''γενέθλιος των αναστοχασμών'' - 26/4/2021

Ως όριζεν η ειμαρμένη μου

βήμα το βήμα απόχτησα

ένα αξιοπρεπές βιογραφικό

διαβατήρια ζωής..σπουδών περγαμηνές.. 

εις τα ημεροδρόμια της ζωής

σφραγίζοντας εργατοώρες ακριβές

στις αίθουσες αναμεσίς 

σε διψασμένα αθώα μάτια παιδικά

ελίσσονταν οι σκέψεις μου

εν εγρηγόρσει βλέμματα αναζήτησης..

σε μία συμφωνία σιωπηλή

της γνώσης με κινούσαν.

Έτσι περάσανε τα χρόνια μου

με το 'να δείλι να διαδέχεται το άλλο.

Οδεύοντας στη δύση μου

εκείνο πιότερο που μ' εκράταε

ανάπνεα ζωντανή..

ήσαν εκείνες οι τρελλές οι πεταλούδες των ματιών

π' ερούφηξαν τη γύρι των ανθέων..

ήτανε εκειές οι μακρινές σκιές 

φάροι προσώπων λατρεμένων

που αναβόσβηναν απάνω  μου..

αντανακλάσεις ροδόχροες..

φωτίζανε το παρελθόν..το μέλλον..το παρόν μου.

''γενέθλιος των αναστοχασμών '' Σοφίας Θεοδοσιάδη

26/4/2021 Οδεύοντας..............

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

'''μικρός πλανόδιος πωλητής''

Μες στις υπαίθριες αγορές 

κουράστηκες να τριγυρνάς

και την πραμάτεια σου να διαλαλείς..

ο κόσμος πια ονείρατα ακριβά δεν αγοράζει..

Εις τις περιπλανήσεις σου..

στων μονολόγων τις σιωπές

στοχαστικούς διαλόγους αποθήκευες

τον πάγκο σου έστηνες ολημερίς..

αμετανόητα..αρραγώς  ευελπιστούσα..

υγρά τα πεζοδρόμια της Γης

νοτίζαν την ψυχή σου..

τα βράδια επέστρεφες αυτοεξόριστη

στην καμαρούλα τη μικρή

άφηνες την πραμάτεια σου σε μια γωνιά

αύριο πάλι έλεγες..αύριο

ίσως αλλάξουνε οι άνθρωποι 

ίσως νοιαστούνε ν' αγοράσουν.

Ο Κύριος ήταν πάντα ο ποιμένας σου

γι αυτό και πάνω στο σταυρό

εμεσίτεψε εις το Θεό

εζήτησε συχώρεση..αναφώνησε

''ου γαρ οίδασι οι ανθρώποι τι ποιούσι''

θα μεσιτέψει πάλι στο Θεό

θα 'ρθουνε αλλιώτικοι καιροί

μην απελπίζεσαι ..θα δεις..

συχώρα τους που δεν κατανοούν..

να λυτρωθείς..

δεν ξέρω αν υπάρχει αυτός ο τόπος που ζητάς

δεν ξέρω εκεί αν αγαπούν 

έναν απλό..μικρό πλανόδιο ονείρων..αξιών

αγάπης μικροπωλητή...

που κολυμπώντας στα βαθειά

διασχίζει τα ποτάμια του εφήμερου

μ' ένα φανό θυέλλης παραμάσχαλα..

ένα μονάχα ξέρω να σου πω

ακόμα στα όνειρά σου ταξιδεύεις και κωπηλατείς

το βλέπω θα 'ρθουνε μαζί σου κι όλα τα ξυπόλητα παιδιά

θα ξεχυθούν στο δάσος να μαζέψουνε στη χούφτα τους

και θα λουστούν στο φως απ' τις πολλές πυγολαμπίδες..

 

''μικρός πλανόδιος πωλητής'' - Σοφία Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ως άλλος Ποσειδών''

 

 

''Εμμονική'' της μέρας του φωτός..

ήλιους εφύτευε στους κήπους της..

το γκρίζο είχε σαρώσει τον καιρό..

γι αυτό κι αυτή μονάχη της

μ' έναν κονδυλοφόρο και χαρτί

ξενύχταγε στα βράδια της

εφύτευε στιχάκια.

Οι τρικυμίες του μυαλού 

στην όρωσιν του άδικου..

γεννάγαν άγρια κύματα

και τότε ως άλλος Ποσειδών

εχτύπαγε τη θάλασσα

για να την ημερέψει

να κατεβαίνουν τα παιδιά εις τους γιαλούς

να κολυμπούν γαλήνια

μη και τις φουρκιστούνε.

Μα η θάλασσα ήταν απέραντα τρανή

κι η τρίαινα η δικιά μικρή και ραγισμένη.

πως να παλέψει κύματα θεριά

και θάλασσες του κόσμου αφρισμένες..

'' ως άλλος Ποσειδών'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''στο 'χα πει''

 

 

Στο 'χα πει να μου μιλάς να σου λέω

δίχως στόμφο βαρυσήμαντα λόγια

για αλήθειες γυμνές να μιλάμε οι δυο μας

να μου δίνεις της ψυχής σου το φως

το λυχνάρι της δικής μου ψυχής να ανάβω

ήταν πρίμος καιρός..

το καράβι μας πρύμα ετραβούσε

είναι βλέπεις το ρίγος στους ώμους της νιότης

αεράκι αιθέριο..ναυάγια δε γράφει......

μα εσύ την ομερτά μας παρέβης την πέταξες χάμω

δε μου είπες λέξη για το τρανό το φευγιό σου..

καρφωμένα τα υγρά μου τα μάτια στην πόρτα

κατρακυλούν τα καρφιά που την καρδιά εκαρφώσαν

μοναχά τους ψιθύρους κρατούν απ' τα άνθια

που εστολίσαν τον επιτάφιον τον δικό σου τον θρήνον

υποσχέσεων  σιωπές απ' τα ουράνια θάλλουν

συναντήσεις των ζώντων..τεθνεώτων νεκρών..

 

''στο'χα πει'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη 

( στο Γιώργη μου 23/4/2021)

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''κρεμοκλαδής η αγάπη''

Δάκρυα πικρά εκύλησαν από τα μάτια τα θολά

εκάψανε τις παρειές  της χαϊδεμένης  κόρης

παράπονα ήσαν τα δάκρυα λησμονημένων εποχών

επιστροφής αποθυμιές

στου νόστου τον αγέρα φυλαγμένα..

ήτανε άραγε η μοίρα που την έκανε

να παίρνει δρόμους μακρινούς 

μα πάντα να επιστρέφει..

να ψάχνει τ' όνειρο αλλού..μισό να μένει τ' όνειρο

στη μέση ξένου δρόμου?

έπαψε πια ταξίδια και Ιθάκες μακρινές να κυνηγά

κρεμοκλαδής η αγάπη κείτονταν κάτω απ' την ακακία

είχε χαθεί η εικόνα του πατέρα από καιρό

στο τραπεζάκι το υγρό..απόντα χέρια ακουμπισμένα..

μα επρόκαναν στον κήπο ενός μικρού παιδιού

στον κήπο της ψυχής της να φυτέψουν μια ακακία..

τα χρόνια τα καλύτερα εφεύγαν μακριά της

ίσως και να 'φταιγαν της ακακίας οι μυρουδιές 

που επέστρεφαν..εστέκονταν..

γυρίζαν εμπροστά της αλλαγμένα.

''κρεμοκλαδής η αγάπη'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''τη βύθισε στο φρέαρ''

 

 

Κρυμμένη μες στην κάμαρη..μονάχη..

κουλουριασμένη εκάθονταν στην κλίνη της

άνοιξε το παράθυρο..στη μέθη των ερώτων της

στη μέθη εστάθη ..

στον απόηχο απ' τις νότες της

την έκσταση έφερνε ο βοριάς

απ' το ακρογιάλι της το μακρινό

τη βύθισε στο φρέαρ..

στο φρέαρ το αναβλύζον της πηγής

έλουσε τα λευκά της τα μαλλιά

εφόρεσε κορδέλα των αλαργινών της εποχών

οι μούσες της τραγούδησαν αρχέγονα

της νιότης την ακμαιότητα..το ρίγος του κορμιού της..

εχάϊδεψε απαλά τις αυλακιές στο πρόσωπο

εβούλιαξε μέσα στην σιωπήν

τη μαχαιριά π' αιμορραγούσε ακόμα εχάϊδεψε

έκλεισε το παράθυρο κι αφέθη στην κοχλάζουσα

της ψυχής της την χοάνην.

''τη βύθισε στο φρέαρ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''φίλτρον ελπίδος''

G. Frederic Watts - Hope

Μπερδεύονταν οι λύπες κι οι χαρές

πόλεμο άνισο στα μέσα της κινούσαν την αυγούλα

φίλτρον ελπίδος εγεννούσαν αμυδρόν

ομίλει κι ονειρεύονταν μονάχη της 

την ειρωνείαν της τύχης της εξόρκιζε στιγμές
μέρες καλές προσεύχονταν 

να μέλλουνε να 'ρθούνε..

στον κήπο της να υπερτερούνε οι χαρές

να μην τις καίνε οι πάχνες του Φθινόπωρου

στο νου ν' ανθίζουν μοναχά οι Άνοιξες

ν' ακολουθούνε Καλοκαίρια στην ψυχή της.

 

Σιωπούσε..αυτοσχεδίαζε..λογάριαζε

να τραγουδήσει ωσάν κι αυτούς

ως τις φερμένες των παράφωνες φωνές 

απ' τ' ανοιχτό της παραθύρι?

έφηβου νέου η πλάνη της ελπίδας η περπατησιά

στου γέροντα τα βήματα αυτή δεν εσυμβάδιζεν

ένα αίσθημα αυτοσυντήρησης την εκυρίευεν

εβύθιζε τις λύπες της εις το βαθύν πηγάδι της

κι άφηνε τις ευλογημένες της χαρές να ασελγούν..

η αρμονία της φύσης και του Πλάστη αλάνθαστες

φιλοσοφώντας τους κροτάφους της ασπρίζαν.

 

''φίλτρον ελπίδος'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,