θα βγω στους κήπους τ' Απριλιού..- της Σοφίας Θεοδοσιάδη.

Ζωγράφος: Achille Beltrame

Θα βγω στους κήπους του Απριλιού ..άνθια και ροδοπέταλα για σένα να μαζέψω..Θα τα σκορπίσω γύρω σου.. δροσοσταλιές ροδόνερου στον τάφο σου να μοιάζουν...Θρήνος...μα όχι θάνατος..ταξίδι μακρινό.. μα όχι λήθης ταξίδι..μια ελπίδα ..μέσα από τη βίωση του θάνατου...μια αναγέννηση προσμένοντας ..καταμεσίς της Άνοιξης και φέτος...Πάλι σου δόθηκε..σας δόθηκαν...μας δόθηκαν σταυροί...να περπατήσουμε πότε σκυφτοί.. κι άλλοτε αγαναχτώντας ..Βήματα πότε αργά και πότε βιαστικά...τον ανεβαίνουνε θαρρείς..λες κι είν'  μονόδρομος...το Γολγοθά τους...Εκεί σε κείνη την πορεία που μας οδηγεί στη λύτρωση..κι άλλοτε πάλι σαν μας γονατίσει στο σκοτάδι...Ύμνοι και σήμερα Βυζαντινοί...ύμνοι για τη δύση της ζωής της σαρκικής...ύμνοι για την προσδοκία...την ελπίδα...την ανανέωση...την αναγέννηση της ψυχής...και η χαρμολύπη εντός μας...

Όχι ..είν' οι σταυροί πολλές φορές αβάσταχτοι θαρρείς...θολώνουνε την κορυφή...ο λόφος μοιάζει με βουνό απάτητο..μα είναι η πρόκληση για μια Ανάσταση...δε γίνεται να χάσεις την ελπίδα...Απ' τους παλιούς τους χρόνους άλλωστε.. τους αρχαίους μα και σήμερα ακόμα..οι Έλληνες ήταν πρώτοι στο ''θρήνο''..στα μοιρολόγια και την πικρή σιωπή.. μα ποτέ δε γονατίσανε στο ''Θάνατο'' μπροστά..Τον μετατρέψανε σε τέχνη κάθε είδους ..τον τραγουδήσανε.. τον ζωγραφίσανε..τον τραγουδήσανε τον θάνατο ακόμα και του Δικού σου..Χριστέ μου γιατί νιώσανε τον πόνο και το άδικο..και το χαμό του Ανθρώπου...

''Συνοδεύοντας''..τον επιτάφιο το θρήνο σου..μα όχι τον πραγματικό το θάνατό σου...αυτόν μου τον εκτόπισες...μου δίδαξες..κι εσύ Χριστέ..κι εσείς δικοί μου άνθρωποι .. πολυαγαπημένοι...εν αμελεία σας..μου εδιδάξατε..μου δείξατε .. πως να σταθώ...μέχρι για να σας συναντήσω...Με χάϊδεψε και πάλι πα στο μάγουλο θαρρείς η ανάσα σου γλυκέ μου..την έστειλες τούτο το πρωινό..σε ένα ρέκβιεμ πάλι πένθιμο..μα γαλήνιο...με γέμισε αρώματα.. για τη ζωή που πέρασες..κι άφησες τα πατήματά σου...Όχι δεν κλαίω σήμερα εδώ μέσα στα κυπαρίσσια τα ψηλά..και στις μυρωδιές των λιβανιών δεν κλαίω.. που αναμειγνύονται με έναν τρόπο μαγικό...και μου μιλούνε για το μάταιο..ίσως και την ουσία της ζωής..Διώχνω το μωβ..το γκρίζο που τη φύση επλημμύρισε..προσμένοντας..ελπίζοντας..μια ανάταση πνευματική..κοντά σας έστω νοερά..σήμερα να με φέρει..Τώρα είμαι σίγουρη...δε γίνεται...δεν το αντέχει η ζωή στον τάφο για να μένει..

Αρκεί που σας συνάντησα..έστω και φευγαλέα..κι εσένα Χριστέ μου.. που σε λάτρεψα για τις ιδέες σου..κι εσάς αγάπες μου γλυκές..που μου χαρίσατε αρώματα ακριβά..για να πορεύομαι ακόμα και μακριά σας...Δε ''φταίω'' που ακόμα και σήμερα..μέσα στις παύσεις του adagio εκείνο του Albinoni ..θα ακούγεται ένα κελάηδημα αηδονιού γλυκό..και θα μου ψιθυρίζει στο αυτί..πως : Πάντα του Θάνατου η ζωή υπερισχύει......

Κείμενο - Σοφία Θεοδοσιάδη
...............................................................................................................