''συρτάρια παλαιά''

Συχνά..στην κοίμηση του δειλινού..
στο τέλεμα της μέρας
 ένα σάλεμα αέρινο αναζήταε η ψυχή..
παρά που η μέρα εκύλαε σκληρά
κι ούτε που εγνώριζε την έκβαση της αύριον ημέρας..
ανάμεσα απ' τη μοσχοβολιά της δεντρολιβανιάς ..
και της γαρδένιας του αρώματος της γλάστρας  ..
στην έμπαση της μνήμης της
στης νοσταλγίας και στης θύμησης 
τα μονοπάτια οδηγούσε.. 

Συρτάρια παλαιά..

στον τριανταφυλλένιο μου κομο

γλυκά επωάζουνε κρυμμένα μυστικά

ημεροφύλακες πιστοί αλλαργινών ημεροδρομίων περπατημένων..

λησμονημένα αποζητούνε ολίγον φως

του ήλιου της ψυχής να φωτιστούνε..

 
Μνήμες πολύτιμες..σε ημερολόγια παλιά

σκόρπιες σαν έρχεστε νοσταλγικά

σοφά φθαρμένα μου τετράδια ..
πόσο σας αγαπώ τα βράδια τα μοναχικά..
όταν σας παίρνω και κοιμάμαι αγκαλιά..

σαν λυπημένα με κοιτάτε..
Αιμορραγεί η ψυχή..

στάζει μελάνι η πένα μου αργά
απ' το γιορτάσι της ζωής..

ταινίας ακυκλοφόρητης..δακρύζοντας
σημάδι να σταλάξει..

 
παρήγορον το παραπεμπτικό

της ''αύριον''..

στο μελανό της νύχτας μου βελούδο..

''συρτάρια παλαιά'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,