8 Μαρτίου 2022

⫷ ευλογημένος όστις ενεδύθη τον μανδύα του Οδυσσέα⫸

Μέσα στα πέλαγα φτωχών συνοικιών..
στις κάμαρες των χαμηλόσκεπων σπιτιών
χιλιάδες ήσαν οι ζωές που συγχρωτίζονταν
χιλιάδες οι ζωές που αγωνίζονταν
έφερνε ο άνεμος ακόμα τις φωνές
χιλιάδες ήσαν οι ψυχές στο κάλεσμα
εύθραυστοι ήρωες της σκέψης..δυνατοί
που ελαχταρούσαν το ταξίδι
κι έτσι καθώς ο άνεμος την κόμη της εχάϊδευε
έγειρε το κεφάλι της κι ανέβηκε ένα παραμιλητό
εις το απανωχείλι.

Ευλογημένος όστις εκατόρθωσε..δεν εναυάγησε
κι έκαμε το ταξίδι του ως άλλος Οδυσσέας
Ευλογημένος όστις άντεξε..
εκράτησε δεμένους στο κατάρτι του
τους πόθους τα μεράκια της ψυχής του.

Όστις τη σκούνα του εταξίδεψε
επέρασε αλώβητος τις συμπληγάδες του καθώς..
η Σκύλλα και η Χάρυβδη εις τα στενά καραδοκούσανε
κι ο ουρανός απάνω του έβρεχε μαυροπούλια.
Ευλογημένος όστις κράτησε ορθό δεν εφοβήθηκε
του Οδυσσέα το φάντασμα σαν το πρωτοαντίκρυσε
στην εκσκαφή εντός του εις τα βαθέα..
όστις ετόλμησε και το 'δεσε γερά εις το κατάρτι του
σ' αναταριασμένες θάλασσες ταξίδια για Ιθάκες να χαράζει.

Ευλογημένος κι όστις γαλουχήθηκε..αντρώθηκε
με μύθους ..μες στους θρύλους τους Ελληνικούς
κι ελούσθη στου Ομήρου τ' ακρογιάλια.
Εις το σημείο μηδέν αναμεσίς εις του φωτός κι αντίκρια
της οριογραμμής του σκότους..
διακατέχομαι από της Ρωμιοσύνης τον καημό..
όταν τα μάγια σβήνονται και ξεθωριάζουν τα αστέρια.
ένας μονόλογος το νου μου κυβερνά..

Η Ελλάς ην χώρα μαγική
παραδομένη στις σελίδες δόξης τις λαμπρές..σε διδαχές
σε θρύλους ..παραδομένη και σε τέρατα αλλόκοτα ενίοτε
στέκουν εμπρός μου με παρακινούν
πως ελαχτάρησα ετούτη η χάρη..η δύναμη να μου δοθεί
να βρω το Δούρειο ίππο μου αν θέλω να σωθώ.
Μικρός ο τόπος μου και μαγικός..Ελλάς σε αιώνιο τρικύμισμα
που καταπίνει στα πελάγη τα παιδιά της
ποίος Θεόσταλτος θα δυνηθεί..θα ανατρέψει στους καιρούς
ετούτην την πλαστογραφία της ζωής
της αιχμηρής ετούτης γης..της μοίρας την κατάρα?

⫷ ευλογημένος όστις ενεδύθη τον μανδύα του Οδυσσέα⫸ - Δοκίμιον Λυρικόν

Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,


6 Μαρτίου 2022

⫷οι χαλαστές της Οικουμένης⫸


<< Άνοιξα το παράθυρο τον κόσμο ν' αγναντέψω
των δουλωμένων η χορδή ετρύπαε τ' αυτιά μου
κι αρνήθηκα να συμφιλιωθώ..
στους χαλαστές της Οικουμένης να παραδοθώ
μ' έναν βαθύ λυγμό ετόλμησα
της πένας το μελάνι μου 
στης Ιστορίας τον πάπυρο μικρή εγώ να το σταλάξω..  

ανυποψίαστοι..άξεστοι..
της Ιστορίας του πολιτισμού..των εννοιών οι βιαστές
και των σπηλαίων αμετανόητοι θιασώτες..ζηλωτές
εκαταχράστηκαν της εξουσίας των
σοδόμισαν τις έννοιες..σοδόμισαν ψυχές.

Κι όλοι εμείς λογιούμαστε της Ιστορίας συνυπεύθυνοι
που δεν σταθήκαμε εμπόδιο στο δρόμο τους
κι αφήσαμε στα μάτια μας μπροστά
το έγκλημα ετούτο να συμβεί..

Καθένας είναι μια μονάδα σ' ένα ενιαίο σύνολο
ένα γράμμα στο αλφάβητο που λέγεται ζωή.
Κι αν δεν αφήσει αποτύπωμα  χειρόγραφον
απορημένος..ξαφνιασμένος μίαν χαραυγήν..
θα ψάχνει το αίτιον και το αιτιατόν
του εγκλήματος τη ρίζα.

Η μοίρα μ' έφερε ως εδώ..μ' ενα βαρύ φορτίο
ίσως και να 'χε σχέδιο για  μένα ο Θεός 
για να φυλάσσω σιωπηλά τες Θερμοπύλες.
Αρνήθηκα να ομονοήσω να συμβιβαστώ
μα  είναι ο δύσκολος ο πόλεμος αυτός
μ' ένα απλό κονδυλοφόρο....>>
 
⫷ οι χαλαστές της Οικουμένης⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

4 Μαρτίου 2022

⫷η ειρήνη δακρυόεσσα ⫸



Στης ερημίας τις στέππες της πλανιόντανε
ξυπόλητη σ' αγκάθια περπατούσε..
κι η όστρια νωχελικά ύγραινε τα μαλλιά της
κι όσο κι αν τυραννούνταν..βασανίζονταν ο νους
ένα λιμάνι απάνεμο να βρει και να αράξει
στα ζόρια της και στα καλά
ελεύθερα την πλεύση της πορείας της
μονάχη να χαράξει..
πως εξεμάκραινε το όνειρο την κάθε τη φορά
μαραίνονταν του κήπου οι λεβάντες εδώ να
ανθρώπων έργα χέρσα γης..καιόμενη η βάτος
καθώς η ειρήνη δακρυόεσσα εν κλαυθμώ..
καθώς μισούνται ανάμεσά των οι ανθρώποι 
παρηγορίας άνεμος 
την πόρτα εχτύπαε τη μισοσφαλιστή
μουρμούρι εκόμιζε απ' τα μακρά..
 
μην κλαις κυρά.............
εκεί να πας..εκεί να πας........
στη χώρα του Γουαδαλκιβίρ
εκεί μ' ένα βελόνι αργυρό απ' τη Βενετιά
στο λάβαρο το ''ελεύθερον το εύψυχον''
μετάξινα τα κρόσσια να τα πλέξεις
να το καρφώσεις στα μαλλιά
να μην πενθείς...
ανθρώποι που ελούστηκαν την αστραπή εντός
βρίσκουν ένα λόγο..μίαν  αφορμή 
να δραπετεύουνε απ' το ημιθανές παρόν
τη λευτεριά αντίδωρο να την κρατούν
στο προδομένο τους παλτό..
στις ξεφτισμένες τσέπες......
για να 'χουν ένα νόημα..προορισμόν
 στη Γης απά οι σύντομες..
στοχαστικές περπατησιές τους.
 
η ειρήνη δακρυόεσσα⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 
ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ!
Σε όσους διψούν για την ειρήνη
σε όσους βρίσκουνε διαδρομές ταχείας εξόδου 
απ' το ανελεύθερον...........
σε όσους αντέχουνε να ανασταίνονται
από το ημιθανές παρόν.
η φίλη σας Σοφία......
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,


26 Φεβρουαρίου 2022

⫷κείνες οι μαργαρίτες⫸

— Émile Vernon

Κείνες οι  μαργαρίτες των αγρών
σ' αλάργιους μακρινούς καιρούς
στο μεσοφόρι  το μετάξινο..
εκένταγαν στο ποδογύρι σου
με βελονάκι αργυρό στα κρινοδάχτυλα..
το φως της Άνοιξης εκένταγαν
ανταύγειες γέμιζαν τα στήθια σου
στων πόθων των κρυφών σου..
κι έτσι όπως επλάγιαζες ανέμελα
στο μαλακό χορτάρι
κι οι πεταλούδες στροβιλίζονταν 
κελάηδαγαν στο ρέμα τα αηδόνια...
κείνες οι μαργαρίτες μένανε γερτές
στη μπότα του αγροίκου καταπατητή
ετήκονταν η Άνοιξη μαζί μ' αυτήν κι αυτές
βορά εις τις οβίδες του πολέμου..
μέρες βαριές..στις σκοτεινές τις κάμαρες 
ελπίδος μιας Ανοίξεως το ελλύχνιον 
τρεμόσβητο της προσμονής πενθόν.

⫷ κείνες οι μαργαρίτες⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

22 Φεβρουαρίου 2022

⫷εις σε προστρέχω ποίηση ⫸

par Louis Janmot

Λερός αέρας ..συνειδήσεις λερωμένες
ποτάμια με αίμα..στάχυα αδειανά..καμμένη γης
κι εσύ........
μες στην κατάρρευση ετούτη θέτεις ερωτήματα
απορημένος πάλι και ξανά
τι είναι ποίηση ρωτάς..ξαναρωτάς με.
σ' αράδες ψάχνεις λιγοστές απόκριση να λάβεις. 
Και μες στου γίνεσθαι τον συρφετό
την παραζάλη αψηφώντας του θυμού
στην έρημο βαδίζοντας..βρίσκεις το καταφύγιο
μονάχος βρίσκεις έναν άλλο δρόμο θαλερό
το τιποτένιο..το ασήμαντο το ελεεινό το προσπερνάς
κοιτάζεις μέσα σου βαθειά..χτίζεις την αναγέννηση..
η κατάρρευση δεν ήτανε ποτές η γιορτινή σου φορεσιά.
τι είναι ποίηση ρωτάς?
παράξενο μικρό παιδί πετούμενο και φτερωτό
αλάνι επηρμένο.. 
εις σε προστρέχω ποίηση
όντας πλανόδιος έρωτας στην πόρτα ροβολάει
κι όντας πληγές αιμορραγούν από φριχτό μαχαίρι.

 
⫷ εις σε προστρέχω ποίηση⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

19 Φεβρουαρίου 2022

⫷ η ροδαριά εμαράθη- σονέτο 1⫸

by Dorina Costras

Χειμώνας είν' εδώ που ζω κι η ροδαριά εμαράθη..
 
πόνος αψύς λιγώνει την ψυχή
μα ρόδο που επρόκανε μιας ανθηρής στιγμής
καρτερικά προσμένοντας το όνειρο ωθεί.

Χειμώνας κι αν εδώ που ζω
κατάρα εσφράγισε τα κύτταρα μ' ακολουθεί
το alter - ego αδημονώντας να λιποταχτεί
της νιότης τα μοτίβα τα κεντά χρυσοκλωστή. 

Τούτος ο εναγκαλισμός μου ο σφιχτός 
της άνθισης και της φθοράς
επιστροφές δρομολογεί..γλυκά με συνεπαίρνει..
 
Με λαμπυρίσματα στερνά στην κεφαλή
όντας θαμπή στιγμή την ιλαρή μου κλέβει ελπίδα
βυθίζομαι στου ονείρου τα μηνύματα..σιγώ και προσδοκώ.

 
⫷  η ροδαριά εμαράθη - σονέτο 1⫸ 
Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 

15 Φεβρουαρίου 2022

⫷ τύρβη της νύχτας ⫸

Τύρβη της νύχτας εσκέπασε
του βίου μας την λαμπρότης
και τη μικρή μου Επικράτεια εσάρωσαν
οι αληγείς ανέμοι...
Πως γίνηκε κι αθέτησες
εις το μακρύ ταξίδι μας
τον όρκο που εδώσαμε
να μου κρατάς το χέρι.
καθώς στο κάλεσμα του πεπρωμένου αποκρίθηκα
γιατί με κάλεσε η δική σου η αγάπη.
πως γίνηκε στο μάτι του Θεού
στόχος να γίνει της αγάπης το δεντρί
τον κεραυνόν να στείλει
να κάψει φύλλα και κλαδιά
γυμνό απογυμνωμένο.
Πως γίνηκε και άφησες αστροφεγγιές μισές..
πως μπόρεσες και τ' άντεξες
και μ' έκαμες να κλάψω
πως γίνηκε και εταξίδεψες μονάχος σου
στην ερημία του σκότους..?
Εις την λαλίσταστη θλιμμένη μου σιωπήν
στις νύχτες της ανέλπιδης αναμονής
καθώς μυρσίνες επιμένουν ανελέητα 
το παραθύρι της ψυχής ευωδιάζουν..
βουβό μονόλογο ευλογημένο αρχινώ
εσύ ήσουν ήλιος λαμπερός
πως έδυσες νωρίς?

⫷ τύρβη της νύχτας ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,