια φορτωμένες..
τα λόγια εκείνα τα μελιά..εγίνηκαν..
που δεν εστραμπουλήχτηκαν..
στης φαντασμένης φορεσιάς..
της πεινασμένης..διψασμένης σε σαθρό
θεατρικό σανίδι..

διαμάντια δαχτυλίδια φορεμένα μου..
εγίνηκαν..
λόγια σοφά..αποστάγματα στα χρόνια... 
να πλάθουμαι..να γίνουμαι..
καινούρια να ''ποιούμαι''..
έτσι αγαπώ σε ποιητή...ωσάν..
καράβια αρμενίζουνε τρικάρτατα..
εσύ με μια μονάχα σκούνα ταξιδεύεις.
μιας σκούνας φόρτωμα τα όνειρα..
μου μήναγες τα βράδια μου τα σκοτεινά..
τα όνειρα σε τούτη να φορτώνω..

''άστα μου έλεγες τα όνειρα..

άστα να ταξιδεύουν''..
μη τα φορτώνεις ''που'' οι πολλοί..
τα ναυαγούν σ' εμπορικά..
καράβια πειρατών λεηλατημένα..
τον πάπυρο στο κιούπι της ψυχής..
άβρεχτο..φύλαγε στο βυθό σου....

 ''στον ποιητή και ''ποιητή' μου'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
...........................................................................................................

''πόδια γυμνά..βρεμμένα''...............

art: Pavlos Samios

Κύματα..γλάροι..στις πεζούλες μου
στα φτερουγίσματα με παίρνουνε μαζί.. 
πετώ πάνω απ' τα πέλαγα..
μακριά ξανά..μα τόσο οϊμέ..είμαι σιμά..
κλωθογυρνά τις σκέψεις μου εμμονικά..
η λοιμική της πολιτείας..
τον ώμο σου γυρεύω  να σταθώ..
να σε γιατρέψω..και να γιατρευτώ..
της αυτοϊασης ο δρόμος μας μονόδρομος
όπως παλιά..εσύ κι εγώ..
δυο ώμοι πάντα είν' πιο δυνατοί
αντίκρυ να σταθούνε στα μελλούμενα..
να κουβαλούνε το απρόβλεπτο..
το βάρος να σηκώνουνε  μισά -μισά..
στους αποτρόπαιους ήχους της σιωπής 
τα πρωινά..
καθώς η μοναξιά αβάσταχτη..
στης γυναικός το στέρνο εκατοικούσε..
μιας αναζήτησης..μιας δρασκελιάς..
στην άκρια της θάλασσας ..
πόδια γυμνά..βρεμμένα..
σε συναντούν τα βράδια τ' Αυγουστιάτικα
ποτάμι η αγάπη μας που σκάει και χύνεται..
σε θάλασσας κυματισμούς..
λιώνοντας στα πελάγη...
ατέρμονη..γλυκειά η προσμονή..
μην αρνηθείς..
άνθισε την ελπίδα..
βρεμμένα πόδια με τις στάλες της ψυχής σου..
δροσοσταλίδες της καρδιάς μου αποβραδίς..

'' πόδια γυμνά..βρεμμένα'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
..........................................................................................................

ύμνος στην αγάπη..
γλυκειά..κανταδόρικη μελωδία..
γι αυτούς που αγαπούν σιωπηλά..
αναμένοντας..αφουγκραζόμενοι...........
η φίλη σας Σοφία............

...................................................................................................................................................................

''στης ''άβυσσος'' τους δρόμους....

Τους ασυμβίβαστους αγάπησα..
και τους λερούς ξεπλένω..
τα παραμύθια σας της Χαλιμάς..
με οσφυακάμπτες ..δούλους κι υποτακτικούς..
ποτέ μου δεν ανάγνωσα..
τη ''μόρφωση'' το μόρφωμα δεν πήρα..
σε σκοτεινά συρτάρια παλαιά.. 
με τις αράχνες του μυαλού σας τα εφύλαξα..
γι αυτό και στις ανούσιες παρέες σας..
την ελευθερία μου δεν αλυσόδεσα..
γιουλάρι στο λαιμό ιντριγκαδόρικο
δε φόρεσα χρωματιστό..
σκυλάκι δεν εδήλωσα καννίς
τις πλαστικές σας τις τροφές να μασουλάω..
Οι φίλοι μου αλλόκοτη εμένα με  θαρρούν..
που στα γρανάζια των πολλών του συρφετού.. 
δεν μπαίνω.. δεν κρεμιέμαι..
καρφιά στο δρόμο μου καρφώνουν..
μου φορούν..
αγκάθια για μαγιάτικα στεφάνια. 
Λένε  για μένα οι γνωστοί..οι περαστικοί..
ασπούδαστη γυρνάω στα σοκάκια..
ποτές μου δεν εδιάβασα εκείνο το κεφάλαιο..
πως ντοκτορά δεν κάτεχα ποτές..
''Δημόσιες τις σχέσεις'' για να κάνω ..
Θαρρούν και ετικέτες τους κολλούν..
μονόχνωτους στην κολυμβήθρα τους βαφτίζουν..
σαν δε χωρούνε στο φουστάνι τους..
όταν ο λογισμός αδυνατεί.
τη διάφανη..και τον κοινό το νου..
τη σκέψη να συλλάβει...
Πίσω απ' τα χαμηλά..τα σκιερά..
στα θερμοκήπια του ''κήπου'' μου 
μ' αρέσει να δημιουργώ..μ' αρέσει να φυτεύω''..
και με το φως της μέρας μου
τα ανθισμένα μου ''παρτέρια'' να αγναντεύω..
Μου μήνυσαν πως είναι λέει ασύμφορο..
στις αγορές απούλητα..
τα αλλιώτικα τα λούλουδα απομένουν..
τα νυχτολούλουδα τα σπάνια..
τις νύχτες που φυτεύω..
μα εγώ τους απαντώ στα σιγανά..
οι μυρωδιές από τα ''βότανα''..
τα νυχτολούλουδα του κήπου μου..
ξεφεύγουνε απ' τις ''πρασιές'' ..
που οι φράξιες και οι οφθαλμοφανείς ..
οι καιροσκόποι..αδυνατούν να οσμιστούνε.. 
Φορούν καπέλα με φτερά..
βάζουνε και λουστρίνια παπουτσάκια..
μα είναι ανυποψίαστοι συχνά..
πως τα ''λουστρίνια '' τα γυαλιστερά
..είναι παπούτσια που γλυστράνε..
Αγαπάνε οι άνθρωποι απ' την αρχή.. 
το ..που γυαλίζει αυτό..
και λαμπερό φαντάζει..
μα μένει εκεί ξεσκέπαστο..
αν με του λόγου του πνευματικού..
φόρεμα δεν κατόρθωσε ..
τη γύμνια του κορμιού του να σκεπάσει..
από τις γειτονιές σας δεν περνώ..
στα ξεβαμμένα σας καϊκια δε σαλπάρω...

  ''στης ''άβυσσος'' τους δρόμους - Σοφία Θεοδοσιάδη
..................................................................................................