''ΤΑ ΓΑΝΤΙΑ ΕΛΗΣΜΟΝΗΣΕς''

Βγήκα αμήχανη..δισταχτική..
το 'χε ληστέψει το φευγιό σου
το ολόχαρο κρυμμένο μου παιδί..
ερχόταν από το βουνό κατεβασιά
στο δρόμο με τις λεύκες και τις κουτσουπιές
το είχε στρώσει για καλά..
το πάναγνο το χιόνι αποβραδίς..
εκρύωνα αλλόκοτα..
εχιόνιζε στις μέσα μου πλαγιές..ετόλμησα
τη γέφυρα των αναμνήσεων εδιάβηκα
κι ας επαγώνανε τα χαμογέλια μου
στης υποψίας μου των φευγαλέων μου ιδεών..
η λαχτάρα αντάριαζε επικίνδυνα..
ζητούσε μερτικό στ' ανύποπτα
η κοριτσίστικη ψυχή μου..
αχ! 
πόσο θα 'θελα τραγούδι ανέμελο ν' αρχίναγα
εκείνο που εμίλαγε..
πως χιόνι έπεσε πολύ και κοκκινίζει η μύτη μας
και τρέχουμε στο σπίτι μας..
και μιας καντρίλιας μοναχά
να γεύομουν χορό..
κι η μάνα να περίμενε με σούπα αχνιστή!
Κοιτάζω τη σκια μου..εμεγάλωσα πολύ
στη ζεστασιά της κάμαρας γυρίζω να χωθώ
κοιτώ τις στέγες των αντικρινών σπιτιών
κι εσένα συλλογιέμαι αγαπημένε..
εκρύωνες πολύ όταν εχιόνιζε
το τζάκι εκράταες αναμμένο ως το πρωί..
τώρα το παγωμένο μάρμαρο 
φορεί το πέπλο της σιωπής σου..
τι κι αν μια τέτοια θύμηση 
για πάντα επιθυμώ για να χαθεί..
Ένα μονάχα θα με τυραγνεί..  
δεν πήρες για αναμνηστικό..
το ελησμόνησες
εις τη βιασύνη σου για το φευγιό
τα γάντια που σου έπλεξα
τις παγωμένες νύχτες τις λευκές
γλυκά να σε ζεσταίνουν...
Ψάχνω τριγύρω για ξερόκλαδα..
σκεπάστηκαν στου άγριου Δεκέμβρη το χιονιά
φωτιά ν' ανάψω για τα σε
που ξεπαγιάζεις μόνος..
έρχεσαι..φεύγεις..χάνεσαι αθόρυβα
στο βάθος της αλέας..


  ''ΤΑ  ΓΑΝΤΙΑ ΕΛΗΣΜΟΝΗΣΕς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.... 
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

  

''ΤΟ ΤΑΜΑ ΝΑ ΤΟ ΘΥΜΗΘΕΙς''

Σπίτι διατηρητέο στην Κερασούντα

Όταν θα πας στον τόπο μου
μη λησμονήσεις την ορμήνεια μου
απ' το εικονοστάσι που το εφύλαξα..
να πάρεις το κλειδί..
Να το φυλάξεις μες στην τσέπη  τη βαθειά
μες στο λουλουδιαστό σου φόρεμα..
είναι  της πόρτας του σπιτιού..
που εβύζαξε το γάλα ο γονιός σου..
εκλείδωσε παλιές πληγές
και φυλαγμένο άνοιγε στα σωθικά..
καινούριες προσμονές..
Και αν στο σπίτι το παλιό 
που έφυγεν η μάνα σου..και στέκει ερημωμένο
το εικονοστάσι εχάθηκε..και το κλειδί δε βρεις
σε τόπο εφύλαξα σίγουρο κρυφό..
κάτω από το βαρέλι με το γιασεμί
αντικλείδι να υπάρχει..  
Ίσως και να εσκούριασε
στο χώμα καταγής..
μα  κι αν εσκούριασε στο χώμα το κλειδί..
μες στης αυλής μας τη συκιά..
στο ποτιστήρι που επότιζα τα ζαρζαβατικά..
και άλλο έχω κρύψει..
Λογάριαζα πως θα γυρίσω ένα πρωινό
τα όνειρα τ' ανθρώπινα ν' ανοίξω..
και σαν η ανάσα μου εγιόμιζε με γιασεμιά
σαν έκοβα τα μαύρα σύκα να γευτώ
κρύο νερό απ' το πηγάδι της αυλής..
να δροσιστώ..να ξεδιψάσω...
την πόρτα να τραβήξω δυο φορές..
θα 'χε το ξύλο πετσικάρει.. 
Μα ο κλήρος έλαχε σ' εσέ
τα πόδια μου δε με βαστούν
οπίσω να γυρίσω..
είναι κι η καρδιά μου αδύνατη
τον πόνο της αραθυμιάς
ν' αντέξει να βαστάξει..
Γι αυτό σου λέγω για τα μένα να μην κλαις
μόνο να κλαις από χαρά που επρόκανες..
το νόστο να πληρώσεις..
μη και λυγίσεις και δεν βάλεις το κλειδί
την πόρτα μας ν' ανοίξεις..
Το τάμα να το θυμηθείς..
μαζί σου να το κουβαλείς..
και το κλειδί στο στήθος σου
ασκούριαστο να μένει..
γιατί κι ο Ιορδάνης μας απόθανε
άλλαξε χέρια στο λιμάνι το μικρό του μαγαζί
δεν βγάνει πια κλειδιά..
αλλάξαν τα σοκάκια στο Μπουγιούκ - μπαχτσέ
σκορπίσαν κι οι ανθρώποι
στης Κερασούντας μας τα μέρη τα παλιά...
μην την αλησμονήσεις κόρη την ορμήνεια μου..
για θα λησμονηθείς..


''ΤΟ ΤΑΜΑ ΝΑ ΤΟ ΘΥΜΗΘΕΙς'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Χριστου - γέννα - Μήτρα Ελπίδας''..

Ανάκατες στο νου οι μυρωδιές
από κανέλλα και γαρύφαλλο στην ''σουρωτή''
την πίτα την μικρασιάτικη της μάνας μου  
για τις γιορτές των Χριστουγέννων..
ψημένου κάστανου η μυρωδιά
στη μαντεμένια σόμπα της κουζίνας..
πάχνη πρωινή και χιόνι ως την πόρτα του σπιτιού..
στην παγωμένη μου πατρίδα..
και η σκάφη του ζυμώματος η ξύλινη
γιομάτη..επιμελημένη..καθαρή
το χοιρινό που σφάχτηκε την οικογένεια να θρέψει..

Λατρεύω τα Χριστούγεννα..πάντα μου τα αγαπούσα..

από μικρό σαν ήμουνα παιδί..

γιατί ελέγαμε τα κάλαντα.

μου αγόραζαν καινούρια παπουτσάκια..

παλτό ζεστό για να ζεσταίνομαι..

κι έφταχνε πάντα η μάνα μου γλυκά..

σιροπιαστά φοινίκια....
πόσο λαχτάραγα εκειά τη ζεστασιά!

Σε λίγες μέρες πάλι θα ξανασυμβεί..

η προσδοκία τα μεσάνυχτα την πόρτα θα χτυπήσει..
αγγέλου θα 'χει τα φτερά...

άηχα..από νωρίς..μα εκκωφαντικά.. 

ακούω τον μικρό τυμπανιστή..

εστάθη εις το πορτόνι μου

και μελωδίες για τη ''γέννα'' την ξεχωριστή..

μ' απόκοσμες φωνές μου τραγουδάει...

Είναι η γέννα του Χριστού..  .

αλλιώτικο ετούτο το μωρό..

η Παναγιά ανυποψίαστη εκοιλοπόναγε...

στις προσδοκίες της ..στο μητρικό της φίλτρο
δεν ήταν στο ζητούμενο θαρρείς

πως η γέννα απ' τη μήτρα της..

γέννα θα γίνονταν παγκόσμια..ιστορική
και η μαγεία κάθε χρόνο τα μεσάνυχτα
στων Μάγων το αστέρι θα οδηγεί..
όποιον το ψάχνει και τα βήματα στοχεύει
σε μία φάτνη ..μια δική του Βηθλεέμ
ποθώντας ..καρτερώντας..

''γέννα και μήτρα ελπίδας''

 '' Χριστου - γέννα - Μήτρα Ελπίδας'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΤΗς ΙΣΤΟΡΙΑς ΟΙ ΒΟΥΤΗΧΤΑΔΕς''

Λίγοι οι βουτηχτάδες οι αληθινοί
στης Ιστορίας το θαμμένο το πυθάρι
ενός λαού που εστήριξε τις ρίζες του
στο γαλανό της θάλασσας..
στην γκρίζα την ελιά  του..
Αναζητώ την αρχαία της σκουριά
στους διαδρόμους της σοφίας 
των συντρόφων μου..
στα γένια τα λευκά τους..
Στης φύσης την απλότητα αναζητώ
και στης ψυχής την έρημο
τον ακριβό μου τον αχάτη..
Μου το 'μαθαν οι δάσκαλοί μου από μικρή
μου το 'μαθεν ο επικός..
ο Όμηρος ο μέγας μας παραμυθάς..
Οδύσσειες.. Ιθάκες να γυρεύω..
Η δική μου η Ιθάκη ανακάλυψης
πορεία νόστου λευτεριάς εχάραζε
έμοιαζε στων συντρόφων μου 
λαών βασανισμένων.
Είχε την περιπέτεια Της Ιλιάδας..
της Οδύσσειας ..
ήττες και νίκες φορτωμένη..
Κάθε λαός και η Ιστορία του
κι η Ελλάδα μου..
στις προσλαμβάνουσες με εφόρτωσε
γαλάζιο του Αιγαίου της
το γκρίζο της στεφάνι της ελιάς της..
Κόβουν το νήμα οι συναθλητές μου της ζωής
που με απλότητα..θυσία καθημερινή
παλεύοντας..ανηφορίζοντας το Γολγοθά
 σηκώνουν το σταυρό τους..

''ΤΗς ΙΣΤΟΡΙΑς ΟΙ ΒΟΥΤΗΧΤΑΔΕς - Σοφίας Θεοδοσιάδη..
....................................................................................................

 

''ΔΕΚΕΜΒΡΗς ΤΡΙΓΥΡΙΖΕΙ''

Δεκέμβρης τριγυρίζει στο κατώφλι μας.. 
Δεκέμβρης των προσδοκιών..των επιθυμιών..
 τρανών εορτών και των ευχών
εφύγανε κι από νωρίς τα χελιδόνια
γυρίζοντας..κουρδίζοντας..μετρώντας περπατώντας...
παρατημένοι ερήμην μας..
μέσα στους λεπτοδείχτες μας του νου.. 
πότε ταχύτερα ασθμαίνοντας..πότε με βήμα αργό..
Χρόνε ανελέητε ..σκληρέ..
Την εξουσία σου στον άνθρωπο τη χαίρεσαι..

παίζεις τις τύχες των ανθρώπων
σκορπάς τις προσδοκίες στις ψυχές..

Γρήγορα που περνάει ο καιρός..
τι γρήγορα αλλάζουν οι εποχές..

Χειμώνας στο πλατύσκαλο..
Δεκέμβρης καλαντάρης..γιορτινός  
κι η αγωνία εις το κόκκινο..  
μη και το καταφέρει εφέτος ο χιονιάς  
να τα νεκρώσει τα όνειρα
στη Γης την παγερή για να τα θάψει. 
Δεκέμβρη ανελέητε στων απολογισμών..

 μετράς ερήμην μας το μέλλον..το παρόν  
με τα λεπτά..τα δευτερόλεπτα..τις ώρες..
το παρελθόν εγκλωβισμένο περπατεί μονάχο του   
οι λεπτοδείχτες πια το προσπερνούν...
το ημερολόγιο δείχνει τέλεμα
μα η ροή σου αδιάκοπη στο χρόνο..

 ''ΔΕΚΕΜΒΡΗς ΤΡΙΓΥΡΙΖΕΙ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΣΕΛΙΔΟΔΕΙΚΤΕς''

Κρυμμένοι στις σελίδες των βιβλίων μου
σ' ενα σκασιαρχείο ηρώων επιθυμητών..
έρχονται μες στα σκοτεινά..την πόρτα μου χτυπούν..
με παίρνουνε μαζί τους στα ταξίδια τους τα μαγικά
σκοτώνουν την πεζότης της καθημερνότητας
σύντροφοι λατρεμένοι μου
στον άνθρωπο με οδηγούν..
όχι εκείνον τον ιδανικό και μοναχά..
στον άνθρωπο που άνθρωπος να μοιάζει..
συχνά τους επινόησα..τους έχτισα σε βάθρο αψηλό
ανάγκη επιβίωσης..
ανάμεσά τους να ονειρεύομαι
και στης ζωής μου τις μυλόπετρες
αντέχοντας......
με ίδρωτα κι αγώνα για να στέκω..

Κι όταν ελυγοψύχαγα..
ετρέχανε στα σκοτεινά
χαϊδεύανε τη μοναξιά..εχτίζανε γιοφύρια
Ξύπνα μου γνέφαν..φεγγαρόλουστη
να γίνεις κόρη της Σελήνης..να ονειρευτείς..
νταγιάντα και μη  φοβηθείς..
Γεμίζανε το βλέμμα μου.. 
εκλέβανε το δάκρυ το θολό μου ...
στο μάγουλο με αγγίζανε.. 
αέρας έμοιαζε ουράνιος..
το χάδι των ματιών τους..
Νύχτες ατέλειωτες μοναχικές
 μαζί τους τα ταξίδια μου επρόκανα
με τις σελίδες των βιβλίων μου..
ανέβαινα στους ουρανούς..
άγγιζα τα αστέρια
ύστερα πάλι απρόσμενα κατέβαινα στη Γης..

Γονατιστή μπροστά τους στέκομαι...
πάντα η ευαισθησία τους με λύγιζε ..
Τους παίρνω μια αγκαλιά σφιχτή..
προσεχτική..μη και τους τσαλακώσω
είναι εύθραυστη η δική τους η ψυχή..
δε θέλω τις κουκίδες στο φουστάνι μου..
για να τις ξεθωριάσω.. 
Οι ήρωές μου οι μοναδικοί..
οι ατσαλάκωτοι..οι ξεχωριστοί..
μα και οι τσαλακωμένοι..
εκείνοι που είχανε μιλιά πιο δυνατή..
κι από 'ναν όχλο ολάκερο..
μια συντροφιά ποιοτική..
τα βράδια μου  κρατούσαν..
λαμπιόνα που αιωρούνται στο ουράνιο ..
στο έναστρο στερέωμα.. 
πυγολαμπίδες να φωτίζουνε..
οι ''σελιδοδείχτες''  των ηρώων μου
των ωραίων ιδεών..
αμετακίνητοι..αμετάβολοι..οι καθοδηγητές...
 
''ΣΕΛΙΔΟΔΕΙΧΤΕς'' - Σοφία Θεοδοσιάδη..
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ΒΑΛΣΑΜΩΜΕΝΕς ΟΙ ΨΥΧΕς ΤΩΝ'''

Συνάντησα ανθρώπους που με μάγεψαν..
ίσως εις την ανάγκη μου την επιτακτική..ηθελημένα..
πόθος μου διακαής..έψαχνα για  να μαγευτώ..
Ανάγκη μου ήταν εσωτερική..να χτίζω οικοδομήματα..
ψηλά να τα τοποθετώ..η θέα τους να με τέρπει..
Άλλοτες μ' ανεβάσανε σε υψηλά πατώματα..
εγεύτηκα τη θέα τους..σφραγίδες στην καρδιά μου..
Άλλοτες πάλι εγελάσθηκα..συνάντησα μαγεία γιαλαντζί..
ανθρώπους με φορέματα χαμέρπειας μιας κόμπρας...
Κι όταν το οικοδόμημά μου αυτό της ουτοπίας μου κατέρρεε..χαμένη στους αντικατοπτρισμούς..
και της ρευστής οφθαλμαπάτης μου..
δεν μου φαινόταν γνώριμοι ξένοι θαρρείς εκείτονταν..
δεν άντεχα να βλέπω την κατάντια τους ..
να τρέχουν για να τυλιχτούν..από όπου βρουν..
αρκεί να ν' τυλιγμένοι από κάπου..







Κάναν εκπτώσεις εξωφρενικές..κι εκεί που φτύναν  επροσκύναγαν 
Μιλούσανε για φιλοσοφία..για ποίηση..για μακρινά ταξίδια ναυτικά..
Κι έπειτα ..ω..πόσο λυπόμουνα σαν έπεφταν εις την μιζέρια τους 
γιατί τη μοναξιά δεν άντεχαν..πόσο λυπόμουνα 
που έβλεπα να σέρνονται..πίσω από λόγια ανούσια..και άδειες καλημέρες..
όμοια στων κήπων ερπετά....
Ξέρεις τι είναι αυτό που με λυπεί απ' όλα πιότερο εμέ?
Είναι που ψηλά τους ήθελα..κι εκείνοι επαθαίναν ίλιγγο εκεί εις τ' αψηλά..
Δεν θλίβομαι για μένανε..γιατί τα ξεσκεπάζω..
τα ξεφασκιώνω εγώ τα λόγια που με μάγεψαν..σε χειμερία νάρκη
σε ύπνωση του νου κρατώ τα ερπετά...
Μα νιώθω λυπημένη..για τις λάθος μου επιλογές..για το χαμένο χρόνο μου..
γιατί δεν μπόρεσα ποτέ..τον άνθρωπο να σώσω..

Δεν υπάρχουνε μου λένε οι φίλοι μου άνθρωποι για να σώσεις..
γιατί δεν ψάχνουν να σωθούν..Την πεινασμένη τους ψυχή 
αναζητούν για να χορτάσουν.. Εγωισμοί..μικρότητες και πάθη..
όλα στη βάση του ανεκπλήρωτου εγώ..
ενός εγώ που δεν εξελίσσεται και δεν τελειοποιείται..
Αν γράψω κάποτε ένα παραμύθι αληθινό βγαλμένο απ' τη ζωή..
εκεί μέσα θα αναγνωρίσετε ,ήρωες που γνωρίσατε κι εσείς..
γιατί οι άνθρωποι όλοι μοιάζουν..
Βαλσαμωμένες σεργιανάνε ενίοτε οι ψυχές..σε κρύα προσωπεία..
Καθώς στο μελανοδοχείο το μελάνι λιγοστεύει τις νυχτιές..
περιπατητής μοναχικός και αγνωστικιστής 
μες στη ζωή δηλώνω.. 
φυλάγω στις αποσκευές ως κόρην οφθαλμού..
αναλαμπές αξόδευτες..
ελπιδοφόρα τις φυλάγω..καρτερώ τες.........
τις ξοδεμένες διαψεύσεις μου..στα εντός μου να νικήσουν..

''ΒΑΛΣΑΜΩΜΕΝΕς ΟΙ ΨΥΧΕς ΤΩΝ'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη 
.........................................................................................