⫷ έστρεψα στην Ανατολή το πρόσωπό μου⫸

 

 

 

 Έστρεψα στην Ανατολή το πρόσωπό μου

κι ευθύς στην πλήρην έκστασιν των ομματιών

εξετυλίχθη ένα θάμα...

κι οι άπληστες αισθήσεις μου

μετέπλασαν τις νόρμες των πραγμάτων..

 ήταν που οι θερμές αχτίνες την αλήθεια μου φωτίσαν αναπάντεχα

εκείνην που τα μάτια μου επιθυμούσαν χρόνους διακαώς να δούνε την πραγμάτωση 

στον κόσμο τον ιδεατό..

που ταχτοποιημένα τα 'χει όλα..

μακράν της καθημερινότητας 

μακράν του εφιαλτικού σκαιώδους χρώματος..

μακράν του απλέρωτου του κάματου των εργατών

εις τα αφώτιστα λαγούμια πεινασμένων..

Και την Ανατολή μου έβαψα ροδόχροην

να ομοιάζει στην φερέλπιδα ψυχή μου

κι ύστερα πήρα αγκαλιά τον ήλιο μου

να μου φωτίζει τα κελάρια μου τα σκοτεινά

εκεί όπου μαυρίλα κλώθεται και γνέθεται

για να ζεσταίνει την τραυλίζουσα ψυχή μου..

 

⫷ έστρεψα στην Ανατολή το πρόσωπό μου⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

 

⫷ μονόπρακτος παραμυθία στης σελήνης⫸

Απόψε μας καλεί η έναστρη βραδιά

ντύσου..στολίσου..πάρε με αγκαζέ

και πάμε για σεργιάνι..θυμήσου

διόλου μη φειδωλευτείς να μ' αγαπάς

πάρ' το φεγγάρι αγκαλιά  και πάμε να χαθούμε..

έλα ν' αποτυπώσουμε στον πάπυρο

εκείνην που μου έταζες μονόπρακτον

παραμυθίαν στης σελήνης...

να μείνουμε άγρυπνοι ως το λυκαυγές

τους λύκους που θα ουρλιάζουνε να μην ακούς

χάδι στ' αυτιά σου η μελωδιά μου της καρδιάς

στο σιωπηρό μου το κρεσέντο..

Κι ύστερα πάρε με μια ζεστή αγκαλιά

κι απαολοχάϊδεψε τις αυλακιές 

που κρύβουν τα κιτάπια της ψυχής μου

τα άστρα να μετρήσουμε απαρχής

σαν τότες που ήμασταν παιδιά

ας δώσουμε όρκο καρδιακό

για να μη μεγαλώσουμε ποτές

ο κόσμος των μεγάλων έχει άστρα σκοτεινά

ποτάμια έχει βούρκους..

Ας μην προσγειωθεί απόψε ο δικός μας ουρανός

απόψε ας χτίσουμε το πριγκηπάτο μας

με μια φουχτίτσα χώμα μοναχά απ' την καρδιά 

ας αφεθούμε αργά και βασανιστικά για μια νυχτιά 

στων ηδονών και των κορμιών την παραζάλη

ένα ταξίδι μας χρωστάει ύστερο η ζωή

γι αυτό σου λέω σιώπησε και μην το μολογήσεις πουθενά

μας κρυφακούνε μάγισσες κακές..νικούνε τις νεράιδες

 

 

⫷ μονόπρακτος παραμυθία στης σελήνης⫸ -  Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ αποχαιρετιστήριον σάλπισμα⫸

Κι εμείς μπουλούκια λες..

σε θίασο περιοδεύοντα εις τη Γης

χτίζουμε σπίτια δίπατα ψηλά

στιχάκια γράφουμε ερωτικά

κι άλλοτε καμωνόμαστε πως παίζουμε

δίνουμε παραστάσεις για δικαιοσύνη

για αλληλεγγύη των λαών

ανυποψίαστοι για τα πλάνα του Θεού

στη μοίρα την ανθρώπινη αδύναμοι εμπροστά

που όλα τα ανατρέπει ..τα σαρώνει

αδίσταχτος ο Χάροντας εκλάδεψε στο διάβα του κι εσέ

διόλου δεν εσεβάσθη την ελπίδα των λαών

που ετραγούδησαν.. ελπίδες έθρεψαν κρυφές

μέσα από τη μεγαλειώδη σου..επαναστατική

ελπιδοφόρα μουσική σου..

Μα της υστεροφημίας σου ο αρμός θα παραμένει υγρός

να διαβρώνει συνειδήσεις γενεών

στάση ζωής..και μουσικής σε πλήρη αρμονία

κι ο νοητός ο ήλιος άθαφτος του μέγα μας Ελύτη..

θα ψάχνει έναστρο ουρανό

για να καρφώνεται τα πρωινά

για να φωτίζει από ψηλά εκείνη την ανεπανάληπτη

την ωδή που μελοποίησες για την ελευθερία..

Σοφία Θεοδοσιάδη - εκπαιδευτικός

ΕΙς ΜΝΗΜΗΝ

Μίκης Θεοδωράκης : 29/7/1925 - 2/9/2021

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷ πλανάροντας στις μέρες του Σεπτέμβρη⫸

Με λίγες στάλες μιας βροχούλας μοναχά

και τα φεγγάρια εγύρισαν αλλιώς

εγύρισεν κι ο ήλιος κι ελιγόστεψεν 

στα μάτια μας το Θέρος.

Μικρό μου εχινοπώριασε

τώρα που πρωτοβρέχεται κι εμύρισεν το χώμα

εγώ για το χατήρι σου και μοναχά

κεντώ ομπρέλλες..παρασόλια

για να σε προστατέψω η αγωνία μου διαρκής

 απ' τα χαλάζια τα χοντρά

μη και προφτάσουν  και χτυπήσουν την ψυχή σου.

Τα χελιδόνια επιστρέφουν σε ζεστές μεριές

κατρακυλούνε καταγής τα φύλλα χρυσαφένια

εκεί εις τη στροφή του νου της νιας της εποχής

ας πέσουν και οι πίκρες μας..

τα βάσανα του κόσμου καταγής

καθώς θα πέφτουνε τα φύλλα του Σεπτέμβρη

μον' ένα να το θυμηθείς χρυσόδετο καρφίτσωσε

στα μεταξένια σου μαλλιά ανάμνηση να γίνουνε

οι τελευταίες πικρές σκέψεις ετούτου του Καλοκαιριού

εκείνες π' έγιναν αγκάθια κι αιμορράγησαν...

πλανάροντας στις νοτισμένες μέρες του Σεπτέμβρη

πλανάροντας στο όνειρο

σ' ένα Χινόπωρο εκκίνησης..ανατροπής

 ας στάξουν λίπασμα ν' ανθούν

τα ρόδα της Ανοίξεως

στο παραθύρι σου..τα γιασεμιά της νύχτας.

 

⫷ πλανάροντας στις μέρες του Σεπτέμβρη ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

 

⫷οι πεταλούδες θα ξανάρθουν⫸

Xuan Loc Xuan

Με τη ζωή μιας έφηβης λάμνει η ψυχή 

στις Άνοιξες τον ήλιο της Αγάπης να γυρεύει

το χέρι να μη σταματά να ψάχνει το μετάξι

ρομαντική.. επαναστάτρια.. ερωτική

στιγμές σε αρπάζει η αψάδα του ρεαλισμού

και άλλοτες με το ρομαντικόν σου ιδεώδες τρυγητής

λησμονημένων ονείρων...........

λεβεντοφτέρουγη και καπετάνισσα 

μια πεταλούδας έχεις τα φτερά

που άλλοτε ρουφούν τη γύρι της ζωής

κι είναι στιγμές πληγώνουν καψαλίζουν τα φτερά σου. 

Ευλογημένη εσύ κόρη πανώρια..λυγερή

το φωτοστέφανο της Παναγιάς πάνω στην κεφαλή σου

κι αν οι αγέρηδες σφυροκοπούν

αντέχουνε τα αγριολούλουδα εις τις ψηλές πλαγιές

οι πεταλούδες θα ξανάρθουν να τις καρτεράς

εις τις μεγάλες περιπέτειες μνήμη κρατούν..

πάντα επιστρέφουνε στους καρπερούς αγρούς

το νέκταρ των καρπών τους να γευτούνε..

ζήτημα ύψους είν' η ευτυχία σου

είν' εφαλτήριο το πρώτο το σκαλί

μη σταματάς τη δύσβατη τη σκάλα ν' ανεβαίνεις..

 

⫷οι πεταλούδες θα ξανάρθουν ⫸  - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

( στην κόρη μου )

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷της μνήμης το μελάνι ⫸

Xuan Loc Xuan

Από τις όχθες του ονείρου μου γλυστράς

σε παίρνει ο ποταμός και χάνεσαι

τρέχω ξυπόλητη ξοπίσω απ' τη σκια σου

ψιθυριστά..

συλλαβιστά κραυγάζω το όνομά σου

φοβάμαι μήπως και σκιαχτείς

μη φύγεις και κρυφτείς μες στην ομίχλη

μη μου χαθείς στο σκότος

κρατώ τα σύννεφα που κουβαλούνε τη βροχή

μη βρέξουνε και λιώσουν τη σκιά σου

κρατώ τα πετρωμένα τα φεγγάρια μου

δε θέλω να μερώσει..να χαθείς

ξορκίζω τη σκληρή την απουσία σου

μ' ένα κεράκι κατεβαίνω στο υπόγειο

θωπεύω τα κιτρινισμένα γράμματα 

της μνήμης το μελάνι ξεθωριάζει εις το μωβ

φωτίζω τη ρωγμή μου ..της ψυχής σου..

Δε θέλω πια της θλιβερότης τα πουλιά να με κυκλώνουνε

στων γλάρων τα κρωξίματα κωφεύω

θέλω τριγύρω μου να στέλνεις τα πουλιά

εκείνα μοναχά..μηνύματα αγάπης να μου φέρνουν.

 

⫷της μνήμης το μελάνι ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷ μέρες της πάχνης ⫸

Μ'αρέσαν τα ταξίδια και οι μακρινές διαδρομές

θλιμμένο κόσμο εφωτογράφιζα..

τους διψασμένους τους ανθρώπους

στον τελευταίο μου σταθμό εκάθησα λίγο να ξαποστάσω...

είχα στα χέρια πάπυρους παλαιούς..κιτρινισμένα απ' τον καιρό

φυλλάδια του μέγιστου Ομήρου..

Εκράταα και τα ημερολόγια καταστρώματος 

και του σπουδαίου μας Σεφέρη..

Κι έτσι όπως λαλούσαν τ' αξημέρωτα οι πετεινοί

κι ανάμενα το τρένο να περάσει

μέρες της πάχνης λες του πρωινού εσκέπασαν

εκάψαν και εμάραναν τη σκέψη μου

στο νου μου έφερα σε τούτον τον μικρόν σταθμόν

την ρήσην την γλυκείαν του πολυταξιδεμένου μου του ποιητή

''Λίγες οι νύχτες που μ' αρέσαν με φεγγάρια και με μάγεψαν

καθώς βαθείαν ανάγνωσιν εγεύθηκα 

κάτω απ το αλφαβητάρι τους των άστρων''

κι ευθύς κατά παράφρασιν της ρήσεως εμονολόγησα: 

 

Λίγες κι οι μέρες που με αγγίξανε

στων ελαφρών..στων τοξικών στις κλίκες τους 

στων δήθεν διανοούμενων τα λημέρια..

Μια πίκρα απλώθηκε στα χείλη μου

που πήγαν όλοι ετούτοι οι τρανοί

που κρύψτηκε το φως τους?

Τώρα μονάχα μες στα μπαρ τα σκοτεινά

πλην ελαχίστων εξαιρέσεων

άσκοπα περιφέρονται των γραμμάτων μασκοφόροι

κρατώντας συλλογές της συμφοράς

γραφήματα προς καύσιν εις το τζάκι μας στη σάλα.

 

Κι έτσι όπως η πάχνη μου ετρύπαε τα κόκκαλα

ψίθυροι ανέβαιναν στα χείλη :

Δε μου ταιριάζουν οι αντιπαραθέσεις..οι υπερβολές

οι κριτικές άνευ νοήματος..οι πασαρέλλες..οι διαγωνισμοί 

γι αυτό σιωπώ παράμερα εις τον δικό μου γνώριμο σταθμό

σε τούτο το τσιμπούσι το στημένο τους

απαξιώ να συμμετέχω.

Τα βράδια τριγυρνώ φωτίζω και την κάμαρα

μ' ένα μικρό λυχνάρι.. για να ξαναέρθουν οι σκιες

να ανταμώσουνε τα μάτια μου τους λιγοστούς

φτωχούς μου λογοτέχνες..

ν' αφουγκραστούν τα ώτα μου της ανατάσεως μουσικές

που κάνουν πλούσιο του πνεύματος το βιος μου...  

να πάψουν πια οι Ερινύες να με κυνηγούν 

που δεν επρόκανα

στων διψασμένων τα λαγούμια για να φτάσω. 

 

⫷ μέρες της πάχνης ⫸ - Δοκίμιον Λυρικόν

Σοφίας Θεοδοσιάδη..

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

⫷ του έρωντα και της σελήνης ⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

Κι αν κλείσεις και τα μάτια σου στον έρωντα τον ταιριαστό

εκείνον που στην κόμης της στην πλόκαμον

της Βερενίκης σε ανεβάζει.

και αν αφήσεις να σε καταπιεί της συνήθειας το σκοτάδι

αν αρνηθείς και να χαθείς μέσα στην αγκαλιά του

το θάνατο εγεύθηκες στη Γης..άγευστη η θωριά του..

Γι αυτό σου γράφω αν δεν χαθείς κι αν δεν χαθώ

αν δεν παραστρατίσουμε κάτω από τις σκιές

του έρωντα του φέγγους της σελήνης..

αλάνια ατίθασα σε μονοπάτια έναστρα..μαζί τα δυο αντάμα

αν δεν γευτούμε στης πορφύρας της το φως

στις σκιές της τα φιλιά της...

θα 'ρθει στο λέω ένας καιρός να μου το θυμηθείς..

δε θα αντέχουμε καρδιά μου εις τη Γης

πως θες να περπατάμε στις καυτές ερήμους της ψυχής

πως θες ν' αντέχουμε και της μιζέριας τους ταγούς

αν δε φωτίσουμε για λίγο της πεζότης τα σκοτάδια?

⫷ του έρωντα και της σελήνης ⫸- Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ κι όταν σιωπήσουν⫸

Κι όταν σιωπήσουν μες στα δειλινά
πριν γίνουν λησμονιά 

τους απόηχους να ακούς...να σε καλούν..να κοινωνάς
να ανεβαίνει η ψυχή αψηλά εις τα καμπαναριά
γιατί το μέγα ύψος πιάνει πάντα ουρανό
το λίγο δεν αγγίζει το ταβάνι .
Στης  χάρης Της να στέκεσαι στο σκέπαστρο
κι αν την αφήσεις μέσα σου να μπει
ίσως να φτάσεις στην ουσία.
είν' ευλογία ταπεινά το βλέμμα να κοιτά
υψώνεται στο μπόι του ανθρώπου

Τούτο μονάχα να θυμάσαι μες στα σκοτεινά

στις ξέρες άλλοτε..πότε σε φοβερά γκρεμνά

λευκά ξωκλήσσια με τρανά καμπαναριά

σου δώσαν τα ταξίδια του ονειρέματος

οι ήχοι των για αλλού σε ταξιδέψαν

σε χώρες που οι ανθρώποι μοιάζανε μ' εσέ

σε μιας απέλπιδας βαθείας προσευχής το κάλεσμα

ξυπόλητοι μπροστά στον εξουσιαστή

με ίδρωτα στον κάματο τον καθημερινό

να μην το λησμονήσεις για θε να λησμονηθείς

για ένα καπίκι..για τον άρτον πολεμούσαν.

Μην κλαις αδέλφι μου μην θλίβεσαι

εσύ το χρέος σου το πλήρωσες

έδωκες τα καπίκια που σου αρπάξαν απ' τα χέρια σου

μα επήρες πίσω την ψυχή σου..

⫷ κι όταν σιωπήσουν⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,