''Έμαθα Ωκεανούς να ζωγραφίζω''..

Στα χρόνια που ήμουν νια κι ορμητική..
στα χρόνια που μ' αντάριαζαν
φουρτουνιασμένης θάλασσας όμοιας εικόνα..
στα χρόνια που με γλύκαναν
εμάζευα σταγόνες κι ονειρεύομουν 
ωκεανός να γένω...
Τώρα που όμορφα και σιγανά να περπατώ 
μου μάθανε τα χρόνια..
μες στις σταγόνες μου εκείνες τις μικρές.. 
ωκεανούς μου ζωγραφίζω....
Γεμίζω την ψυχή δροσιά ..
να 'χω τα πρωινά  να νίβομαι..
τα βράδια στις ακτές τους να αράζω.. 
Μη με κοιτάς και σκιάζεσαι..θαρρείς.. 
νομίζεις πως εγέρασα 
κι άλλαξα την ψυχή μου ? 

Τη σκέψη μου εσμίλεψα..
θάλασσες ονειρεύομαι μικρές..
στα μέσα μου πληθαίνουνε.. 
φαντάζουνε μεγάλες..
σήκωσε ο αγέρας τα πανιά και 
η σκούνα μου ξελύθη απ' το λιμάνι..
Δεν τις φοβάται τις ''φουρτούνες'' πια 
του έρωτα του ακάλεστου..
καθώς απρόσμενος κάθε φορά..  
σταθμεύει μπρος στα σκαλοπάτια μου.. 
κομμάτια απ' την ψυχή μου ζητιανεύει...

Τώρα το γεύτηκα..το γνώρισα βαθιά..
Οι αληθινοί οι έρωτες..είν' νεογέννητα μωρά.
δε σέρνουν σκελετούς απ' τα συρτάρια..
ζητούν να γράψουν δυνατές..
μονάχα αποκλειστικές γι αυτούς..
καινούριων πάπυρων σελίδες..
Μες στο σκληρό μου δίσκο αφουγκράζομαι..
καινούριες και αιθέριες μελωδίες.. 
Άλλα ζητάει η ψυχή μου..άλλα πεθύμησε..
μιας συντροφιάς να 'χει χέρια ζεστά..
όταν τα δειλινά θα μ' αγκαλιάζουνε..
σαν τα πουλιά που λιάζονται 
πα στα βρεγμένα τα συρματοπλέγματα..
μετά την καταιγίδα........

''Έμαθα Ωκεανούς να ζωγραφίζω''- Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ!!!

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΕΓΩ..Η ΑΚΑΠΝΗ''..

φωτο : από το διαδίκτυο

Δηλώνω άκαπνη μαθές ..
τσιγάρου τζούρες δεν εγεύθηκα ποτές..
οι φίλοι μου τσιγάρα αδιάκοπα 
στα δάχτυλα κρατώντας..
παρότρυνσης βαγγέλιο μου εδιάβαζαν..
καπνίζοντας..τις νύχτες να ελαφρύνω..
τις νύχτες όμως καίγομουν..
στις καύτρες των τσιγάρων μου..
στης φυλαγμένης ταμπακιέρας της ψυχής μου..
Και τι θαρρείτε εσείς οι καπνισμένοι.. 
καπνιστές..μειδιώντας με το βλέμμα..

Εγώ η άκαπνη λοιπόν
ερούφηξα αχόρταγα..
γέμισαν φούμο τα πνευμόνια και καπνούς..
πήρανε τα σεντόνια μου φωτιά..
τσιγάρο σέρτικο οι πίκρες κι οι χαρές..
στης ακριβής μου ταμπακιέρας ..
τσιγάρα φυλαγμένα ακριβά..
στιγμές κι ονείρατα που μου χαρίστηκαν
στα πρωινά..στα δειλινά..
στις θάλασσες..στους ποταμούς..
στα ταραγμένα τα νερά..
σε υπήνεμα λιμάνια..και σε μπάρκα..

Δηλώνω άκαπνη..
αμέτοχη στα ευτελή τους σιγαρόχαρτα
υποκατάστατα αχρείαστα για εμέ
τα χέρια σε πακέτα ν' ακουμπώ..
μια σπίθα μέσα μου ήταν αρκετή..
του νου τον αναπτήρα να ανάψει..
Και τι θαρρείτε.. φίλοι μου..στα άθελα
τσιγάρα εκάπνισα αμέτρητα..
τζούρες βαθειές
καπνοί τυλίξανε..κυκλώσανε..
καπνίζουν άσβεστα τα μέσα μου..
κάθε που η καύτρα αντανακλά..
στης μνήμης μου τη λιόπετρα του νου..

Με παρακίναγαν οι φίλοι μου..
έτσι ..για ένα φούντο στη χαρά..
δεν ξέρω πως και το γιατί..
στον εθισμό..στις εξαρτήσεις  των sante
δεν παραδόθηκα ποτές
στη νικοτίνη του έρωτα αμετανόητα
βαρύς ο εθισμός στα σωθικά μου..
εδιάλεξα
το αντιστάθμισμα η ίδια η ζωή..
σαν δε σε κάψει η καύτρα της..
πως θα καείς..θα φτάσεις στην ψυχή... 

Δηλώνω άκαπνη φορές..
με τους χαφιέδες...εκμεταλλευτές..
τους κλέφτες της ζωής..είναι που
εχόρτασα στις ρουφηξιές..
οι έρωτες..οι θάλασσες..φεγγάρια
η πίκρα τους..οι απρόσμενες χαρές
το κάψιμο ακόμα στο λαιμό..
εκύκλωσαν..μετάγγιση στο αίμα μου
της ποίησης..των λόγων οι καπνοί
στ' ανήλιαγα σοκάκια..στις μυρτιές..
είναι που εκάηκα στη στάχτη τους..
οι λέξεις τους τσουκάλια καπνισμένα..
στο σκοτεινό μου το κελάρι της ψυχής....


'' ΕΓΩ..Η ΑΚΑΠΝΗ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΣΥΛΛΟΓΗ''

Στο κάρινο το ερμάρι το παλιό
με το τριανταφυλλένιο πόμολο

έκρυψα .. 
βύθισα το σακουλάκι με το σπόρο σου..

μικρά σποράκια τα στιχάκια σου..
άλλοτε λύπες κι άλλοτε χαρές..

φυτρώνανε  σε κήπο..

μα ο κήπος εμεγάλωσε..γίνηκε περιβόλι..  
τώρα τα άνθια τους γεμίσαν τα κλαριά..
στους φράχτες της ψυχής μου αναρριχώνται..
Άνοιξη λες..στολίζουνε..
στην κάψα του Καλοκαιριού 
στολίζουν την ασχήμια που σκορπούν..
 εκείνα τα πολιτικά..
τα βραχνιασμένα αηδόνια..  
φυτεύουν σπόρους χαλασμένους στις αυλές..  
για να θερίσουνε τα γαϊδουράγκαθα
τώρα σιμά στο θέρος..
 κι εσύ..σαν γνήσιος θεριστής.. 
σοφά και βασανιστικά.. 
να ξεχωρίσεις θα κληθείς..
τη βρώμη από το στάρι..
 μα τυχερό κορίτσι εγώ..
είμαι ακόμα ζωντανή.. συλλέγω..και τολμώ..
εκείνα τα στιχάκια..  
πλούσιος σπόρος καρπερός.. 
εκείνα..της ελπιδοφόρας σου της ποίησης.. 
ελπιδοφόρα φυτεία προσμονής
 μες στο ερμάρι της ψυχής μου..
για ν' αντιστέκομαι..ν' αντέχω..να μπορώ....
 
''ΣΥΛΛΟΓΗ'' -  Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

'' Μάθε μου..Ψυχή μου''.........

Freydoon Rassouli art

Μάθε μου..ναι..να κρύβομαι
μες στο κατώγι σου το σκοτεινό..
να μπαίνω..να τρυπώνω..
στου κόσμου του σκληρού..του απτού..
μα και στον άπιαστο του νου..
 εκειόν..των μυημένων υφαντών..
στον αργαλειό..
όπως και τότε στα αθώα παλιά..
με κουρελάκια να υφαίνω σου..
μια κουρελού πολύχρωμη..
να 'χει τα χίλια χρώματα..
όσα και οι ανθρώποι..
κάθε κουρέλι μια ψυχή..
κορδέλλα φορεμένη..

Μάθε μου για να βάφω άλικα
 κουρέλια παρδαλά..
να γίνεται το χράμι φωτεινό..
να απλώνεται στο φράχτη μας στης Γης..
να βγαίνουνε στο λιακωτό οι ψυχές..
μη με μαλώνεις ..μάθε μου..
να μην τα κόβω σε στενά..
μην ψαλιδίζω τα κουρέλια τους
στενές λωρίδες της καρδιάς..
Πες μου..και μάθε μου..
δείξε μου εσύ τον τρόπο που ηύρες..
να ζωγραφίζεις το το γκρίζο γύρω σου..
με χρώματα παστέλ ψυχής 
να βγαίνει ο πίνακας μουσειακός..
στου χρόνου τη φθορά..

Μάθε μου..
τα πόδια να ξεκολλάω από τη γης..
μάθε μου να πετάω ψηλά..
στο παραμύθι που 'γραψα για με..
να 'μαι ο αετός..
μη με αφήνεις..μάθε μου
να ζω..ν' αντέχω..να δημιουργώ !!!
τις προσευχές μου..μάθε μου 
με άγιο δισκοπότηρο να κοινωνώ..
ψυχές για να σταλάζω........
φωνή των σπλάχνων μου βαθιά..
μικρή..μεταξωτή μου πεταλούδα..
απ' την πηγή της γέννησης..
αόρατος εσύ..ο εντολέας μου..
με κυβερνάς..
είσαι ο μικρός μου ο Θεός..
η αυτοάμυνα..η αυτοεντολή..
στων χρόνων τις προκλήσεις..

Γι αυτό σου λέω δυνατά..
μάθε μου αν θες να αντέχω τους
τους ελλειπείς..τους καιροσκόπους..
υπαίθρια κηρύγματα να αγνοώ.
μάθε μου αν θες..
να κλείω τα ώτα στης ευτέλειας..
ο γητευτής να καταντώ αφ' εαυτού..
μιας αυτοϊασης στον κόσμο τους..
να μ' αγαπώ..εμέ να καταχτώ..
εμέ..να μ' αψηλώνω....

'' Μάθε μου..Ψυχή μου'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Καθώς μικραίνει το ''για Πάντα''

Να μου κρατάς το χέρι μου σφιχτά..
μικραίνει το ''για πάντα''..
κι έλα σαν γλάροι να πετάξουμε ..
σε μέρη αλαργινά..
στο βλέμμα να φαντάζουνε..
να μοιάζουν ξωτικά..
Δε σου ζητάω στη Χαβάη να με πας..
μου φτάνει η παραλία η απόμερη..
που συναντήσαμε στων βράχων το δρομάκι ..
και στην αλμύρα της λουστήκαν τα κορμιά...

Την ψάθα μας να απλώσουμε..
στο αφρισμένο κύμα..
γιατί η ψυχή μου το ζητά..
στης ακυβερνησίας τη θάλασσα ..
στο απέραντο γαλάζιο της ψυχής σου να βραχώ..
να κολυμπήσω..στα βαθιά.. 
να νιώθω το ζεστό σου το κορμί.. 
που τις ''φλογίτσες'' πόθου μου..
στο δέρμα σιγοκαίει.
Έλα κοντά μου ..μη δειλιάσεις  να ξεγυμνωθείς..
το πιο όμορφο απ' όλα μας τα ξεγυμνώματα θαρρώ .. 
ετούτο της ψυχής μας...

Έτσι σαν δυο μικροί Θεοί στου κύματος την αύρα..
κράτα το χέρι μου σφιχτά...ψιθύρισέ μου ..
έστω για σήμερα τη λέξη αυτή τη μαγική...
που λέει το ''για πάντα''...
Θυμάσαι που φοβόσουνα.. 
μικρές.. λειψές..σου φαίνονταν οι λέξεις..
Μα επέμενα στον ψίθυρο..στο ελιξήριο της ζωής
στο κάλεσμα..του άγνωρου ''για πάντα''...

Αφήνομαι στην αυταπάτη μου..
υπαίτια η ''συννεφιά ετούτων των καιρών''
κατακαλόκαιρο ..
στάζει βροχές λες κι είν' Φθινόπωρος καιρός.. 
σταγόνες και μας βρέχουν..
Μη μου αλαργεύεις..κόπιασε..
εσύ κι εγώ το απόβραδο..
αποκαμωμένους να μας βρει..όπως παλιά .. 
θυμάσαι?  
με ένα ηδονιστικό...γλυκό του νου και σαρκικό..
παιχνίδι αναπάντεχο..''ενάντιο'' 
στο λιγοστό του χρόνου..
του ''για πάντα''..... 

''Καθώς μικραίνει το ''για Πάντα''- Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

«Τ’ αηδόνια δε σ’ αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες»..- Γιώργος Σεφέρης - Ελένη

«Τ’ αηδόνια δε σ’ αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες».
 
Αηδόνι ντροπαλό, μες στον ανασασμό των φύλλων,  
συ που δωρίζεις τη μουσική δροσιά του δάσους 
στα χωρισμένα σώματα και στις ψυχές  
αυτών που ξέρουν πως δε θα γυρίσουν.  
Τυφλή φωνή, που ψηλαφείς μέσα στη νυχτωμένη μνήμη
βήματα και χειρονομίες· δε θα τολμούσα να πω φιλήματα·  
και το πικρό τρικύμισμα της ξαγριεμένης σκλάβας.
«Τ’ αηδόνια δε σ’ αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες».
 
Ποιές είναι οι Πλάτρες; Ποιός το γνωρίζει τούτο το νησί;  
Έζησα τη ζωή μου ακούγοντας ονόματα πρωτάκουστα:  
καινούριους τόπους, καινούριες τρέλες 
των ανθρώπων ή των θεών· 
η μοίρα μου που κυματίζει
ανάμεσα στο στερνό σπαθί ενός Αίαντα 
και μιαν άλλη Σαλαμίνα μ’ έφερε εδώ σ’ αυτό το γυρογιάλι. 
Το φεγγάρι
βγήκε απ’ το πέλαγο σαν Αφροδίτη·  
σκέπασε τ’ άστρα του Τοξότη, 
τώρα πάει νά βρει την καρδιά του Σκορπιού, 
κι όλα τ’ αλλάζει.  
Πού είν’ η αλήθεια; Ήμουν κι εγώ στον πόλεμο τοξότης· 
 το ριζικό μου, ενός ανθρώπου που ξαστόχησε.
 
Αηδόνι ποιητάρη, 
σαν και μια τέτοια νύχτα στ’ ακροθαλάσσι του Πρωτέα 
σ’ άκουσαν οι σκλάβες Σπαρτιάτισσες κι έσυραν το θρήνο, 
 κι ανάμεσό τους —ποιός θα το ’λεγε— η Ελένη!  
Αυτή που κυνηγούσαμε χρόνια στο Σκάμαντρο. 
Ήταν εκεί, στα χείλια της ερήμου· την άγγιξα, μου μίλησε: 
«Δεν είν’ αλήθεια, δεν είν’ αλήθεια» φώναζε.  
«Δεν μπήκα στο γαλαζόπλωρο καράβι. 
Ποτέ δεν πάτησα την αντρειωμένη Τροία».
 
Με το βαθύ στηθόδεσμο, τον ήλιο στα μαλλιά, κι αυτό
 το ανάστημα 
ίσκιοι και χαμόγελα παντού  
στους ώμους στους μηρούς 
στα γόνατα· ζωντανό δέρμα, 
και τα μάτια με τα μεγάλα βλέφαρα, 
ήταν εκεί, στην όχθη ενός Δέλτα. 
Και στην Τροία;
Τίποτε στην Τροία — ένα είδωλο. 
Έτσι το θέλαν οι θεοί.  
Κι ο Πάρης, μ’ έναν ίσκιο πλάγιαζε 
σα νά ηταν πλάσμα ατόφιο· 
κι εμείς σφαζόμασταν για την Ελένη δέκα χρόνια.
Μεγάλος πόνος είχε πέσει στην Ελλάδα.  
Τόσα κορμιά ριγμένα στα σαγόνια της θάλασσας
 στα σαγόνια της γης·

τόσες ψυχές δοσμένες στις μυλόπετρες, σαν το σιτάρι.  
Κι οι ποταμοί φουσκώναν μες στη λάσπη το αίμα  
για ένα λινό κυμάτισμα για μια νεφέλη μιας πεταλούδας 
τίναγμα το πούπουλο ενός κύκνου για ένα πουκάμισο αδειανό, 
για μιαν Ελένη.  
Κι ο αδερφός μου; 
Αηδόνι αηδόνι αηδόνι,
τ’ είναι θεός; τί μη θεός; και τί τ’ ανάμεσό τους;
 
«Τ’ αηδόνια δε σ’ αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες».
 
Δακρυσμένο πουλί, στην Κύπρο τη θαλασσοφίλητη
που έταξαν για να μου θυμίζει την πατρίδα, 
άραξα μοναχός μ’ αυτό το παραμύθι,  
αν είναι αλήθεια πως αυτό ειναι παραμύθι,  
αν είναι αλήθεια πως οι ανθρώποι 
δε θα ξαναπιάσουν τον παλιό δόλο των θεών· 
αν είναι αλήθεια
πως κάποιος άλλος Τεύκρος, ύστερα από χρόνια,  
ή κάποιος Αίαντας ή Πρίαμος ή Εκάβη  
ή κάποιος άγνωστος, ανώνυμος, 
που ωστόσο είδε ένα Σκάμαντρο να ξεχειλάει κουφάρια, 
 δεν το ’χει μες στη μοίρα του ν’ ακούσει μαντατοφόρους
 που έρχουνται να πούνε πως τόσος πόνος τόση ζωή
 πήγαν στην άβυσσο για ένα πουκάμισο αδειανό
 για μιαν Ελένη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ Ελένη ανήκει στη συλλογή... Κύπρον, ου μ' εθέσπισεν... (1955), γράφτηκε όμως, κατά δήλωση του ποιητή, το 1953, όταν ο Σεφέρης ταξίδεψε για πρώτη φορά στην Κύπρο. Ξαναπήγε το 1954 και το 1955. Το 1955 θ' αρχίσει ο Κυπριακός αγώνας κατά της αγγλικής κατοχής. Ο Σεφέρης από τις θέσεις του στο διπλωματικό σώμα θα παρακολουθήσει από πολύ κοντά τις φάσεις του κυπριακού δράματος.

 
Γιώργος Σεφέρης. 1955. Κύπρον, οὗ μ᾿ ἐθέσπισεν. Αθήνα: Ίκαρος. Και στον συγκεντρωτικό τόμο: Γιώργος Σεφέρης. [1972] 1985. Ποιήματα. 15η έκδ. Αθήνα: Ίκαρος.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΕΓΙΝΗΚΑΝ ΜΝΗΜΕΙΟ''

Κατακαλόκαιρο...
κι όσο τα μάτια μου απορημένα..εκστατικά
στις μαρμαρένιες πλάκες σιωπούν 
στα ύψη το θερμόμετρο..κι ένας χιονιάς
σκεπάζει τα παρχάρια της ψυχής μου...
Λίγες οι λέξεις..οι εικόνες που με άγγιξαν
στο διάβα μου..
λίγες εκείνες οι στιγμές..
που εκόπηκε η ανάσα..
και ας αντίκρυσαν τα μάτια μου σωρό..
ασχήμιες και εμορφάδες...
άλλες χαϊδέψαν σα μετάξι ακριβό
τα φύλλα της ψυχής ..
κι άλλες λεπίδι κοφτερό...
ξυπνήσανε την επανάσταση
στο μέρος της καρδιάς μου...
Εκεί..στο μονοπάτι που με έφερε
στα σκαλοπάτια των ψυχών σας..
ήθελα να ανέβω την ανηφοριά..
στα σκαλοπάτια που με παν 
στη Λευτεριά.. που εκυνηγήσατε..
ολόρθη να σταθώ..ανάμεσα
στους κοιμωμένους νοματαίους..
ολόδροσα τα νιάτα σας..
μήπως και  ανταμώσω..
Επήρα την ανηφοριά..ανέβηκα τις σκάλες..
εστάθηκα καταμεσίς..
στο θρόνο των ψυχών σας...
ψίθυρους άκουγα και βογγητά...
το ξέρω είναι η απάτη μου του νου..
χαίρε!
αντρειωμένοι που εχάθητε ανύποπτα..
επέσατε στων χρόνων σας
εκείνη την ικμάδα.....

''ΕΓΙΝΗΚΑΝ ΜΝΗΜΕΙΟ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
( Αφιερωμένο από καρδιάς..)
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 ΚΥΠΡΟς...

Ένας τόπος ιερός, ένας τόπος θυσίας για την πατρίδα, ένας τόπος βεβαρημένης ιστορικής μνήμης …Τύμβος της Μακεδονίτισσας

Ο Τύμβος της Μακεδονίτισσας ή αλλιώς το Στρατιωτικό Κοιμητήριο Μακεδονίτισσας βρίσκεται 3χλμ δυτικά της πρωτεύουσας. Αποτελεί το στρατιωτικό νεκροταφείο Ελλαδιτών και Ελληνοκυπρίων πεσόντων της Κύπρου κατά την τουρκική εισβολή του 1974, ενώ εδώ βρίσκονται συγκεντρωμένα και άλλα μνήματα Ελλήνων αξιωματικών και οπλιτών, που έπεσαν σε προηγούμενους αγώνες της Κύπρου για ελευθερία.

Μια επίσκεψη στον Τύμβο που με συγκλόνισε.. 
Γέμισε ο λοφισκος σταυρούς..ψυχές που γίνηκαν φωτογραφίες... φωτογραφίες άλλοι αγνώστων στοιχείων, που και για αυτούς όμως ξεκίνησε η διαδικασία ταυτοποίησης των λειψάνων τους με τη μέθοδο του DNA, ώστε να τους αποδοθούν μετά από χρόνια οι αρμόζουσες τιμές.
Πληκάρια..19..20..22 χρονών..που δε γεύτηκαν την ομορφιά της ζωής..Μέρες παράξενες..σκέψεις αλόκοτες γεμίσανε το νου μου...
Ιστορία..έμπνευση για ειρήνη ..για την τιμή της Ελευθερίας του ανθρώπου... 

 η φίλη σας Σοφία - ( μια απλή..ταπεινή προσκυνήτρια)

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 

<< Θερινόν Ηλιοστάσιον >>

Ζωγράφος : Ολυμπία Μπέη

Bρέχονταν..λες και θάλασσες 
που απλώνονταν..απλώθηκαν..
απλώνονται ακούραστα..ακατάπαυστα..
εσαεί.. τα ''ηλιοτρόπια'' της ζωής μου..  
οι χρυσαφένιες..νοτισμένες μου ακτές..  
κι ας βράδιασε..
κι ας σκοτεινιάσανε νωρίς  τα χρόνια μου εντός..'
'Θάλασσες'' που τις διασχίσαμε ..  
κατάρτια που μπερδεύτηκαν ..  
σχιστήκανε μες στη μανία των καιρών..  
Μα οι εικόνες που με ακολουθούν..
ακόμα ζωγραφίζονται στο κάδρο της ψυχής μου..
και μια ελπίδα με παραφυλάει..
μη τύχει και δειλιάσω..
Καλό μου εκαλοκαίριασε..
ο ήλιος στάθηκε αψηλά
φοβάμαι στην ισκιάδα τους να περπατώ..  
ψάχνω απάγκιο στην ψυχή σου..  
εκεί..μέσα στ' αυλάκια τα ποτιστικά   
μαζί να στήσουμε τις ξόβερεγες..  
σαν τότε που 'μασταν παιδιά..  
μήπως και παγιδέψουμε του χρόνου τη φθορά.
..
  ''Θερινόν Ηλιοστάσιον'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη
..................................................................................................................................................

'''Στης αγριοφλαμουριάς'''

Δροσίζεται η μνήμη..η σκέψη λούεται
ανάμεσα στη μυρουδιά της αγριοφλαμουριάς
στο πρωινό κελάηδημα των αηδονιών
εντεύθεν ως
γεννήθηκε..ετράνεψε..εψήλωσε η ψυχή μου...
αναμεσίς στων μελισσών ..εμέθυσα
ερούφηξα το νέκταρ της ζωής 
εμέτρησα τ' αστέρια τις νυχτιές..
μίλησα στο φεγγάρι....... 
Ευλογημένος τόπος μου..της άγριας λεβάντας..
της μυρουδιάς  των αμπελιών και της συκιάς..  
της μυρουδιάς απ' τα αγριοβατόμουρα..  
της μυρουδιάς των σταφυλιών..  
τα χρώματα που ζύμωσαν   
τα Καλοκαίρια της ψυχής μου..
Στον κήπο μου των τζιτζικιών
ποτάμια..κάμποι καρπεροί..
φιλίες αγνές..δεμένες..χαραγμένες..
 σκοινί ζωής..πατώντας το 
το χώμα της πατρίδας που με βύζαξε..  
πατρίδας που με ζύμωσε..  
πατρίδας που στα σπλάχνα της  δεμένη με κρατεί..  
παιδιά ενός αλλιώτικου Θεού.. 
οι λιλιπούτειοι οι φίλοι μου.. 
τ' αδέλφια μου..των παιδικών μου χρόνων..
Αναλογίζομαι..πισογυρνώ..
στους ίσκιους απ' τα δέντρα  που με θρέψαν..  
τη γλύκα τη ζαχαρωτή απ' τα φραγκόσυκα..  
τα τζάνερα ..τα κράνα..τις γκορτσιές..  
Μαντάτα μου 'ρχονται από μακριά..  
μηνύματα μου λένε.. 
Καλοκαιράκι νιο γεννήθηκε 
προσμένει τις λαλιές μας..
μεγάλωσαν οι φίλοι μου..μεγάλωσα κι εγώ..  
αραίωσαν και φύγανε..μίκρυνε το τοπίο μας..
αλλάξανε οι δρόμοι..
 καινούρια πρόσωπα στις γειτονιές..  
μα οι μυρουδιές ολόϊδιες..
αποτυπώματα στις πόρτες τις παλιές..
φωνές και γέλια και στριγγλιές..
η καλικούτσα ζωντανή..
να φτάσω εκείνα τα ψηλά  
νοσταλγικά με προσκαλεί..  
να ζωγραφίσω απ' την αρχή..  
τα Καλοκαίρια της ψυχής μου..

''Στης αγριοφλαμουριάς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''το Λερό Σου Φουστάνι''

Ιχνηλατώντας τη ζωή μου προχωρώ..
φτιασιδωμένα παραμύθια και της Χαλιμάς
αρνούμαι χίλιες - μία νύχτες να γευτώ
στο σαρκασμό των λόγων των ανίερων..
 κωφεύω ως άπιστος Θωμάς..
τα δάχτυλα ζητώ να ακουμπώ..  
επί τον τύπον πια των ύλων..  
Χρόνια ζητιάνος..αναζητητής..  
κείνον τον έναν έψαχνα να βρω..  
να μοιάζει πατριώτης..και να είναι.. 
Λόγια σοφά στο μαξιλάρι μου..
ρήσεις τρανών μα και σοφών..  
του μπάρμπα - Λια μου..του πατέρα μου  
οι κουβέντες οι πρωτογενείς..οι ακριβές..
να συλλαβίσει το Εμείς..
εχθρός να γίνει το Εσείς..  
μες στο μικρό αλωνάκι..  

Κι εσύ στη μέση πάντα..εσύ μικρέ λαέ..
καθημερνά θ' αναρωτάσαι 
ποιός κούρσεψε το όνειρο..
και το τραγούδι σου ελήστεψε.. 
στα μαρμαρένια αλώνια...
ήρθανε πειρατές..ληστές..
γεμίσαν τα λιμάνια σου
τόξα αιχμηρά και βέλη τους
μπατάραν το καράβι.. 

Κι οϊμέ τι συμφορά !!!
δεν ήρθανε από τα μακρά..
από της Καραϊβικής...
τις μακρινές τις θάλασσες
μαγευτικά που 'χουν νερά
ούτε και είχανε αρχηγό..
το θρυλικό τον Μαυρογένη..
οι πειρατές..
ήρθαν από την ίδια θάλασσα
τη μπλε που τους εγέννησε..
προσμένοντας τα λάφυρα..
δεν ονειρεύτηκαν ποτές..
κοχύλια..και κοράλλια  να γενούνε
αυτοί..''ληστές'' γεμίσαν δαίμονες 
τα στήθη τους τα άκαρδα..
η αγάπη για τη χώρα τους
χρόνια πολλά μετράνε πια..
είχε καταποθεί..
σπασμένο το κουφάρι σέπεται
στο έρημο μουράγιο
χέρι ικανό του ναυπηγού..
του πλοηγού δε 'βρέθη..
χέρι ζητώ..στη θάλασσα..
στα βάθη το κοχύλι για να ρίξει..

'' Το Λερό Σου Φουστάνι''- Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,