# τις Άνοιξες μου μείρεται τ' αηδόνι#

Χάρμα η αλητεία μου στ' Απρίλη τις δροσιές
με το φιλί της Γης στο μάγουλο
σιμώνει ένα αηδόνι αχάραγα
ανάκουστο κελαηδησμό μου διαλαλεί
μου φέρνει ρίγος στο κορμί
ρόδα και κρίνους να μαδήσω με καλεί
και μια λιποθυμία στην ψυχή
την παρασέρνει την ψυχή μου!
κάθε που ακούει κελαηδησιά πουλιών
μου μείρεται τ' αηδόνι
χτυπιέται παραδέρνει ανώφελα.
να το αφήσω στα φτερά του να πετά
λεύτερο για να μένει
μα τώρα όλα τα φτερά
που σκόρπισαν στις πλάνες
απελπισμένο τραγουδεί
ξέρει πως μίαν χαραυγή λυπητερήν
με τον κρυφόν του πόθο στην ψυχή
θα αποθάνει λαβωμένο..

# τις Άνοιξες μου μείρεται τ' αηδόνι # -  Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,