# εκείνο το φουστάνι το φλοράλ #

 

 

 

Εκείνο το φουστάνι το φλοράλ
υφάντρες το υφάναν όμοια ξωτικά
να το φορεί η κόρη..να ανθεί
με χρώματα τριανταφυλλί
με τα φτερά στους ώμους..
τώρα κοιτάζει το εβένινον ερμάρι το παλαιόν
βλέπει το ένδυμα εκείνο της ζωής της
στην κάμαρην την σκοτεινήν αναπολεί
τότε που μες στους φρέσκους ροδαμούς
τα ρούχα της τα ροζ και τα μαβιά
Άνοιξες ανεμίζαν...
Αχ! πως θυμάται την μεγάλην εορτήν
στων νιάτων το απαύγασμα
στην προσδοκίαν της λαχτάρας της
πως λάμνει η ψυχή της!

# εκείνο το φουστάνι το φλοράλ # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

#σαν αποκάμνω#

Σαν αποκάμνω..
μονάχη μου μιλώ ψιθυριστά..
στις ερημίες μου τριγυρίζω
μικρές σκιες μου κρύβουνε το φως
γυμνή η ψυχή μετρά τις απουσίες
από τις γρίλλιες μπαίνει μία βροχή σιγαλινή..
νοτίζει την ψυχή μου
στα έρημα τα δάση μου τρέχω για να κρυφτώ
πριν μαραθούν οι βιόλες στο περβάζι μου
στους καταρράχτες του μυαλού
τρέχω για να λουστώ
πριν να γεμίσουν δάκρυα πικρά
οι άκριες απ' τα μάτια...
είναι η ζωή σκληρή..όμοια μακρύς Χειμώνας
πριν γίνω στάχτη και χαθώ..
πριν πέσω στου ερέβους την παγίδα της
στους καταρράχτες λούομαι..
τα ονείρατα της ψυχής δροσοσταλιάζω..

 # σαν αποκάμνω# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# στα βύθη ένα φεγγάρι#

φωτο : από το διαδίκτυο

 

 

Ανάμεσα στους σκοτεινούς θαλάμους τ' ουρανού
στα κελαηδήματα της χαραυγής των αηδονιών
στα βύθη καθρεφτίζεται ολόγιομο φεγγάρι
Απόψε δε θα κοιμηθώ..
σ' αστροφεγγιάς λιβάδια θε να περιπλανηθώ
με τα αστέρια θα μιλήσω
αμετανόητα τρελλή..αέναα ρομαντική
και το μικρό μου το τσαρδί
στο ουράνιο στερέωμα θα στήσω ...
στα μυστικά των αστεριών να εντρυφώ
το φανερό και το κρυφό τους μυστικό
το ορατό και το αόρατο
να προσπαθήσω να μαντέψω.
να χάνομαι στου χρόνου τις σπηλιές
ένας διαβάτης είμαι εγώ περαστικός
δεν ξέρω αν τα σημάδια μου θ' αφήσω
μα την φεγγαροστόλιστη ετούτη τη βραδιά
κοιτάζοντας τη φεγγαρένια σου σκιά
στη μνήμη της ψυχής μου θα κρατήσω..

 

 # στα βύθη ένα φεγγάρι # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

 
 

# υφάδια της σκέψης#

 

 

 

 

Η αχλή του παρελθόντος μας
μες απ' τους μύθους και τους θρύλλους μας
μέσα απ' τα υφάδια μας στους αργαλειούς
μοιραία ταλανίζουνε το νου..το λογισμό μας..
Ύφαινα..'επλεκα..εξήλωνα
με δυο βελόνες το πουλόβερ της ζωής
έγραφα έσβηνα τις λέξεις να ταιριάξω
να φτιάξω το δικό μου μύθο στη ζωή
μέσα απ' τις γρίλλιες μου περίμενα
να 'ρθουνε οι μνηστήρες μου οι σοφοί
οι μνηστήρες της σιωπής μου
να οργανώσουνε την τάξη της ζωής μου
λες και ωσάν την Πηνελόπη χρόνους προφασίζομουν
μην και παραδοθώ εις την αδυναμίαν της σαρκός μου.

 # υφάδια της σκέψης# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

« ως ρόδον μυθικόν »

 Ως ρόδον μυθικόν
τριαντάφυλλον αχνόφωτον
ο άνεμος σε έφερεν
στις ποταμιές ν' ανθίζεις
ένα βατομμένο τριαντάφυλλο
που εσκαλώνανε τα πέταλα
στις άκριες στο ποτάμι
και η αγιογραφία σου
εξεπήδαε στα γάργαρα νερά
συνθλίβοντας τα χέρια που σε πήραν..
κι όταν χρυσές αστροφεγγιές
θα ντύνουν χρυσαφένιο το φεγγάρι
μήτε νερού γαργάρισμα
μήτε αηδονιού κελαηδησιά
θα φτάνει στην αυλή σου
θα χαμηλώνουνε οι άγιοι
τις ρομφαίες τ' ουρανού
θα τραγουδούν οι αγαπημένοι σου
ύμνον δοξαστικόν των Χερουβίμ
θα τραγουδούνε κι οι αγγέλοι από ψηλά
τα χρόνια σου που άφησες
κι επήγανε χαμένα
όνειρο ήσουν κι εξεψύχησες
εις το ανάριο αναδίπλωμα του χρόνου!

« ως ρόδον μυθικόν »  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# λιβάδια μαργαρίτες#

 

 

 

« Κι έτσι καθώς βαρειανασαίνοντας ανέβαινα
στην τσιμεντένια της ζωής την ανηφόρα
στο λίκνο ευρέθην της χαράς
κι ετρίκλισεν η ψυχή μου
έσκυψα κάτω στον ολόδροσον αγρόν
μια μαργαρίτα εκαρφίτσωσα στην κώμη την λευκήν
και άξαφνα......................
στο στήθος μου εφυτρώσανε..λιβάδια μαργαρίτες! »

 # λιβάδια μαργαρίτες# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

 ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# ενύχτωσεν η Υδρόγειος#

 

Πολλές φορές όταν στενεύει η ψυχή
βαριά συλλογισμένη
στην ερημία σε οδηγεί
σε μιαν χώραν άϋλην..Υδρόγειον θαμπωμένη
νυχτώνει ο κόσμος φλέγεται
από φωτιές και βόγγους
γεμίζει ο τόπος αίματα
κι ανθρώπινα κουφάρια
μα η μάνα σου γεννήτρα..ζωοδότρα γη
τολμάει σάρκα να σου δώσει και οστά
κι οντότης να σε χρίσει
στα εφηβικά σου ελόχευαν ονείρατα
αγάπες φλογισμένες
της προσδοκίας η ορμή
εγίνονταν λαχτάρες και μεράκια
μα τα μελλούμενα ακράταγα ανάμεναν
ξανά το μέγα κάλεσμα
για τον αιώνιον κύκλον..
Είναι στιγμές..πόσες στιγμές
καθώς βαδίζεις στα άχαρα
εις τα στενά της Υδρογείου σοκάκια
σβήεται το λιγοστό της Δύσης φως
κι οι χώρες της Υδρόγειος
βυθίζονται εμπροστά σου
γυρνάς σκυφτή στην κάμαρη
κλειστά στα σπίτια τα παραθυρόφυλλα
εις τα κατώφλια τους φυτρώνουνε χορτάρια.
Κι άλλες στιγμές..μικρές στιγμές
που σκέφτεσαι κι ευελπιστείς
εις όλην την Υδρόγειον
Θεοί να κατοικούνε...
και τον ανθό της Αρετής
στο σύμπαν να ανθούνε
ν 'ανθίζουν πάλι οι πασχαλιές
και των κατατρεγμένων!

 # ενύχτωσεν η Υδρόγειος # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,