''στο 'χα πει''

 

 

Στο 'χα πει να μου μιλάς να σου λέω

δίχως στόμφο βαρυσήμαντα λόγια

για αλήθειες γυμνές να μιλάμε οι δυο μας

να μου δίνεις της ψυχής σου το φως

το λυχνάρι της δικής μου ψυχής να ανάβω

ήταν πρίμος καιρός..

το καράβι μας πρύμα ετραβούσε

είναι βλέπεις το ρίγος στους ώμους της νιότης

αεράκι αιθέριο..ναυάγια δε γράφει......

μα εσύ την ομερτά μας παρέβης την πέταξες χάμω

δε μου είπες λέξη για το τρανό το φευγιό σου..

καρφωμένα τα υγρά μου τα μάτια στην πόρτα

κατρακυλούν τα καρφιά που την καρδιά εκαρφώσαν

μοναχά τους ψιθύρους κρατούν απ' τα άνθια

που εστολίσαν τον επιτάφιον τον δικό σου τον θρήνον

υποσχέσεων  σιωπές απ' τα ουράνια θάλλουν

συναντήσεις των ζώντων..τεθνεώτων νεκρών..

 

''στο'χα πει'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη 

( στο Γιώργη μου 23/4/2021)

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''κρεμοκλαδής η αγάπη''

Δάκρυα πικρά εκύλησαν από τα μάτια τα θολά

εκάψανε τις παρειές  της χαϊδεμένης  κόρης

παράπονα ήσαν τα δάκρυα λησμονημένων εποχών

επιστροφής αποθυμιές

στου νόστου τον αγέρα φυλαγμένα..

ήτανε άραγε η μοίρα που την έκανε

να παίρνει δρόμους μακρινούς 

μα πάντα να επιστρέφει..

να ψάχνει τ' όνειρο αλλού..μισό να μένει τ' όνειρο

στη μέση ξένου δρόμου?

έπαψε πια ταξίδια και Ιθάκες μακρινές να κυνηγά

κρεμοκλαδής η αγάπη κείτονταν κάτω απ' την ακακία

είχε χαθεί η εικόνα του πατέρα από καιρό

στο τραπεζάκι το υγρό..απόντα χέρια ακουμπισμένα..

μα επρόκαναν στον κήπο ενός μικρού παιδιού

στον κήπο της ψυχής της να φυτέψουν μια ακακία..

τα χρόνια τα καλύτερα εφεύγαν μακριά της

ίσως και να 'φταιγαν της ακακίας οι μυρουδιές 

που επέστρεφαν..εστέκονταν..

γυρίζαν εμπροστά της αλλαγμένα.

''κρεμοκλαδής η αγάπη'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''τη βύθισε στο φρέαρ''

 

 

Κρυμμένη μες στην κάμαρη..μονάχη..

κουλουριασμένη εκάθονταν στην κλίνη της

άνοιξε το παράθυρο..στη μέθη των ερώτων της

στη μέθη εστάθη ..

στον απόηχο απ' τις νότες της

την έκσταση έφερνε ο βοριάς

απ' το ακρογιάλι της το μακρινό

τη βύθισε στο φρέαρ..

στο φρέαρ το αναβλύζον της πηγής

έλουσε τα λευκά της τα μαλλιά

εφόρεσε κορδέλα των αλαργινών της εποχών

οι μούσες της τραγούδησαν αρχέγονα

της νιότης την ακμαιότητα..το ρίγος του κορμιού της..

εχάϊδεψε απαλά τις αυλακιές στο πρόσωπο

εβούλιαξε μέσα στην σιωπήν

τη μαχαιριά π' αιμορραγούσε ακόμα εχάϊδεψε

έκλεισε το παράθυρο κι αφέθη στην κοχλάζουσα

της ψυχής της την χοάνην.

''τη βύθισε στο φρέαρ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''φίλτρον ελπίδος''

G. Frederic Watts - Hope

Μπερδεύονταν οι λύπες κι οι χαρές

πόλεμο άνισο στα μέσα της κινούσαν την αυγούλα

φίλτρον ελπίδος εγεννούσαν αμυδρόν

ομίλει κι ονειρεύονταν μονάχη της 

την ειρωνείαν της τύχης της εξόρκιζε στιγμές
μέρες καλές προσεύχονταν 

να μέλλουνε να 'ρθούνε..

στον κήπο της να υπερτερούνε οι χαρές

να μην τις καίνε οι πάχνες του Φθινόπωρου

στο νου ν' ανθίζουν μοναχά οι Άνοιξες

ν' ακολουθούνε Καλοκαίρια στην ψυχή της.

 

Σιωπούσε..αυτοσχεδίαζε..λογάριαζε

να τραγουδήσει ωσάν κι αυτούς

ως τις φερμένες των παράφωνες φωνές 

απ' τ' ανοιχτό της παραθύρι?

έφηβου νέου η πλάνη της ελπίδας η περπατησιά

στου γέροντα τα βήματα αυτή δεν εσυμβάδιζεν

ένα αίσθημα αυτοσυντήρησης την εκυρίευεν

εβύθιζε τις λύπες της εις το βαθύν πηγάδι της

κι άφηνε τις ευλογημένες της χαρές να ασελγούν..

η αρμονία της φύσης και του Πλάστη αλάνθαστες

φιλοσοφώντας τους κροτάφους της ασπρίζαν.

 

''φίλτρον ελπίδος'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ένα ανεπαίσθητον άρωμα''

Κι εκεί που λες..

πως τη ζωή σου έβαλες σε τάξιν περισσήν..

ένα ανεπαίσθητον άρωμα ραντίζει τον λαιμόν

σκαλώνεις στο κλαρί..στο γιασεμόκλωνον

το άρωμα να κλέψεις να ντυθεί η ψυχή

κι αν σπάσει το κλαρί διόλου δε νοιάζεσαι

είναι γλυκύς της αμαρτίας ο τριγμός..

είναι που σε παρέσυρεν το ανεπαίσθητον το άρωμα

δεν κάμει επίσκεψιν καθημερνά

δεν τον ραντίζει τον λαιμόν εις τα στερνά

δεν μπουμπουκιάζουν τ' άνθια της ψυχής

είν' δομημένη σκληροτράχηλα..

η τάξις των πραγμάτων.

''ένα ανεπαίσθητο άρωμα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

'' τρικύμισμα νεότητας''

Είν' επικίνδυνον τρικύμισμα η σκέψις της νεότητας

σαν κάθεται απρόσκλητα στου γέροντα τα θέλω

για πάντα μου 'λεγες μποέμικα πως δίπλα μου θα περπατείς

η μέρα σ' εκανε να μοιάζεις με ποτάμι ορμητικό

γρήγορα που ενύχτωσεν..ήρθανε χιόνια στα μαλλιά

τώρα τα βράδια κρύβεσαι απ' τα νερά

είναι ζόρικα όταν σπάνε τα κουπιά

αδυνατούνε οι καρποί κωπηλασίες να αντέξουν.

Γι αυτό σου γράφω μην αλησμονήσεις..θα λησμονηθείς

φόρα μαντήλι στο λαιμό μη μου κρυώσεις

τα λόγια π' εκαρπώθηκες κάτω από την πορτοκαλιά

στις ήττες σου τις ύστερες μην τύχει και χαρίσεις..

μου γράφεις πως εγέρασες κι ασπρίσαν τα μαλλιά

κι εγώ στο υστερόγραφον μήνυμα εσωκλείω

σου γράφω πως οι ράγες απ' το τρένο κι αν εσκούριασαν

σε φέρανε ως εδώ..

'' τρικύμισμα νεότητας'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

«τα περάσματά μας»

Χορός ασίγαστος του σύντομου του βίου μας

τα βήματά μας τα μικρά και οι τρανές περπατησιές μας..

τα χνάρια λίγο μένουνε στο παγωμένο χιόνι

τα ίχνη σου διαβάτη μου τα λιώνουνε οι ήλιοι .

 

Στης νιότης τα περάσματα εγύρευες να βρίσκεις παραμύθια  

λευκό σεντόνι ο δρόμος  σου..άλλοτες ροδοπέταλα

τραχιά λιθάρια  κάποτες σκεπασμένος. 

Ακροπατούσες τις νυχτιές μη και ξυπνήσουν τα όνειρα

στις όχθες της υπομονής τα εκράταες φυτρωμένα.. 

 

Και προχωρούσες στο άγνωστο στιγμές

ιχνηλασίες ξέφτιζαν τα δάχτυλα ..κι αν γέμιζαν ουλές

τούτο να θυμάσαι μου έλεγες..να το θυμάσαι..

να μην κλαις..........

τις νύχτες σου του έρωτα τις φεγγαρόλουστες

στα θεωρεία της ψυχής πλανάριζε τις σκέψεις

βήματα ελπίδας γενναιόδωρα σε πλάνην προαιρετικήν

να χρωματίζουνε τα πένθη σου

στης αντοχής τους φράχτες σου 

να σκαρφαλώνουν εκατόφυλλες

θαρρείς πως θα 'ναι λίγο?

 

 «τα περάσματά μας»  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,