''συρτάρια παλαιά''

Συχνά..στην κοίμηση του δειλινού..
στο τέλεμα της μέρας
 ένα σάλεμα αέρινο αναζήταε η ψυχή..
παρά που η μέρα εκύλαε σκληρά
κι ούτε που εγνώριζε την έκβαση της αύριον ημέρας..
ανάμεσα απ' τη μοσχοβολιά της δεντρολιβανιάς ..
και της γαρδένιας του αρώματος της γλάστρας  ..
στην έμπαση της μνήμης της
στης νοσταλγίας και στης θύμησης 
τα μονοπάτια οδηγούσε.. 

Συρτάρια παλαιά..

στον τριανταφυλλένιο μου κομο

γλυκά επωάζουνε κρυμμένα μυστικά

ημεροφύλακες πιστοί αλλαργινών ημεροδρομίων περπατημένων..

λησμονημένα αποζητούνε ολίγον φως

του ήλιου της ψυχής να φωτιστούνε..

 
Μνήμες πολύτιμες..σε ημερολόγια παλιά

σκόρπιες σαν έρχεστε νοσταλγικά

σοφά φθαρμένα μου τετράδια ..
πόσο σας αγαπώ τα βράδια τα μοναχικά..
όταν σας παίρνω και κοιμάμαι αγκαλιά..

σαν λυπημένα με κοιτάτε..
Αιμορραγεί η ψυχή..

στάζει μελάνι η πένα μου αργά
απ' το γιορτάσι της ζωής..

ταινίας ακυκλοφόρητης..δακρύζοντας
σημάδι να σταλάξει..

 
παρήγορον το παραπεμπτικό

της ''αύριον''..

στο μελανό της νύχτας μου βελούδο..

''συρτάρια παλαιά'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

'' βαρκαρόλα τ' Αυγούστου''

φωτο : από το διαδίκτυο

Ο Αύγουστος π' εσίμωνε..ήγειρε τις αισθήσεις..
κι όταν η ψυχή εστένευε και εβούλιαζε στα βάθη το πρόσταγμα μιας άγκυρας επρόσμενε εντός
εσήκωνε ο αγέρας τα πανιά 
τη βαρκαρόλα που ελαχτάριζε μες στο καρνάγιο της δεν άφηνε να σέπεται..την μερεμέτιζε συχνά..τη φρόντιζε..πολύ την αγαπούσε..
την έλυνε απ' τους κάβους της γοργά
στα πέλαα να τη βγάνει..
εφόρτωνε τις λιγοστές αποσκευές 
ποτές της δε λησμόναγε  να παίρνει συντροφιά του Αυγούστου το φεγγάρι.

τραγούδια να  της στέλνει απ΄ τα ψηλά
τα μάγια να  της λύνει.. 

μέσα στις έναστρες νυχτιές 
στον πηγαιμό στης ουτοπίας το νησί  
καινούρια ρεύματα θαρρείς 
να καθαρίζουν τα παράλια νερά... 
τ' ονείρεμα να δένει στα κουπιά 
εκεί ν αφήνεται απαρχής.. 
ηθελημένα να την παρασέρνουνε 
οι σειρήνες της ψυχής 
πως ν' αρνηθεί το Καλοκαίρι 
με τα μαδριγάλια του..
της τελικής προσχώρησης των θέλω της.. 
πως ν' αρνηθεί την κλίνη της 
της βαρκαρόλας του Αυγούστου.. 
και ευτυχώς που η θάλασσα εντός κι εκτός τη θάλπει.. 

Επιμύθιον σωτήριον για την πικρία της ζωής  
τα ακατόρθωτα ..αταξίδευτα ονείρατα..
να ταξιδέψουνε στα πέλαγα
μαζί τους να σωθεί..

''βαρκαρόλα τ' Αυγούστου'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

.....................................................................................................................................................................

''ψυχές στις αιώρες''

Christian Schloe art

Οι θλιβερές ψυχές

ακροβατούνε γύρω μας

λες κι έχασαν τα χνάρια τους
στου χρόνου τις αιώρες..

σέρνουνε θρήνους που αφήκαν εις τη Γης
της ατιμίας που εγεύτηκαν τον πόνο
γυμνές σαν τους Πρωτόπλαστους
που εψάχναν τον Παράδεισο
θρηνώντας για την εντολή
του  μήλου της Εδέμ..

 

Σαστίζω και σ' αναζητώ

στις λεγεώνες των ψυχών

γνωρίζω τα σημάδια τα δικά σου.

ζωή και θάνατος μου στήνουνε χορό

τον ίσκιο σου στο άυλο γυρεύω

χάνω τα λόγια στις σκιες

γίνεται η αγάπη αφορμή

σπαράγματα οι λέξεις μου οι ύστερες..

δεν σου 'πρεπε να τριγυρνάς αναμεσίς

στις θλιβερές ψυχές των..των γερόντων..

μα εσύ επέταξες σαν διαβατάρικο πουλί

και έφυγες στ' απρόσμενα κι εχάθης.

μεσούρανα..όπου αναπαύονται τα Πνεύματα

στην έναστρη αρμονία της Βερενίκης..

Επιθυμία μου κρυφή

αχ! πόσο θα 'θελα να εφυλάκισες τα βλέμματα

εκείνα που για αγάπη σου μιλούσαν

για να τα κουβαλείς μαζί σου στο απλανές

το σύμπαν να γεμίζεις προσδοκίες.

Ψυχές μου μόνες θλιβερές

σωπάστε πια σαν καλαμιές

στον κάμπο της ψυχής μας να γυρνάτε

κοινή η μοίρα των θνητών

μη μου το λησμονάτε..

αιώνες περπατούνε στις ακτές

έρχεται η παλίρροια μεσοπέλαγα

τα ίχνη τους τα σβήνει..
αμυδρή η ελπίδα μου στη γης
ίσως μια μέρα στο διηνεκές
πάλι οι ψυχές να γίνουν ταίρι.

''ψυχές στις αιώρες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''στης μνήμης το βυθό''

Κι εγώ που έλεγα πως πλάστηκα
γοργόνα στ' ανοιχτά να κολυμπάω
πέρασα μέρες στην ακτή ιχνηλατώντας..
τώρα στης μνήμης το βυθό σε κατοικώ
λούζομαι στα σκοτάδια τις νυχτιές
τη μέρα στον αφρό σου ξαποσταίνω..
κι αν σου έτυχε ποτές να βυθιστείς κοράλλια
ν' ανασύρεις στο λαιμό σου
γοητευμένος την ανάσα να κρατείς
τι όμορφα στ' αλήθεια που είναι εδώ να πεις
στων κοραλλιών τις κρύπτες
ν' αγαλλιάζει η ματιά σαν τα κοιτάς
στους ήχους τους να υγραίνεται η ψυχή
και στις στεριές σου να στεγνώνει.
Μη μ' αρνηθείς κι απόψε την κατάδυση
το σκότος του βυθού μου δε φοβούμαι
γοργόνες μου χορεύουν ρυθμικά
σ' εσένανε με φέρνουνε σιμά
λικνίζουνε το νου μου...
συχνά απολησμονιέμαι στα βαθειά
δεν με τραβά κοντά της η πεζότης
το αλισβερίσι της ζωής μου φαίνεται φτηνό
αγοράζω όσο- όσο τις στιγμές
εκειές που στο βυθό μου με μεθούνε..
μα πάλι επιστρέφω τα πρωινά
σαν μου χτυπά το τζάμι η αγάπη λατρεμένων..
σβήνω τις φλόγες στο γαλάζιο μου βυθό
όσες τις νύχτες τις μοναχικές
έρχονται και με καίνε..

 

''στης μνήμης το βυθό'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ασίγαστα τζιτζίκια''- Δοκίμιον Λυρικόν

 art   Nino Chakvetadze

Απ' όλα πιότερο που εζωγράφισα στη μνήμη μου..από τα περασμένα Καλοκαίρια μου..των Αύγουστών μου

των ζεστών που αποχαιρέτησα και των ελπιδοφόρων..είν' η ξυπολησιά μου δίπλα εκεί..στα γνώριμα ποτάμια μου..
μέσα στους ήλιους τους καυτούς ..εγώ να τρέχω εκεί ξοπίσω τους κι εκείνα να κυλάνε..σ' ένα κυνηγητό ονείρων άνισο..πλωτό....

Νόστος θα πεις αγιάτρευτος..εκείνα τα αδέσποτα παιδιά..παρέα με τα τζιτζίκια του χωριού..ασίγαστα τζιτζίκια οι παιδικές ψυχές..στις άκρες απ' τα βάτα και στους κλώνους τριγυρνάνε.Τώρα που όλοι αλλάξαμε..που άλλαξα κι εγώ..στην πρωινή μου τη δροσιά..εκείνη που μου μούσκευε τα δάχτυλα στα πόδια..στα απέραντα λιβάδια της ζωής μου τα ασύνορα..
επιστρέφω να βραχώ .....

Χρώματα..ήχοι..κάματος..μελίσσι σε καιρό μιας σύναξης ανθοφορίας μελιού..σοδειές μεγάλες και μικρές..εμπειρίες καλές μα και κακές..μα πάντοτε σοφές..σε πανηγύρι απλώνονται ..πραμάτεια των ματιών μου..τα αραδιασμένα τα γεράνια σου στου τοίχου ακουμπισμένα του ασπρισμένου μας σπιτιού..τα σύκα τα ολόγλυκα..τα τζάνερα..απ' τα δέντρα εκεί στις άκρες απ' των χωραφιών τα σύνορα..με μαεστρία συναγμένα.

Τα Καλοκαίρια είναι ο δρόμος μου της παιδικής καταφυγής μου..
Απόγευμα Καλοκαιριού κάτω απ' τις ακακίες..κατακαλόκαιρο κι η φέτα ενός ζαχαρωμένου καρπουζιού..να στάζει στο μπλουζάκι..στη σιέστα του μεσημεριού αποκαμωμένη η γιαγιά να αφουγκράζεται των νιάτων τη συνέχεια και της ζωής το άνθος.Νόστος γλυκός με κυβερνά και από τότες κάθε Θέρος επιστρέφω...

''ασίγαστα τζιτζίκια'' - Δοκίμιον Λυρικόν

Σοφίας Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Σαν πεταλούδα διάφανη'' - ( στην κόρη μου )

φωτο: από το διαδίκτυο

Σαν πεταλούδα διάφανη μιαν Άνοιξη

πιτσιλωτά είχες τα φτερά..στο κίτρινο στο μαύρο

ανυποψίαστη ταξίδεψες στο άδηλο

τις ονειροπαγίδες που σου έστηνε ο χρόνος να δαμάσεις

κατέβηκες στον κήπο μου

και από τότες κάθε χαραυγή..φορείς το φόρεμα της Ηούς

στα φυλλοκάρδια μου τρυπώνεις  απλώνεις τα μετάξινα φτερά..τη γύρη κλέβεις της δικής μου της ψυχής

μέλι για να το κάμεις..
κλέβεις τη γύρη απ' τον ανθό..μου το ακουμπάς..
το ρόδο το μισάνοιχτο μου ανθίζεις..  
χίλιες ευχές σου τραγουδώ σήμερα που στον Αη- λια

το λόφο στο ξωκκλήσι μου φωτίζεις..

ανοίγω το βιβλίο των ευχών

με τη μεταξωτή κορδέλλα απ' το ερμάρι της καρδιάς

της μάνας την ευωδιαστή ευχή..να σου ταχυδρομήσω

Ηλιανή μου ακριβή..

η γύρη που τρυγάς απ' τη ζωή

τα όνειρα γλυκά να σου μελώνει..

''Σαν πεταλούδα διάφανη''- Σοφίας Θεοδοσιάδη ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''η γοητεία του κλασσικού''

Κι εκεί που λες πως όλα έχουν καταποθεί 
στης μέγγενης του χρήματος ..
στης Σκύλλας και της Χάρυβδης το στόμα.. 
εκεί που όλα μοιάζουν ανεπιστρεπτί 
στο Μαμμωνά παραδομένα 
εκεί που αγέλες έρμαια σέρνονται
στης πολιτικής την σκοπιμότης
έρχεται κείνη η ώρα που γεννιούνται οι ψίθυροι..

κάτω από την Ακρόπολη 

το λογισμό σου κλέβει..
εκεί που οι ήχοι της ψυχής χτυπούν 
και λούζονται τα μάτια
είναι η γοητεία του κλασσικού..το ιδεατόν
το πνεύμα της ανύψωσης
νικά τον ελιτίστικο αυτισμό
και μας σταλάζει ελπίδα..
πως μου χαρίζεται ο έναστρος ο ουρανός
πως μου χαρίζονται πετράδια ακριβά
όντας τα βράδια σεργιανώ με αγαπημένους μου
κι οι Καρυάτιδες λικνίζονται στο βράχο.
Γόησσα η Ακρόπολη 
στέκεται αγέρωχη στη μανία του Βορρά
γροθιά στο πρόσκαιρο..εις το φθαρτό
καθώς βαθαίνει η ρίζα τους
γυμνή να ξεσκεπάζει την αλήθεια..
Η αλήθεια κρύβεται εκεί όπου ξεπλένεται η ψυχή..
εκεί που ο νους λογοδοτεί 
καθώς κουράστηκε και η Γης να τρέφει άστεγες ψυχές ..
μίζερες αυταπάτες.. .

''η γοητεία του κλασσικού'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,...............