«τα περάσματά μας»

Χορός ασίγαστος του σύντομου του βίου μας

τα βήματά μας τα μικρά και οι τρανές περπατησιές μας..

τα χνάρια λίγο μένουνε στο παγωμένο χιόνι

τα ίχνη σου διαβάτη μου τα λιώνουνε οι ήλιοι .

 

Στης νιότης τα περάσματα εγύρευες να βρίσκεις παραμύθια  

λευκό σεντόνι ο δρόμος  σου..άλλοτες ροδοπέταλα

τραχιά λιθάρια  κάποτες σκεπασμένος. 

Ακροπατούσες τις νυχτιές μη και ξυπνήσουν τα όνειρα

στις όχθες της υπομονής τα εκράταες φυτρωμένα.. 

 

Και προχωρούσες στο άγνωστο στιγμές

ιχνηλασίες ξέφτιζαν τα δάχτυλα ..κι αν γέμιζαν ουλές

τούτο να θυμάσαι μου έλεγες..να το θυμάσαι..

να μην κλαις..........

τις νύχτες σου του έρωτα τις φεγγαρόλουστες

στα θεωρεία της ψυχής πλανάριζε τις σκέψεις

βήματα ελπίδας γενναιόδωρα σε πλάνην προαιρετικήν

να χρωματίζουνε τα πένθη σου

στης αντοχής τους φράχτες σου 

να σκαρφαλώνουν εκατόφυλλες

θαρρείς πως θα 'ναι λίγο?

 

 «τα περάσματά μας»  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,