Το κορίτσι της Κερασούντας.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 - Ναι Ροδένια μου..ναι..έτσι έγιναν τα πράγματα κορίτσι μου.Την τόση ομορφιά,την τόση τη γαλήνη,την τόση ευτυχία ,ήρθε να τη σκεπάσει ένα τεράστιο σύννεφο,που έφερε μια αναπάντεχη καταιγίδα και να μας διαλύσει μπόρεσε... σαν να 'ταν κεραυνός.. Εμείς ρίζα μου περνάγαμε ανέμελα..μυρωδάτα ήταν τα χρόνια μας εκεί κοντά στο λόφο..που αγναντεύαμε τη θάλασσα..στη λατρεμένη Κερασούντα.Σαν παραμύθι έμοιαζε η δική μας η ζωή..και ναι.. έτσι θα σου το έλεγα απλά..πως μια φορά κι έναν καιρό..όχι και πολύ μακρινό καιρό..και πάρα πολύ γνωστό καιρό..της καταστροφής του Πόντου τον καιρό..ζούσε εκεί στη Μαύρη Θάλασσα ,που Εύξεινο τον λέγανε τον Πόντο,για να τον καλοπιάσουνε μαθές…ζούσε μια οικογένεια σωστή..χαρούμενη πολύ ..πολύ οργανωμένη..

Αποβραδίς πριν το ταξίδι αυτό στο άγνωστο να ξεκινήσουμε.. άρχισα τις ετοιμασίες..Όχι μη φανταστείς πως είχαμε μπαγκάζια περισσά ή τίποτες βαλίτσες.Δύο μποχτσάδες πήραμε μαζί μας μοναχά..και την εικόνα μας στο τρίπτυχο της Παναγίας… Γιατί εμείς δε θα εφεύγαμε να αφήσουμε πίσω εκεί και το Θεό μας.. Έτάϊσα και έβαλα από νωρίς όλα μου τα μωρά να κοιμηθούνε..για να αντέχουνε  το αύριο..που δύσκολο πολύ θα ήταν.Ζύμωσα και τηγάνισα και λίγα πιροσκία..να φάμε έτσι μια ‘’μπουκιά’’με τους γειτόνους μας..και να τους παραδώσουμε τα ζώα μας ..το βιός μας…Ήτανε καλοί άνθρωποι οι γειτόνοι μας ο Αχμέτ και η Φατμέ…Ποτέ δεν τσακωθήκαμε..και ας επιστεύανε αυτοί  εις τον δικό τους τον Αλλάχ κι εμείς εις το Θεό μας..

Γιατί κορίτσι μου γλυκό..εμείς δεν εκοιτάζαμε ονόματα Θεών και πως τους ονομάζαν και τους λένε..Το μόνο που μας ένοιαζε ήταν οι ανθρώποι να ‘χουν μέσα τους έναν Θεό ολοζώντανο …και με αυτόν να συμπεριφέρονται δίκαια και ταπεινά…να σέβονται τους γύρω  τους ανθρώπους…Συγκινηθήκαμε και κλάψαμε πολλές στιγμές εκείνη την τελευταία μας βραδιά..έδωσε ορμήνειες ο παππούλης σου εις τον Αχμέτ κι εκεί αποχαιρετιστήκαμε..με δάκρυα στα μάτια..Αφήσαμε πίσω όλα μας τα ζωντανά..μονάχα το κλειδί δεν παραδώσαμε του όμορφου σπιτιού μας..Το έκρυψε ο πάππος σου στην πόρτα δίπλα μας κάτω από το βαρέλι με το γιασεμί..και είπε όταν γυρίσουμε εκεί για να το βρούμε…

Ξημέρωνε ο ουρανός..και εζέψαμε το κάρο…με τις δυο  αγελάδες μας  τις δυνατές..που πάντα με αυτές εταξιδεύαμε εκεί γυρω… Τα μάτια των παιδιών μου ορθάνοιχτα να μας κοιτούν ..πολύ απορημένα..και να μη σταματούν να με ρωτούν..που μας πηγαίνεις μάνα μες στη νύχτα..Ταξίδι τους  είπα πως θα πάμε μακρινό..για να γνωρίσουνε τη μακρινή μας την πατρίδα..Είμαστε Έλληνες τους είπαμε..και πρέπει σε αυτή την εκδρομή..να δείτε εσείς και να γνωρίσετε τις ρίζες των προγόνων σας…είναι μας είπανε όμορφη χώρα η Ελλάδα..Ησύχασαν τότε τα παιδιά..και με χαμόγελο εξεκινήσαν…Γελάγανε ..χοροπηδούσαν και ελέγανε..πως θα αγοράσουνε εκεί..πολλά και όμορφα παιχνίδια..Κι έτσι ..με ένα ψέμμα που εξεστομίσαμε εις τα παιδιά..κλειδώσαμε και φύγαμε..με την καρδιά μας  χίλια δυο κομμάτια.

Έξι μερόνυχτα εκούναγε..μας εταξίδευε στη θάλασσα την ανοιχτή..με λιγοστό ακόμα κι εκείνο το νερό..που τον άνθρωπο τον κάνει να στεγνώνει..να πεθαίνει..Και ο καθένας από εμάς..εμάς τους στοιβαγμένους..σαν να 'μασταν αγέλη  μοσχαριών.. εσκέφτονταν πως τη δίψα του θα ικανοποιήσει τη μικρή έστω κι αυτή..για να σωθεί..ώσπου εις την ξηρά το πόδι να πατήσει.. Παράξενη που είναι η ζωή Ροδένια μου..παράξενη και ανεξήγητη μαζί..Εκείνο το μικρούλη μου..το βλασταράκι μου που θάφτηκε στη θάλασσα και που δεν πρόλαβε ούτε τη λέξη μάνα για να πει..κοίτα πουλάκι μου τι δώρο έκαμε στα αδέλφια του,μ’ αυτό τον βίαιο και αναπάντεχο το θάνατό του..Το γέννησα όλο χαρά κι εγέμισε το στήθος μου από γάλα..Να το ταϊζω το 'δωσε ο Θεός το γάλα εις το στήθος μου..όπως σε κάθε νεογέννητη,όπως σε κάθε μάνα..Και το ετάϊζα,το μοσχανάθρεφα κι ας ήμουνα μια απλή ,χωρίς παλάτια περισσά..Μα ήρθε κι έγινε το κακό αυτό..φευγιό να γεύεται η φαμίλια μου..και ξεριζωμό βαρύ όλη η οικογένειά μου..

Σε κείνο το παπόρο που δεν ξέχασα ποτές..ούτε θα το ξεχάσω..το γάλα που εγέμισαν τα στήθια μου..απ' το μωρό μου.. που ποδοπατήθηκε και  ήτανε  πνιγμένο στο λιμάνι εκεί της Τραπεζούντας..έγινε το νερό το σωτήριο των άλλων τριών παιδιών μου.. Τα εβύζαινα με τη σειρά κι ας ήτανε μαθές όλα παιδιά μεγάλα.. Δώδεκα και δέκα και 6 χρονών ο Ηλίας μου..ερούφαγαν και στέγνωναν το στήθος μου..μη τύχει και διψάσουν και πεθάνουν..Αχ το μωρό μου ,ο Χρήστος μου..ο θαλασσοπνιγμενος.. ήταν η αιτία που το στήθος μου εγέμιζε  με γάλα.. ''χρυσό νερό'' πολύτιμο γινόταν στην κοιλίτσα των παιδιών μου..Κοίτα πως τα φέρνει η μοίρα κόρη μου.ο θάνατος να φέρνει και να γεννά ζωή ,χωρίς να το καταλαβαίνει..   Εθαλασσοδαρθήκαμε ..κουράστηκα και εξαντλήθηκα πολύ..εστέγνωσαν τα στήθια μου..το στόμα μου..μα πιότερο από όλα αυτά.. εστέγνωσε η ψυχή μου…Δεν καταλάβαινα κι ας ζούσα μια ιστορία αφάνταστη για με..νόμιζα πως βλέπω ένα όνειρο κακό και πως σαν ξημερώσει θα ξυπνήσω…

Τα αδέλφια μου που έμειναν τα δυο και δεν εξοντωθήκανε στα Τάγματα Εργασίας..άλλο δρόμο τραβήξανε στου ξεριζωμού και του φευγιού το δρόμο.Άλλο βαπόρι στη Ρωσία τους εξέβρασε αυτούς.. Τα τρια αδέλφια μου ήδη ήταν νεκρά στα Τάγματα  Εργασίας και τα άλλα δύο αφήσανε τα κοκαλάκια  τους στη μακρινή Ρωσία, που διώχθηκαν εκεί και ποτέ μου δεν τα ξαναείδα.Έλα μικρούλα μου και πες μου εσύ..πόσο μεγάλη νάχει άνθρωπος καρδιά,για να χωρέσει τόσο πόνο....

Χρόνια μετά το λέγανε..ετούτο το αληθινό..το δύσκολο και τραγικό..το παραμύθι του φευγιού μας..Γενοκτονία των Ποντίων το ονομάσανε ..κι άλλοι δεν το δεχτήκανε..εκεί στα μακρινά τα ξένα.. μα εγώ το λέγω φονικό .. ένα φονικό ανελέητο..ετούτο του ξεριζωμού μας.. Δεν θέλω εγώ πια μοιρολόγια ούτε και κλάματα.. κάτι ακόμα πιο μεγάλο τους ταιριάζει..Γιατί όταν ο άνθρωπος χάνεται ρίζα μου.. μια ζωγραφιά ανεξίτηλη η μορφή του είν' ταιριαστό να γένει...και να πλανιέται απάνω από βουνά και θάλασσες όπου τον αναθρέψαν.κι οι ζωντανοί να μην ξεχνούν..να ''γεύονται''..και να μαθαίνουνε πως από τα ''συμφέροντα'' ισοπεδώνονται οι ζωές αθώων ανθρώπων...
 
''Το κορίτσι της Κερασούντας''- (απόσπασμα) - της Σοφίας Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικού.
( μιας ζωής σαν παραμύθι..μια αληθινή ιστορία ''ξεριζωμού'' )...
...............................................................................................................