''στης μνήμης το βυθό''

Κι εγώ που έλεγα πως πλάστηκα
γοργόνα στ' ανοιχτά να κολυμπάω
πέρασα μέρες στην ακτή ιχνηλατώντας..
τώρα στης μνήμης το βυθό σε κατοικώ
λούζομαι στα σκοτάδια τις νυχτιές
τη μέρα στον αφρό σου ξαποσταίνω..
κι αν σου έτυχε ποτές να βυθιστείς κοράλλια
ν' ανασύρεις στο λαιμό σου
γοητευμένος την ανάσα να κρατείς
τι όμορφα στ' αλήθεια που είναι εδώ να πεις
στων κοραλλιών τις κρύπτες
ν' αγαλλιάζει η ματιά σαν τα κοιτάς
στους ήχους τους να υγραίνεται η ψυχή
και στις στεριές σου να στεγνώνει.
Μη μ' αρνηθείς κι απόψε την κατάδυση
το σκότος του βυθού μου δε φοβούμαι
γοργόνες μου χορεύουν ρυθμικά
σ' εσένανε με φέρνουνε σιμά
λικνίζουνε το νου μου...
συχνά απολησμονιέμαι στα βαθειά
δεν με τραβά κοντά της η πεζότης
το αλισβερίσι της ζωής μου φαίνεται φτηνό
αγοράζω όσο- όσο τις στιγμές
εκειές που στο βυθό μου με μεθούνε..
μα πάλι επιστρέφω τα πρωινά
σαν μου χτυπά το τζάμι η αγάπη λατρεμένων..
σβήνω τις φλόγες στο γαλάζιο μου βυθό
όσες τις νύχτες τις μοναχικές
έρχονται και με καίνε..

 

''στης μνήμης το βυθό'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,