στο τέλεμα της μέρας σου..κλείνεις ταμείο..και μετράς και λογαριάζεις αν αγάπησες..αν σε αγάπησαν κι εσέ..κοιτάς το παραμύθι σου..ψάχνεις για αίσιο τέλος..
Τα παραμύθια στη ζωή κι αν μοιάζουν συναρπαστικά..μόνο απ' αυτό..κάθε φορά δεν είναι..μα το αγαπάς..γιατί εσύ το διάλεξες.. είναι γλυκό..με μαστοριά..το δικό σου παραμύθι..κι ας μην κατάφερε ο ατυχής ο ''πρίγκηπας'' στη λίμνη τη γαλαζοπράσινη μια ιστορία αγάπης αιώνια να πλέξει..βουλιάζοντας μες στα βαθιά νερά.. εκείνα τα θολά..της μαύρης της ψυχής του..
Μα εσύ..μέσα απ' τη ''γέννα'' μιας ολάνθιστης.. κατάλευκης κραυγής..ωσάν το ''κύκνειο'' άσμα σου..δικαίωση μιας αγάπης αξιώθηκες..αγάπης απάνω από της Γης τα τετριμμένα..
Πάντα η μάνα μου ετραγούδαγε τα πρωινά και μου 'μεινε στα αυτιά μου..ετούτο το τραγούδι της..για το εφήμερο μιλούσε της ζωής..και για τη δυνατή στιγμή της μυρωδιάς του ''άνθους'' :
<< Θέλω να ζήσω μιαν αυγή κι εμένα αυτό μου φτάνει..ρόδο που ανθεί πολύ καιρό..τη μυρωδιά του χάνει...>>
'' το εφήμερον'' - Σοφία Θεοδοσιάδη
...............................................................................................................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου