''του ήλιου οι ανυφάντρες''

Κάθε φυντάνι έχει τη θέση του στην ποταμιά ..
κάθε κοχύλι το βυθό του..
Μια συγχορδία η ζωή..
Μες στις υπόγειες όχθες της
οι ανθρώποι ξελογιάζονται
απ΄ των σειρήνων το τραγούδι
νιώθουν για λίγο αθάνατοι
και ολοένα λούζονται μες στα βαθειά νερά της
ήχοι που παρεμβάλλονται..γεννούν παραφωνίες..

Στο Καλοκαίρι που σ' αντάμωσε..
στις ερινύες του μαϊστρου τις λευκές μην αφεθείς..
του ήλιου τις ανυφάντρες να προφτάσεις..
μην τα χαλάς τα παραμύθια σου
φωτίζουνε τα σκοτεινά μυαλά
γι αυτό τα έστειλε ο Θεός
για να κοιμούνται τα παιδιά
να ξεκουράζονται οι ώμοι των μεγάλων..

Στου ρεμβασμού τη σιωπή..
διώξε τη μίζερη τη λογική..
φτιάξε το καραβάκι σου..
βάλτου πανιά γαλάζια..να μη ζηλεύουν τα νερά..
γράψε και στην καρίνα του με γράμματα μικρά..
τ΄όνομα της ψυχής σου.

'' του ήλιου οι ανυφάντρες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,