''Ανθρωπισμένος''

Σαν βγεις στον ήλιο απ' το κελάρι σου
η μπόρα σαν κοπάσει του καιρού σου

το βουητό των εντόμων το ενοχλητικό

αναμεσίς σαν το διασχίσεις..

σε υπόγεια κανάλια και διαδρομές να μη σταθείς
στο δάσος λύκος μη γενείς

λιοντάρι μη βρυχάσαι..
κράτα καλά εκείνη τη μορφή

το πρόσωπο τ' ανθρώπου για να μοιάζει..
Άνθρωπος εγεννήθηκες
μην καταντήσεις τρωκτικό

θεριό της ζούγκλας ανημέρωτο..

την πίστη μην προδίνεις στη ζωή

αγριολούλουδο σ' αγριο τοπίο να φυτρώνεις..

αλυσοδένεται η ψυχή σαν τυλιχτεί

στους δαίμονες  του σκότους..

μπαλκόνι η γης να αερίζεται η ψυχή

να γίνεται αγκαλιά ζεστή

στην παγωμένη κρύα νύχτα.

Για..της ζωής της πρέπουν τα στολίσματα

κι εσένανε σου πρέπουν...

ανθρωπισμένος να γυρνάς

συγγνώμη να ζητάς σαν εθελοτυφλείς

στης φύσης την ουράνια ομορφιά

και στις ειρηνικές κοιλάδες της το δίκαιο σαν θάβεις..

να την μπολιάζεις μ' εμορφάδα αν το μπορείς

για..με το μπόλι σου

μπολιάζεις τις ψυχές των..

''Ανθρωπισμένος'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,