⫷ μέθεξις⫸

 

Σαν μανιασμένο κύμα εκτοξεύθηκες !
Μου είπες πως συνάντησες τα ακριβά μου μάτια
κι ύστερα τράπηκες στη δίνη μιας φυγής
δεν έψαξες σ' εμέ να βρεις διαμάντια και ζαφείρια
γιατίς ποτές δεν γύρεψες περίφημα στολίδια
γιατί δεν έψαξες σε ποιούς γιαλούς
ευδοκιμούνε ακριβά μαργαριτάρια!

Πικρό το ένα δάκρυ που εκύλησε στις παρειές
πικρή κι η προσδοκία..κι η ελπίδα μου μικρή
το μπόρεσες..με λόγια ανθούς τεχνόπλεχτα
ρόδα και κρίνους να μαδήσεις εις τον κήπον της ψυχής..
ξέρω πως ήσουνα καιρό αέρας θυμωμένος.

Άδεια τα όνειρα..σβηστές της νύχτας οι λυχνίες
οι βόγγοι κι οι ηδονικές κραυγές σβηστά
στον αντικατοπτρισμόν εστάθης ελλειπής
κι εγώ η τρελλή αμετανόητα απέμενα εις το ιδανικόν
εις τα πανώρια κάλλη!!!

Δεν είν' απελπισμένη η καρδιά
που πρόδωσες την μαγικήν εκείνην νύχταν
σαν Ερινύα θα ντύνεται..στον ύπνο σου θα έρχεται συχνά
γλυκείας αναμνήσεως το πρόσφορον..
να σου θυμίζει μες στο ξέψυχο μεθύσι σου
με σίμωσες εν μια νυκτί..για να κλαδέψεις ελαχίστην ευτυχίαν!!!
 

⫷ μέθεξις⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,