''στο δρόμο για τους ηλίανθους''..

 

 

Στο δρόμο για τους ηλίανθους..
περάσματα απαντούσα  φωτισμένα.
αλλόκοτες οι σκέψεις δίχτυ πλέκανε
με εκυριεύαν..καταηλιακού στου ίδρωτα
στους κάμπους τριγυρνώντας παιδιόθεν 
στα ηλιοχώραφα τα καρπερά..
μα και στου νου.....

των ηλιανθών μου τα λιβάδια..

Μιλούσα..μου μιλούσαν τα ηλιοτρόπια.
μου σιγοψιθυρίζαν μυστικά..
τον ήλιο έψαχναν μαζί μ' εμέ κι αυτά..
τα πέταλα ν' απλώσουν στις αχτίνες του
το φως του να χορτάσουν..να γευτούν..
Έσκυβα το κεφάλι  προχωρώντας..μονολόγαγα
μια εντροπή με εκυρίευε
για τις φωνές και για τα λόγια  τα σοφά
που μου έβαζαν στο στόμα.

 ''Δαιμονισμένο'''' λέγαν στο χωριό μου το μικρό..
τον άνθρωπο ,που άκουγε φωνές  μες στο κεφάλι..
Πως να τολμήσω να φωνάξω δυνατά 
εγώ λοιπόν..φωνές που μου μηνούσαν ? 
Κι όταν μεγάλωσα πολύ..ποτέ μου..
μα ποτέ δεν ξέχασα τα '''λόγια'' τα ψιθυριστά..
εκείνα των εικόνων του χωριού μου..

 

 

Κι έψαχνα να βρω..αν ανθίζαν όλα τα ηλιοτρόπια..
καθώς αλλάζαν οι καιροί ......
Τι να απογίναν άραγε αναρωτιόμουνα..
στης ''ξηρασίας''..στης ανομβρίας τον καιρό
στης αγραναύπασης τα μέρη?
Οι απαισιόδοξοι οι φίλοι μου....μου μήναγαν...
πως τώρα πια...
εκεί στην κόχη του μικρού αλωνιού..
δε σπέρνουν δεν καλλιεργούν πολλοί....
τα ''ηλιοτρόπια'' εκείνα....

Μονάχα να..απόμειναν θαρρώ.
κάτι σπορείς επίμονοι..με πείσμα στο κεφάλι..
φυτεύουν κάτι λίγα..μη χαθούν..
οι σπόροι απ' τη Γης..
εκεί στις άκριες..στα ''σύνορα''..
μα  ''άτυχα'' κι αυτά..
τρέχουνε απροσκάλεστα τα αγριόχορτα.. 
φυτρώνουνε όπου προλαβαίνουνε.
 επίμονα ζιζάνια ..καταστροφείς θαρρείς..

Μια αγωνία με ακολουθούσε από νωρίς. 
δεν έπαψε στιγμή..για να με παίρνει στο κατόπι.
στις αποσκευές μου συνεχώς την κουβαλώ...
αν θα προλάβουνε..αν θα τα καταφέρουνε.... 
αν τα κατάφεραν ποτές αυτά τα λιγοστά..
το κεφαλάκι τους να στρέψουνε στον ήλιο !!!!!!
Αλληγορώντας στη ζωή μου καρτερώ..
μήπως και τα χρυσά μου ηλιοτρόπια..
των ευχών μου τους ηλιανθούς..
ίσως τους απαντήσω...

  ''στο δρόμο για τους ηλίανθους'' - ( αλληγορικόν)

 Σοφίας Θεοδοσιάδη 
....................................................................................................................................................

''παλαιάς κοπής..μη με παρεξηγείς''...

Και τώρα που λιγόστεψε..τώρα που λησμονήθηκε
η γνώριμη η μυρουδιά..απ' τα παλιά βιβλία ..
οι παλαιάς κοπής οι άνθρωποι
όταν σερφάρουν στης ψυχής το διαδίκτυο..
όταν σερφάρουν στου μυαλού τους το ποτάμι..
καθημερνά αβυθόμετρα ρυάκια συναντούν..
βιοτεχνίες συγγραμάτων..ποιημάτων απαντούν..
επιδείξεις μόδας γίνονται σε ροζουλί σαλόνια..
σαν και τις φούστες της Dior..πλασσάρονται βιβλία..

Κι αν θες να είσαι της μοδός..
διόλου μη βασανίζεσαι..διόλου μη συλλογιέσαι..
κάλεσε πέντε φίλους σου..και πέντε μπιστικούς σου..
νοίκιασε κι έναν κλαριντζί..να παίζει το κλαρίνο..
κι έναν ντελάλη να διαλαλεί..τη φρέσκια την πραμάτεια
μόν' πρόσεξε μη ξεχαστείς..να 'ναι από τζάκι ονομαστό..
τζάκι διαπλεκόμενο..συνάφι ξακουσμένο..
βάλε και το φουστάνι σου..εκείνο τ' ακριβό ..
μη φοβηθείς..μη μου σκιαχτείς..κανείς δε θα τολμήσει
τι ύφασμα φοράει η ψυχή..κανείς δε θα ρωτήσει...

Αχ! πως εχάθη η ανάγνωση η σοφή
αχ! πως εχάθη ο συλλογισμός..εχάθηκε η γνώση..
Βιβλίο σημαίνει ώσμωση..ατομική ενσυναίσθηση..
πουλιέται και προτίθεται σε πάγκους ταπεινούς..
Δεν προμοτάρεται σε οίκους αυτοπροβολής..
ουδέ διαφημίζεται..σε μάρκετιγκ γραφεία..
''αυτοπροσδιορίζεται''
σεμνότητα αποζητά..στο άγγιγμα των δάχτυλων..
και την ενδότερη ματιά..του καθενός προσμένει..

Είμαι παλαιάς κοπής γυναίκα εγώ..μη με παρεξηγείς..
το δρόμο τον μοναχικό..εκείνον τον παλιομοδίτικο 
μ' αρέσει να τον περπατώ..λατρεύω να βαδίζω..
Είναι ο δρόμος μου αυτός..μακρύς και χωματένιος..
κρατά τα πόδια μου στη Γης..κι έχει μεγάλη παγωνιά..
στων παγετώνων πια..στου σελοφάν τα χρόνια..

'' παλιάς κοπής...μη με παρεξηγείς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................

''η εποχή της Μελισσάνθης ετελείωσε'' ...

Και τώρα που ήρθαν ''δίσεχτοι'' καιροί..
τώρα που τέλειωσε η εποχή της Μελισσάνθης..
φεγγάρια πάλι και φτερά..στους ώμους θα κολλήσω..
των ποιητών οι ανθηρές..λούλουδα λες..
στους κήπους οι ελπίδες περπατούνε..
βαδίζουνε στο αχανές..σημάδια..ήλιους ανατέλλοντες..
αναζητούνε στις κρυψώνες..στους μπαχτσέδες..
προσμένουσες..για μιας λαμπρίτσας άγγιγμα..μιας νότας ..
μιας πρωινής..χαράματος δροσοσταλιάς..φίλημα λες ζωής..

Κι εσύ..
Πως ν' αρνηθείς τις στάλες της βροχής
εμούσκευαν ερήμην σου το φόρεμα
το νυφικό της παρθενίας σου..
της νιότης σου το ύφασμα
το άπλωνες κάθε φορά λιακάδα να γευτεί..
ανυποψίαστη θαρρείς από καιρό
λες κι αφελής κι αγράμματη
πως είχαν μαζευτεί τα σύννεφα 
και ξέσπαγαν αθόρυβα
στάλα τη στάλα να σε ξεγελάσουνε
πως τάχα θα ξεπλέναν το
 πολυκαιρισμένο νυφικό
πως τα 'χατες μαζί θα δροσιζόσουν..

Κι εσύ..
που εμούλιασε ο τόπος γύρω έναν καιρό..
δε θα βρεχόσουνα κατάσαρκα θαρρούσες..
στα βαλτονέρια δε θα εφουρκίζοσουν
αθώα εσύ της φαντασίας σου αρνητής..
ανομολόγητα
πως..η εποχή της Μελισσάνθης ετελείωσε
απλωνες και ξανάπλωνες τα πρωινά..
τα ρούχα τα λευκά σου να στεγνώσεις..

Ερχότανε απροσκάλεστα τα σύννεφα
εμούλιαζαν τη δόλια την ψυχή σου
κι είχες πια πάψει από καιρό..
ξέχασες τη γραφή και την ανάγνωση
αγνόησες το έρεβος που ταξιδεύανε μαζί τους..
Μοιάζαν βρεμένα ρούχα πα στο λιακωτό
τα ρούχα σου στο σύρμα απλωμένα..
μα κουβαλούσες πα στα γκρίζα σου μαλλιά..
ευελπιστώντας..επιμένοντας..προσμένοντας..
άνθια του Μάη γίνονταν..οι χαμένες μας
που μοιάζανε επιθυμιές κι ελπίδες..

''η εποχή της Μελισσάνθης ετελείωσε'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

..............................................................................................................

 

''κουβάρι ο χρόνος''...

art : Thomasz Alen

Κουβάρι ο χρόνος μας..κατρακυλά..
πλέκει το παραμύθι του καθένα..
όσοι οι ανθρώποι πάνω εις τη Γης..
τόσα τα περπατήματα..τόσα τα παραμύθια..
γραμμένα με κραγιόνια πότε μαύρα..κι άλλοτε..
κραγιόνια θάλασσας και χρώματα άλικα της φύσης..

Μη βαυκαλίζεσαι άνθρωπε..και τι θαρρείς πως είσαι?
Δεν είσαι τίποτε άνθρωπε..δυνάμεις λες ότ' έχεις..
να κυριέψεις το ντουνιά..και πλούτη να μαζέψεις..
και το μυρμήγκι εμάζευε ολημερίς..έχτιζε αποικίες..
σπόρους εμάζευε σωρό..επιβίωσης ανάσες..
κι ήρθε η νεροποντή σαρωτική..άδειασε τις φωλιές..

Γελούσα κάποτε πολύ..με φίλους και με φίλες..
όνειρα κάναμε τρελλά..δεν είχαμε ευθύνες..
τώρα γελώ και μειδιώ..παγώνει το χαμόγελο
ζαρώνουνε τα χείλη.. όταν σ' ακούω να γελάς..
Θεός και Παντοδύναμος..άνθρωπε σαν δηλώνεις..
το γέλιο φέρνει ξαστεριά..και η δύναμη υγεία..
η απερισκεψία θάνατο..ψυχής..συναισθημάτων..

Πως να μπορούσα να 'φερνα τα χρόνια πάλι πίσω..
κυνηγητό και φέγγαρο..σκλαβάκι και τσιλίκι..
τίμιος ο ανταγωνισμός..ποιός θα 'παιρνε τη νίκη..
τώρα μονάχη συλλογάμαι και γελώ..
τη μάνα που μας μάλωνε ενθυμούμαι..
να σου μεταφυτέψω επιθυμώ..τα λόγια τα χρυσά της:

'''ο χρόνος σου καλπάζοντας..σ' αλόγου τη μορφή..
καλεί σε χλιμιντρίζοντας..σε κούρσας διαδρομή..
ασκόπως μην τονε κλειείς..στων βάραθρων την κοίτη.
τη νίκη φέρνει κόρη μου η ζωή..στα μαρμαρένια αλώνια'''..

 ''κουβάρι ο χρόνος'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................. 

''δεμένη μεσοπέλαγα''...

art: Duy Huynh

Έμπαινε μες στη σκούνα της..εχάνονταν..
άφηνε τον αγέρα να την οδηγεί..να την εταξιδεύει..
πλανεύτρα..μάγισσα η θάλασσα..
των οριζόντων οι γραμμές της..
τρανή 'ταν καπετάνισσα..στο ασύνορο το θαλασσί..
γνωστή ήταν κόρη στους ωκεανούς..
στις πέντε τις ηπείρους ξακουσμένη..
λαχτάρας ήμαρ γεύονταν..στου Όμηρου τη χώρα..
λιμάνια ..κόλπους έδενε..σε κάβους πότε υπήνεμους 
κι άλλοτε με τσουνάμια..

Τώρα..δεμένη εκεί μονάχη της..
δεμένη μεσοπέλαγα ..μ' ένα παλιό σχοινί..
γέρνει το προσκεφάλι της..επάνω στα κουπιά..
κάποτε γύριζε κι αυτή ..με ήλιο με χιονιά..
και στους ''ψαράδες'' έδινε ..κουράγιο στα βαθιά..

Οι μέρες φεύγανε γοργά και ο καιρός περνούσε..
τ' αφεντικό της γέρασε..τώρα πια δε μπορούσε..
μαζί να πάνε στα βαθιά..μαζί να κουβεντιάσουν..
τις τόσες πίκρες..βάσανα..μαζί να τα μοιράσουν..

Θυμάται τόσα όνειρα..θυμάται τα ταξίδια
από κοντά της φύγανε τώρα και τα πουλιά..
σπασμένα φύκια..όνειρα..χαρές ..καημοί  και λύπες
κουρελιασμένα τα κατάρτια..τα πανιά..
μονάχα αυτά απόμειναν στις έρημες τις νύχτες..

Και περιμένει τις βραδιές..γοργόνες και σειρήνες
όπως εκείνες τις νυχτιές..που 'στεκαν στο πλευρό της..
κι άλλες φορές..πόσες φορές..σαν το παιδί να κλαίει
δεμένη με τις θύμησες..με το παλιό σκαρί της
μ' ένα κουπί στην άκρη της..παλεύει τα στοιχειά..
κωπηλατεί..χωρίς πανιά..μακρόθεν των ονείρων της..
μακρόθεν το Γιουκάλι.....

''δεμένη μεσοπέλαγα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
.............................................................................................................

'' νοσταλγικόν''.....

Ενδοχωρώντας προχωρώ..
και με το βλέμμα της ψυχής..κατάλυμα γυρεύω..
κατασκηνώνω σε λημέρια μου λυτρωτικά..
των βιωμένων χρόνων μου..της αθωότητας..
θρύψαλα κάνω τους καθρέφτες σας..
τα είδωλα της λοιμικής σας απεχθάνομαι..
στο πάτωμα σκορπίζω..αδιαφορώ..

Και είναι στιγμές που θά 'θελα 
σ' ένα δεντρί να γείρω
να 'χει παχύ τον ίσκιο του..
και πράσινο τριγύρω..
να βλέπω εμπρός τους κάμπους μας..
στα πόδια της Ροδόπης..
και το μικρό βοσκόπουλο..
παίζοντας τη φλογέρα..

Να με δροσίζει το δεντρί..
κι ο νους μου να λαγιάζει..
να φεύγουνε οι έγνοιες μου..
το σώμα να πλαγιάζει..
Να 'ρχεται ο ύπνος ο γλυκός..
στον κύκλο των ονείρων του
μαζί του να με παίρνει..
σαν τότε που ήμουνα παιδί..
κοιμόμουνα στο φράξο..
κι εξύπναγα μες στην αυγή..
στων κουδουνιών το χτύπο..

Κι έρχονται πάλι άλλες στιγμές 
να είμαστε ήθελα μαζί..
να κράταγα το χέρι
αθώα να 'παιρνα το πρώτο μας φιλί..
στις καλαμιές πο πίσω..

Να ν' το φιλί σου δροσερό..
στο σώμα και στα χείλη..
και η ζεστή σου αγκαλιά..
σαν λούλουδο τ' Απρίλη..

Είναι  ετούτες οι στιγμές μου οι δυνατές..
που συναντώ τ' αθάναντο παιδί..
στων καλαμιών τις άκριες..
κρυφτούλι παίζει με τα με..
κόβουμε λούλουδα τις νύχτες μας τις ξάστερες..
και πλέκουμε στεφάνι..

Ξυπνώ..κοιμούμαι με τις θύμησες..
μ' αυτές γυρίζω πίσω..
για να θυμάμαι τα παλιά..δε θέλω να δακρύζω..
η ευτυχία είν' αυτή..σαν πίσω θα γυρνάμε..
να κλέβουμε της νιότης μας..και πάλι ν' αγαπάμε..

''νοσταλγικόν'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

''όμοιος καμβάς μιας ζωγραφιάς''..

Ανάσες πνεύμονα βαθιές..οι αποδράσεις..
στα λημέρια της ψυχής μου..
φως ιλαρόν..μες στις ανήλιαγες σπηλιές
στα γραφικά περιδιαβαίνοντας..
στα θάματα της φύσης..
Όμορφος τόπος είν' η χώρα μου..
όμοιος καμβάς μιας ζωγραφιάς..
χρόνια τον χρωματίζω..
μες στις αλάνες λεύτερη
εσύ κι εγώ..εμείς κι εσείς..
στους χωματένιους δρόμους της..
αναζητώντας τη ζωή..
σπίτια μικρά και χαμηλά..
κτήρια ουρανοξύστες..
αυλές ολάνθιστες..
και μυρωδιές με γιασεμιά..
κόκκινα κεραμίδια..
μπετά με γκρίζο κούμπωμα..
σύνθεση της εικόνας..

Περιπλανώμενη δε χάθηκα..
στα βαλτονέρια δεν φουρκίσθην..
Ξεκόβω πάντα πρόθυμα..
στης φύσης τα λημέρια..
Μια ανθισμένη αμυγδαλιά..
νύφη επιπόλαιη..βιαστική..
τα άνθια στο Χειμώνα της εκθέτει..
καρπούς κοιλίας ονειρεύεται..
στη γήινη του Χειμώνα παγωνιά..
ένα πανέρι μαργαρίτες μοναχά λευκές..
ένα κοχύλι 
που εξέβρασε το καταχείμωνο η θάλασσα
το παζλ της ευτυχίας συμπληρώνει..

Και τι θαρρείτε φίλοι μου καλοί..
είν' οι αποσκευές μου οι διαλεχτές..
στης καθημερινότητας το γυρισμό..
μες στ' αλωνάκι της πραγματικότητας..
των γνήσιων μασκαράδων..
Βρέχει κι εγώ δε βρέχομαι..
φοβούμαι για τα χρώματα της ζωγραφιάς..
μην αναλιώσουνε και στάξουνε 
μη ξεθωριάσει ο καμβάς..
χαθεί στα φυλλοκάρδια η εμορφάδα..
Γεύομαι χρόνια παν' πολλά..
το σήμερα στις εκδρομούλες της ψυχής..
με μια αγάπη αντάμα...........

''όμοιος καμβάς μιας ζωγραφιάς'' -  Σοφίας Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................

''ξεθωριασμένα σινιάλα κραυγαλέων αστοχούντων ονείρων''..

Ζωγράφος : Χρήστος Μποκόρος

Σκουριασμένα συνθήματα..πεπερασμένων ηρώων..
ξεθωριασμένα σινιάλα κραυγαλέων αστοχούντων ονείρων..
Πυρκαγιές που ενωρίς νοτιστήκαν
εβραχήκαν τα όνειρα φλόγας μας πύρινης..
αργοπορούντος ενός ήλιου γεννήτορα..
Την αρμονία μου ταυτίζω εντός και εκτός..
της ψυχής της Πατρίδας..της δικής μου ψυχής..
παράλληλοι δρόμοι..
πεζοπόρος γυρεύω τους δρόμους παλιούς
να με βγάλει σε στέκια με τα αρχαία μπακίρια..
γειτονιές που αγόρασα κρασιά δυνατά
 σε πιθάρια του Διογένη..τον ''κύνα'' να ψάξω..
ν' ανασύρω τις λέξεις..καταδίκη να μοιάζουν..
δυνατοί να 'ναι οι κρότοι γερά αντιφωνούντων..
και η φράση θλιμμένο τραγούδι..
του Διογένη το στόμα λαλούντος..παρελθόν ν' απομείνει
 «Εγώ τους καταδίκασα να μείνουν εκεί».
μεθυσμένη οδοιπόρος σε ακρογιάλι να φτάσω..
παφλασμοί θαλασσών ακριβών..
να ξεπλύνουν τις γκρίζες σκιές..

''ξεθωριασμένα σινιάλα κραυγαλέων αστοχούντων ονείρων'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη 
..............................................................................................................

''οι σκρόφες και η μαντάμα''...

Να ζούσε ήθελα ο Γεώργιος Σουρής..
μελάνι να του κουβαλώ..να υγραίνει την ακίδα..
να μελανώνει με το σκωπτικόν..
να εκτυπώνει..να κρεμά..
στα μανταλάκια τ' ''άπλυτα βρακιά''..
της ξεπεσμένης της μαντάμας...

Ήταν που λέτε μια φορά κι έναν καιρό..
τρεις ''παστρικές''..όχι καλέ..μη μου μπερδεύεστε
όχι εκειές οι μοσχοβολητές..
από της Σμύρνης τ' αλησμόνητα τα μέρη..
που τις βαφτίσαν παστρικιές..
της απλυσιάς συντρόφοι μας..και της σκουτιάς κυράδες..
στου Ελλαδιστάν σαν έφτασαν..τ' αγροίκα τότε μέρη..

Άλλες..ετούτες οι ξετσίπωτες..
οι αληθινές οι παστρικιές..εκειές οι ξεπεσμένες
που τρέμουν τα σαγόνια τους στο μάσημα
για τούτενες μιλώ σας σήμερον.
εκειές τις κακομούτσουνες..τις κακογερασμένες..
που διακαώς..πάση θυσία..αδίσταχτες να μένουνε..
Βορείως επιμένουνε..να ξεδιαλέγουν το λαό..
σε ομάδες πειναλέων..
να μασουλούν το κόκαλο..
εν ονόματι του κοπαδιού..
που χάφτει κώνωπες..τσιμπούρια στο πλευρό τους..
με θράσος ''τα καλάζνικοφ''..ορμάνε..κατεβαίνουνε..
από της Ερυθράς Αριστεράς σου λέει
Ταξιαρχίας Ταλιμπάν..του πλιάτσικου τα μέρη..
λυμαίνονται σοκάκια .. γειτονιές..
φουσκώνουν σαν το ''γάλο'' στο κοτέτσι...

Δεν είναι πόρνες σε βιτρίνα Ολλανδική..
δεν κάνουνε εμπόριο λευκής σαρκός..
στο παρασκήνιο της πολιτικής..
μαντάμες ονειρεύονται να γίνουνε..
σε ξακουστό..Ελληνικό Μπορντέλο..
εμπόριο κάνουν βρώμικης ψυχής..
καπίκια και δολάρια τρατάρονται..
στα γέρικα σαγόνια τους..το εύπεπτον..
πόρνες πολυτελείας σπιτωμένες αξιοπρεπώς..
σ' αντρών ανδρείκελων..μαριονετών
κυρίες ''γυαλισμένες''..

Εβγαίναν βρώμικες πουρνό- πουρνό..
μα καλοχτενισμένες..
μήτε που μύριζαν λιακάδα τα μαλλιά.
μα θα μου πεις κυρά μου εσύ..
μυρίζουνε λιακάδα οι τρίχες μας οι κατσαρές..
σαν μας σκεπάζουν όμορφα
την άδεια κεφαλή μας?..
Ναι..τι θαρρείτε φίλοι μου καλοί..
λιακάδα εμυρίζαν τα μαλλιά της μάνας μου..
της νόνας μου σαν τα 'λουζε τα Σάββατα..
με πράσινο σαπούνι..
γινόταν ένα με το άρωμα..
που έβγαζε η ψυχή τους..

Τούτες οι σκρόφες δεν είχαν Θεό..
απ' τα μικράτα τους αδιάβαστες..
στα πεζοδρόμια των ληστών..
όμοιες θαρρείς..στολή φορώντας λησταρχίνας..
ξεδόντιαζαν..λεηλατούσαν με τα λόγια..
με τα έργα τους..ανθρώπων ιστορίες..
Είχανε τα μαλλιά λερά..
βρώμικη εντός η κεφαλή τους..

Της μνήμης μου τα θυμιάματα..
ρουφώ και αναπνέω..
λερό να είναι το κορμί..λιγότερο
ακούγονταν κακό..στης νόνας μου το στόμα..
της σκρόφας η ψυχή είναι λερότερη..
συμπόνοια..αλληλεγγύη δε γνωρίζει..
καλύτερα μια παστρικιά..
σε οίκο ανοχής για να προσφέρεις..
εκειά την ευχαρίστηση και την ηδονική..
που ψάχνουνε οι άντρες στο κορμί σου..
παρά να γέρνεις παστρικιά..
σε ανήλιαγα υπόγεια..με δολάρια..
καθώς αδειάζουν την ψυχή..
τα κάλπικα..τα τρύπια τα καπίκια..

'' οι σκρόφες και η μαντάμα''- Σοφίας Θεοδοσιάδη
............................................................................................................

''Είναι οι Δρόμοι μου''..

Γλιστρώ τις νύχτες μου τις σκοτεινές..και εισχωρώ
στα υπόγεια με τις σκιές..σκιές που στήνουνε χορό..
με οδηγούνε στο επέκεινα..αψηφώντας το ενθάδε..
και τότε μέσα μου κοιτώ..το βλέμμα της ψυχής μου..
λέω αλήθειες σιωπηρά..
που δεν τολμώ θαρρείς με ανθρώπινη λαλιά..
για να τις χρωματίσω..
μιας βιωμένης μου ζωής..αλλιώτικης..
περπατημένης από βήματα απαλά..
όχι δεν είναι οι ώρες οι μοναχικές..
ούτε και μοναξιάς σταλάγματα..ετούτες μου οι ώρες..
είναι οι δρόμοι μου..
που δεν ευρήκαν άλλα μονοπάτια για να χαραχτούν..
βήματα να περπατηθούν..εγίναν μόνο λέξεις..
 σιωπές..που με μελάνι ζωγραφίσανε..
τον πάπυρο εκείνον της καρδιάς μου...
τους Δαίμονές μου μες στη νύχτα κυνηγώ..
καλώ σαν άλλη μάγισσα το τάγμα των Αγγέλων..
γονυπετής μια χάρη τους ζητώ..
μην κρύψουν τα μαλάματα που εντός μου κατοικούνε..
όμοιος ''αυτόχειρας'' να ανασύρω..για να δυνηθώ..
στην επιφάνεια..για να τα κατοικήσω..........

''Είναι οι δρόμοι μου'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
...............................................................................................................