''κρεμοκλαδής η αγάπη''

Δάκρυα πικρά εκύλησαν από τα μάτια τα θολά

εκάψανε τις παρειές  της χαϊδεμένης  κόρης

παράπονα ήσαν τα δάκρυα λησμονημένων εποχών

επιστροφής αποθυμιές

στου νόστου τον αγέρα φυλαγμένα..

ήτανε άραγε η μοίρα που την έκανε

να παίρνει δρόμους μακρινούς 

μα πάντα να επιστρέφει..

να ψάχνει τ' όνειρο αλλού..μισό να μένει τ' όνειρο

στη μέση ξένου δρόμου?

έπαψε πια ταξίδια και Ιθάκες μακρινές να κυνηγά

κρεμοκλαδής η αγάπη κείτονταν κάτω απ' την ακακία

είχε χαθεί η εικόνα του πατέρα από καιρό

στο τραπεζάκι το υγρό..απόντα χέρια ακουμπισμένα..

μα επρόκαναν στον κήπο ενός μικρού παιδιού

στον κήπο της ψυχής της να φυτέψουν μια ακακία..

τα χρόνια τα καλύτερα εφεύγαν μακριά της

ίσως και να 'φταιγαν της ακακίας οι μυρουδιές 

που επέστρεφαν..εστέκονταν..

γυρίζαν εμπροστά της αλλαγμένα.

''κρεμοκλαδής η αγάπη'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,