# κόρη του έαρος#

Εν χελινόδισμα της έφερνε μιαν θύμησιν
κάποτε ήταν κόρη λυγερή
παραδομένη εις του έαρος τα κάλλη
τώρα που τράνεψε θαρρεί
ντουμάνι στέλνει..καταχνιά η ζωή
στα ολόδροσα λιβάδια
την αληθινή της ιστορία την κερνάει
θολώνει τις ανταύγειες της
είναι αυτή..είσαι εσύ ..είμαι εγώ..
είμαστε εμείς.............
που ζούμε λαμπερές Ανατολές
κι απύθμενα σκοτάδια
τούτος ο απύθμενος βυθός..
τον είπανε ζωή............
ριζώνει αγέρωχα ένα δεντρί
μα ο θάνατος ωσεί παρόν
συμβαίνει μίαν ημέρα έτσι απλά
κλαδεύει το εκείνο το δεντρί
κι ένας κικάρδιος ρυθμός
αέναα μας καθοδηγεί
παλεύει να κρατήσει ολόρθο το δεντρί
μετράει αδιάκοπα το άρωμα
φυτεύει Άνοιξες μικρές
στέλνει το άρωμα ανθών της νεραντζιάς
σαν έχουμε ανοιχτό το παραθύρι...
οι νεραντζιές θα ανθίσουνε ξανά
με τη ματιά νοσταλγικιά..του έαρος η κόρη
θα σκύψει ευλαβικά..τα άνθια να μυρίσει
κι αν ζήσουμε ως τα βαθιά μας τα γεράματα
ένα αίσθημα ανθηρό αναμονής
θα μας θυμίζει πως υπήρξαμε κι εμείς
μίσχος μικρός..σ' εφήμερον λουλούδι!

#κόρη του έαρος # -Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# το όραμα της κόρης#

Ερόδιζε ο ήλιος το πρωινό
εις το Μετόχι τ' αψηλό
μέσα από την μαγείαν της σιωπής
δεν της απόμενε άλλο καταφύγιο
μέσα σε θάμπος ιερό
την οπτασία Του αναζήταε
σε ένα κάλεσμα για προσευχή
εξαγνισμόν εις τον βυθόν.....
λύτρωσιν της ψυχής να ζητιανέψει.
εις τ' αγκωνάρι ετούτο το μικρόν
σκιές της φανερώναν τη μορφή Του!
Δεν ήξευρε στ' αλήθεια αν ήταν άξια..ικανή
το ίνδαλμα της πίστης της να της φανερωθεί
μα ο πόθος της διακαής..οράματα εγέννα!
Και τότε η Σκιά Του της εμίλησεν
με γλώσσαν αρχαίου μύστη
''κόρη κανείς δε σ' εγκατέλειψε
αν σου 'μεινε η Πίστη!"
με σθένος και με τόλμημα
εδίψαε η ψυχή για εξαγνισμόν
θρηνώντας την κατάντιαν μας του γένους
εις την οικίαν της καρδίας της
εκατοικούσε από γεννήσεως δακρυρροών
ζέφυρος του πελάγου της ψυχής της
εθώπευε τ ' ανήλιαγα
λεβάντες φως και βάλσαμον
έσταζεν εις την καρδίαν...
Αλίμονο εις τους ρηχούς..τους φθονερούς
που δεν καρτέρεψαν στο θάμπος καντηλιού
να συναντήσουν τη μορφήν Του!

# το όραμα της κόρης # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,


 

# η μόνη παραμυθία της#

Η μόνη παραμυθία της να οραματίζεται..
να χάνεται μες στις σελίδες των
μάγεμα τα βιβλία.
Θυμόταν..........
κάποτε ήτανε ένα μικρό..ένα όμορφο
του κάμπου ένα λουλούδι
πότε σε λίμνες εβυθίζονταν
και άλλοτε σε ποταμιές αλάνι
μα ήρθε σκληρή η ζωή..
της φανερώθη..αποζήταε
τους δράκους να σκοτώσει
κι εκείνο το ονείρεμα
απ' την αρχή να ζήσει
καθώς στα χείλη της έρχονταν
εκείνο το τραγούδι απ' τα παλιά
''είναι η ζωή μια θάλασσα
κι εμείς καπεταναίοι''
έβρισκε τρόπον να κωπηλατεί
επένδυε εις την ανάγνωσιν
επαρασέρνονταν........
τις ιστορίες των ηρώων ν' ακολουθεί
να ζήσει την δικήν της ιστορίαν
την λύτρωσιν ν' αποζητεί
μάγεμα η περιπλάνησις..
μάγεμα τα βιβλία!

 # η μόνη παραμυθία  της# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

#Ξόδεψα χίμαιρες #

Την στένευεν ο εγκλεισμός στο παραθύρι της
την μούσαν επροσκάλεσεν παράκλησιν να κάμνει :
''Έννεπε Μούσα.. Ευλόγα με
του ονείρου τα μηνύματα να βγουν αληθινά
φέρε τα στη μικρή μου τη ζωή
τα επώδυνα να διώξουνε για να την εμορφαίνουν..
Μάγεμα η φύσις γύρω μου
τρέμει η ψυχή και ξαστοχά..
ξόδεψε χίμαιρες για σύννεφα...
εσύσμιγε με τ' ουρανού τα κάλλη!'
Κάποτε εμέτραγε τ' αστέρια τις νυχτιές
τα σύννεφα την παίρνανε μαζί τους
τώρα λιγόστεψαν οι αντοχές
το ένιωσε η ψυχή της..
μια προκαθορισμένη τροχιά για τον καθένα μας
λυμαίνεται την ύλη τη φθαρτή μας..
Χανόμαστε στα σύννεφα..
ένα λευκό αποτύπωμα θ' αφήσουμε
αν επροκάναμε να βγάλουμε φτερά για να πετάξουμε
κι αν πάλι δεν προκάναμε
μας φτάνει που σταθήκαμε στο μπόι του ανθρώπου
μάθαμε να ποθούμε ό,τι ονειρευόμαστε
τα ονείρατα μυρίζουν προφητεία
κι αν θα σβηστούνε τα δαχτυλικά αποτυπώματα
κι αν λιώσουνε στα χώματα της Γης
αιώνια πλανόδιοι ταξιδευτές
των σύννεφων θα μείνουν.. 

 

#Ξόδεψα χίμαιρες # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# πριν σβήσουν οι εκλάμψεις#

                                                            

                                                                 Αδυνατώντας να υποκριθώ

την εσωτερική μου ακολούθαα φωνή

για να με βγάλει στη δική μου την πατρίδα

του κόσμου τούτου τα στολίδια εδοκίμαζα

εγεύομουν το πανηγύρι της ζωής

κι άξαφνα εβρέθηκα σε όχθες ποταμών

κι έτσι καθώς εβάδιζα στα γάργαρα νερά

είδα ιερές θεές..του δάσους ξωτικά..

με γοητεύσανε του ανέμου τα πηγάδια

αφέθηκα στου ανέμου την πνοή

δε θέλησα στη χώρα αυτή με τα ζιζάνια

στους κούφιους τους ανθρώπους της ξανά να επιστρέψω..

δυστύχησα μονάχη μου στην ακροποταμιά

επήρα το δισάκι μου κι επέστρεψα στον κόσμο

είν' δύσκολο ανάμεσα σε σφάγια να ζεις

πριν σβήσουν οι εκλάμψεις και χαθούν τις εφορέθηκα

καθώς ο κόσμος της φθοράς διόλου σ' εμέ δεν πρέπει

ηθέλησα να αναμετρηθώ 

σκηνές τετελεσμένες να ανατρέψω

ξέρω πως δε με συμπαθείτε apriori δυστυχώς

όντας σε φιλικόν αντίλογον αλήθειες  μολογάω

μα η θυσία  στον δικόν μου ουρανόν

είναι να βρω το κάλλος επί γης

να αξιοποιήσω την ζωήν που μου εχαρίσθη δημιουργικά

και ανεμπόδιστα..διδαχτικά 

να την επαραδώσω εις το μέλλον. 

                                       # πριν σβήσουν οι εκλάμψεις  # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

«Ρόδα για μίαν εποχήν»

Πάντα λοιπόν θα τρέχομεν
στης νιότης τ' ακρογιάλια
τι κι αν περνούνε γρήγορα οι Άνοιξες
τι και αν σώνεται νωρίς και το μελάνι
παίρνω την φαντασίαν αγκαλιά
σ' αλλοτινών καιρών τις ράγες ταξιδεύω
τότες π' ανθούσαν λούλουδα
καταμεσίς μες στο χιονιά
κι εσκόρπαα τα πέταλα στα χιόνια
όμως απόψε αναθάρρησα
τώρα τα ρόδα της αυλής
μου γδύνουνε τη σκέψη
με βάζουν μίσχος να γενώ
τριαντάφυλλο ν' ανθίσω
κανείς δεν έμαθε ποτές
πως κουρασμένη απ' τους Χειμώνες μου
κι αν ενικήθηκα εις τα σημεία στη ζωή
ο αγέρας μου αδιάκοπα με σπρώχνει
εκείνο το άγνωστο το έρημο νησί να βρω
να συναντήσω μιαν απανεμιά
τα βράδια περιμένοντας εις το ηλιοβασίλεμα
τα ρόδα που εκλάδεψα
στον κήπο της χαμένης μου Εδέμ
νοσταλγικά ν' αναζητήσω
και την μικρή..τη σύντομη επί Γης ζωή
απ' την αρχή..σοφά να ζωγραφίσω.
  

«Ρόδα για μίαν εποχήν» - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

«επιλύχνιος Ευχαριστία»

 

 

 

Έκαιε μέρα νύχτα το καντήλι μας
στης μάνας μου μπροστά στο εικονοστάσι
είχε φέρει η νόνα μου από τον τόπον τον παλαιόν
εν τρίπτυχον εικόνισμα της Παναγιάς
την εκκλησιάν να στήσει εντός
την οικογενειακήν μας ''εκκλησίαν''....
εκεί γινόντουσαν οι παρακλήσεις στον Θεόν
εκεί τα ευχέλαια..οι αγιασμοί οι εσπερινοί
ετρύπωνε δειλά - δειλά το φως το ιλαρόν
εσκόρπαε ευωδίαν το λιβάνι
πάντα η καρδιά εβρίσκονταν εκεί
πιστά παραδομένη εις το Έλεος του Υψίστου
την ώραν τούτην την ιερή της προσευχής
ύμνος παμπάλαιος ιερός ..κατανυχτικός
έμπαινε αθόρυβα στις φυλακές μας των ψυχών
φως ιλαρόν εσκόρπαε στην λιγοστήν ελπίδαν
δάκρυα έρχονταν στα μάτια μου
εζήταα απ' τον μεγάλον..τον τρανόν Θεόν
μη και γενώ καρικατούρα του ενδότερου Εγώ μου. 

 «επιλύχνιος Ευχαριστία» - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,