#σαν αποκάμνω#

Σαν αποκάμνω..
μονάχη μου μιλώ ψιθυριστά..
στις ερημίες μου τριγυρίζω
μικρές σκιες μου κρύβουνε το φως
γυμνή η ψυχή μετρά τις απουσίες
από τις γρίλλιες μπαίνει μία βροχή σιγαλινή..
νοτίζει την ψυχή μου
στα έρημα τα δάση μου τρέχω για να κρυφτώ
πριν μαραθούν οι βιόλες στο περβάζι μου
στους καταρράχτες του μυαλού
τρέχω για να λουστώ
πριν να γεμίσουν δάκρυα πικρά
οι άκριες απ' τα μάτια...
είναι η ζωή σκληρή..όμοια μακρύς Χειμώνας
πριν γίνω στάχτη και χαθώ..
πριν πέσω στου ερέβους την παγίδα της
στους καταρράχτες λούομαι..
τα ονείρατα της ψυχής δροσοσταλιάζω..

 # σαν αποκάμνω# - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,