''Καθώς μικραίνει το ''για Πάντα''

Να μου κρατάς το χέρι μου σφιχτά..
μικραίνει το ''για πάντα''..
κι έλα σαν γλάροι να πετάξουμε ..
σε μέρη αλαργινά..
στο βλέμμα να φαντάζουνε..
να μοιάζουν ξωτικά..
Δε σου ζητάω στη Χαβάη να με πας..
μου φτάνει η παραλία η απόμερη..
που συναντήσαμε στων βράχων το δρομάκι ..
και στην αλμύρα της λουστήκαν τα κορμιά...

Την ψάθα μας να απλώσουμε..
στο αφρισμένο κύμα..
γιατί η ψυχή μου το ζητά..
στης ακυβερνησίας τη θάλασσα ..
στο απέραντο γαλάζιο της ψυχής σου να βραχώ..
να κολυμπήσω..στα βαθιά.. 
να νιώθω το ζεστό σου το κορμί.. 
που τις ''φλογίτσες'' πόθου μου..
στο δέρμα σιγοκαίει.
Έλα κοντά μου ..μη δειλιάσεις  να ξεγυμνωθείς..
το πιο όμορφο απ' όλα μας τα ξεγυμνώματα θαρρώ .. 
ετούτο της ψυχής μας...

Έτσι σαν δυο μικροί Θεοί στου κύματος την αύρα..
κράτα το χέρι μου σφιχτά...ψιθύρισέ μου ..
έστω για σήμερα τη λέξη αυτή τη μαγική...
που λέει το ''για πάντα''...
Θυμάσαι που φοβόσουνα.. 
μικρές.. λειψές..σου φαίνονταν οι λέξεις..
Μα επέμενα στον ψίθυρο..στο ελιξήριο της ζωής
στο κάλεσμα..του άγνωρου ''για πάντα''...

Αφήνομαι στην αυταπάτη μου..
υπαίτια η ''συννεφιά ετούτων των καιρών''
κατακαλόκαιρο ..
στάζει βροχές λες κι είν' Φθινόπωρος καιρός.. 
σταγόνες και μας βρέχουν..
Μη μου αλαργεύεις..κόπιασε..
εσύ κι εγώ το απόβραδο..
αποκαμωμένους να μας βρει..όπως παλιά .. 
θυμάσαι?  
με ένα ηδονιστικό...γλυκό του νου και σαρκικό..
παιχνίδι αναπάντεχο..''ενάντιο'' 
στο λιγοστό του χρόνου..
του ''για πάντα''..... 

''Καθώς μικραίνει το ''για Πάντα''- Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,