⫷εις σε προστρέχω ποίηση ⫸

par Louis Janmot

Λερός αέρας ..συνειδήσεις λερωμένες

ποτάμια με αίμα..στάχυα αδειανά..καμμένη γης

κι εσύ........

μες στην κατάρρευση ετούτη θέτεις ερωτήματα

απορημένος πάλι και ξανά

τι είναι ποίηση ρωτάς..ξαναρωτάς με.

σ' αράδες ψάχνεις λιγοστές απόκριση να λάβεις. 

Και μες στου γίνεσθαι τον συρφετό

την παραζάλη αψηφώντας του θυμού

στην έρημο βαδίζοντας..βρίσκεις το καταφύγιο

μονάχος βρίσκεις έναν άλλο δρόμο θαλερό

το τιποτένιο..το ασήμαντο το ελεεινό το προσπερνάς

κοιτάζεις μέσα σου βαθειά..χτίζεις την αναγέννηση..

η κατάρρευση δεν ήτανε ποτές η γιορτινή σου φορεσιά.

τι είναι ποίηση ρωτάς?

παράξενο μικρό παιδί πετούμενο και φτερωτό

αλάνι επηρμένο.. 

εις σε προστρέχω ποίηση

όντας πλανόδιος έρωτας στην πόρτα ροβολάει

κι όντας πληγές αιμορραγούν από φριχτό μαχαίρι.

 

⫷ εις σε προστρέχω ποίηση⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,