''θρηνοποιός αθλιότης''

 

 

art : Pablo Picasso

Πάσχεις από αθεράπευτο ρομαντισμό

μιλάς για την ανθρώπινη αθλιότητα..

κι εγώ..που χρόνια σε γνωρίζω απ' όλους πιο καλά

το ξέρω..δεν σε διακατέχει ελαφρύνοια άμμετρη

ο ηθικός σου δείχτης σε κρατεί απ' τον πηχτό τον παραλογισμό..

αδημονείς για την αυτοβελτίωση..τον εξευγενισμό..

με πλήρην ενσυναίσθηση σου μολογώ..

Δε φταίνε πάντα μάτια μου οι λαοί για την κακομοιριά..

τι κι αν στα σύμβολα της αδικίας

εις τα σκήπτρα της δεν γίνονται αρωγοί..

καθώς οι άλλοι την επιχρυσωμένη μάσκα τους φορούν

σημαιοφόροι να γενούν του κανιβαλισμού..

οφθαλμαπάτη ευθύς τους κυβερνά..

εντός γεννιέται απροσκάλεστη

η απευκταία θρηνοποιός τους  η αθλιότης..

Πάει καιρός που εσκούριασαν του κόσμου τα μπαλκόνια

αλλαξοδρόμησαν και τα όνειρα..μα εγώ πλανιέμαι ευγνώμων..

Ευγνωμονώ τον άνθρωπο που επλάσθηκε με τέτοια υλικά

με δύναμη και μ' αυτοσαρκασμό που δεν κυλά

που αντιστέκεται στο επίμονο το κύλισμα του χείμαρρου

που τον κρατεί αψηλά απ' τον άπατο βυθό..

Ευγνωμονώ κι Εσέ..που με εμύησες

στον χτίστη και στον γκρεμιστή  του Παλαμά...

αμετανόητα προσδοκούσα..............

''θρηνοποιός αθλιότης'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ρομαντικόν μου ιδεώδες''

Εις την χειμερινήν μελαγχολίαν της σιωπής

στα χείλη ανεβαίνει μία προσευχή

''ρομαντικόν μου ιδεώδες μη χαθείς

μείνε άφθαρτο για πάντα στις αιώρες

για να μου τραμπαλίζεις την ψυχή

για να κατρακυλούν τα κατακάθια''.

Λυπήθηκα τόσο αγαπημένε μου που σ' έχασα

μα εχάρηκα που εσμίξαν οι ανάσες μας

κι εχτίσανε φωλιά μες στα λαγόνια

μας έκαψε εκείνος ο βαθύτερος καημός

ίχνη στα ραγισμένα χρόνια μου μιλούν 

κι απόμεινα μονάχη ν' αγιογραφώ

στα βράχια της αγάπης μας το κάλλος..

Απρόβλεπτη μα ωραία η ζωή

φέρνει ανθρώπους μας γεμίζει φως

σε μιας ισορροπίας το σχοινί ακροβατεί

κι ύστερα μας βυθίζει στο σκοτάδι..

εις αναζήτησιν της ουτοπίας αέναης ευτυχίας μας ωθεί

κι ας ναυαγούς μας ρίχνει σ' έρημα λιμάνια..

''ρομαντικόν μου ιδεώδες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Χωρίς βοηθητικές'

Όταν μιλάω για τη ζωή

ένα τρέμουλο στα χείλη ανεβαίνει

παλέτα  παίρνω με τα χίλια χρώματα

την κάθε της γωνιά μην αδικήσω

πλάσμα Θεού  κι εγώ..αλλόκοτο..ιδιότροπο..

παράξενο..αμαρτωλό..έμπλεο παθών και πόθων

όπως κι εσείς μοναδικό ..

ξεχωριστό απάνω εις τη Γης..

αγαπημένα δημιουργήματα του Πλάστη του τρανού

στο παζλ και στην ορχήστρα του σημαντικό ο καθείς

βρίσκω φωνή..τολμώ..

φλέγομαι και φιλοδοξώ..σπίθες της φλόγας που με καίει..απερίσκεπτος αλχημιστής η φορεσιά..

τον κόσμο να αλλάξει

μα έχω δυο χέρια μοναχά ..δυο πόδια κι ένα νου

πολέμιος ο χρόνος..συνάμα φίλος και αδελφός

η ημερομηνία λήξεως αφόρητα δεσμευτική

άραγε θα προκάνω με επιδέξιες ορθοπεταλιές

καθώς μανούλα μου ακούς.....

το παιδικό ποδήλατο απέμεινε χωρίς βοηθητικές

τις αρτηρίες της νιότης μου τις υποσχόμενες 

πριν τις συντρίψει ο άνεμος του γήρατος

ελεύθερη και άυλη για να τις διασχίσω?

 

''χωρίς βοηθητικές'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

«φίλτρο ψυχής η Ομορφιά...»

Την αναζήτησα ..την έψαξα..την γύρεψα παντού..

πάνω στα ροδοκόκκινα τα μάγουλα ενός μικρού παιδιού....

στα τριανταφυλλένια χείλια αγαπημένου...

στη μυρωδιά ενός ζεστού ψωμιού...

μες στα χαμόκλαδα ..με ασήμαντη που έμοιαζε ανεμώνη..

την εσυνάντησα..στα κελαηδήματα των αηδονιών...

την αφουγκράστηκα εις τα θροϊσματα των φύλλων...

στον παφλασμό του κύματος της αγριεμένης θάλασσας....

στον μακρινό τον ήχο του σφυρίγματος του καραβιού....

στου τρένου αυτού το κάλεσμα στου ταξιδιού τον ήχο ...

Ονειροπόλα ηρωίδα  Δον - Κιχωτισμού

της εσυστήθηκα..τη γνώρισα..της μίλησα..τη γεύτηκα ...

πότε χαρούμενα και πότε εκεί λυπητερά.

στων σκουπιδιών τη θέα και τη μυρωδιά

και ώρες -ώρες αφημένη.....

Ελπίδα μου αυτή μοναδική

κόρη δροσερή και λυγερή..εκπάγλου ωραιότητας

μου εκράταε το χέρι στοργικά

έσβηνε της μουτζούρας την ασχήμια..

Με όποια φορεσιά ,από μπροστά μου κι αν επέρναε....

ήταν εκεί..παρούσα..αναζωογονητική..φίλτρο ψυχής..

αέναος αναζητητής στα μέσα μου τα εντός..

και το λερό της το φουστάνι εξέπλενα

τον κόσμο να ξεπλένει η μυρουδιά του..

Ναι..ήταν εκεί η Ομορφιά...

Συνεπιβάτης της καρδιάς και μιας ψυχής π' ετόλμαε

με τέμπερες σε κάδρα εκστατικά για να τη ζωγραφίζει...

Τώρα εβεβαιώθηκα..έτσι που ετράνεψα πολύ ..

αναμεσίς στ' αγκάθια που επερπάτησα

κρυμμένη είναι κι εκεί η ομορφιά.

στα απλά ..τα ήσυχα..τα καθημερινά...

ασήμαντα για άλλους κι αν φαντάζουν...

 

«φίλτρο ψυχής η Ομορφιά...» - Της Σοφίας Θεοδοσιάδη..

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''κάτω από τις αλέες''

Σακατεμένος  ο καιρός..ποτάμι αφρισμένο η ζωή

γλείφει..διαβρώνει συνειδήσεις.

Mα εκεί στις άκριες ''αφρισμένων'' ποταμών  ..

ανάμεσα στις πέτρες και στις καλαμιές..

τολμάνε και φυτρώνουνε ''άγριες'' μαργαρίτες..

έρχονταν και τις άνθιζε η ζωή..

κάτω από τις αλέες......

τις φόραγαν στιχάκια οι ποιητές

τις έντυναν το χρώμα της αθωότης ..

στο φυλλομέτρημα τις έβρισκαν λειψές

στο ''μ' αγαπά δε μ' αγαπάει''..ξεμαδημένες.

τολμούνε τάχατες να λένε την αλήθεια τους

είν' απορίας άξιον..εις τους ερωτευμένους?

Θόρυβοι υπόκωφοι σκορπούν θλίψη και πανικό

μα υπάρχουν οι αποδέκτες οι σοφοί..

που απορροφούν ωσάν κεραίες τα σήματα..

το μεγαλείο..στο απαύγασμα της φύσης..

δεν είναι όλοι βιαστικοί ..περαστικοί

αδιάφοροι επιβάτες λεωφορείου ..

λεωφορείου που από καιρό σπασμένα έχει τα φρένα..

Δεν είναι Μάης και Πρωτομαγιά..ούτε και μπήκε η Άνοιξη..

κάτω από τις δεντροσκιές δεν κελαηδούν τ' αηδόνια ..

μα ο κόσμος είναι απλός..πολύ απλός

χτίζει το σχόλη της ψυχής..με λίγα πέταλα μικρά

φυλλομετράει το κράτημα εις της αγάπης τα λαγόνια..

στο πρώτο αχνοσάλεμα μες στους αγρούς

οι μαργαρίτες οι λευκές ανέτειλαν τους ήλιους σου

που εκρύβησαν στη δύση του φευγιού σου αγαπημένε..

 

''κάτω από τις αλέες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''εύθραυστη ως αχάτης''

φωτο : από το διαδίκτυο

 

 

 

 

 

 

Και τι θαρρείς καρδιά μου πως απόμεινε

απ' την εύθραυστη αγάπη σου 

στα βράχια τα δικά μου..

αχάτης ακριβός χωρίς εξόρυξη

κρυμμένος εις τα έγκατα της Γης μου..

Χάνεται της φωνής σου ο απόηχος

σε ψαλμωδίες βυζαντινές τον συναντώ

σκιάζομαι νότες να προσθέσω

αντίλαλος για να γενεί στον αψηλό μας θόλο.

Επάνω απ' τα σκληρά μου βράχια φύονται

βιολέτες μωβ..σπάνιες γιάνκεες

θλιμμένες μαργαρίτες...μα οι ρίζες τους 

δεν φτάνουν να αγγίξουνε

 τον ακριβό μας της αγάπη μας αχάτη..

 

''εύθραυστη ως αχάτης'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ταξίδι στο φως''

Στιγμές απόδρασης..στης έκστασης το φως

αναχωρώντας για το ξάγναντο

μακράν των λυμεώνων

της δεσπόζουσας μικρής μου Επικράτειας 

οι λέξεις μου γυμνώνονταν

και φανερώνονταν εμπρός μου η αλήθεια..

της εύλαλης σιωπής μου η προσευχή..

ένα ταξίδι εις το φως..ανέβαζε ως τα χείλη..

ανηφορίζοντας.......

έστησα το τσαρδάκι μου σε μια γωνιά σιμά του..

κι επέταξα του ονείρου μου τον αετό ψηλά..

εκεί που δεν θα συναντούσα δάκρυα..λυγμούς..

κι όπου τα μόνα δάκρυα θα στάζανε..
απ' τις  βροχές των σωθικών μου... 

 Εκεί..

 ανάμεσα στο θρόϊσμα των φύλλων της ψυχής..
και στους λαβύρινθους του νου..

εκατοικούσε ο Θεός μου

μου εφανέρωνε  κρυφές περγαμηνές

εδιάβαζα τις δυνατές απόκρυφες στιγμές ..

σαν τις εσυναντούσα απροσκάλεστες

ένιωθα αντάξια πως ήμουν μιας θεάς..

πως το όνειρο επληρώθη..

να ξαποσταίνει ευλογήθηκε η καρδιά

χωρίς τους κομπασμούς..λοξοδρομήματα

''το άνω θρώσκω'' ο μόνος εξουσιαστής

καθώς η απέραντή μου μοναξιά

αναμεσίς των ασπαλάθων των ακανθωδών 

εις το μυχό της ύπαρξής μου εφύτρωνε

παρηγορίας ερυθρές τις παπαρούνες.

''ταξίδι στο φως''- Σοφίας Θεοδοσιάδη...
░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ 

''βαθεία συμπόνια''

ζωγράφος : Λιούμπιν Πασκούλσκι

Περιπλανήσεις ανηφορικές

σε μονοπάτια άγνωρα για της ψυχής τα θέλω

εστοίβαζαν σταγόνες της βροχής

κατακλυσμών εγίνονταν νεροποντές

μίσους..θυμού και θλίψης.

Στης αναπόλησης

του κόσμου τα μελλούμενα δεν ηύραν άγιο δισκοπότηρο

μηδέ μεταλαβιά.

Κι όντας εξεθωριάζανε οι Άνοιξες

η θλίψη έσκαε μέσα σου σαν φουσκωμένη θάλασσα

κι ύστερα εκώπαζαν τα κύματα

έρχονταν η γαλήνη σαν ποτάμι που κυλάει

βαθεία συμπόνια επλημμύραε την καρδιά....

Όπου υπάρχει απελπισιά η ελπίδα να ενεδρεύει

απ' το βυθό της λίμνης της..έλεγε διψασμένη.....

όπου αδικία η συγχώρεση.. όπου σκοτάδι φως..

Να μένουν αλησμόνητες οι άγραφες συμπαντικές γραφές

ο συμβιωτικός χορός της φύσης ναν' σε παραλληλισμό του νου

δίνοντας πάντοτε λαμβάνουμε

συγχωρώντας συγχωρούμαστε

πεθαίνοντας γεννιόμαστε απαρχής

πλήρεις διαβαίνουμε την Πύλη του Θανάτου.

 

''βαθεία συμπόνια'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''αυτοβαυκαλισμός''

φωτο : από το διαδίκτυο

Αναζητώντας τον αχάτη μου της ποίησης 

στ' απολιθώματα της μνήμης μου επιστρέφω ..

Ηττήθηκε η ποίηση ή τάχα υποβόσκουσα

τη γλώσσα βγάζει περιπαιχτικά σ' αυτοβαυκαλιζόμενους

χορεύοντας εμπαιχτικά γύρω από τη σκια τους..

ως να μερώσει ο ήλιος της τις πένες και τους πάπυρους

κρυμμένους να φωτίσει στα λαγούμια?

Αρρώστια είναι ο άνοος αυτοθαυμασμός

αρρώστια ο θεατρινισμός..αρρώστια ο αυτοβαυκαλισμός

να είσαι ή να φαίνεσαι τι τάχα σε γιομίζει? 

 

η πλατεία γέμισε παιδιά..άνοοι χειροκροτητές

κηρύγματα και ρητορείας μικροπωλητές

καρφώνουνε πα σε μπακίρια λέξεις

μα τι είναι τάχα ήττα θα μου πεις..τι είναι προδοσία?

σαν  βλέπεις κλείεις τους οφθαλμούς και δε μιλάς

συνένοχος τάχα κι εσύ θαρρείς πως δε λογιέσαι?

 

Μέσον γλυκό της αυτοπροβολής

φιλοφρονήσεις και τρανά ευχαριστώ

στης ουτοπίας εφυτρώσανε ασύδοτα στη χώρα

εχόρτασε η ανθρωπότης από χειροκροτητές 

που ακολουθούνε τις ορδές

της κάθε μιας πνευματικής μας εξουσίας..

έπαψαν να περνούνε από εδώ και τα πουλιά

τα γλυκερά τους κελαηδήματα αλλάξαν ουρανό..

τα μεσοφόρια εμείναν αδειανά

οι αυταπάτες δε μας θρέφουν πια

είναι θαμποί οι προβολείς δε φέγγουν τα σκοτάδια

 

μα υπάρχει ακόμα αμυδρή ελπίς

όσο υπάρχουνε κορίτσια και αγόρια που μιλούν

για έρωτα..για τη ζωή..τη δράση.

αναζητώ μες στης καρδιάς μου τους Δελφούς

στον ομφαλό να κρατηθώ της χοϊκής μου της μορφής 

ψάχνω παλιά στιχάκια να πιαστώ

εκείνων των παλιομοδίτικων τρανών καιρών

που εγέννησαν Σεφέρη και Καβάφη

ναυαγοσώστες των ανίερων στιγμών

πριν με βουλιάξει η θλίψη στο βυθό της. 

 

''αυτοβαυκαλισμός'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''στους ψίθυρους της φύσης σε γυρεύω''

φωτο : από το διαδίκτυο

Στης νύχτας το ονείρεμα 

είδα πως κατηφόριζες από τους λόφους Σου

τριγύρναγες στα πράσινα λιβάδια..

Κατέβα πάλι με το μέρωμα..

με την πηγή του ελέους σου πότισε τις βραγιές μας..

Ω! Δέσποινά μου Μεγαλόχαρη..από παιδί

μια αγκαλιά με ζέσταινε της μάνας κι η δική σου

δεν έτρεχα στις εκκλησιές για να σε ψάξω να σε βρω..

στα ξύλινα τα τέμπλα η ανάσα λιγοστή..

δε μ' έστελνε η μάνα μου στο κατηχητικό

ν' ακούω τις μασημένες διδαχές

φανατισμού τις άναρθρες κραυγές των κατηχούντων..

της αγραμματοσύνης οι ταγοί

άθεη τη βαφτίζαν..

ήταν που σ' έφερνε στα μέτρα της..

ήταν που σ' κουβάλαγε κι εκειά μες στην αυλή..

σε έβρισκα στης μάνας το βασιλικό

στ' απέραντα του κάμπου τα λιβάδια

τα βράδια που ερχόσουνα στην κάμαρα

στο αχνό της λάμπας μου το φως...

μονάχη εγονάτιζα..

μια προσευχή να στείλω μες στην ερημιά

που εφύτεψε ο Πλάστης στις ψυχές

κι έστειλε έπειτα Εσέ..βάλσαμο και καταφυγή

να τις παρηγορείς..

εμπέρδευα την όψη σου με την όψη της μητέρας

τώρα που εμεγάλωσα κι ετράνεψε κι ο νους

σε κείνο το Μετόχι τ' αψηλό ανηφορίζοντας ..

στην ερημιά και στους ασφόδελους αναμεσίς..

παντού είν' κρυμμένος ο Θεός θα πεις

στους ψίθυρους της φύσης σε γυρεύω

μακριά απ' τα φώτα ..τις καμπάνες ..τις οχλαγοές

είναι οι καμπάνες δυνατότερες οι εντός

εκστατική η ψυχή..στη σιγαλιά σε συναντά..

θλιμμένη εσύ όπως κι εγώ

γιατί έχω ακόμα όνειρα στη Γης πολλά

για το ακατόρθωτον και το ιδανικό..

στο χοϊκό μου απαύγασμα τολμώ

μεταλαβαίνω στην πηγή σου το αθάνατο νερό

τη λύτρωση..το έλεος προσμένω.... 

''στους ψίθυρους της φύσης σε γυρεύω'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''θα επιστρέφουν''

φωτο : από το διαδίκτυο

Θα  επιστρέφουνε τις νύχτες στο κατώφλι σου

θα 'χουν την όψη αθώας παιδίσκης στο φεγγάρι..

μα θα 'ναι οι Ερινύες του σκότους σου..

λόγια αδίσταχτα λιθάρια θα πετούν στο μαξιλάρι..

να σου θυμίζουνε τον όρκο που επάτησες

πως πλούτια και διαμάντια στην αρματωσιά 

για το κυνήγι σου..έμοιαζαν περιττά..

κι ήρθαν οι πλάνες σου..κραυγές

σκεπάσανε τις μέρες σου 

στον πύργο σου το γυάλινο στης νιότης

δεν εγεμίζανε τα σκοτεινά κελάρια της ψυχής

ως άνοες ''συσσωρευτές''..εχάθηκαν στο δρόμο

και τα λυχνάρια λιγοστά..κλειστοί κι οι φανοστάτες..

τις νύχτες έβγαινες παρέα με τους ασβούς

έσκαβες τα λαγούμια

ν' αποθηκεύεις στα κρυφά τους θησαυρούς

να σέπονται στο χώμα τα καπίκια..

ανυποψίαστος μαζί μ' αυτούς κι εσύ

πως ήσουν «χοῦς καί εἰς χοῦν θα ἀπελεύσεις»

στους κήπους τους επίγειους της ζωής

δεν γύρεψες παρηγορίας να συλλέξεις παπαρούνες

άπελπις..εις τα γεράματα σύννους και κατηφής

εβγήκες για να δρέψεις την..την λείαν την ανύπαρκτον

στου πνεύματος τα δάση σου ξυλείας υλοτομημένης..

μα σε επρόλαβεν ο χρόνος ο αμείλικτος

ως κεραυνοί στ' ανταριασμένο σου τοπίο της βροχής

εις το βαθύ σου γήρας ασυμπόνευτα στης ερημίας σου

με άκραν μελαγχολίαν περισσήν..καθήμενος

στον πύργο σου τον γυάλινο ευρέθης να θρηνείς..

 

''θα επιστρέφουν'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,