θα βγω στους κήπους τ' Απριλιού..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ζωγράφος: Achille Beltrame

Θα βγω στους κήπους του Απριλιού ..άνθια και ροδοπέταλα για σένα να μαζέψω..Θα τα σκορπίσω γύρω σου.. δροσοσταλιές ροδόνερου στον τάφο σου να μοιάζουν...Θρήνος...μα όχι θάνατος..ταξίδι μακρινό.. μα όχι λήθης ταξίδι..μια ελπίδα ..μέσα από τη βίωση του θάνατου...μια αναγέννηση προσμένοντας ..καταμεσίς της Άνοιξης και φέτος...Πάλι σου δόθηκε..σας δόθηκαν...μας δόθηκαν σταυροί...να περπατήσουμε πότε σκυφτοί.. κι άλλοτε αγαναχτώντας ..Βήματα πότε αργά και πότε βιαστικά...τον ανεβαίνουνε θαρρείς..λες κι είν'  μονόδρομος...το Γολγοθά τους...Εκεί σε κείνη την πορεία που μας οδηγεί στη λύτρωση..κι άλλοτε πάλι σαν μας γονατίσει στο σκοτάδι...Ύμνοι και σήμερα Βυζαντινοί...ύμνοι για τη δύση της ζωής της σαρκικής...ύμνοι για την προσδοκία...την ελπίδα...την ανανέωση...την αναγέννηση της ψυχής...και η χαρμολύπη εντός μας...

Όχι ..είν' οι σταυροί πολλές φορές αβάσταχτοι θαρρείς...θολώνουνε την κορυφή...ο λόφος μοιάζει με βουνό απάτητο..μα είναι η πρόκληση για μια Ανάσταση...δε γίνεται να χάσεις την ελπίδα...Απ' τους παλιούς τους χρόνους άλλωστε.. τους αρχαίους μα και σήμερα ακόμα..οι Έλληνες ήταν πρώτοι στο ''θρήνο''..στα μοιρολόγια και την πικρή σιωπή.. μα ποτέ δε γονατίσανε στο ''Θάνατο'' μπροστά..Τον μετατρέψανε σε τέχνη κάθε είδους ..τον τραγουδήσανε.. τον ζωγραφίσανε..τον τραγουδήσανε τον θάνατο ακόμα και του Δικού σου..Χριστέ μου γιατί νιώσανε τον πόνο και το άδικο..και το χαμό του Ανθρώπου...

''Συνοδεύοντας''..τον επιτάφιο το θρήνο σου..μα όχι τον πραγματικό το θάνατό σου...αυτόν μου τον εκτόπισες...μου δίδαξες..κι εσύ Χριστέ..κι εσείς δικοί μου άνθρωποι .. πολυαγαπημένοι...εν αμελεία σας..μου εδιδάξατε..μου δείξατε .. πως να σταθώ...μέχρι για να σας συναντήσω...Με χάϊδεψε και πάλι πα στο μάγουλο θαρρείς η ανάσα σου γλυκέ μου..την έστειλες τούτο το πρωινό..σε ένα ρέκβιεμ πάλι πένθιμο..μα γαλήνιο...με γέμισε αρώματα.. για τη ζωή που πέρασες..κι άφησες τα πατήματά σου...Όχι δεν κλαίω σήμερα εδώ μέσα στα κυπαρίσσια τα ψηλά..και στις μυρωδιές των λιβανιών δεν κλαίω.. που αναμειγνύονται με έναν τρόπο μαγικό...και μου μιλούνε για το μάταιο..ίσως και την ουσία της ζωής..Διώχνω το μωβ..το γκρίζο που τη φύση επλημμύρισε..προσμένοντας..ελπίζοντας..μια ανάταση πνευματική..κοντά σας έστω νοερά..σήμερα να με φέρει..Τώρα είμαι σίγουρη...δε γίνεται...δεν το αντέχει η ζωή στον τάφο για να μένει..

Αρκεί που σας συνάντησα..έστω και φευγαλέα..κι εσένα Χριστέ μου.. που σε λάτρεψα για τις ιδέες σου..κι εσάς αγάπες μου γλυκές..που μου χαρίσατε αρώματα ακριβά..για να πορεύομαι ακόμα και μακριά σας...Δε ''φταίω'' που ακόμα και σήμερα..μέσα στις παύσεις του adagio εκείνο του Albinoni ..θα ακούγεται ένα κελάηδημα αηδονιού γλυκό..και θα μου ψιθυρίζει στο αυτί..πως : Πάντα του Θάνατου η ζωή υπερισχύει......

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
...............................................................................................................

μονάχος με καρφιά..μάτωσες την ''ελπίδα'' - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ζωγράφος- George Frederic Watts- Ελπίδα- Πινακοθήκη Tate Λονδίνο.

Της Εβδομάδας τούτης της ξεχωριστής..που ψάχνουνε καρφιά να σε σταυρώσουνε ..  αναρωτιέμαι πως μπορέσανε..πως καταφέρανε τη λογική τους να παραμερίσουνε..και να ζητούν απεγνωσμένα να ''σταυρώσουν την ελπίδα''...Κι όχλος πολύς..μάζα ηφαιστείου καιόμενη να αναφωνεί.. 
<< σταύρωσον..σταύρωσον Αυτόν >>.
Από όλα τα άνθια του αγρού..καταμεσίς της Άνοιξης..που η φύση έστησε τρελλό χορό και σκόρπισε αρώματα και χρώματα τριγύρω ..οι άνθρώποι ''όχλος'' αλαλάζων σαν εμετατραπήκανε.. διαλέξανε  Χριστούλη μου για σένανε αγκάθια.. να σου πλέξουνε στεφάνι..Να σου φορέσουνε αγκάθια  στο κεφάλι σου..για να ματώσουν την ελπίδα τους..που εχάθηκε εκεί με το αίμα σου μαζί..επάνω στο σταυρό.. 

Χριστέ μου..κι εσύ ανήμπορος θαρρείς και στωικός..δεν ήθελες..δε μπόρεσες το σταυρικό σου θάνατο να σταματήσεις..να σταματήσεις τα καρφιά που ψάχνανε..από τα χέρια αυτών..που πρώτος εσύ ευλόγησες..τι γρήγορα που πέρασες στη λήθη της ψυχής τους .. Τολμούσες..είχες το θάρρος να γυρνάς το μάγουλο.. και ράπισμα να δέχεσαι κι από την άλλη την πλευρά..Κι  εκείνοι ..λίγοι.. και ''μικροί'' και απερίσκεπτοι..καταδικασμένοι οι ίδιοι στο σκοτάδι τους.. που δεν μπόρεσε το φως σου για να τους φωτίσει..θα αναζητούν και πάλι απ' την αρχή..έναν καινούριο πια Χριστό..τη σωτηρία της ψυχής του να ακουμπήσουν..Εσύ το χρέος σου το έκανες ..με τη θυσία της ψυχής και του εαυτού σου..δεν τα κατάφερες να σπάσεις το απόστημα..εκείνου του κατεστημένου που αιώνες τώρα κυβερνά..την απληστία των ολίγων δεν τα κατάφερες σε άλλη πορεία να την στρέψεις..

Προδότες..συμπονετικοί .. στ' αλήθεια και στα ψέμματα..όλοι απόψε θα σκύψουνε Χριστέ μου μπρος στα ματωμένα πόδια σου..τη γύμνια της προδοσίας τους να κρύψουν..Γιατί ποιός τάχα απ' όλους αυτούς δεν ''πρόδωσε'' και έναν δεν ''εσταύρωσε'' άνθρωπο δικό του κοντινό ή ξένο..Ήσουν ήλιος αστραφτερός..μα απόψε εσταυρώθηκες και σιώπησες..είν' σαρκικός ο θάνατος και η σιωπή..γιατί οι αχτίνες σου μέσα στου καθενός το νου θα λάμπουνε Χριστέ μου..είναι τα λόγια σου δυνατά και αξεπέραστα ..η παρακαταθήκη σου βαριά..και τα καρφιά από σίδερο σκληρό..που το κορμί σου εδέχθη...Άνθρωπε αναλογίσου σήμερα ..νιώσε βαθιά κατάνυξη..γιατί μονάχος με καρφιά εσύ..μάτωσες την ''ελπίδα''.....

Δε γίνεται..δεν ημπορεί..μου μοιάζει αδιανόητο..για να ''θαφτεί'' η ελπίδα..Ο άνθρωπος είναι οραματιστής..πάλι θα βηματίσει..θα σε αναζητήσει πάλι απ' την αρχή Χριστέ μου μέσα του..θα σε ψάξει να σε βρει εκεί που κατοικείς..Ήσουν βαθιά επαναστάτης ..με το λόγο σου που στις καρδιές εστόχευε.. πρωτοπόρος..κι ίσως και ιδεολόγος άριστος..ανθρωπιστής μοναδικός..Μα οι ανθρώποι.. που χρησιμοποίησαν την εξουσία τους συχνά..εκμεταλλεύτηκαν.. διέπραξαν εγκλήματα θρησκευτικά ..με το δικό σου όνομα για πρόσχημα..έχοντας για σημαία..Μα εσύ αλλιώς ξεκίνησες την ''επανάσταση''..ήσουν αγνός..δε σήκωνες σημαίες καταπίεσης .. σημαίες εγκλημάτων..της αγάπης και του ανθρωπισμού σημαίες πάντα είχες εσύ για λάβαρα..σκορπούσες κι έδινες γαλήνη και οράματα..εδίδασκες αγάπη ..

Ωδή στη θυσία σου Χριστέ μου - 
Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός.
..............................................................................................................

Οδεύοντας... - της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Μυρίζει αλλιώτικα τούτο το πρωινό ο καφές..μυρίζει μυρωδάτα.. Χορτάριασε η αυλή μας μάνα μου..γέμισε αγριοτρίφυλλο και κάτασπρα στρωμένα απάνω του..σαν αστεράκια που επέσανε από τους ουρανούς..μικρά- μικρά κι ασήμαντα φαντάζουνε..εκείνα τα  ασπροκίτρινα τα αστέρια..τα ταπεινά χαμομηλάκια..Μια μυρωδιά χαμομηλιού..γεμίζει τον αέρα της ψυχής μου... μελαγχολία ..νοσταλγία και επιστροφή ολική του νου..στο χώμα που το πρωτοπάτησα..στο χώμα που με συγκίνηση  τούτο το γλυκοχάραμα πατώ.. 

Ανάγκη μου μεγάλη εσωτερική.. χωρίς μελοδραματισμούς.. έτσι σαν ένα ταπεινό προσκύνημα..στον τόπο που με ανάθρεψε.. που με έφτιαξε..και που με γέμισε εικόνες..επιστροφή..την όφειλα..σαν ένα τάμα από καιρό.. Αυτό το κάδρο το κουβαλάω χρόνια μέσα μου..Σπίτι παλιό.. μικρό.. με μια αυλή μεγάλη..ακακίες ανθισμένες που στολίζουν τις γωνίες της αυλής..και τον πατέρα μου κάτω απ' τις μυρωδιές της ανθισμένης ακακίας..

Ο τόπος μου γεμάτο ακακίες.. Αυτή η αυλή για μένανε ήτανε πάντα μια ζεστή γωνιά..ήθελα πάντα το άρωμα που σκόρπαγε απ' τα δέντρα της ..το χρόνο εκεί να σταματήσει..να εγκλωβίσει..Μα ζήταγα μέσα μου βαθιά..κι ας το 'ξερα..το ακατόρθωτο..το άπιαστο..το ξερα πάντα πως ο χρόνος όλα θα τα αλλάξει..
Ρίζες που ''ρίζωσαν '' βαθιά στη γη και μέσα μου..θα φύγουν ..θα ξεριζωθούν..Μορφές που ζωγραφίστηκαν μες στους καθρέφτες της ψυχής..θα ξεμακραίνουν.. θα μπορέσει ο θάνατος χρώμα να τις αλλάξει..; 

Όχι για να τις σβήσει δεν μπορεί..μα τα χρώματά τους όλα γίναν παλ..μοιάζουνε λεία και απαλά..δεν δίνουν τις πραγματικές πλέον φωτοσκιάσεις.. Κάθομαι ώρες κάτω από το δέντρο.. που εκάθησες κι εσύ..πατέρα ..μάνα και παππού μου και γιαγιά..Το άρωμα των λουλουδιών της ακακίας της παλιάς .. αναμειγνύεται με τη σιωπή.. σιωπή..και έρχεται απροσκάλεστη η γλυκειά σας η φωνή.. κελαρυστά μέσα στα αυτιά μου...τούτο το πρωινό...

Δεν την αντέχω αυτή τη ''σιωπηρή''..την τόσο κραυαγαλέα σας φωνή..Λένε πως η αγάπη που εκατοίκησε μέσα μας βαθιά..πως είναι γιατρικό και βάλσαμο..πως έχει τρόπο να απαλύνει τις απώλειες..όταν εκφράζεται ακόμα νοερά..κι ας μοιάζει υπερβολή .. Όχι δεν είναι υπερβολή η κατάθεση αγάπης που βιώθηκε με τόση ανιδιοτέλεια και τόσο αληθινά..

Ετούτο εδώ το πρωινό..σε τούτη τη γαλήνη και τη ''θλίψη'' της ημέρας ..που οι ''νεκροί'' σαν ζωντανοί ξανάρχονται μπροστά μου και ορθοί..ζητούν και πάλι τη ματιά ..και γιατί όχι και το δάκρυ μου να τους αγγίξει..και από το ''άγγιγμα'' αυτό.. να ξαναγεννηθούν εντός μου...όχι δεν είναι υπερβολή..είναι ψυχής ανάγκη η έκφραση.

Κάπου εκεί.. στο κομβικό σημείο πριν τον αποχαιρετισμό..μην ξεχαστείς..τα χέρια που σε ανάθρεψαν ..τα χέρια τώρα που είν' τρεμάμενα.. μην ξεχαστείς ''ζεστά'' όσο είν' να τα φιλήσεις....Ναι ..ναι.. είναι όχι υποχρέωση προς τη μάνα μας..ανάγκη επιτακτική.. σε κείνη τη γυναίκα που μας γέννησε..τώρα που κείται πια ανήμπορη κι Ανάσταση έπαψε να προσμένει..μια αγκαλιά ζεστή..ένα ''προσκύνημα'' να δώσουμε..ίσως του χρόνου ποιός να ξέρει...Ακόμα όμως κι αν εκλείψει η αιτία η αληθινή..πάντα θα ψάχνω μια ''αφορμή'' εκείνη της επιστροφής στον τόπο που εβλάστησα κι εγώ....

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................

νοσταλγώντας σε.......

Μακρές..ατέλειωτες διαδρομές..θαρρούσα πως ποτέ δε θα τελειώσουν..
Μου υποσχέθηκαν τα μάτια σου δάση πολλά να περπατήσουμε μαζί..
Ούτε που το υποψιάζομουν..τρέλλα που έχουνε και βιαστικά που είν' τα νιάτα..
Μόνο τον ήλιο ξέρουν να κοιτούν..οι σκιές δεν τους αρέσουν..

Σοφία Θεοδοσιάδη.
...............................................................................................................

κάποιες ημέρες Πανελλήνιες...- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Μπορεί να καθορίζονται κάποιες ημέρες Παγκόσμιες ή και Πανελλήνιες για να θυμίζουν γεγονότα και φαινόμενα της κάθε εποχής..όμως πάντοτε παραμένει ανοιχτή η ''πληγή''..εκεί στη βάση..στην ουσία του προβλήματος..που δεν του φταίει κάποια Παγκόσμια ή Πανελλήνια ημέρα..Δεκτές κι αυτές..μα σαν η συνοχή στη σκέψη μας..στη σκέψη των ανθρώπων δεν καλλιεργηθεί..άδικος κόπος..σπόρος ριγμένος σε χωράφι με ζιζάνια..μοιάζει η θύμηση..και η ''φυτεία'' αυτή..Μια χώρα από ανέκαθεν εμείς χώρα δέκτης προσφύγων και χώρα μεταναστών.. καλούμαστε σήμερα όσο ποτέ..να εμπεδώσουμε για άλλη μια φορά..άνθρωπος και αλληλεγγύη τι σημαίνει.

Σαστισμένη ειλικρινά παρακολουθώ και σήμερα..εκεί στα καφενεία απανταχού και της υπαίθρου..πως γαλουχείται η ξενοφοβία και ο ''μισανθρωπισμός'' .πως ψάχνουνε οι άνθρωποι εξιλαστήρια ''θύματα''..σ' αυτό που δεν διδάχθηκαν και δεν κατανοούν..Όχι δεν σας μιλώ αφηρημένα εγώ..και γενικόλογα δε λέω..Κάπου κοντά..εδώ τριγύρω απ' το κλεινόν το άστυ μας..τα βάλανε με κάποιο Δήμαρχο..γιατί εδέχτηκε κέντρο Φιλοξενίας..όλα τα λάθη..όλα τα πάθη και οι ''φόνοι'' και οι βιασμοί ..όλα εκεί να καρτερούν και εξιλαστήρια θύματα να ψάχνουν..Θλίβομαι για το επίπεδο και την κατάντια μας..αν ευελπιστούμε παιδεία να διδάξουμε μόνο στα καφενεία..Απουσία ολική του κράτους και της εκπαίδευσης θαρρώ..και ας ζητωκραυγάζουν πως και σήμερα γιορτάζουνε μια Πανελλήνια ημέρα των Προσφύγων..

Εγώ μονάχα  τα μάτια μιας μικρούλας σήμερα κοιτώ..και το χαμόγελό της..χωρίς τις μύξες και το θυμικό..που θέλουνε να διακινούν οι απαίδευτοι..οι τάχατες ''ψυχοπονιάρηδες''..που στις πλάτες όλων των ταλαίπωρων... κερδίζουνε ένα κομμάτι να γεμίσουνε της ανασφάλειάς τους..Και δικαιούμαι να μιλώ..με μια ταπεινοσύνη..  που διακρίνει ένα μεγάλο μέρος των συναδέλφων μου..που κάνουνε απέλπιδα προσπάθεια..ουσία να φυτέψουνε  εις τα μυαλά παιδιών μα και γονέων..Χωρίς τυμπανοκρουσίες και κανάλια της Τv...χωρίς ιλουστρασιόν φανφάρες και με κάμερες..γιατί η παιδεία δε θέλει κάμερα..μα ένα νου ανοιχτό και υγιή..και όχι από τον κάθε καφενόβιο..από τον κάθε άσχετο πορίσματα να βγάζει...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός..
..............................................................................................................

Ο Δρόμος των Δακρύων - Χόρχε Μπουκάι.

<< Λέω λοιπόν, ότι, καμιά φορά, το να μην εγκαταλείπεις κάτι, είναι θάνατος.
Κάποιες φορές, ζωή είναι, να παρατάς αυτό που κάποτε σε έσωσε.
Να αφήνεις πίσω τα πράγματα που μαζί τους είσαι δεμένος σφιχτά, επειδή νομίζεις ότι αν τα κρατήσεις θα σε σώσουν από την κατάρρευση.
Όλοι έχουμε αυτή τη τάση, να δενόμαστε σφιχτά με ιδέες, πρόσωπα και καταστάσεις. 

Δενόμαστε με ανθρώπους, με χώρους, με τόπους γνωστούς, γιατί είμαστε βέβαιοι πως αυτό είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να μας σώσει. Πιστεύουμε στο «γνώριμο κακό», όπως λέει ένα γνωστό γνωμικό.
Και παρόλο που από διαίσθηση καταλαβαίνουμε ότι το δέσιμο σημαίνει θάνατο, συνεχίζουμε να μένουμε αγκιστρωμένοι σε αυτό που πια δεν μας χρειάζεται, σε αυτό που δεν υπάρχει πια, τρέμοντας τις φανταστικές συνέπειες αν αποδεσμευτούμε......>>

'' Χόρχε Μπουκάι''  (  Ο Δρόμος των Δακρύων).
...............................................................................................................
 Σκορπάει μια μυρωδιά το νοτισμένο χώμα..Μια ζέστη αφήνει η βροχούλα η ψιλή η ποτιστική...Μ' αρέσει όταν βρέχει σιγανά..είναι που προλαβαίνει από μόνη της το χώμα να δροσίσει..είναι που ο νους αρωματίζεται θαρρείς από τις μυρωδιές των λουλουδιών της Άνοιξης που με τις στάλες της η βροχή..κατρακυλά..τις παρασέρνει ως τη γη...Σκέψεις ανάκατες εκεί..μέσα στο χώρο που αναπαύονται οι ψυχές..σκέψεις γαλήνιες..αληθινές..

<< Καθένας μόνος του μονολογώ πορεύεται στο θάνατο >> καθένας μόνος και με το δικό του τρόπο βιώνει τους αποχωρισμούς..Τους αποχωρισμούς που άλλοτε ''μικροί'' και άλλοτε ''μεγάλοι'' αφήνουν μέσα μας κενό..κενό έναν χώρο στο ντουλάπι με τα ''τρόφιμα''εκείνα της ψυχής...Κι αναλογίζομαι..είναι άραγε δίκαιο να μένεις μόνο στην συνειδητοποίηση της απώλειας..ή να βαδίζεις παραπέρα..''γδαρμένος'' μα ανανεωμένος μέσα σου.. σοφότερος..αποζητώντας τις πληγές ..με το νέο να γιατρέψεις...

η φίλη σας Σοφία 
.............................................................................................................

και να που θα 'ρθει μια βροχούλα ....- Sara Teasdale

Θα έχει μια θερμή ψιχάλα και μια ευάρεστη οσμή η γη,
Θα τερετίζουν χελιδόνια απ’ την αυγή ως την αυγή,
Θα έχει του δρυοκολάπτη τους έρρυθμους χτύπους,
Και των δαμασκηνιών τους αφρόλευκους κήπους.
Φλογόστηθη σφαίρα πάνω στον φράχτη θα καθίσει,
Και του κοκκινολαίμη η τρίλια εύηχο σκίτσο θα κεντήσει.
Δεν πρόκειται αυτόν τον πόλεμο κανείς να θυμηθεί,
Αφού δεν έμεινε κανένας να πενθεί.
Δεν πρόσεξαν χλωρίδα και πανίδα την διαφορά μικρή,
Ότι έγινε σκόνη η ανθρώπινη φυλή,
Ενώ η άνοιξη θα ‘ρθει πολύ νωρίς,
Χωρίς ν’ αντιληφθεί πως δεν υπάρχουμε εμείς.

 Sara Teasdale
πηγή:  hamomilaki Anthemis     
μετφρ. Βασιλική Π. Δεδούση
....................................................................................................................................................................

ξέσκεπη τώρα η μνήμη της ψυχής.. - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Χαθήκαν τώρα όλα αυτά.. τα σκόρπισαν οι άνεμοι..λόγια χαμένα που αναμίχθηκαν μες στ' αφρισμένα κύματα.. έπαψε πια από καιρό μαϊστρος να φυσά στην ψεύτικη τη θάλασσα.. που εγέμισε με φύκια.. Ξέσκεπη τώρα η μνήμη της ψυχής.. διάτρητο το ρούχο της..τη γύμνια αυτή των λόγων να σκεπάσει αδυνατεί.. Τι κρίμα που απλώθηκε τριγύρω τόση οχλαγοή..και φτάνει μέσα μου σαν μια σιωπή εκκωφαντική..Λιγόστεψαν θαρρείς οι αυθεντικοί..οι ''χαρισματικοί'' οι άνθρωποι..λιοντάρια γύρω τριγυρνούν στης πόλης τα στενά...αδυνατούν..και δεν οσμίζονται τα αρώματα που οι ψυχές αναδύουν..ξεχνούν πως μες στο δάσος της ζωής υπάρχουν και εκείνα τα ''ωδικά πουλιά ''.

Δε συμμετέχω από καιρό σε κείνα τα παιχνίδια τα ανούσια..τα επιφανειακά..σε κείνα τα παιχνίδια του συρμού..σε κείνα τα φτηνιάρικα παιχνίδια της  ανούσιας και ψεύτικης φιλίας..που μοιάζουνε ..σαν τα ''φρουτάκια'' ενός καζίνου ..μιας απέλπιδας προσπάθειας ..πλούτο για να μαζέψουνε..εγώ μιλώ μονάχα για τον πλούτο της καρδιάς..που όμως εσένα ίσως και να σου  είναι αρκετή.. η τυχερή σου ..η απέλπιδα προσπάθεια..εκεί μες στο καζίνο της ''φτωχής'' σου της ψυχής και της χαμένης σου ζαριάς.. Ποτέ μου δε μου άρεσαν τα  τυχερά παιχνίδια..γιατί εκαταλάβαινα..πως εκεί στο τέλος της βραδιάς .. αν δεν είχες ''ράψει'' με προσπάθεια το σάκο της καρδιάς..ένα  μηδενικό εκουβαλούσανε οι ''άδειες'' τσέπες σου..ένα μηδενικό και η καρδιά σου..

Μου αρέσουν τα παιχνίδια τα απλά..εκείνα τα αληθινά..εκείνα που επαίζαμε από μικρά παιδιά..και σαν ακόμα είμαστε νιοί..ήταν παιχνίδια γνήσια..παιχνίδια αυθεντικά..είτε επαίζαμε κυνηγητό..  είτε '' κρυφτούλι''  της φιλίας ή της αγάπης..Είναι βραδιές που δίνω μια συγχώρεση σε κείνες τις καρδιές.. που δεν τα καταφέρανε να ανοίξουνε..που μείνανε σαν στρείδια χαλασμένα.. που δεν ανοίγουνε ποτές..είναι κι άλλες βραδιές.. που κοιτάζω γύρω μου και βλέπω θυμωμένες και απελπισμένες τις ψυχές..που ψάχνουνε επιμόνως τις τρύπες της αρρωστημένης τους καρδιάς ..με ψεύτικα μπαλώματα..να προσπαθούν για να τις κλείσουν ..

Αγάπα τους ανθρώπους γύρω σου.. μονολογώ ..κομμάτι από την πίτα τους είσαι κι εσύ μεγάλο...σάμπως δεν εχρεώθηκες κι εσύ αμέτρητες στιγμές με λάθη και με πάθη?  Κοιτώντας στον καθρέφτη μου..θωρώντας το το είδωλο εκείνο της μορφής μου.. αντανακλά χαμογελώντας απροσκάλεστα το είδωλο.. εκείνο της ψυχής μου..

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη

Τ.Σ.Έλιοτ- Η ταφή του νεκρού.

Ζωγράφος : Γιάννης Σταύρου - στο δάσος με τις κουτσουπιές.

 Ποιες ρίζες απλώνονται γρυπές, ποιοι κλώνοι δυναμώνουν
Μέσα στα πέτρινα τούτα σαρίδια; Γιε του ανθρώπου,
Να πεις ή να μαντέψεις, δεν μπορείς, γιατί γνωρίζεις μόνο
Μια στοίβα σπασμένες εικόνες, όπου χτυπάει ο ήλιος...


Πρέπει να φυλαγόμαστε πολύ στον καιρό μας.
Ανύπαρχτη Πολιτεία,
Μέσα στην καστανή καταχνιά μιας χειμωνιάτικης αυγής,
Χύνουνταν στο Γιοφύρι της Λόντρας ένα πλήθος, τόσοι πολλοί,
Δεν το ’χα σκεφτεί πως ο θάνατος είχε ξεκάνει τόσους πολλούς.
Μικροί και σπάνιοι στεναγμοί αναδινόντουσαν, 
Και κάρφωνε ο καθένας μπρος στα πόδια του τα μάτια.
Χύνουνταν πέρα στο ύψωμα και κάτω στο Κίνγκ Ουίλλιαμ Στρήτ,
Εκεί που η Παναγία Γούλνοθ μέτραε τις ώρες 
Με ήχο νεκρό στο στερνό χτύπημα των εννιά.
Εκεί είδα έναν που γνώριζα, και τον σταμάτησα, φωνάζοντας: «Στέτσον!
Συ που ήσουνα μαζί μου στις Μύλες με τα καράβια !
Κείνο το λείψανο που φύτεψες στον κήπο σου τον άλλο χρόνο,
Άρχισε να βλασταίνει; Πες μου, θ’ ανθίσει εφέτο;
Ή μήπως η ξαφνική παγωνιά πείραξε τη βραγιά του;
Ω κράτα μακριά το Σκυλί τον αγαπάει.. τον άνθρωπο,
Τι με τα νύχια του θα το ξεχώσει πάλι ! 
Συ ! hypocrite lecteur ! – mon semblable, - mon frère ! »
....................................................................................................................................................................
....................................................................
 Ο Απρίλης, είναι ο μήνας ο σκληρότερος, βλασταίνοντας
πασχαλιές μέσα από τη νεκρή γη, ανακατεύοντας
θύμηση μ’ επιθυμία, αναδεύοντας
στομωμένες ρίζες μ’ ανοιξιάτικη βροχή.
Ο χειμώνας μας κράτησε ζεστούς, σκεπάζοντας
τη γη με το χιόνι της λήθης, ταΐζοντάς μας
μια ελάχιστη ζωή με ξερούς βολβούς.

Μετάφραση, Γιώργος Σεφέρης 
( απόσπασμα από τη συλλογή Έρημη χώρα του Έλιοτ )
.............................................................................................................

O Τόμας Στερνς Έλιοτ ήταν 'Αγγλό-Αμερικάνος ποιητής, θεατρικός συγγραφέας και κριτικός λογοτεχνίας. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους ποιητές του 20ού αιώνα και ηγετική φυσιογνωμία του μοντερνιστικού κινήματος στην ποίηση. Βικιπαίδεια

.............................................................................................................

Κι εκεί..κατά πως λένε οι γραφές..στο δάσος με τις κουτσουπιές.. την τελευταία πράξη..της προδοσίας του εδιάλεξε ο Ιούδας για να παίξει..Δύσκολος μήνας ο Απρίλιος.. που Πάσχα μέσα του αποφάσισε για να το κουβαλά..Πρέπει για να βρει τρόπο να τον ''θάψει''τον Νεκρό..να έβρει τρόπο να το θάψει το ''νεκρό'' που γύρω του πλανιέται..της προδοσίας τα πλοκάμια απλώθηκαν παντού..οι άνθρωποι κι οι πόλεις πια στενάζουν..Πρέπει να ''πέσει'' καταγής ο σπόρος τούτον εδώ τον δύσκολο το μήνα να ''ταφεί''..με μια προσμονή ανέλπιστη..να φυτρώσει..να ανθίσει..και να ''αναστηθεί''...Δύσκολος που ναι ο Απρίλης που του μελλε να ''θάψει'' το Χειμώνα ......

Συλλογιζόμαστε και πάλι και για πολλοστή φορά..αν έχουν τάχα τύχη οι προδοσίες αργά ή γρήγορα..ή τις προσμένει μια πράξη εξιλέωσης..μέσα απ' την αυτοτιμωρία...Είναι ο μήνας της
 << Ταφής κάθε νεκρού>>..ο μήνας και της παράταιρης ίσως για τη σκληρή ετούτη εποχή..ο μήνας της Ανάστασης ''νεκρών τε και νεκρών''...

η φίλη σας Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................. 

δεν τους φοβάμαι τους ''αέρηδες''..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

 Δεν τους φοβάμαι τους αέρηδες.. κι ας σκάνε πα στα μάγουλά μου σαν το κύμα πα στο βράχο..Μα θα μου αποκριθείς πως σου αρέσει να ''ραπίζεσαι'' να τσούζεις ..να πονάς? Όχι ..δεν είχα κι ούτε έχω τάσεις μαζοχιστικές..συνειδητοποιημένα σας το λέω..πως όταν οι αέρηδες κοπάζουνε..όταν στην κάμαρα μονάχη μου για λίγο θα βρεθώ.. αναλογίζομαι..''νίβομαι'' απ' τα χαστούκια τους τα δυνατά..κι έτσι μεταλλάσσεται μέσα μου βαθιά..το ράπισμα και γίνεται χάδι απαλό..κι ας με γρατσούνισαν οι αέρηδες...γίνεται χάδι αλήθειας και όσμωσης της ίδιας της ζωής...

Βρέθηκα σε αέρηδες που γίνανε φουρτούνες δυνατές..''ερήμου'' αέρηδες.. που ''άμμο'' εμεταφέρανε στα μάτια ..στην ψυχή μου..Ποτέ μου δεν πτοήθηκα..αυτή είναι η δύναμή μου..Φορώ ''αντιανεμικό'' από μικρή..ίσως να γονατίζω στιγμιαία..μα αυτό το ''αντιανεμικό'' μου φόρεμα..κρατά πάντα μακριά τους δυνατούς βοριάδες... τους κοπάζει..την προφυλάσσει και την κρύβει την ψυχή μου στα βαθιά..δεν την αφήνει εις το έλεος των μανιασμένων των ανέμων...

Μπορεί στη φύση οι άνεμοι..οι βοριάδες οι δυνατοί..οι απρόσμενοι τυφώνες..να καταστρέφουνε συχνά συνθέμελα σπίτια ..ζωές ανθρώπων..μα η ψυχή δεν φτάνεται ..λυγίζει απ' τον πόνο της..μα είναι καλά προστατευμένη..όταν το ''κάλυμμα'' του νου..απαλά την προστατεύει..Πόσες φορές αλήθεια δεν επαρασύρανε οι άνεμοι στο διάβα τους..πόσες φορές δε φέρανε  στα σκαλοπάτια μας μπροστά.. λουλούδια που τα κόψανε με ορμή καθώς φυσάγαν..κι άλλες πάλι σκουπίδια παρασύρανε και τα εφέρανε κι αυτά στα πόδια μας να σέρνονται κατάχαμα..? Κερί αναμμένο η ζωή του καθενός..και τρεμοσβήνει στη μανία και στη ''λύσσα'' των αέρηδων μπροστά..

 Όπως και να μας συναντήσανε ετούτοι οι ανέμηδες..σε τούτη τη ζωή..μας τράταραν λουλούδια ..αγκάθια και αγριόχορτα..μα πως αλλιώς να ζωγραφίσεις την εικόνα της ζωής ..πως να  στεγνώσει ο ''βάλτος'' της ψυχής..πως να ξαναανθίσει..αν δεν περνούν οι αέρηδες για να σε ''ξεβαλτώσουν''?

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................

Ο έρωτας και ο θάνατος..................

«Καταπώς έχουν να μας διδάξουν οι σοφοί και οι ποιητές, αλλά και καταπώς έχει να μας δείξει η προσωπική μας εμβίωση και εμπειρία, η δοκιμασία ζωής δηλαδή, δύο είναι οι ψηλότερες κορυφές της καταδρομικής πορείας του βίου μας. Η πείρα του έρωτα, και η πείρα του θανάτου.

Ο έρωτας και ο θάνατος είναι δύο στιγμές απόλυτα μοναδικές για τον καθένα μας. Ποτέ δε γίνεται να ζήσουν δύο άνθρωποι την ερωτική τους βίωση με όμοιο τρόπο. Αλλά με όμοιο τρόπο ποτέ δε γίνεται να ζήσουν και τη βίωση θανάτου.

Ο δόλιος Μάκβεθ έζησε εντελώς διαφορετικά πράγματα στο θάνατό του από τον τραγικό Οθέλλο. Για να λάβω δύο ήρωες του Σαίξπηρ.Και η Ναστάσια Φιλίπποβνα έζησε εντελώς διαφορετικά πράγματα στον έρωτά της από την Ιοκάστη. Για να λάβω δύο ηρωίδες από την τραγωδία του Ντοστογιέβσκι και του Σοφοκλή.

 ..............................................................................................................

Κάθε φορά που ερωτεύουνται δύο άνθρωποι, γεννιέται το σύμπαν. Ή, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που ερωτεύουνται δύο άνθρωποι γεννιέται ένας αστέρας με όλους τους πρωτοπλανήτες του.

Και κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος, πεθαίνει το σύμπαν. Ή, για να μικρύνω το βεληνεκές, κάθε φορά που πεθαίνει ένας άνθρωπος στη γη, στον ουρανό εκρήγνυται ένας αστέρας supernova.

..............................................................................................................

Έτσι, από την άποψη της ουσίας ο έρωτας και ο θάνατος δεν είναι απλώς στοιχεία υποβάθρου. Δεν είναι δύο απλές καταθέσεις της ενόργανης ζωής.

Έξω από τον έρωτα και το θάνατο πρωταρχικό δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Αλλά ούτε είναι και νοητό να υπάρχει. Τα ενενήντα δύο στοιχεία της ύλης εγίνανε, για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο. Και οι τέσσερες θεμελιώδεις δυνάμεις της φύσης, ηλεκτρομαγνητική ασθενής ισχυρή βαρυτική, λειτουργούν για να υπηρετήσουν τον έρωτα και το θάνατο.

Όλα τα όντα, τα φαινόμενα, και οι δράσεις του κόσμου είναι εκφράσεις, σαρκώσεις, μερικότητες, συντελεσμοί, εντελέχειες του έρωτα και του θανάτου.

“Τι έρωτας, τι θάνατος, δεν έχεις να διαλέξεις”.»

Δημήτρης Λιαντίνης – “Γκέμμα”.

..............................................................................................................

.

Ίσως κάποιοι που δεν αντέχουνε ή και να μην κατανοούν εκείνο το ''πολύ'..που έφερε κατάσαρκα.. στο νου του..ο Δάσκαλος  Λιαντίνης..γιατί ήταν δάσκαλος με Δ κεφαλαίο..κι όσοι ''γευτήκαν'' τις διδασκαλίες του το ξέρουνε καλά..τον έχουν κλείσει και βαθιά μες στην ψυχή τους..ίσως λοιπόν να πουν πως είναι πια πολύ υπερτιμημένος..Όχι αγαπητοί μου ..υπήρξε ένας ευφυέστατος..πέραν του καθιερωμένου και συνηθισμένου γύρω μας..ίσως γι αυτό να ''γράφει'' ως ''ασύνήθιστος''στα μάτια μας..που και βέβαια ..επικροτώ πως ήταν ασυνήθιστος..καθώς εσυνελάμβανε ιδέες υψηλές..που ένας μέτριος νους δε συλλαμβάνει..

Χάρισμα άνωθεν του εδόθη.. και πολύ αγάπη για τη μελέτη και τη μάθηση..εύστροφος νους..μα εμείς κοινοί θνητοί..όπως κι ο ίδιος άλλωστε θνητός κι αυτός..μα ίσως κάποιοι δεν ηδυνάμεθα το ασυνήθιστο να εξηγήσουμε ..να το ερμηνεύσουμε και να το φέρουμε στα μέτρα μας συχνά..Ας το ''γευτούμε'' όμως σαν το πο ''ακριβό'' μας έδεσμα..που μας προσφέρει ο εκπληκτικός του νους..και μάλιστα εντελώς δωρεάν...

η φίλη σας Σοφία..
..........................................................................................................................

Αφιερωμένο......της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Σάμπως θαρρείς το σούρουπο .. σάμπως οι μυρωδιές 
απ' τ' ανοιχτό παράθυρο που η Άνοιξη μου στέλνει..
ψυχής γαλήνη μέσα μου φωλιάζει και αναζητώ..
τη σκάλα ψάχνω για να ανέβω εκεί ψηλά..
μια αφορμή..να ''εξορίσω'' την πραγματικότητα..
μαζί σου στης ψυχής το ανέφικτο να ''εξοριστώ'' για απόψε.......
στις σκέψεις μου για πάντα κατοικείς..




🎶🎵🎶  Αφιερωμένο ...στους ''αναζητητές'' ευαίσθητων ψυχών...
η φίλη σας Σοφία................. 🎶🎵🎶
................................................................................................................

ποίηση η φύση μας γεννά...- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

H φύση βάλθηκε απ' το πρωί..σε πλήρη ''οργασμό''.. κι εγώ κατέβηκα για πασχαλιές..στεφάνια στην ψυχή μου για να πλέξω...''Άνοιξη'' να φυτέψω σήμερα..σήμερα που γεννιέται η ζωή..και υπερτερεί ξανά του θάνατου..ξανά και τον νικάει... Αναρωτιέσαι τώρα εσύ πως γίνεται..να 'ρθε η Άνοιξη και συ να μην την βλέπεις..καθώς έφτασε απρόσμενη και στάθηκε επίμονα στα  σκαλοπάτια σου μπροστά .. 

Μα έτσι είναι οι Άνοιξες..έρχονται κάθε χρόνο απροσκάλεστες.. έχει γυρίσματα πολλά του ανθρώπου ο καιρός...Και κάπου εκεί.. στο σημείο το κομβικό..της αναζήτησης της εσωτερικής σου  Άνοιξης και της συνάντησης  ψυχών..ήρθε μπροστά μου και εστάθηκε η ποίηση..

Και σε ερωτεύτηκα ''κόρη'' με τα χίλια γιορντάνια στα μαλλιά.. κόρη που μάγια πλέκεις..ήσουν..σε λέγανε ποίηση..έκαιγες με μια φλόγα τις καρδιές..Άνοιξη..φύση σαν στιχάκι ποιητή..''χνούδι'' που μοιάζεις πασχαλιάς..σε μάγουλο γυναίκας... 

 Λυρικό κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
...............................................................................................................

''Μακάριοι οι πτωχοί λοιπόν τω πνεύματι''.. της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Αποτυφλώνονται οι άνθρωποι..δεν στέκονται μπρος στην ανάγνωση ..δεν ρίχνουν βλέμμα σοβαρό στις σκέψεις των ανθρώπων..Τρέμουν..φοβούνται το διαφορετικό..δεν την γνωρίζουνε συχνά τη λέξη και την έννοια Δημοκρατία..Η ελεύθερη η έκφραση για μερικούς είναι μάθημα άγνωστο..στενότης αντιλήψεων..''φορώντας'' παρωπίδες..Μια καραμέλλα από γεννεσημιού  τους δίνεται συχνά κι αυτήν ξανά- ξανά και συνεχώς  την πιπιλάνε..

Δύστυχοι..άμοιροι μες στη φτώχεια του μυαλού..η σκέψη τους σε λήθαργο..πάντα η οπισθοδρόμηση παρούσα στη ζωή τους παραμένει..Η ανάλυση και η ουσία των πραγμάτων λέξη άγνωστη στο λεξιλόγιό τους..Δογματικοί..φλεγματικοί..περαστικοί και αδιάφοροι..λαθρεπιβάτες της αλήθειας..της ουσίας της ζωής..

Φανατισμός .. σκοταδισμός..στενότης αντιλήψεων...υποκρισία και αγραμματοσύνη επικρατεί..παντού θωρούν πως στα κεφάλια εκεί των γύρω τους.. που δεν κατανοούν..πως τραγοπόδαροι εδρεύουν..ίσως και σκόπιμη η καθοδήγηση .. κοπάδια για να τρέφουν..Είναι εύκολο τα ''κοπάδια'' να τα σαλαγάς..είναι εύκολο να είσαι στο ''μαντρί''.Τι κρίμα και τι άδικο ..να 'χεις μονάχα μια ευκαιρία στη ζωή..και να μην ψάχνεις όπως είπε ο Χριστός να φτάσεις στην αλήθεια.. Δόγματα..αγκυλώσεις ..και στρεβλώσεις εποχών πολλών..σκοταδισμός στο νου και στην ψυχή κάποιων ανθρώπων..Πιστοί για πάντα στη συντήρηση .. βήματα δεν ανοίγουνε στην πρόοδο..δεν γνώρισαν ποτέ τους την ουσία της ζωής και των πραγμάτων...

Ανέραστοι στις προκλήσεις της καθημερινότητας..''ανέραστοι'' στην πρόοδο..ανέραστοι στις ομορφιές της αλήθειας της ζωής..
Κακοί σαν άνθρωποι..έχω προσωπική ..ιδίαν αντίληψη για μερίδα απ' αυτούς..καθώς χρόνια νωρίτερα ''εγεύτηκα'' απ' την πίτα της κακίας τους...άνθρωποι εγκλωβισμένοι στην μοναδική αλήθεια τους..απόψεις δεν ακούν ..διάλογο δεν ξέρουν για να κάνουν.. Υβριστές ανησυχούντων σκέψεων..η ''σκούπα'' της αμάθειας .. σκουπίζει και σαρώνει στο πέρασμα της γλώσσας τους..ό,τι δεν το καταλαβαίνουνε..ό,τι δεν το αντέχουνε..κατώτεροι των περιστάσεων...και άνθρωποι εγκλωβισμένοι μες στα μικρόψυχα τα θέλω τους..περίγυρο τριγύρω τους δημιουργούν.. περίγυρο αμάθειας ..περίγυρο και ''αυλές'' των χαμηλώς σκεπτόμενων..και των αδιαφορούντων..

Ζητούν την προσοχή μας με ένα τρόπο αλλιώτικο..δεν ψάχνουν μες από το διάλογο χρυσή συνισταμένη για να βρουν..''Μακάριοι οι πτωχοί λοιπόν τω πνεύματι''..με ό,τι αυτό σημαίνει..καθώς διττής χρήζει επεξήγησης..διπλής και έννοιας ανέκαθεν και πάντα...

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη.
.............................................................................................................

''Ζωή με λες'' ....

Ήλιο να μου χαρίζεις τα πρωινά

Θέλω να μου στέλνεις έναν ήλιο παραπάνω τα πρωινά του  Χειμώνα.
Να ξεμένω αιφνιδιαστικά χαμογελαστός να τον κοιτάω,ελπίζοντας για όλα.Να εισβάλει αντάρτης στο ανατολικό δωμάτιο,αποκαλύπτοντας χρώματα, που 'χαν από καιρό βουλιάξει στο γκρι των ημερών.

Να εμπνέομαι παιχνίδια και ρυθμούς από τους σπάνιους,απολαμβάνοντας τις λάμψεις του στην επιφάνεια των ξύλων, όπως εισβάλει γεναιόδωρος και αυθάδης, να καταργήσει τις βροχερές γραμμές του δέρματος στο μέτωπο.
Αυτός ,ξέρει καλά τουλάχιστον την τέχνη, να χαρίζεται σε διάρκεια.

''Ζωή με λες''  - Γιάννης Φιλιππίδης ( απόσπασμα)
...............................................................................................................

ΚΟΧΥΛΙ ,,,,,του Ρουμπέν Νταρίο,,,,

Ζωγράφος: William Robert Symonds

Ένα χρυσό βαρύ κοχύλι πάνω στην άμμο βρήκα.
Μαργαριτάρια φίνα το στολίζαν.
με θεία δάχτυλα η Ευρώπη το 'χε αγγίξει
σαν έσκιζε τα κύματα πα’ στον ουράνιο ταύρο.
*    *    
Στα χείλη μου το σήκωσα το βουερό κοχύλι
για να σαλπίσω την ηχώ των θαλασσών
το ακούμπησα στο αυτί μου και τα κυανά άκουσα βάθη
τον μυστικό τους θησαυρό να ψιθυρίζουν.
   *    
Γεύομαι τώρα την αλμύρα των πικρών ανέμων
που της Αργούς φουσκώναν τα πανιά
σαν ερωτεύονταν του Ιάσονα το όνειρο τα αστέρια.
   *    *
και των κυμάτων ακούω το μουρμουρητό και μια άγνωστη λαλιά
και μια βαθιά φουσκονεριά κι έναν αγέρα μυστηριώδη…

(Το κοχύλι έχει το σχήμα της καρδιάς.)

[Μετάφραση από τα ισπανικά: Παναγιώτης Αλεξανδρίδης]
..............................................................................................................

Ένα βαθιά στοχαστικό και διαχρονικό ποίημα ...για τα όνειρα και τις καταστάσεις ....που δεν είναι και τόσο '''ρόδινες'' στην Ευρώπη..Για μια Ευρώπη που έχασε τον προσανατολισμό της..που τα βήματά της απομακρύνθηκαν από τα ιδεώδη της αλληλεγγύης..του ανθρωπισμού..της δικαιοσύνης...για μια Ευρώπη που ξεκινούσε οραματιζόμενη...και κατέληξε ξενοφοβική και διχασμένη σε Βόρειους και Νότιους...Για μια Ευρώπη..που θρέφει ανθρώπους στους κόλπους της ''κατώτερους'' των περιστάσεων..ανθρώπους ''μικρούς'' και απροετοίμαστους για την πολυπολιτισμικότητα..ανθρώπους που δε σέβονται την προσωπική ζωή..ανθρώπους που προσβάλλουνε λαούς....
η φίλη σας Σοφία 
..............................................................................................................

Ο Ρουμπέν Νταρίο ήταν Νικαραγουανός ποιητής, πρωτεργάτης του λατινοαμερικάνικου μοντερνισμού και με μεγάλη επίδραση σε όλη την ισπανόφωνη ποίηση του 20ου αιώνα. Αποτέλεσε έναν από τους σημαντικότερους ισπανόφωνους ποιητές και είναι γνωστός με το προσωνύμιο «πρίγκιπας των ισπανικών γραμμάτων».
..............................................................................................................

Είν' ο ''βυθός'' της χώρας μου βαθύς..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη

Είν' ο ''βυθός'' της χώρας μου βαθύς..μεγάλος και πλατύς..το ξέρουνε όσοι απ' την αρμύρα του της θάλασσας βραχήκαν..Να τον αποδoμήσει δύσκολο κανείς..σε όσους ''βουτήξαν'' στα βαθιά..σε όσους στα σκοτάδια  τα γαλαζερά του  εβρεθήκαν..έχει κρυμμένες στα κοχύλια του ο βυθός περγαμηνές..κι ας νότισαν..και ας βραχήκαν μερικές φορές..ήταν που τα κοχύλια του ξεβράστηκαν από τσουνάμι βίαιο ..επάνω σε ακτές..

Μα τα κοχύλια του βυθού τα μάζεψαν..ψαράδες των ονείρων..ήρθαν λιοπύρια..και εκαίγονταν στις άνυδρες ακτές... Δεν τις αντέχουν  τις στεριές οι ζωντανές ψυχές..τα φύλαξαν βαθιά..προσεχτικά.. οι συλλέκτες των ονείρων..για να τα ρίξουν πάλι στα νερά τα απέραντα της θάλασσας..για να τα ταξιδέψει..Δεν ζουν κοχύλια στη στεριά..μαραίνεται..ξεραίνεται το κέλυφος..και μοιάζουνε νεκρά ..

 Λυρικό κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
.................................................................................................................

περί Ελληνισμού και Χριστιανισμού ο λόγος..- Λιαντίνης.

Πολύ απλά λέμε: είναι αντίθετα αυτά τα δυο πράγματα διότι οι Έλληνες ξεκίνησαν από τη λογική, όπως είπαμε,γι αυτό έφτιαξαν επιστήμη,γι αυτό έφτιαξαν δημοκρατία,γι αυτό έφτιαξαν την αιώνια τέχνη.Οι χριστιανοί ξεκινούν από τη δημιουργική φαντασία,αλλά φαντασία.Μας λένε υπάρχει ένας Θεός εκεί πάνω. Αυτό το θεό δεν τον είδε κανείς.Ούτε θα τον δει ποτέ..όπως είναι όλοι οι θεοί,όλων των θρησκειών,δημιουργήματα της φαντασίας.Αλλά δεν αντέχουν σε λογικό έλεγχο.

Ή, μετά θάνατον θα πάμε στον Παράδεισο και στην Κόλαση.Δεν αποδεικνύεται.Συγκρούεται δηλαδή η λογική με τις θρησκείες.Είναι αυτό που στην εποχή μας ο μεγάλος Γερμανός φιλόσοφος, ο Μαρτίνος Χάϊντεγκερ,το είπε με κείνη την πρόταση,που σας την έχω ξαναπεί.Άλλο πράγμα η θρησκεία,άλλο πράγμα η φιλοσοφία.Είναι διαφορετικά τα εργαλεία που δουλεύουν.Επιστήμη σημαίνει πως δουλεύω με εργαλείο τη λογική και ψάχνω να βρω τη φυσική αλήθεια.Θρησκεία σημαίνει δουλεύω με εργαλείο την πίστη.Και η πίστη δεν είναι λογικό πράγμα.Είναι μια δύναμη τρομαχτική ψυχική ,αλλά δεν έχει σχέση με τη λογική. ....................................................................................................

Για μένα δε μειώνεται η αξία της χριστιανικής θρησκείας,σαν θρησκείας.Αντίθετα φωτίζονται τα πράγματα και γινόμαστε γνήσιοι, θρησκευόμενοι ή χριστιανοί , εκεί που κάπου δεν είμαστε και δεν ξέρουμε.Ο ίδιος ο Χριστούλης τόπε: << Μάθετε την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς >>. Το κακό είναι ότι τα πράγματα που ξέρουμε εμείς, και όπως τα ξέρουμε,δεν είναι η αλήθεια................................................................................................

Λοιπόν ο Χριστός ,που εγώ μέσα μου υπάρχει καθαγιασμένος και καθιερωμένος σαν μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες μέσα στην ανθρώπινη ιστορία.Άνθρωπος,όμως.Μη μου πείτε ότι είναι θεός και τέτοια, εκεί αρχίζω και λέω '' δε σας καταλαβαίνω''. Κατέβηκε και μυρίστηκε η Παναγία τον κρίνο και έμεινε έγκυος..η έννοια της Παρθένου Μαρίας ,της παρθένου θεάς,υπάρχει και στους Έλληνες.Η παρθένος Αθηνά.....Ο Παρθενώνας είναι ο ναός της Παρθένου Αθηνάς...Και υπάρχουν πολλές Παρθένες Θεές........

Δημήτρης Λιαντίνης 
( απόσπασμα από τη διδασκαλία - Ελληνισμός -Χριστιανισμός.)

Επεξεργασία κειμένου - Σοφία Θεοδοσιάδη- εκπαιδευτικός.
..............................................................................................................

''στάχυα χρυσίζοντα'' οι φίλοι της καρδιάς μας - της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ζωγράφος: Γκουστάφ Κλίμτ ( 1916-17) - οι φίλες.

Λίγοι..ελάχιστοι..στα δάχτυλα μετριούνται του ενός χεριού..μα πάντα εκεί οι δικοί μου άνθρωποι..Ακροβατώντας πα στων χρόνων το σχοινί..μάζευα κόμπους..έδενα σφιχτά..θαρρώντας πως αργότερα θα τους μετράω για φίλους..όμορφο καθώς ζωγραφιζόταν το συναίσθημα.. ωραία λέξη και το νόημα..εκείνο της φιλίας..Διάβαζα ..διάβαζα περγαμηνές.. που την επεριγράφανε..λες και ήταν συνταγή μαγειρικής για να την εκετελέσεις...Παιδί μικρό και ανυποψίαστο ...πάντα επενδύεις με ψυχή και καταθέτεις  δίχως τσιγγουνιές..τα ''μέσα'' της ψυχής σου..Τα μονοπάτια περπατάς..ανάμεσα σε κάμπους με τα ''άγουρα'' ακόμα στάχυα της ζωής και τα περιδιαβαίνεις..και λες θα ωριμάσουνε..σίγουρα..δε μπορεί..είναι όμορφα τα ώριμα ..τα κίτρινα τα  στάχυα..Πιστεύεις.. είσαι σίγουρος σαν είσαι νιος..πως  είν' γεμάτα με καρπούς ..όλα εκείνα που χρυσίζουνε τα ''στάχυα'' στο λιβάδι...

Οι παιδικοί μας φίλοι μας μαθαίνουνε ..ολόκληρο από νωρίς είν' το σενάριο της φιλίας απλωμένο..αθώες ακόμα οι ψυχές και ανυποψίαστες.. παίζουνε γνήσια..σαν βραβευμένοι ηθοποιοί το ρόλο της φιλίας τέλεια..που φτάνει στο αποκορύφωμα της έννοιας αυτής..Κι ύστερα ..έρχεται ο ήλιος ο καυτός..λες κι είναι Ιούνιος μήνας θεριστής..λες κι είναι Καλοκαίρι..κι εσύ κινάς για τους καρπούς..δρεπάνι παίρνεις παραμάσκαλα..τα ''στάχυα'' να θερίσεις..Μπαίνεις κεφάτος στο λιβάδι και ορθός..μα εκεί στα πόδια σου ζιζάνια σε τυλίγουν..ξεφυτρώνουν...

Μένει σε σένα τώρα όλη η δουλειά..τα στάχυα απ' τα ζιζάνια να χωρίσεις..Γιατί αν τ' αλέσεις όλα αυτά μαζί..σκάρτο το αλεύρι του ψωμιού σου θα ζυμώσεις...Κάθε άνθρωπος κι ένα άρωμα..κάθε γυναίκα εκεί με το δικό της..Το θηλυκό της άρωμα που κουβαλά απ' τη γέννα της..το μητρικό κατόπι..μα εκείνο το ξεχωριστό το φιλικό το άρωμα..το αγοράζει πανάκριβα και κοπιάζοντας.. κοπιάζοντας για τη διαλογή..ανάμεσα σε χίλια αρώματα..''στων ονείρων τα παζάρια''  της ζωής..
Λίγοι λοιπόν οι φίλοι μας ..οι δικοί μας άνθρωποι.. αυτοί οι σπουδαίοι και μοναδικοί..που δεν διστάζεις την ψυχή  να  απογυμνώσεις.. ''στάχυα μεστά- χρυσίζοντα''..οι φίλοι της καρδιάς μας παραμένουν....

Κείμενο - Σοφία Θεοδσιάδη
..............................................................................................................

Δύσκολο μάθημα η ανάγνωση....- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Δύσκολο μάθημα η ανάγνωση..μα δυσκολότερο η κατανόηση και άπιαστο πολύ συχνά εκείνο της γραφής..Μάταιος κόπος καταντά .. αν βγαίνοντας ''σεργιάνι'' στις σελίδες ..στις περγαμηνές..πρωί -πρωί αποφάσισε κανείς..να αποστηθίσει τίτλους βιαστικά..τροφή να χει για συζήτηση μες στου γραφείου το δεκατατιανό..για να 'χαμε να λέγαμε θαρρείς..Δύσκολο μάθημα η παιδαγωγική..μα δυσκολότερο η παιδεία..Τι κι αν χαλάσανε..χαλάσαμε ''λαρύγγια'' ένα σωρό..τι κι αν εμάθαμε εις τα μικρά παιδιά...πως να διαβάζουνε ένα γραπτό..πως να τη ''γεύονται''..να γίνεται ένα με τη σκέψη τους εκείνη η σελίδα..

 Ώρες πολλές εμελετήσαμε τις θεωρίες του εξαίσιου του γερμανού παιδαγωγού..του Κερσενστάινερ (G. Kerschensteiner)..αργότερα και του σπουδαίου του Δελμούζου..που ενθουσιασμένος επάνω στις αρχές αυτές ''επάτησε'' και εδημιούργησε το σχολείο εργασίας..και όχι του παθητικού του επηρεασμού..που μέχρι τότε εφαρμοζόταν.. Αναρωτήθηκα πολλές φορές..τι φταίει και οι άνθρωποι από μικρά ακόμα που είναι παιδιά..έχουν στο DNA τους εκείνη τη βιασύνη...Άλλα τους λέει το μελάνι των σοφότερων και άλλα αυτοί καταλαβαίνουν..Μα θα μου πεις είναι και θέμα νοημοσύνης αρκετές φορές..είναι και θέμα ενδιαφέροντος..είναι και θέμα προσοχής..είναι και θέμα εμπάθειας απέναντι σε γεγονότα..καταστάσεις και εποχές περίεργες..που την νηφαλιότητα και την ηρεμία κλέβουν..είναι και θέμα δάσκαλου.. πόσο πολύ το θέλησε ο ίδιος τον σωστό τον τρόπο να ''φυτέψει''στα κεφάλια..

Άδικο είναι σίγουρα για όσους δεν εμπέδωσαν ποτέ.. ανάγνωση ..εμβάθυνση..γραφή και τι σημαίνει..Είναι τώρα η εποχή της εύκολης τροφής..του φαστφουντάδικου η εποχή..από το ''βρώμικο''όπως λέγεται η τροφή ..που ρίχνουμε κάπου εκεί μες στα μεσάνυχτα εις το στομάχι μας..έως και της τροφής του νου..Εσύ μιλάς για ποίηση αληθινή..της Φύσης ποίηση αληθινή..κι αυτοί μιλούν για τα δυσνόητα..τα ακαταλαβίστικα..και τα ασυνάρτητα στιχάκια..

Εσύ μιλάς για ποίηση βαθιά και υψηλή..που στα λιβάδια και τα απάτητα τα δάση του μυαλού σε οδηγούν..στα μονοπάτια που χαράξαν με τη στάση τους ζωής..και με την έμπνευσή τους ..οι μεγάλοι μας ο Ρίτσος κι ο Σεφέρης..και ο Καρυωτάκης και ο Καβάφης ο λατρεμένος μου..που μέσα από τη Φιλοσοφική του ποίηση..μας έστειλε αχτίνες φωτεινές να μας φωτίζουν...κι αυτοί μιλούν για χαλασμένες πόρτες και παράθυρα.. για σκύλους που τους λέγανε Ερμόλαους..σε μια ποίηση που τις ψυχές..μα και το νου μπερδεύει..Χάνεται το ταξίδι αυτό το ''μαγικό'' της ποίησης.. που βγαίνει από τον κόσμο μας το μίζερο..και σε κόσμους υψηλούς και ιδανικούς μας ταξιδεύει...

Μια απογοήτευση απλώνεται παντού..για το επίπεδο που απόρροια της κρίσης και των ημερών μου μοιάζει..ή η κρίση είναι θύμα κι αυτή κι απόρροια της φτήνειας του μυαλού ? Πάψανε οι ανθρώποι να διαβάζουν και να σκέφτονται καιρό .. με σοβαρότητα ανάγνωση και εμβάθυνση να κάνουν...Σελίδες άπειρες βιβλία Παιδαγωγικής μας το διδάξανε από χρόνια και σήμερα μας το υπενθυμίζουνε.. αξίας άνθρωπος να γίνεσαι μας λέν' κι όχι τα πρωτοσέλιδα να ψάχνεις και την επιφάνεια..γιατί συχνά στην επιφάνεια και οι φελλοί επιπλέουν.. Σε τέτοιους δίσεχτους καιρούς..κλείνουνε ''τρύπες'' και οι φελλοί..θα μου απαντήσεις...
Δύσκολο μάθημα η σωστή ανάγνωση..δύσκολο μάθημα η γραφή !

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
..............................................................................................................