'' παιδιά μιας χελιδόνας''

Μυρίζουν οι βασιλικοί..μυρίζει το αρισμαρί

απ' τ' ανοιχτά πορτοπαράθυρα

της ρέουσας αγάπης της ψυχής μου

ένα φτερούγισμα  χελιδονιού

τις ευωδιές σας τις σκορπά

μες στη ζεστή φωλιά μου..

παιδιά μιας χελιδόνας

που αποδημούσε κάθε λίγο εντός

και στα συρματοπλέγματα καθότανε

στις μπόρες των καιρών..

στις καταιγίδες εφορέσατε  αδιάβροχα φτερά..

τις διδαχές σας εκρατήσατε..

είναι που οσμιστήκατε

του λόγου των γονιών σας το αληθές..
Eγίνατε η κολυμβήθρα μου του Σιλωάμ

εξεκλειδώσατε τη φυλακή μου της ψυχής
ελάτρεψα..συγχώρεσα..
αγάπησα τον κόσμο στα σημεία..
γιατί κουρνιάξατε ψηλά
κοιτάξατε το βλέμμα μου..
σας φόρεσα κατάματα κι εγώ..
Eυλογημένοι όσοι αξιώθηκαν
φυτώριο να γίνουν της αγάπης...
φυτώριο ηλιόλουστο το βιος
το βιος μας το αληθινό
στ' αμπάρια της καρδιάς μας φυλαγμένο..
φυτώριο που ανθούν..καρπίζουν τα παιδιά..
λίπασμα στις ψυχές των..των γερόντων..
Όμορφη που ναι η σπορά...
οι φύτρες μας της γέννας

η μοίρα μας..η δικαίωση στη Γης

το φτέρωμα των άδολων ψυχών..

το δώρο του Ύψιστου στον άνθρωπο

η άρπα των κελαηδητών μες στις λαλιές

πιο αρμονική κι απ' των αγγέλων..!!!

'' παιδιά μιας χελιδόνας'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
...........................................................................................................

'' Συνομωσίες Θεών οι έρωτες''

Συνωμοσίες Θεών οι έρωτες
οι παρεκκλίνοντες των γήινων
έρωτες φεγγοβόλοι..
εσύ βοριάς..και ο νοτιάς εγώ
εσυναπαντηθήκαμε..πάει καιρός
στου φεγγαριού το γιόμισμα
που φέρνει μαϊστράλια..

πλοίο τρικάταρτο οι ψυχές

αέρινα ερωτεύτηκαν..αέρινα πλανιώνται..

σ' άγνωρες

αυτοσχέδιες θαλασσοδιαδρομές
έναστρης φωτεινότητας 

στην ίδια βάρκα τη μικρή..

αδίσταχτα..με δυο κουπιά σπασμένα..

νιάτων θαρρείς μιας τόλμη μας..

στην απεραντοσύνη οριζόντων πειρατές..

κατακτητές της ίδιας της μικρής..

πεπερασμένης του παράλογου ζωής..
''μαγειρευτές'' και γευσιγνώστες'' παθιασμένοι..

ξόρκι στην τρισκατάρατη φθορά..
τα μύρα τα ελιξήρια
των τρανών των ηδονών μας..

λουσμένοι στη φεγγοβολή
εγίναν ψίθυροι συμπαντικοί


τραγούδι γίνανε συναιωρούμενο

οι όρκοι οι αιώνιοι
πλανούμενον οπίσω από αμμόλοφους
π' ανθίζουνε λευκόκρινα
οι ψυχές ερωτευμένων..
στα στενοσόκακα της θύμησης ταξιδευτής
μετρώ τις έναστρες διαδρομές
στη δύση του ηλίου και της ψυχής  μου... 
 
''Συνομωσίες Θεών οι έρωτες ''- Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''γύρω απ' τις μοσκιές''

Στων ομματιών των φίλων μου
αλλόκοτη λογίζεται η καρδιά

σαν τρέχει γύρω απ' τις μοσκιές

και στα γρανάζια τους δεν μπαίνει..

θηλιά σφιχτή ο συνωστισμός

εις τις πλατείες των πανηγυριών

οι μικροπωλητές των λουλουδιών

φορούν καπέλα με φτερά..

με γείσο που το βλέμα το κονταίνει..

φορούνε και λουστρίνια πέδιλα

ανυποψίαστοι συχνά ..

πως τα λουστρίνια είναι παπούτσια  γλιστερά

εγκυμονούν κατάγματα σκοτώνουν την ελπίδα.

Αγαπάνε οι άνθρωποι απ' την αρχή

το ..που γυαλίζει αυτό..και λαμπερό φαντάζει.

μα μένει εκεί ξεσκέπαστο.

αν με του λόγου του πνευματικού.

φόρεμα δεν κατόρθωσε

τη γύμνια του κορμιού του να σκεπάσει...

Ο σαλτιμπάγκος της ψυχής επαναστατεί

τους κόμπους ξαναλύνει.

η φαντασία σύμμαχος πιστός

το λογισμό μου κατευθύνει..

Πίσω απ' τα χαμηλά..τα γήινα τα φώτα της αυλής

μ' αρέσει να δημιουργώ..μ' αρέσει να φυτεύω

και με το φως της μέρας τα ανθισμένα μου

''παρτέρια'' ν' αγναντεύω..

και.. σαν αγκάθια κάθε που φυτρώνουνε

στον κήπο της καρδιάς

ραντίζω τα με της αγάπης μου το φάρμακο

μήπως και μαραθούνε..

να μείνει το παρτέρι της ψυχής

στ' άνθια παραδομένο. 

''γύρω απ' τις μοσκιές'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Ενέδρες''

Θέλει ταλέντο..μαεστρία περισσή
να μπορείς να παραδίνεσαι
είν' χάρισμα να εμπιστεύεσαι
να πέφτεις ενσυνείδητα
στο τσίμπημα της κόμπρας να αντέχεις.
Είναι εκείνη η επιθυμία σου η κρυφή
να κατεβαίνεις στα κατώϊα της ψυχής
κι ας σε κατέτρωγε η έγνοια σου
ανθρώπων..χαραχτήρων που φορούσανε
Χλαμύδα του Ιούδα.. 
Πως ν' αρνηθείς την ομορφιά
στα θέλγητρά της πως ν' αντισταθείς
της προδοσίας τη γεύση ν' αρνηθείς
δεν έχει ιδιοκτήτη η ομορφιά
το μήλον το χρυσόμηλον
ανήκει εις το σύμπαν..εις το όλον..

Γελάει καυχιέται ίδιος ένας σίφουνας..
άνεμος και ανεμοστρόβιλος
που όλα τα σαρώνει
ο Ιούδας που τον κατοικεί

πότε γυναίκας παίρνει τη μορφή

με χείλη κατακόκκινα

ιέρειας της καλοσύνης άλλοτε

κι άλλοτε αρσενικού το είδωλο..
κρατάει ιππότη το σπαθί
πλείστες φορές ο άσπονδος..ο άφρων..
ο ζηλότυπος..ο άθλιος..ο όφις Ισκαριώτης..

Ανάγκη σου μεγάλη.. επιτακτική 
χωρίς κραυγές..
με δίχως δικαστήρια ''ποινικά''...
χωρίς ''σταυρώματα''' σε ξύλινους σταυρούς...
στο όρος πια των Ελαιών
η προδοσία σαν συντελεσθεί..
διαλέγεις δρόμο και πλευρά

σ' ενέδρες μην παγιδευτείς..της αντεκδίκησης 
εις το τρωτόν σημείον μη σταθείς 
μα με τα μάτια της ψυχής...
στα μάτια της δικής του της ψυχής..
του Ιούδα του Προδότη..
ν' ανταποδώσεις το φιλί  σου τ' ακριβό
να σκύψεις γενναιόδωρα 
στην ταραγμένη του ψυχή..
με γιατρικό σου την αλήθεια μοναχά
στης ταπεινότης το λημέρι το ερημικό
η πεμπτουσία της ζωής σου η συγχώρεση

ελεήμων..ανεξίκακος
λύτρωση να γεννήσεις..να ευοδωθείς..

''Ενέδρες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Ανθρωπισμένος''

Σαν βγεις στον ήλιο απ' το κελάρι σου
η μπόρα σαν κοπάσει του καιρού σου

το βουητό των εντόμων το ενοχλητικό

αναμεσίς σαν το διασχίσεις..

σε υπόγεια κανάλια και διαδρομές να μη σταθείς
στο δάσος λύκος μη γενείς

λιοντάρι μη βρυχάσαι..
κράτα καλά εκείνη τη μορφή

το πρόσωπο τ' ανθρώπου για να μοιάζει..
Άνθρωπος εγεννήθηκες
μην καταντήσεις τρωκτικό

θεριό της ζούγκλας ανημέρωτο..

την πίστη μην προδίνεις στη ζωή

αγριολούλουδο σ' αγριο τοπίο να φυτρώνεις..

αλυσοδένεται η ψυχή σαν τυλιχτεί

στους δαίμονες  του σκότους..

μπαλκόνι η γης να αερίζεται η ψυχή

να γίνεται αγκαλιά ζεστή

στην παγωμένη κρύα νύχτα.

Για..της ζωής της πρέπουν τα στολίσματα

κι εσένανε σου πρέπουν...

ανθρωπισμένος να γυρνάς

συγγνώμη να ζητάς σαν εθελοτυφλείς

στης φύσης την ουράνια ομορφιά

και στις ειρηνικές κοιλάδες της το δίκαιο σαν θάβεις..

να την μπολιάζεις μ' εμορφάδα αν το μπορείς

για..με το μπόλι σου

μπολιάζεις τις ψυχές των..

''Ανθρωπισμένος'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''οι γλάροι μου ψιθύριζαν ''

Αίωρο το συναίσθημα..μετέωρο το βήμα ..
χρόνους στο ερώτημα εγκυμονούσα η ψυχή
αν είν' κατάρα ή ευχή..
το ακατόρθωτο..το ιδανικό.. 
την εμορφάδα να χωρέσει στην καρδιά..
αν είν' ευλογία ή σαράκι το άπιαστο να κυνηγά..
και στα κατάρτια πάντα την ψυχή

σαν αλμπατρός στο πέταγμα
να 'χει ανεβασμένη..
  
Ωσάν αγέρας δροσερός
που στο ανοιχτό λευκό μου φόρεμα
υποσχέσεις ανεμίζει

το ασημένιο σμάρι π' αντικατροπτίζεται

στο διάφανο αλμυρό νερό

στο κύμα τ' αφρισμένο
κάθε που λέω αιμορραγώ 

στήνει ένα βακχικό χορό

ψηλά απ' την κεφαλή μου
νοσταλγικά να με χαϊδεύουνε 
οι ψίθυροι των γλάρων... 
να αψηφώ το θάνατο συνειδητά
να μην τον εφοβούμαι..

Κάθε που νιώθω πως πονώ

τη θάλασσα παρακαλώ..
είναι το γιατρικό μου
να στέλνει μου τα αλμπατρός 
μαζί τους να πετάω...
να κλέβω μια τόση δα στιγμή
να γεύομαι της ευτυχίας τους το πέταγμα
να παίρνω τις παλέτες μου τις ακριβές
τα χρώματα να ζωντανεύω μες στα πρωινά

στο αλμυρό νερό στις φλέβες τις υπόγειες 
στου βάθους στα λαγούμια της ζωής μου... 
τα πόδια να απλώνω..να δροσίζονται
σε γαλαζοαίματες να βρέχομαι αμμουδιές
στα τόσα βότσαλα της θάλασσας
την υγρασία ν' ακουμπούν
αβούλιαχτη η υγρασία της ψυχής
κεντίδια με γοργόνες να ξεπλένει
τις μέρες μου τις θερινές
στους χρόνους να επιμένει.. 

''οι γλάροι μου ψιθύριζαν'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Περι-πλανήσεων Θερινών''

Πάντα μ' αρέσανε τα Καλοκαίρια στις αυλές
στο γέρο πλάτανο σ' ανοιχτωσιές..
μ' αρέσανε τα μυστικά των κοριτσιών
που λούζονταν  στ' απάτητα
στα μακρινά..τα μαγεμένα ακρογιάλια..
τις νύχτες τους τις θερινές
μες στων κυμάτων τον ανασαμό
δεν ψάχνανε στη μακρινή Ιερουσαλήμ
το θάμα των ομματιών τους
εκεί εις ''το παραθίν αλός'' 
βρεμένο το ταξίδευαν στην πλώρη..

Πάντα λοιπόν η θάλασσα 
ερωτικά με προσκαλούσε..
τραγούδι να της ψάλλω τρυφερό 
για ν' ακουστεί..να βρέχομαι
ν' ανακαλώ πνιγμένους έρωτες
να λούζω τα λησμονημένα αισθήματα
στα κύματα δροσάτα ν' αρμενίζω.
μου εψιθύριζε τον έρωτα για τη ζωή
τον έρωτα για εσένα..
περί- πλανήσεων οι σκέψεις μου
στο βάραθρό μου το βαθύ
ασφυχτιούν..σκορπιούνται
τι γρήγορα που χάνεται η γραμμή
εις τους αιώνες διαχέεται ο χρόνος μου
πριν εις το αχανές να βυθισθεί
πομπός συναισθημάτων μου γεννιέται..

Τις νύχτες μου τις θερινές
στ' ανεμοσκόρπισμα του νου μου το τρελλό
ανοίγουν τα κατώϊα της ψυχής
παίζουνε υπόγειες μουσικές
κωπηλατώ χωρίς βατραχοπέδιλα
γυμνό κορμί..γυμνά τα πέλματα
στους βράχους ν' ακουμπήσω..
να βρω γνωστά ακρογιάλια κι άγνωστα
στην ''άλιν'' της μικρής μου της ζωής..
στη φυσαρμόνικα τη μακρινή να μην αντισταθώ
στου φεγγαριού τη μέθη ν' αποπλανηθώ..
να μην παρκάρω τη ζωή σε έρημα λιμάνια..
να μην θρηνώ για μεγαλεία χάλκινα
μου αρκεί στην κουπαστή να συναντώ
 κρυφών ερώτων..της ζωής μου την αλμύρα..


 ''Περι-πλανήσεων Θερινών'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,