''οι γλάροι μου ψιθύριζαν ''

Αίωρο το συναίσθημα..μετέωρο το βήμα ..
χρόνους στο ερώτημα εγκυμονούσα η ψυχή
αν είν' κατάρα ή ευχή..
το ακατόρθωτο..το ιδανικό.. 
την εμορφάδα να χωρέσει στην καρδιά..
αν είν' ευλογία ή σαράκι το άπιαστο να κυνηγά..
και στα κατάρτια πάντα την ψυχή

σαν αλμπατρός στο πέταγμα
να 'χει ανεβασμένη..
  
Ωσάν αγέρας δροσερός
που στο ανοιχτό λευκό μου φόρεμα
υποσχέσεις ανεμίζει

το ασημένιο σμάρι π' αντικατροπτίζεται

στο διάφανο αλμυρό νερό

στο κύμα τ' αφρισμένο
κάθε που λέω αιμορραγώ 

στήνει ένα βακχικό χορό

ψηλά απ' την κεφαλή μου
νοσταλγικά να με χαϊδεύουνε 
οι ψίθυροι των γλάρων... 
να αψηφώ το θάνατο συνειδητά
να μην τον εφοβούμαι..

Κάθε που νιώθω πως πονώ

τη θάλασσα παρακαλώ..
είναι το γιατρικό μου
να στέλνει μου τα αλμπατρός 
μαζί τους να πετάω...
να κλέβω μια τόση δα στιγμή
να γεύομαι της ευτυχίας τους το πέταγμα
να παίρνω τις παλέτες μου τις ακριβές
τα χρώματα να ζωντανεύω μες στα πρωινά

στο αλμυρό νερό στις φλέβες τις υπόγειες 
στου βάθους στα λαγούμια της ζωής μου... 
τα πόδια να απλώνω..να δροσίζονται
σε γαλαζοαίματες να βρέχομαι αμμουδιές
στα τόσα βότσαλα της θάλασσας
την υγρασία ν' ακουμπούν
αβούλιαχτη η υγρασία της ψυχής
κεντίδια με γοργόνες να ξεπλένει
τις μέρες μου τις θερινές
στους χρόνους να επιμένει.. 

''οι γλάροι μου ψιθύριζαν'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,