''Aυτοπροσώπως - Περί υποκρισίας το ανάγνωσμα'' - Δοκίμιον

 

 

''Περί υποκρισίας το ανάγνωσμα''...

 " Ουαί υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές''..

Και τώρα εγώ σε ποιόν ν' αποταθώ τούτες τις γκρίζες μέρες..που αρνούμαι εις την υποκρισίαν να υποκλιθώ..και τα ανόητα τα ψεύτικα χαμόγελα να εισπράξω..που προωθούν μονάχα τον κακό τους..τον ξετσίπωτο εαυτό?Και με το χέρι στην καρδιά..πίστεψε άραγε κανείς αυτόν που διατείνεται πως μπόρεσε της σάρκας του τα ''θέλω''να νικήσει? Σαφώς και ψεύδεται ασύστολα..σαφώς και είναι μέγας υποκριτής του φαίνεσθαι του καθωσπρεσπισμού και της ''αγιοσύνης''..

Κατηγορήθηκαν πολλές φορές οι άνθρωποι..όταν συζήτηση ανοίξανε βαθιά.. πως δεν πιστεύουν πως μπορούνε να υπάρχουν ''άγιοι''..με κείνη εκεί βεβαίως τη στενή την έννοια.. που ευρέως στους κύκλους των ''θεούσηδων'' των ''γιαλαντζί'' ηθικολόγων της δεκάρας και της συμφοράς..γονυπετούντων με τους μεγαλόσταυρους  δογματιστές.. που πρώτιστα να πείσουν θέλουν εαυτόν και μετέπειτα τους άλλους.

Μπερδεύουν την  πνευματική ''ανύψωση'' με τις ανάγκες της σαρκός..Πως να αρνηθείς τάχα τη φύση σου..αφού σου εχαρίσθη άνωθεν..και να πορεύεσαι με αυτήν αρμονικά ετάχθης?.. Συμπαθάτε με λοιπόν εσείς οι αδέκαστοι που κατορθώνετε να ακουμπάτε την ''αγιοσύνη''.. 

Δύσκολο να διαβείς τον ''ποταμό''..της ''αμαρτίας τα νερά''.. έστω και νοερά να μη σε βρέξουν..Μα γέμισε ο κόσμος ελαφρείς και υποκριτές .. φτηνούς..που το ''σκουπιδαριό'' της σκέψης διακινούν..και ενοχές μοιράζουν στους ανθρώπους..Και πως να διανοηθείς τον κόσμο για να σώσεις απ' το ψέμμα του..εσύ μονάχος σου.. που καθημερινά βλέμματα εισπράττεις ''διαφορετικά''..καθώς καθένας τους σερβίρεται μονάχος τούτο  το ψέμμα του ..σαν καραμέλλα που την ''πιπιλάει'' γλυκά..για να αισθάνεται καλά ? ''Ψεύδονται'' μάτια μου οι άνθρωποι..τι κρίμα ..ψεύδονται εσκεμμένα και συχνά..η αυτοκριτική είναι πάντοτε η ''ζόρικη''και η μεγάλη ''απούσα''..

Είμαι σαν όλους τους κοινούς θνητούς..ποτέ μου δεν διανοήθηκα ότι έχω τη δύναμη να ανυψωθώ..να φτάσω στα σκαλιά μίας αγίας..και εδήλωσα απροκάλυπτα πως είμαι ''έμπλεη'' παθών..κι όποιος είν' αναμάρτητος..και άγιος συνάμα..ας τα μαζέψει τα βότσαλα απ' τη θάλασσα.. τους αμαρτωλούς του κόσμου τούτου να 'χει τη δύναμη την ψυχική..να τους πετροβολήσει....

''Περί υποκρισίας το ανάγνωσμα..'' -Δοκίμιον της Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# Η Φτώχεια Γύρω μας Απλώνεται Καθημερινά #

 

Pablo Picasso

Μπερδεύεσαι στιγμές - στιγμές....δύσκολο το κουβάρι...που η ζωή σου ξετυλίγει..Είσαι γεμάτος ενοχές...αν καθημερινά σωστά ετοποθετήθηκες ...αν τα κατάφερες...μικρός κι αν φάνταζες εσύ ...το χρέος σου να κάνεις...Θα αναρωτιέσαι για ποιό χρέος σας μιλώ...και την ταχτοποιημένη σας ζωή...άξαφνα σας ταράζω...

Θεός δεν είμαι μάτια μου...δικαιοσύνη να μοιράζω...μα ένας άνθρωπος απλός και ταπεινός...που τη δική μου τη ζωή...μα και των γύρω μου εκτιμώ...και στα σκουπίδια αυτήν δεν την πετώ...και δεν την ευτελίζω...
Δεν νιώθεις τάχα ενοχές...μέσα στον τόπο σου...ξεριζωμένες τις καρδιές ανθρώπων να αντικρύζεις ?

Έρχονται μέρες μπρος στα μάτια σου η αγανάχτηση επίσκεψη σου κάνει...Όσο κι αν εσύ εμπόρεσες την καθημερινότητά σου να παλεύεις....εκεί έξω ...εκεί δίπλα σου...χέρια απλωμένα σου ζητούν το μερτικό τους για να πάρουν..Ποιό άραγε απ' τα δυο τα συναισθήματα μπορώ να καταγράψω....του απλωμένου του χεριού...που ελεημοσύνη μου γυρεύει... απαίσιο ..λυπητερό θαρρώ συναίσθημα ...για τον αναγκασμένο ...έτσι εκεί με το κεφάλι της ντροπης ή το δικό σου το συναίσθημα...που αδιαφορία άλλοτε στη μνήμη μου μου φέρνει...

 

Κι έτσι το δρόμο παίρνω αυτόν τον δύσκολο και τον μοναχικό...στην αμμουδιά για να με βγάλει...
τη σκέψη μου να συγκροτήσω ...να σκεφτώ ...να αναρωτηθώ....πολλές φορές...Άραγε εσύ ο ένας... ο μόνος ...ο αδύναμος ...μα τόσο δυνατός με τους άλλους σαν ενωθείς...αν καταφέρεις το αχόρταγο δικό σου το εγώ...στην άκρη εκεί για λίγο να παραμερίσεις..άραγε θα λογίζεσαι άνθρωπος για τάχατες θα παραμείνεις ένα αρπαχτικό?

Πάντα μες στη ζωή μου πίστευα ...πως τις ζωές των πολιτών η οργανωμένη Πολιτεία οφείλει να φροντίζει...
Μα ήρθανε δύσκολοι καιροί...και προδοθήκαμε πολύ...και η πολιτεία ανίκανη πια για τους ανθρώπους της συνολικά δε νοιάζεται...και το συμφέρον των ολίγων πια φροντίζει...Και παρατάς τις θεωρίες σου τις κοινωνιολογικές,τις δίκαιες που αξιοπρέπεια εφαρμοσμένες θα 'πρεπε να μοιράζουν...και σκέφτεσαι ανθρώπινα και απλά....το χρέος σου εσύ ο ταπεινός και από το υστέρημά σου..όσο αντέχεις και μπορείς για την καρδιά σου να το κάνεις...

Και πάντα μες στο νου μου έρχονται κείμενα και μυθιστορήματα της κλασσικής Λογοτεχνίας...ένα αριστούργημα είναι αυτό του Λέοντα Τολστόι....Μιλά για την Ανάσταση...αυτής της Κοινωνίας...ανά τους αιώνες...Υπέροχοι οι στοχασμοί του συγγραφέα για την έννοια Κράτος....Να κάτι που θά 'πρεπε φίλοι μου να διαβάσετε και να μη θεωρηθεί ο χρόνος σας χαμένος...

Τι νόημα έχει στη ζωή...αν δίπλα σου κι εκεί που περπατάς...
την ασχήμια κάθε σου πρωινό.... μπροστά σου αντικρύζεις?

 # Η Φτώχεια Γύρω μας Απλώνεται Καθημερινά # - Δοκίμιον

( Σοφίας Θεοδοσιάδη )

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

«είναι βραδιές»

Είναι βραδιές μες στον καθρέφτη μου
ένα φεγγάρι ανοικτίρμον από το στερέωμα
στίχους απρόσκλητους του έρωτα μου στέλνει
χρυσάφι μελαγχολικό..
την αγρύπνια μου περίτεχνα τυλίγει
για να με τυραγνίσει βασανιστικά
να παίρνω τότες το στρατί αγάλια να με βγάνει
ν' αφήνομαι..να χάνομαι στις ξένες τις αγκάλες...
μέρες τ' Αυγούστου να θυμίζουνε ζεστές
να φέρνουνε το Καλοκαίρι στην ψυχή μου..
κι άλλες βραδιές σκιές σιμώνουνε νοσταλγικά..
σαν συλλογιέμαι εσένα
δρομάκι παίρνω αποσπερνό
στης θύμησης...
αγκάθια στέλνουν οι ουρανοί
μπήγουν μαχαίρι στην καρδιά
ζητώντας ό,τι έχω στα χαμένα
κι αναπολώντας προσδοκώ..
μήπως το βρω καθώς περνώ
κλαίει με παράπονο η ψυχή
δε θα ξανάρθεις πια κι ας σε προσμένω
χαθήκανε τα μύρα κι οι δροσιές
τ' ονείρεμα ήταν ψέμμα!

 «είναι βραδιές» - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
 

⫷ των ανέμων εραστές ⫸

 

 

 

Ποιος άνεμος σου μίλησε..σε σκέπασε
σου φόρεσε παλτό να μην κρυώνεις
και σ' έφερε να σμίξεις τα σκοτάδια σου
με το δικό μου φως..

η ρότα σου σε άραξε
στον ήρεμο γιαλό μου
κύμα εσηκώθη απ' το πέλαγος
βουλιάξαν των ανέμων οι εραστές
παλιά φεγγάρια μπακιρένια οι αγάπες των
δεν πίνουνε αρώματα κρασιά
τώρα με οινόπνευμα ραντίζουν τις πληγές.

Στα σώματά μας είν' κρυμμένα τα ερέβη μας
μα έρχονται οι ροζ οι εποχές
τα παρασέρνουνε οι δυνατοί οι άνεμοι
και βγαίνουνε σεργιάνι για το φως
μην εμπιστεύεσαι τον άνεμο
γίνεται γρήγορα ανεμοστρόβιλος
τσακίζει τα φτερά της πεταλούδας.

 ⫷ των ανέμων εραστές ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

# τις Άνοιξες μου μείρεται τ' αηδόνι#

Χάρμα η αλητεία μου στ' Απρίλη τις δροσιές
με το φιλί της Γης στο μάγουλο
σιμώνει ένα αηδόνι αχάραγα
ανάκουστο κελαηδησμό μου διαλαλεί
μου φέρνει ρίγος στο κορμί
ρόδα και κρίνους να μαδήσω με καλεί
και μια λιποθυμία στην ψυχή
την παρασέρνει την ψυχή μου!
κάθε που ακούει κελαηδησιά πουλιών
μου μείρεται τ' αηδόνι
χτυπιέται παραδέρνει ανώφελα.
να το αφήσω στα φτερά του να πετά
λεύτερο για να μένει
μα τώρα όλα τα φτερά
που σκόρπισαν στις πλάνες
απελπισμένο τραγουδεί
ξέρει πως μίαν χαραυγή λυπητερήν
με τον κρυφόν του πόθο στην ψυχή
θα αποθάνει λαβωμένο..

# τις Άνοιξες μου μείρεται τ' αηδόνι # -  Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ μέθεξις⫸

 

Σαν μανιασμένο κύμα εκτοξεύθηκες !
Μου είπες πως συνάντησες τα ακριβά μου μάτια
κι ύστερα τράπηκες στη δίνη μιας φυγής
δεν έψαξες σ' εμέ να βρεις διαμάντια και ζαφείρια
γιατίς ποτές δεν γύρεψες περίφημα στολίδια
γιατί δεν έψαξες σε ποιούς γιαλούς
ευδοκιμούνε ακριβά μαργαριτάρια!

Πικρό το ένα δάκρυ που εκύλησε στις παρειές
πικρή κι η προσδοκία..κι η ελπίδα μου μικρή
το μπόρεσες..με λόγια ανθούς τεχνόπλεχτα
ρόδα και κρίνους να μαδήσεις εις τον κήπον της ψυχής..
ξέρω πως ήσουνα καιρό αέρας θυμωμένος.

Άδεια τα όνειρα..σβηστές της νύχτας οι λυχνίες
οι βόγγοι κι οι ηδονικές κραυγές σβηστά
στον αντικατοπτρισμόν εστάθης ελλειπής
κι εγώ η τρελλή αμετανόητα απέμενα εις το ιδανικόν
εις τα πανώρια κάλλη!!!

Δεν είν' απελπισμένη η καρδιά
που πρόδωσες την μαγικήν εκείνην νύχταν
σαν Ερινύα θα ντύνεται..στον ύπνο σου θα έρχεται συχνά
γλυκείας αναμνήσεως το πρόσφορον..
να σου θυμίζει μες στο ξέψυχο μεθύσι σου
με σίμωσες εν μια νυκτί..για να κλαδέψεις ελαχίστην ευτυχίαν!!!
 

⫷ μέθεξις⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

# στης περηφάνειας το διάσελο #

Μου ζητάτε μίαν ανάτασιν να φορεθώ
στης περηφάνειας μου το διάσελο
στο υψιπετές για να σταθώ
και την πατρίδα μου σε παιάνες να υμνήσω
σας μολογώ για μίαν στιγμήν ελυγοψύχησα
τους ήρωες και τις έννοιες αδίκησα
μου εθόλωσε τον νουν η αμετροέπεια
με καταρράκωσεν ο ζαμανφουτισμός
ανθρώπων που κρατούν τιμόνια πλαστικά
και ρίχνουνε τη χώρα μου στα βράχια..

 Όχι!
Δεν θα με σύρουν στις στενές τις ατραπούς
την χάριν ετούτην της καταβαράθρωσης
στο πιάτο τους από εμέ δε θα σερβιριστούνε
την περηφάνεια μου ψηλά θε να κρατώ
μου το εδίδαξεν ο ήρωας πατέρας μου
μου το διδάξαν οι γενναίοι προγονοί μου
ετάχθηκα από παιδί
"τας Θερμοπύλας να φυλάγω''
κι όσο κι αν την αλήθεια την θολώνουνε
οι άνοοι του πνεύματος..των εννοιών εξουσιαστές
εμέ στους κύκλους τους δε θα με κατατάξουνε
θα παραμείνω Ελληνίς..............
ακούραστη θιασώτης ..εραστής
του ''Αίεν Αριστεύειν''!!!

 # στης περηφάνειας το διάσελο # - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,