''Χριστου - γέννα - Μήτρα Ελπίδας''..

Ανάκατες στο νου οι μυρωδιές
από κανέλλα και γαρύφαλλο στην ''σουρωτή''
την πίτα την μικρασιάτικη της μάνας μου  
για τις γιορτές των Χριστουγέννων..
ψημένου κάστανου η μυρωδιά
στη μαντεμένια σόμπα της κουζίνας..
πάχνη πρωινή και χιόνι ως την πόρτα του σπιτιού..
στην παγωμένη μου πατρίδα..
και η σκάφη του ζυμώματος η ξύλινη
γιομάτη..επιμελημένη..καθαρή
το χοιρινό που σφάχτηκε την οικογένεια να θρέψει..

Λατρεύω τα Χριστούγεννα..πάντα μου τα αγαπούσα..

από μικρό σαν ήμουνα παιδί..

γιατί ελέγαμε τα κάλαντα.

μου αγόραζαν καινούρια παπουτσάκια..

παλτό ζεστό για να ζεσταίνομαι..

κι έφταχνε πάντα η μάνα μου γλυκά..

σιροπιαστά φοινίκια....
πόσο λαχτάραγα εκειά τη ζεστασιά!

Σε λίγες μέρες πάλι θα ξανασυμβεί..

η προσδοκία τα μεσάνυχτα την πόρτα θα χτυπήσει..
αγγέλου θα 'χει τα φτερά...

άηχα..από νωρίς..μα εκκωφαντικά.. 

ακούω τον μικρό τυμπανιστή..

εστάθη εις το πορτόνι μου

και μελωδίες για τη ''γέννα'' την ξεχωριστή..

μ' απόκοσμες φωνές μου τραγουδάει...

Είναι η γέννα του Χριστού..  .

αλλιώτικο ετούτο το μωρό..

η Παναγιά ανυποψίαστη εκοιλοπόναγε...

στις προσδοκίες της ..στο μητρικό της φίλτρο
δεν ήταν στο ζητούμενο θαρρείς

πως η γέννα απ' τη μήτρα της..

γέννα θα γίνονταν παγκόσμια..ιστορική
και η μαγεία κάθε χρόνο τα μεσάνυχτα
στων Μάγων το αστέρι θα οδηγεί..
όποιον το ψάχνει και τα βήματα στοχεύει
σε μία φάτνη ..μια δική του Βηθλεέμ
ποθώντας ..καρτερώντας..

''γέννα και μήτρα ελπίδας''

 '' Χριστου - γέννα - Μήτρα Ελπίδας'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΤΗς ΙΣΤΟΡΙΑς ΟΙ ΒΟΥΤΗΧΤΑΔΕς''

Λίγοι οι βουτηχτάδες οι αληθινοί
στης Ιστορίας το θαμμένο το πυθάρι
ενός λαού που εστήριξε τις ρίζες του
στο γαλανό της θάλασσας..
στην γκρίζα την ελιά  του..
Αναζητώ την αρχαία της σκουριά
στους διαδρόμους της σοφίας 
των συντρόφων μου..
στα γένια τα λευκά τους..
Στης φύσης την απλότητα αναζητώ
και στης ψυχής την έρημο
τον ακριβό μου τον αχάτη..
Μου το 'μαθαν οι δάσκαλοί μου από μικρή
μου το 'μαθεν ο επικός..
ο Όμηρος ο μέγας μας παραμυθάς..
Οδύσσειες.. Ιθάκες να γυρεύω..
Η δική μου η Ιθάκη ανακάλυψης
πορεία νόστου λευτεριάς εχάραζε
έμοιαζε στων συντρόφων μου 
λαών βασανισμένων.
Είχε την περιπέτεια Της Ιλιάδας..
της Οδύσσειας ..
ήττες και νίκες φορτωμένη..
Κάθε λαός και η Ιστορία του
κι η Ελλάδα μου..
στις προσλαμβάνουσες με εφόρτωσε
γαλάζιο του Αιγαίου της
το γκρίζο της στεφάνι της ελιάς της..
Κόβουν το νήμα οι συναθλητές μου της ζωής
που με απλότητα..θυσία καθημερινή
παλεύοντας..ανηφορίζοντας το Γολγοθά
 σηκώνουν το σταυρό τους..

''ΤΗς ΙΣΤΟΡΙΑς ΟΙ ΒΟΥΤΗΧΤΑΔΕς - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
....................................................................................................

 

''ΔΕΚΕΜΒΡΗς ΤΡΙΓΥΡΙΖΕΙ''

Δεκέμβρης τριγυρίζει στο κατώφλι μας.. 
Δεκέμβρης των προσδοκιών..των επιθυμιών..
 τρανών εορτών και των ευχών
εφύγανε κι από νωρίς τα χελιδόνια
γυρίζοντας..κουρδίζοντας..μετρώντας περπατώντας...
παρατημένοι ερήμην μας..
μέσα στους λεπτοδείχτες μας του νου.. 
πότε ταχύτερα ασθμαίνοντας..πότε με βήμα αργό..
Χρόνε ανελέητε ..σκληρέ..
Την εξουσία σου στον άνθρωπο τη χαίρεσαι..

παίζεις τις τύχες των ανθρώπων
σκορπάς τις προσδοκίες στις ψυχές..

Γρήγορα που περνάει ο καιρός..
τι γρήγορα αλλάζουν οι εποχές..

Χειμώνας στο πλατύσκαλο..
Δεκέμβρης καλαντάρης..γιορτινός  
κι η αγωνία εις το κόκκινο..  
μη και το καταφέρει εφέτος ο χιονιάς  
να τα νεκρώσει τα όνειρα
στη Γης την παγερή για να τα θάψει. 
Δεκέμβρη ανελέητε στων απολογισμών..

 μετράς ερήμην μας το μέλλον..το παρόν  
με τα λεπτά..τα δευτερόλεπτα..τις ώρες..
το παρελθόν εγκλωβισμένο περπατεί μονάχο του   
οι λεπτοδείχτες πια το προσπερνούν...
το ημερολόγιο δείχνει τέλεμα
μα η ροή σου αδιάκοπη στο χρόνο..

 ''ΔΕΚΕΜΒΡΗς ΤΡΙΓΥΡΙΖΕΙ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΣΕΛΙΔΟΔΕΙΚΤΕς''

Κρυμμένοι στις σελίδες των βιβλίων μου
σ' ενα σκασιαρχείο ηρώων επιθυμητών..
έρχονται μες στα σκοτεινά..την πόρτα μου χτυπούν..
με παίρνουνε μαζί τους στα ταξίδια τους τα μαγικά
σκοτώνουν την πεζότης της καθημερνότητας
σύντροφοι λατρεμένοι μου
στον άνθρωπο με οδηγούν..
όχι εκείνον τον ιδανικό και μοναχά..
στον άνθρωπο που άνθρωπος να μοιάζει..
συχνά τους επινόησα..τους έχτισα σε βάθρο αψηλό
ανάγκη επιβίωσης..
ανάμεσά τους να ονειρεύομαι
και στης ζωής μου τις μυλόπετρες
αντέχοντας......
με ίδρωτα κι αγώνα για να στέκω..

Κι όταν ελυγοψύχαγα..
ετρέχανε στα σκοτεινά
χαϊδεύανε τη μοναξιά..εχτίζανε γιοφύρια
Ξύπνα μου γνέφαν..φεγγαρόλουστη
να γίνεις κόρη της Σελήνης..να ονειρευτείς..
νταγιάντα και μη  φοβηθείς..
Γεμίζανε το βλέμμα μου.. 
εκλέβανε το δάκρυ το θολό μου ...
στο μάγουλο με αγγίζανε.. 
αέρας έμοιαζε ουράνιος..
το χάδι των ματιών τους..
Νύχτες ατέλειωτες μοναχικές
 μαζί τους τα ταξίδια μου επρόκανα
με τις σελίδες των βιβλίων μου..
ανέβαινα στους ουρανούς..
άγγιζα τα αστέρια
ύστερα πάλι απρόσμενα κατέβαινα στη Γης..

Γονατιστή μπροστά τους στέκομαι...
πάντα η ευαισθησία τους με λύγιζε ..
Τους παίρνω μια αγκαλιά σφιχτή..
προσεχτική..μη και τους τσαλακώσω
είναι εύθραυστη η δική τους η ψυχή..
δε θέλω τις κουκίδες στο φουστάνι μου..
για να τις ξεθωριάσω.. 
Οι ήρωές μου οι μοναδικοί..
οι ατσαλάκωτοι..οι ξεχωριστοί..
μα και οι τσαλακωμένοι..
εκείνοι που είχανε μιλιά πιο δυνατή..
κι από 'ναν όχλο ολάκερο..
μια συντροφιά ποιοτική..
τα βράδια μου  κρατούσαν..
λαμπιόνα που αιωρούνται στο ουράνιο ..
στο έναστρο στερέωμα.. 
πυγολαμπίδες να φωτίζουνε..
οι ''σελιδοδείχτες''  των ηρώων μου
των ωραίων ιδεών..
αμετακίνητοι..αμετάβολοι..οι καθοδηγητές...
 
''ΣΕΛΙΔΟΔΕΙΧΤΕς'' - Σοφία Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΒΑΛΣΑΜΩΜΕΝΕς ΟΙ ΨΥΧΕς ΤΩΝ'''

Συνάντησα ανθρώπους που με μάγεψαν..
ίσως εις την ανάγκη μου την επιτακτική..ηθελημένα..
πόθος μου διακαής..έψαχνα για  να μαγευτώ..
Ανάγκη μου ήταν εσωτερική..να χτίζω οικοδομήματα..
ψηλά να τα τοποθετώ..η θέα τους να με τέρπει..
Άλλοτες μ' ανεβάσανε σε υψηλά πατώματα..
εγεύτηκα τη θέα τους..σφραγίδες στην καρδιά μου..
Άλλοτες πάλι εγελάσθηκα..συνάντησα μαγεία γιαλαντζί..
ανθρώπους με φορέματα χαμέρπειας μιας κόμπρας...
Κι όταν το οικοδόμημά μου αυτό της ουτοπίας μου κατέρρεε..χαμένη στους αντικατοπτρισμούς..
και της ρευστής οφθαλμαπάτης μου..
δεν μου φαινόταν γνώριμοι ξένοι θαρρείς εκείτονταν..
δεν άντεχα να βλέπω την κατάντια τους ..
να τρέχουν για να τυλιχτούν..από όπου βρουν..
αρκεί να ν' τυλιγμένοι από κάπου..







Κάναν εκπτώσεις εξωφρενικές..κι εκεί που φτύναν  επροσκύναγαν 
Μιλούσανε για φιλοσοφία..για ποίηση..για μακρινά ταξίδια ναυτικά..
Κι έπειτα ..ω..πόσο λυπόμουνα σαν έπεφταν εις την μιζέρια τους 
γιατί τη μοναξιά δεν άντεχαν..πόσο λυπόμουνα 
που έβλεπα να σέρνονται..πίσω από λόγια ανούσια..και άδειες καλημέρες..
όμοια στων κήπων ερπετά....
Ξέρεις τι είναι αυτό που με λυπεί απ' όλα πιότερο εμέ?
Είναι που ψηλά τους ήθελα..κι εκείνοι επαθαίναν ίλιγγο εκεί εις τ' αψηλά..
Δεν θλίβομαι για μένανε..γιατί τα ξεσκεπάζω..
τα ξεφασκιώνω εγώ τα λόγια που με μάγεψαν..σε χειμερία νάρκη
σε ύπνωση του νου κρατώ τα ερπετά...
Μα νιώθω λυπημένη..για τις λάθος μου επιλογές..για το χαμένο χρόνο μου..
γιατί δεν μπόρεσα ποτέ..τον άνθρωπο να σώσω..

Δεν υπάρχουνε μου λένε οι φίλοι μου άνθρωποι για να σώσεις..
γιατί δεν ψάχνουν να σωθούν..Την πεινασμένη τους ψυχή 
αναζητούν για να χορτάσουν.. Εγωισμοί..μικρότητες και πάθη..
όλα στη βάση του ανεκπλήρωτου εγώ..
ενός εγώ που δεν εξελίσσεται και δεν τελειοποιείται..
Αν γράψω κάποτε ένα παραμύθι αληθινό βγαλμένο απ' τη ζωή..
εκεί μέσα θα αναγνωρίσετε ,ήρωες που γνωρίσατε κι εσείς..
γιατί οι άνθρωποι όλοι μοιάζουν..
Βαλσαμωμένες σεργιανάνε ενίοτε οι ψυχές..σε κρύα προσωπεία..
Καθώς στο μελανοδοχείο το μελάνι λιγοστεύει τις νυχτιές..
περιπατητής μοναχικός και αγνωστικιστής 
μες στη ζωή δηλώνω.. 
φυλάγω στις αποσκευές ως κόρην οφθαλμού..
αναλαμπές αξόδευτες..
ελπιδοφόρα τις φυλάγω..καρτερώ τες.........
τις ξοδεμένες διαψεύσεις μου..στα εντός μου να νικήσουν..

''ΒΑΛΣΑΜΩΜΕΝΕς ΟΙ ΨΥΧΕς ΤΩΝ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη 
.........................................................................................

''τα σκιάχτρα της ψυχής σου ''

φωτο: noel oszvald

Τα σκιάχτρα της ψυχής σου να τα καις..
μη σε τρομάζουν οι σκιές τους στα σκοτάδια
τις κάμπιες που τα εκατοίκησαν
στο χώμα καταγής να τις τινάζεις 
με δίχως πανοπλία να τα πολεμάς..
μονάχη να πεθαίνεις..ν' ανασταίνεσαι
μιαν μεταμόρφωσιν ορέγοντας
φτερά στους ώμους πεταλούδας να κολλάς
να περπατάς χιλιόμετρα απάνω στην ψυχή
δρομέας στο κυνήγι μαγισσών σου να δηλώνεις..
Σαν θες συγχώρεση να γεύεσαι στα στήθη σου
γαλήνη σε ποσότητα άφθονη..ακριβά
τις νύχτες μες στη μάζωξη της σκέψης σου
να βγαίνεις όσο - όσο ν' αγοράζεις..
έτσι μονάχα προχωράς..στη λύτρωση οδεύεις
χαράζοντας διαδρομές
φλεγόμενη ως βάτος εις την ερημίαν της ψυχής
αναδύουσα ακατάπαυστα φως η ρωγμή..
τινάζοντας τους ρύπους των φτερών σου..
τις στάχτες θάβοντας από τα σκιάχτρα σου
γεννιέται η συγχώρεση
γεννιέται η συμπόνοια..... 

''τα σκιάχτρα της ψυχής σου''- Σοφίας Θεοδοσιάδη.
.......................................................................................................  

''ΕΥΓΕΝΕΙς ΣΚΕΨΕΙς''

Είναι βραδιές που τριγυρνώ...
κανείς δεν το προσέχει..
την πλατινένια την  καρφίτσα
 που περάσανε στο πέτο μου..
οι μάγισσες της πλάνης μου της νιότης μου
δε θέλω πια να τη φοράω..
Βαρέθηκα να με κοιτούν..
σαν να 'μαι ένα πανύψηλο ..
αγέραστο και δυνατό δεντρί..
θέλω να γείρω τα κλωνάρια μου...
και νάμαι ένα χαμόκλαδο..
ένας μικρούλης θάμνος.. 
Απαρατήρητα όλοι να με προσπερνούν...
αυτοί τριγύρω μου λοφία να φορούν
να υψηλώνουν..να κορδώνονται...
κι εγώ να μειδιώ..και να σωπαίνω
γιατί δεν εκατάλαβαν το μάταιον...
το μονοπάτι της ζωής που οδηγεί..
που εντρύφησε από νωρίς
ψηλά στην κεφαλή μου
τα αγκάθια δεν τους σημαδέψανε..
ώρες χαμένες μες στην περηφάνεια τους
μονοπάτι υπερφίαλο..ανεπίγνωσις
που στα στερνά...........
ίσα προς το γκρεμό 
της μοναξιάς τους βγάνει.

Παραμιλώ καθώς..
τον αναπτήρα των ονείρων μου..
αποβραδίς ανάβω
όχι..το σκότος δεν είναι πλέον συμπαγές
όταν αφήνω χαραμάδες του φωτός
στο μαγικόν της μίας μας ζωής
ανακαλύπτων αναμμένους φανοστάτες..
πιάνω προζύμι αποβραδίς για ν' ανεβεί
στο χάραμα καρβέλια να μοιράσω
στων πεινασμένων τους το μάταιον
ν' αλλάξω τη ροπή....

''ΕΥΓΕΝΕΙς ΣΚΕΨΕΙς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,