''τη βύθισε στο φρέαρ''

 

 

Κρυμμένη μες στην κάμαρη..μονάχη..

κουλουριασμένη εκάθονταν στην κλίνη της

άνοιξε το παράθυρο..στη μέθη των ερώτων της

στη μέθη εστάθη ..

στον απόηχο απ' τις νότες της

την έκσταση έφερνε ο βοριάς

απ' το ακρογιάλι της το μακρινό

τη βύθισε στο φρέαρ..

στο φρέαρ το αναβλύζον της πηγής

έλουσε τα λευκά της τα μαλλιά

εφόρεσε κορδέλα των αλαργινών της εποχών

οι μούσες της τραγούδησαν αρχέγονα

της νιότης την ακμαιότητα..το ρίγος του κορμιού της..

εχάϊδεψε απαλά τις αυλακιές στο πρόσωπο

εβούλιαξε μέσα στην σιωπήν

τη μαχαιριά π' αιμορραγούσε ακόμα εχάϊδεψε

έκλεισε το παράθυρο κι αφέθη στην κοχλάζουσα

της ψυχής της την χοάνην.

''τη βύθισε στο φρέαρ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,