 |
| — Émile Vernon |
Κείνες οι μαργαρίτες των αγρών
σ' αλάργιους μακρινούς καιρούς
στο μεσοφόρι το μετάξινο..
εκένταγαν στο ποδογύρι σου
με βελονάκι αργυρό στα κρινοδάχτυλα..
το φως της Άνοιξης εκένταγαν
ανταύγειες γέμιζαν τα στήθια σου
στων πόθων των κρυφών σου..
κι έτσι όπως επλάγιαζες ανέμελα
στο μαλακό χορτάρι
κι οι πεταλούδες στροβιλίζονταν
κελάηδαγαν στο ρέμα τα αηδόνια...
κείνες οι μαργαρίτες μένανε γερτές
στη μπότα του αγροίκου καταπατητή
ετήκονταν η Άνοιξη μαζί μ' αυτήν κι αυτές
βορά εις τις οβίδες του πολέμου..
μέρες βαριές..στις σκοτεινές τις κάμαρες
ελπίδος μιας Ανοίξεως το ελλύχνιον
τρεμόσβητο της προσμονής πενθόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου