'' το χαμένο Νόμπελ'' - Κώστας Αρκουδέας

Την ημέρα που κηδευόταν ο Νίκος Καζαντζάκης,στις 5 Νοεμβρίου 1957, ο χριστιανός ιεροκήρυκας Αυγουστίνος Καντιώτης έγραψε στο περιοδικό Σπίθα:

<< Ρεζίλια των σκυλιών γίναμε.Η συντέλεια των αιώνων έφτασε.Βόθρος ρέει από τους ακάθαρτους ποταμούς,από τις σελίδες του ανήθικου.Σήμερα η Ελλάς κηδεύει με δημόσιον δαπάνη ποιον,τον υβριστή της Εκκλησίας μας.Φρίκη ,ούτε υπόνομος των Αθηνών δεν θα ανέδιδε τέτοια δυσωδία.Έφτασε η Δευτέρα Παρουσία.Το θλιβερότερο : ο Μητροπολίτης Ευγένιος, παρόλο που ειδοποιήθηκε αυστηρά από την Ιεραρχία,άφησε τον βλάσφημο να μπει μέσα σε χριστιανική εκκλησία και παρέστη στην κηδεία του.Εύγε, Άγιε της Κρήτης Μητροπολίτη Ευγένιε !
 Η Εκκλησία της Κρήτης έδωσε εξετάσεις σήμερα και μηδενίστηκε στη συνείδηση της Ορθοδοξίας.Ντροπή σας, χυδαιολόγοι της πίστης μας !Να πάτε στις χάβρες, να πάτε στα τζαμιά,αλλά να μην πατήσετε τα πόδια σας σε ιερό ναό της Εκκλησίας μας, πρυτάνεις των πανεπιστημίων,λογοτέχνες και πολιτικοί.Αν ζούσαν σήμερα οι Τρεις Ιεράρχες,θα σας είχαν αφορίσει όλους.>>

Αυγουστίνος Καντιώτης
..............................................................................................................

Ενάμισυ χρόνο αργότερα ,στις 16 Μαρτίου 1959, ο νομπελίστας συγγραφέας και στοχαστής Αλμπέρ Καμύ έγραψε στη χήρα του Νίκου Καζαντζάκη:

<< Έτρεφα πάντα μεγάλο θαυμασμό και, αν το επιτρέπετε,ένα είδος στοργής για το έργο του συζύγου σας.Είχα τη χαρά να μπορέσω να εκδηλώσω και δημόσια στην Αθήνα αυτό το θαυμασμό, σε μια εποχή που η επίσημη Ελλάδα έκανε μούτρα στον μεγαλύτερο συγγραφέα της.Ο τρόπος που δέχτηκε το φοιτητικό ακροατήριο τη μαρτυρία του θαυμασμού μου αποτελούσε την πιο ωραία αναγνώριση που μπορούσε να λάβει το έργο και η δράση του συζύγου σας.Ακόμα δεν ξεχνώ πως, τη μέρα που λυπόμουν να δεχτώ μια διάκριση που ο Καζαντζάκης άξιζε εκατό φορές περισσότερο, πήρα από εκείνον το πιο γενναιόδωρο απ' όλα τα τηλεγραφήματα.Λίγο αργότερα κατάλαβα με τρόμο πως το μήνυμα αυτό ήταν γραμμένο λίγες μέρες προτού πεθάνει.Μαζί του χάθηκε ένας από τους τελευταίους μεγάλους καλλιτέχνες.Είμαι από εκείνους που αισθάνονται και θα εξακολουθήσουν να αισθάνονται το κενό που άφησε.>> 

Αλμπέρ Καμύ
...................................... 

από το βιβλίο: Το χαμένο Νόμπελ-του Κώστα Αρκουδέα.
Επεξεργασία κειμένων : Σοφία Θεοδοσιάδη.
..............................................................................................................

'' κυκλάμινον..το φευγαλέον κάλλος '' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

Είπαν πως είσαι ''βασιλέας'' του Χεινόπωρου..μα..
εγώ που δεν τους πίστεψα..έσκυψα..
σ' αφουγκράστηκα προσεχτικά..
στα δάση της Πεντέλης..
εργάτης μου εφάνηκες ακούραστος..
αφόβιστος..ανθεχτικός..επίμονος και ταπεινός..
στου βράχου τη σκληράδα επισκέπτης..
Γινόμουνα συλλέκτης των στιγμών..
ήταν που έπαιζαν συχνά..ένα κρυφτούλι
αδιάκοπο τα συναισθήματά μου..
τρέχανε να κρυφτούνε στην ''παλέτα της καρδιάς''..
μην τύχει και τα βρέξει η βροχή..
μην τύχει και μουσκέψει το όνειρο..
και ξαφνικά βρεθώ στο ανήλιαγο και σκοτεινό υπόγειό μου...
Φθινόπωρο υγρό και βροχερό..
Φθινόπωρο ρομαντικό για ''τους'' 
που το τοπίο μάγια κάνει...
κι εγώ..αποζητώντας μια ''πανάκριβη''..
μοναδική μια αίσθηση..
 αίσθηση να 'ναι και να μοιάζει ελευθερίας..
ξεχύθηκα απ' το πρωί..μες στη σιωπή 
την εκκωφαντική εκείνη του βουνού.. 
συλλέκτης Φθινοπωρινού..του φευγαλέου κάλλους..
 Του βράχου τη σκληράδα δε λογάριασες..
στη σιγουριά του μίσχου σου ποντάρησες..
έρχεσαι πάντα το Φθινόπωρο..
Χειμώνες να υποδεχτείς..μαράζια του Καλοκαιριού..απ' την καρδιά να διώξεις..
Μοιάζεις απλό και ταπεινό..μια χαμηλοβλεπούσα νύφη .. 
στο χώμα ρίχνεις πάντοτε την τριανταφυλλί ματιά σου..
Σε είπανε κυκλάμινο..λουλούδι φευγαλέο..
μιας εποχής το μήνυμα του άνθους κουβαλείς..
μήνυμα τόλμης..αρχοντιάς ξεχωριστής..
καρδιόσχημο το φύλλο σου..το άνθος σου..
αμήχανον και άκτιστον το κάλλος μου γεννά..
 φυτρώνεις..κλωστίτσα μεταξένια ευάλωτη..
 η σύνδεση με τη ζωή..και με την ομορφιά της..
κυκλάμινα..τραγούδι γίνατε δοξαστικό..
στα χείλη ποιητάδων..
ωσάν μικρά πουλιά τριανταφυλλί..άσκιαχτα..τολμηρά.. 
ασάλευτα..τ' αγκάθια..τα τρυπήματα αγνοείτε..
αδιάκοπα..κερδίζετε μια ανάσα μες στο χρόνο...

'' κυκλάμινον..το φευγαλέον κάλλος'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
...............................................................................................................

''Το ποίημα του κώλου''.. - Γεώργιος Σουρής.

«Κώλοι πολλοί υπάρχουνε εις το ωραίον φύλλον, με σχήματα διάφορα σε μέγεθος ποικίλον.

Κώλοι χοντροί, κώλοι λεπτοί, κώλοι απαλοί κι αφράτοι, κώλοι σα ζύμη μαλακοί και κώλαροι τριζάτοι.


Κώλοι σκληροί σαν πέτρινοι και άλλοι λαστιχένιοι, κώλοι δροσάτοι, τροφαντοί και κώλοι μαραμένοι.

Κώλοι μεγάλοι σαν βουνά και κώλοι μια χουφτίτσα, κώλοι που ‘ χουν κουνήματα και κάνουνε καπρίτσια.

Κώλοι σαν τάβλα επίπεδοι, κι άλλοι ψηλά βαλμένοι, κώλοι σαν φράπες τουρλωτοί και κώλοι κρεμασμένοι.

Κώλοι κομψοί, συμμετρικοί και περιποιημένοι και κώλοι ασουλούπωτοι, «μπόγοι κακοδεμένοι».

Κώλοι σαν τριαντάφυλλο και κώλοι σαν αχλάδι, κώλοι που προκαλούν κλοτσιά κι άλλοι που θέλουν χάδι.

Κώλοι σαν αλαβάστρινοι, που μοιάζουν με καθρέφτη, κώλοι που θέλουν φίλημα κι άλλοι που θέλουν νέφτι.

Κώλοι σπανοί, δασύτριχοι, κώλοι σαν κολλιτσίδες και κώλοι που στενάζουνε από αιμορροΐδες.

Κώλοι ακριβοί, κώλοι φτηνοί, μονάχα δυο παράδες και κώλοι που προσφέρονται εις τους κωλομπαράδες.

Κώλοι «τοιούτων», ευτραφείς, μοσχοπουδραρισμένοι, και κώλοι απλησίαστοι γιατ’ είναι λερωμένοι.

Κώλοι αριστουργήματα, όλο καλλιγραφία και κώλοι σαν της μυλωνούς την ανορθογραφία.

Κώλοι που σε ζαλίζουνε σαν τους κρυφοκοιτάς και που σε κάνουνε να λες.. «ή ταν ή επί τας»!

Κώλοι οπού το βλέμμα σου δεν ξεκολλά ευκόλως, που τους θωρείς όταν περνούν κι αναφωνείς: «Τι κώλος!»»
.............................................................................................................

Kαι τώρα που το Καλοκαίρι επέρασε..κι οι κώλοι όλοι κατεβήκανε απ' του ''κρεοπωλείου'' το ''τσιγκέλι''..ας ανακεφαλαιώσουμε ..να μην ξεχνιόμαστε..τι κώλοι και κώλοι πως υπάρχουν..σας παραθέτω με πολύ περίσκεψιν..τούτο το ποίημα του Σουρή..που μόνο γέλιο δε μου βγάζει..

Έτσι σαν μια αφιέρωση σε κυρίες και κυρίους που τους κώλους τους..τους εκρεμάσανε από νωρίς εις το χασάπικο..μήπως και κάποιος σκύλος από κει διαβεί..και μυριστεί ωμόν το κρέας..γιατί ο νους εχάθηκε μαζί με το σφαχτό..και ουαί κι αλίμονο εχάθη και το μέτρο..Άντε πουλάκια μου..του χρόνου πάλι να μαστε καλά..για να μας πούνε οι έξυπνοι και οι έξυπνες κύριοι και κυρίες του κομπλεξισμού.. χοντρές..λεπτές και ανορεξικές.. υστερικές κι αλλοπαρμένες..τι συμβουλεύουν οι γιατροί..ψάχνουν και βρίσκουν άρθρα..που να ταιριάζουνε στην τρύπα της ιδίας τους ψυχής..λένε και κάτι άλλο στο χωριό..μα δεν το ξεστομίζω.. δεν είμαι δα και ο Σουρής..ούτε και κατά παραγγελίαν ποιητής.. να χαίρω αδείας ποιητικής.. και ποίον σωματότυπον εμείς να προτιμούμε..και η αυτοεκτίμηση εις το ναδίρ..
κι από μυαλό ''κουκούτσι''...

η φίλη σας Σοφία 
............................................................................................................

''στους δασκάλους μου με αγάπη''- Σοφία Θεοδοσιάδη.

Κι αν τα κατάφεραν..κι αν  στην καρδιά μου εφυτέψαν θαυμασμό κι αγάπη..πλην των γονιών μου.. που ήτανε οι δάσκαλοι οι πρώτοι της ζωής μου..είναι εκείνα τα αστέρια μου τα λαμπερά..που ακόμα με φωτίζουν..οι ''παθιασμένοι''..ερωτευμένοι με τη γνώση και με το παιδί..οι σπουδαίοι για με..οι λατρεμένοι δάσκαλοί μου..

Θα αναφερθώ προσωπικά..και θα τους ξεχωρίσω...
Σήμερα που όλη η οικουμένη τους δασκάλους τους τιμά..έτσι σαν μιας ευγνωμοσύνης στάλαγμα..για την ανεκτίμητη σε μένα από καρδιάς την προσφορά τους..Ναι..ναι..γίνομαι ξανά παιδί..παιδί λες κι είμαι ένα πρωτάκι..σαν έρχεται η μυρουδιά..που ακόμα μέσα μου καλά κρατεί..της δεσποινίδος Ευτυχίας Παναγιώτου..από το ροζ το ζακετάκι της..που μοσχοβόλαγε σαπούνι..καθώς έσκυβε και μου κράταγε το φάμπερ το μολύβι μου..μαζί με το χεράκι μου..να σχηματίσουμε τα πρώτα μου τα γράμματα..αυτά της αλφαβήτας..

Κι ύστερα οι χρόνοι επεράσανε..και το κοριτσάκι εμεγάλωσε..επήγα στο Γυμνάσιο..για να την συναντήσω..μια καθηγήτρια όλη ορμή..η κ. Πολυζωίδου μου..κόρη όμορφη και λυγερή..φιλόλογος ταλέντα φορτωμένη..Μια δημιουργική γραφή μου δίδαξε..την έκφραση..με ομορφιά και πάθος..στην αγάπη με εμύησε..στων διαμαντένιων ..λογοτεχνικών..των κλασσικών των συγγραφέων..

Περάσανε τα χρόνια και οι καιροί..και εδιάλεξα..όχι τυχαία μα εδιάλεξα..δασκάλα για να γίνω..Κι εκεί εις το Αρσάκειο του Ψυχικού..στην ωραία τη σχολή μου..τι τύχη με περίμενε..εγνώρισα την κ. Μιχαήλ..μας δίδασκε Ιστορία..μια Ιστορία αλλιώτικη..την Ιστορία από όλες τις πλευρές..και Ιστορία Τέχνης..εστέκονταν εις την αισθητική ζωής..θεώρησης ζωής.. μα και πραγμάτων...

Κι αργότερα..εις το Μαράσλειο..με τους μεταπτυχιακούς..σταθμός και στάση και φιλοσοφία ζωής για μένανε..ο δάσκαλος Λιαντίνης.. συνάντηση ορόσημο..εκεί..ζωηρός στο πνεύμα στη διδασκαλία και στο νου..μου άνοιξε ορίζοντες..μου έμαθε να ψάχνω την αλήθεια.. να την κοιτώ κατάματα..να μην την εφοβάμαι..Πόσο στ' αλήθεια τους ευγνωμονώ..ανθρώποι που σταλάξανε το << ευ το ζειν >> μες στην ψυχή μου...

Σήμερα ..χρόνια ύστερα μες στα σχολειά..τώρα που άφησα τις αίθουσες ένα ερώτημα μέσα στο νου πλανιέται..άραγε τα κατάφερα..εμπόρεσα από τη φλόγα τους αυτή..έστω και μια φλογίτσα τόσο δα μικρή..στους μαθητές μου να ανάψω ? 
Νιώθω γλυκά..και τρυφερά..όταν παλιοί μου μαθητές με συναντούν..και μ' αγκαλιάζουνε και με φιλούν..και με αποκαλούν ακόμα..γεια σας ''κυρία''..είναι η πληρωμή αυτή του δάσκαλου..που κάνει ένα επάγγελμα- λειτούργημα..όχι για να αποχτήσει παλάτια πλούτια και χρυσά..μα για να ανοίγει ορίζοντες..να προχωράει τους ανθρώπους. 

 ''στους δασκάλους μου με αγάπη'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.. 
..............................................................................................................

''χρυσά- άνθεμα''...

Τα βράδια... 

όντας τα όνειρα στενεύουνε

 σφίγγει ο κλοιός αγριεμένος

αναζητώντας στέφανα χρυσά

για να παντρέψω τα όνειρα 

η αρμονία της φύσης αρωγός

κρυμμένη στο παρτέρι σου

μνήμες..

σαν πίδακες δροσιάς αναπηδούν..

ο μυστικός τους κώδικας 

συνάντηση μου κρένει

ευδαιμονία οφθαλμών 

τα όνειρα ραντίζει η ευωδία.

''Χρυσάνθεμα''....
Όνομα ''μαγικό''..

κρύβει τη λέξη ''άνθεμα'' 

στο δεύτερο συνθετικό..

σημαίνει χορός..ερχομός μιας Άνοιξης..
σάμπως θαρρείς 

δεν είναι και μια Άνοιξη τα φύλλα σας..
  λίγο πριχού το καταχείμωνο..

μία όαση..
πριν σκεπαστεί η φύση στα λευκά..
στης παγωνιάς τα χιόνια ?

 ''χρυσά- άνθεμα'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.. 
..............................................................................................................

⫷ μικρή γοργόνα ⫸

''μικρή γοργόνα''

Ανήσυχη..ταξιδευτής της μέρας του φωτός..

αναδυόταν από το βυθό..

ελούζονταν στα κύματα..τ'αγριεμένα..τα παφλάζοντα..

γαληνεμένα στα ροδόχροα τα δειλινά..

σύντροφος..καθοδηγητής..

ταξίδια πότε μακρινά κι αβούλιαχτα..

και πότε τσακισμένα..

παρούσα πάντοτε πιστή..στη σκέψη..στην καρδιά..

τ' ανθρώπου του αναζητητή..

που κουβαλά το ερώτημα στα χείλη..της ελπίδας

αν ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος ή έχει αποθάνει?..

στέκει η Γοργόνα μου η μικρή..

παλεύει με τα κύματα, που η θάλασσα ψυχή μου..

να σε τραβήξει απ' το βυθό..

να κολυμπήσει προσπαθεί στη σκοτεινή ακτή σου..

Γοργόνα εγώ..στα όνειρά σου επερπάτησα..

χάρτες σου εζωγράφισα ..τη δυστυχία την αναπάντεχη..

το γκρίζο της ζωής σου ν' απαλύνω..

Φοβήθηκες τη θαλασσοταραχή..

εκρύφθης στο μικρό σου το καρνάγιο..

σκίζω για σε τα ταραγμένα σου νερά..

πηγαίνω κόντρα στους κανόνες του καιρού...

μες στο καρνάγιο της ψυχής..

πλέω για σε σανίδες σωτηρίας.

⫷ μικρή γοργόνα ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

 

...............................................................................................................

''το εφήμερον'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.

Είν' όλα δανεικά κι εφήμερα τα πλούτια και τα κάλλη..κι εσύ..
στο τέλεμα της μέρας σου..κλείνεις ταμείο..και μετράς και λογαριάζεις αν αγάπησες..αν σε αγάπησαν κι εσέ..κοιτάς το παραμύθι σου..ψάχνεις για αίσιο τέλος..
Τα  παραμύθια στη ζωή κι αν μοιάζουν συναρπαστικά..μόνο απ' αυτό..κάθε φορά δεν είναι..μα το αγαπάς..γιατί εσύ το  διάλεξες.. είναι γλυκό..με μαστοριά..το δικό σου παραμύθι..κι ας μην κατάφερε ο ατυχής ο ''πρίγκηπας'' στη λίμνη τη γαλαζοπράσινη  μια ιστορία αγάπης αιώνια να πλέξει..βουλιάζοντας μες στα βαθιά νερά.. εκείνα τα θολά..της μαύρης της ψυχής του..
Μα εσύ..μέσα απ' τη ''γέννα'' μιας  ολάνθιστης.. κατάλευκης κραυγής..ωσάν το ''κύκνειο'' άσμα σου..δικαίωση μιας αγάπης αξιώθηκες..αγάπης απάνω από της Γης τα τετριμμένα..
Πάντα η μάνα μου ετραγούδαγε τα πρωινά και μου 'μεινε στα αυτιά μου..ετούτο το τραγούδι της..για το εφήμερο μιλούσε της ζωής..και για τη δυνατή στιγμή της μυρωδιάς του ''άνθους'' :
<< Θέλω να ζήσω μιαν αυγή κι εμένα αυτό μου φτάνει..ρόδο που ανθεί πολύ καιρό..τη μυρωδιά του χάνει...>>

'' το εφήμερον'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
...............................................................................................................

'' ρισκάροντας'' - Σοφία Θεοδοσιάδη

Ό,τι μας άγγιξε βαθιά.. 
έτσι κι αλλιώς εκαταγράφηκε
 στο δίσκο το σκληρό μας..
πίσω απ' το τζάμι με τις στάλες της βροχής..τα βράδια μου τα σιωπηλά τραβάω απ' το συρτάρι μου εκείνα τα τετράδια..
με τα χρωματιστά..κιτρινισμένα εξώφυλλα..
που με οδηγούν ξανά σε δρόμους ξεχασμένους..
αποτυπώματα μιας άλλης εποχής.. 
χρόνια της αθωότητας..του αυθορμητισμού..
οχήματα περιπετειών..καθρέφτες της ψυχής..
Θάρρος κι ορμή..ρίσκο και τόλμη και όνειρα..
οι σελίδες των ημερολογίων μου γεμάτες υποσχέσεις..
 αγάπες κι έρωτες νεανικούς..με όρκους αιώνιους γραμμένοι..
που χάθηκαν σε μια βραδιά 
στο πρώτο φύσημα του ανέμου..
ήρθε η ζωή και τους αθέτησε..
διέψευσε το πείσμα..την ορμή..το ρίσκο το νεανικό..
που το πέρασμα του χρόνου αλλοιώνει..
έρχεται και σε βρίσκει η φθορά..ο ''συντηρητισμός''..
της ατολμίας πάντοτε καραδοκεί το τέρας..
 
παλεύω νύχτες και νικώ..σκοτώνω και ξαναγεννώ..
τη φοβισμένη την καρδιά μου..άρνηση..
ελιξήριο ζωής..καινούριο ρίσκο αναζητώ..
γυρνάω τις σελίδες τους αργά..
αλλάζω τη ματιά μου..να ξαναβαπτισθώ..
έρχονται..φεύγουνε οι εποχές...
με το ''λουσμένο'' μου συναίσθημα 
κοιμάμαι..ονειρεύομαι αγκαλιά..

έγινε ακόμα πιο βαθύ..κάτι σαν χαρακιά..
που η σοφία του χρόνου μας δωρίζει απλόχερα ..
καθώς τον περπατάμε..ώριμα πια παιδιά..
μα πάντοτε ''παιδιά''..ρισκάροντας..
την τελευταία ρουφηξιά..ως το λαρύγγι..μονορούφι
της ύστερης της νιότης μας..της ζωής μας το τσιγάρο..
δεν είναι όμορφη η ζωή...???

  '' ρισκάροντας'' - Σοφία Θεοδοσιάδη ............................................................................................................

''εσυλλάβιζα στιγμές''......Σοφία Θεοδοσιάδη

Μία μονάχα μαγική..η αναπάντεχη..από χρόνια ξεχασμένη εντός μου η στιγμή..στων λέξεων τις θάλασσές σου να βραχώ..
ήρθες με τις ''χορδές'' σου και την αγγιξες..
ήλιους κρατούσες να φυτέψεις στα μαλλιά..
μα εγώ παιδί των φεγγαριών..μάγια μου κάνανε σου εψιθύρισα..
τις νύχτες τα αστέρια..
ήρθες..και με παρέσυρες..με εταξίδεψες..
μιας αναζωογόνησης ρυθμός..κυττάρων νέων πολλαπλασιασμός.. διαδρομές πρωτόγνωρες του νου..σελίδες ζωγραφίσαν..
για έναν έρωτα ως το επέκεινα..
μη γήινο παραδομένο στη φθορά..
έναν έρωτα μοιραίο..
Στιχάκια γιορτινά μου φόρεσες στο διψασμένο μου κορμί.. γιορντάνια στο λαιμό..
Οι ήλιοι εχλωμιάσανε..λιγόστεψε..τέλεψε το καυτό το Καλοκαίρι..
Απροετοίμαστη θα μ' έβρουνε οι μπόρες του Φθινόπωρου..
σαν φύλλα σκόρπια χρυσοκόκκινα πα στο βρεμένο χώμα..
μα η μουσική μες στα κρυμμένα σου τα γράμματα..νότες θαρρείς Chopin..μιας μελωδίας Φθινοπωρινής..απόκοσμης..θεϊκής..
χάδι..τρυπώνει στο κορμί μου....

 '' εσυλλάβιζα στιγμές'' - Σοφία Θεοδοσιάδη.
...............................................................................................................

⫷ χορτάριασαν οι μνήμες ⫸ - Δοκίμιον Λυρικόν

Στενεύει η ψυχή μου και ασφυχτιά..μπροστά στον κίνδυνο..στης μνήμης το ''χορτάριασμα''..τολμώ..περίπατο μες στα ''χαλάσματα'' από το χέρι να τη βγάλω..χαλάσματα που ορθώνονται..σαν πολεμίστρες που αντικρύζουν τον εχθρό..κοιτώντας τον κατάματα.. τον χρόνο τον καλπάζοντα..τον ασυμπόνευτο..τον πανδαμάτορα το χρόνο..Γρήγορος..βιαστικός αέρας λες και σίφουνας..σαρώνει όσα δεν στέκουν στέρεα στο πέρασμα και τη μανία των καιρών.. Τρατάρει δώρα πλουμιστά..ανίδεους μας καθιστά στο ''ελάχιστο'' που τη ζωή μας διαφεντεύει..

Οι μυρωδιές των ξεραμένων τριφυλλιών..
ολόφρεσκες στην όσφρηση της μνήμης επιστρέφουν..στων χαλασμάτων τη θωριά.. που αγέρωχα ατένιζαν παλιά..ζωές που μέσα τους χωρέσαν.. Δεν έχει τούτο εδώ το πέτρινο το χάλασμα..δεν έχει ''βιογραφικό'' βαρύ..έχει ιστορίες κρυμμένες..και ανείπωτες..απ' το τοπίο το μαγευτικό των λιβαδιών. αναπνοές ανθρώπων που ενοιάζονταν.. βουή απ' το μικρό και ήσυχο ποτάμι του χωριού..κρυμμένη στα χορτάρια..μίξη αναπάντεχη  θαρρείς..με τους αγαπημένους μωβ του κρίνους..η φύση..ακούραστος εργάτης της ζωής..την ομορφιά πα στα χαλάσματα..ξαναγεννά..επιμένει..

 Πέτρες..λιθάρια ακατάστατα..μα λαξευμένα μες στο νου στέκουν αμέριμνα και άφοβα..και ας κατρακυλούν καθημερινά.. φορούν καινούρια φορεσιά..τις μυρωδιές των γιασεμιών και το αγκάλιασμα εκείνο των κισσών..τη γύμνια τους να κρύψουν..μια ζεστασιά θαρρείς στην εγκατάλειψη..απομεινάρια μιας φροντίδας.. μιας ενθύμησης..απ' το μεράκι των ανθρώπων..ενθύμηση μιας εγκατάλειψης ακούσιας θαρρείς..Αγαπημένα μου χαλάσματα..που  επίμονα ορθώνεστε εμπρός μου..πόσο αρνείστε εσείς δυναμικά..της μνήμης τη ''φθορά'' !!!..

⫷ χορτάριασαν οι μνήμες⫸ - Δοκίμιον Λυρικόν

                 Σοφίας Θεοδοσιάδη
...............................................................................................................