«είναι βραδιές»

Είναι βραδιές μες στον καθρέφτη μου
ένα φεγγάρι ανοικτίρμον από το στερέωμα
στίχους απρόσκλητους του έρωτα μου στέλνει
χρυσάφι μελαγχολικό..
την αγρύπνια μου περίτεχνα τυλίγει
για να με τυραγνίσει βασανιστικά
να παίρνω τότες το στρατί αγάλια να με βγάνει
ν' αφήνομαι..να χάνομαι στις ξένες τις αγκάλες...
μέρες τ' Αυγούστου να θυμίζουνε ζεστές
να φέρνουνε το Καλοκαίρι στην ψυχή μου..
κι άλλες βραδιές σκιές σιμώνουνε νοσταλγικά..
σαν συλλογιέμαι εσένα
δρομάκι παίρνω αποσπερνό
στης θύμησης...
αγκάθια στέλνουν οι ουρανοί
μπήγουν μαχαίρι στην καρδιά
ζητώντας ό,τι έχω στα χαμένα
κι αναπολώντας προσδοκώ..
μήπως το βρω καθώς περνώ
κλαίει με παράπονο η ψυχή
δε θα ξανάρθεις πια κι ας σε προσμένω
χαθήκανε τα μύρα κι οι δροσιές
τ' ονείρεμα ήταν ψέμμα!

 «είναι βραδιές» - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,