⫷η ειρήνη δακρυόεσσα ⫸

Στης ερημίας τις στέππες της πλανιόντανε

ξυπόλητη σ' αγκάθια περπατούσε..

κι η όστρια νωχελικά ύγραινε τα μαλλιά της

κι όσο κι αν τυραννούνταν..βασανίζονταν ο νους

ένα λιμάνι απάνεμο να βρει και να αράξει

στα ζόρια της και στα καλά

ελεύθερα την πλεύση της πορείας της

μονάχη να χαράξει..

πως εξεμάκραινε το όνειρο την κάθε τη φορά

μαραίνονταν του κήπου οι λεβάντες εδώ να

ανθρώπων έργα χέρσα γης..καιόμενη η βάτος

καθώς η ειρήνη δακρυόεσσα εν κλαυθμώ..

καθώς μισούνται ανάμεσά των οι ανθρώποι 

παρηγορίας άνεμος 

την πόρτα εχτύπαε τη μισοσφαλιστή

μουρμούρι εκόμιζε απ' τα μακρά..

 

μην κλαις κυρά.............

εκεί να πας..εκεί να πας........

στη χώρα του Γουαδαλκιβίρ

εκεί μ' ένα βελόνι αργυρό απ' τη Βενετιά

στο λάβαρο το ''ελεύθερον το εύψυχον''

μετάξινα τα κρόσσια να τα πλέξεις

να το καρφώσεις στα μαλλιά

να μην πενθείς...

ανθρώποι που ελούστηκαν την αστραπή εντός

βρίσκουν ένα λόγο..μίαν  αφορμή 

να δραπετεύουνε απ' το ημιθανές παρόν

τη λευτεριά αντίδωρο να την κρατούν

στο προδομένο τους παλτό..

στις ξεφτισμένες τσέπες......

για να 'χουν ένα νόημα..προορισμόν

 στη Γης απά οι σύντομες..

στοχαστικές περπατησιές τους.

 

⫷ η ειρήνη δακρυόεσσα⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ!

Σε όσους διψούν για την ειρήνη

σε όσους βρίσκουνε διαδρομές ταχείας εξόδου 

απ' το ανελεύθερον...........

σε όσους αντέχουνε να ανασταίνονται

από το ημιθανές παρόν.

η φίλη σας Σοφία......

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,