''Ανθρωπισμένος''

Σαν βγεις στον ήλιο απ' το κελάρι σου
η μπόρα σαν κοπάσει του καιρού σου

το βουητό των εντόμων το ενοχλητικό

αναμεσίς σαν το διασχίσεις..

σε υπόγεια κανάλια και διαδρομές να μη σταθείς
στο δάσος λύκος μη γενείς

λιοντάρι μη βρυχάσαι..
κράτα καλά εκείνη τη μορφή

το πρόσωπο τ' ανθρώπου για να μοιάζει..
Άνθρωπος εγεννήθηκες
μην καταντήσεις τρωκτικό

θεριό της ζούγκλας ανημέρωτο..

την πίστη μην προδίνεις στη ζωή

αγριολούλουδο σ' αγριο τοπίο να φυτρώνεις..

αλυσοδένεται η ψυχή σαν τυλιχτεί

στους δαίμονες  του σκότους..

μπαλκόνι η γης να αερίζεται η ψυχή

να γίνεται αγκαλιά ζεστή

στην παγωμένη κρύα νύχτα.

Για..της ζωής της πρέπουν τα στολίσματα

κι εσένανε σου πρέπουν...

ανθρωπισμένος να γυρνάς

συγγνώμη να ζητάς σαν εθελοτυφλείς

στης φύσης την ουράνια ομορφιά

και στις ειρηνικές κοιλάδες της το δίκαιο σαν θάβεις..

να την μπολιάζεις μ' εμορφάδα αν το μπορείς

για..με το μπόλι σου

μπολιάζεις τις ψυχές των..

''Ανθρωπισμένος'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''οι γλάροι μου ψιθύριζαν ''

Αίωρο το συναίσθημα..μετέωρο το βήμα ..
χρόνους στο ερώτημα εγκυμονούσα η ψυχή
αν είν' κατάρα ή ευχή..
το ακατόρθωτο..το ιδανικό.. 
την εμορφάδα να χωρέσει στην καρδιά..
αν είν' ευλογία ή σαράκι το άπιαστο να κυνηγά..
και στα κατάρτια πάντα την ψυχή

σαν αλμπατρός στο πέταγμα
να 'χει ανεβασμένη..
  
Ωσάν αγέρας δροσερός
που στο ανοιχτό λευκό μου φόρεμα
υποσχέσεις ανεμίζει

το ασημένιο σμάρι π' αντικατροπτίζεται

στο διάφανο αλμυρό νερό

στο κύμα τ' αφρισμένο
κάθε που λέω αιμορραγώ 

στήνει ένα βακχικό χορό

ψηλά απ' την κεφαλή μου
νοσταλγικά να με χαϊδεύουνε 
οι ψίθυροι των γλάρων... 
να αψηφώ το θάνατο συνειδητά
να μην τον εφοβούμαι..

Κάθε που νιώθω πως πονώ

τη θάλασσα παρακαλώ..
είναι το γιατρικό μου
να στέλνει μου τα αλμπατρός 
μαζί τους να πετάω...
να κλέβω μια τόση δα στιγμή
να γεύομαι της ευτυχίας τους το πέταγμα
να παίρνω τις παλέτες μου τις ακριβές
τα χρώματα να ζωντανεύω μες στα πρωινά

στο αλμυρό νερό στις φλέβες τις υπόγειες 
στου βάθους στα λαγούμια της ζωής μου... 
τα πόδια να απλώνω..να δροσίζονται
σε γαλαζοαίματες να βρέχομαι αμμουδιές
στα τόσα βότσαλα της θάλασσας
την υγρασία ν' ακουμπούν
αβούλιαχτη η υγρασία της ψυχής
κεντίδια με γοργόνες να ξεπλένει
τις μέρες μου τις θερινές
στους χρόνους να επιμένει.. 

''οι γλάροι μου ψιθύριζαν'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Περι-πλανήσεων Θερινών''

Πάντα μ' αρέσανε τα Καλοκαίρια στις αυλές
στο γέρο πλάτανο σ' ανοιχτωσιές..
μ' αρέσανε τα μυστικά των κοριτσιών
που λούζονταν  στ' απάτητα
στα μακρινά..τα μαγεμένα ακρογιάλια..
τις νύχτες τους τις θερινές
μες στων κυμάτων τον ανασαμό
δεν ψάχνανε στη μακρινή Ιερουσαλήμ
το θάμα των ομματιών τους
εκεί εις ''το παραθίν αλός'' 
βρεμένο το ταξίδευαν στην πλώρη..

Πάντα λοιπόν η θάλασσα 
ερωτικά με προσκαλούσε..
τραγούδι να της ψάλλω τρυφερό 
για ν' ακουστεί..να βρέχομαι
ν' ανακαλώ πνιγμένους έρωτες
να λούζω τα λησμονημένα αισθήματα
στα κύματα δροσάτα ν' αρμενίζω.
μου εψιθύριζε τον έρωτα για τη ζωή
τον έρωτα για εσένα..
περί- πλανήσεων οι σκέψεις μου
στο βάραθρό μου το βαθύ
ασφυχτιούν..σκορπιούνται
τι γρήγορα που χάνεται η γραμμή
εις τους αιώνες διαχέεται ο χρόνος μου
πριν εις το αχανές να βυθισθεί
πομπός συναισθημάτων μου γεννιέται..

Τις νύχτες μου τις θερινές
στ' ανεμοσκόρπισμα του νου μου το τρελλό
ανοίγουν τα κατώϊα της ψυχής
παίζουνε υπόγειες μουσικές
κωπηλατώ χωρίς βατραχοπέδιλα
γυμνό κορμί..γυμνά τα πέλματα
στους βράχους ν' ακουμπήσω..
να βρω γνωστά ακρογιάλια κι άγνωστα
στην ''άλιν'' της μικρής μου της ζωής..
στη φυσαρμόνικα τη μακρινή να μην αντισταθώ
στου φεγγαριού τη μέθη ν' αποπλανηθώ..
να μην παρκάρω τη ζωή σε έρημα λιμάνια..
να μην θρηνώ για μεγαλεία χάλκινα
μου αρκεί στην κουπαστή να συναντώ
 κρυφών ερώτων..της ζωής μου την αλμύρα..


 ''Περι-πλανήσεων Θερινών'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Μην το χαλάς το παραμύθι μου''

Μην το χαλάς το παραμύθι μου

το 'χω στολίσει με χρυσόσκονη
του φόρεσα δικούς μου ουρανούς 
το στόλισα μ' αστέρια

τα βράδια να τα παίρνω αγκαλιά

για να γλιτώνω απ' τη μίζερη τη λογική

του κόσμου τα σκοτάδια να ξορκίζω..

ευλόγησε ο Θεός το νου μου απ' τα μικράτα μου
σε κήπους να πλανιέμαι

σαν το μπουμπούκι μες στα πέταλα
αποβραδίς να κλείνομαι

στην πρωινή  μου τη δροσιά ..
ως έαρ να ανοίγω...

Κρυμμένο εκειό το παραμύθι το Θεόσταλτο

σε δρόμους..σε στιχάκια..σε ματιές
θρυμματισμένες έρχονταν δισταχτικές
οι λέξεις του..τις γέμιζα με φως.
Μην το χαλάς το παραμύθι μου

εγράφτηκε για λίγους που ζητούν

ν' αποκοιμίζουνε τα βράδια τα παιδιά

και να ξυπνούνε οι μεγάλοι.

Το παραμύθι μου να το αγαπάς

να σέβεσαι τα λόγια του..
μη μου τα μεταλλάζεις
να σε ξυπνάει γλυκά όταν πονάς

σου λέω πως είναι αληθινό
κρατάει του χρόνου τη ροή

στις γειτονιές ανθίζει..

Και μη ρωτάς για να σου πω

γιατί κανείς δε σκότωσε

το Δράκο..δεν κατάπιε το Θεριό

που εξεσπίτωσε τη νόνα μου ένα πρωινό

απ' της Ανατολής τα μέρη..
ούτε να με κοιτάς να σου εξηγώ
γιατί δεν εζωντάνεψε ποτές
ο μαρμαρωμένος βασιλιάς 
την Πόλη να μας δώσει.. 
ούτε και να σου αποκριθώ
γιατί το Βασιλόπουλο
στον πύργο του τον αψηλό
δε μύρωσε ποτές του την αγάπη..
κράτα μονάχα το χαλίκι του
του γκρεμισμένου πύργου σου αν μπορείς
θεμέλιο στο καινούριο παραμύθι σου να γένει..

''Μην το χαλάς το παραμύθι μου'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''στις μυρουδιές της αγριοφλαμουριάς''

Είπα να πάψω πια να λογυρνώ
στης θύμησης στου νόστου τα σοκάκια..
στα μέρη που με κατοικήσανε
κι εφύλαξα..κι εκύκλωσα με γνώση..  
μα ο ευλογημένος τόπος μου
π' ελάξευσε την Επικράτεια την μικρή
της Ενδοχώρας μου..για να πισογυρνάω
μου ταχυδρόμησε στ' απρόσμενα
τις μυρουδιές της αγριοφλαμουριάς..
της άγριας λεβάντας..
τις μυρουδιές των αμπελιών και της συκιάς..
τη μυρουδιά απ' τα αγριοβατόμουρα..
κει να με συναντάω..

Η σκέψη ανυπάκουη..
ξεσκόνισε της εφηβείας τα φτερά
επέταξε πάνω απ' τους έρημους περιστερώνες
ακροπατεί με τα σανδάλια της στα δειλινά
λυγάει τις αντιστάσεις..
σε ποταμούς..σε κάμπους καρπερούς..
ακροβατεί..σκοινί ζωής..
πατώντας το το χώμα της πατρίδας 
που τη βύζαξε..
η σκέψη στασιάζει.
αναλογιζόμενη πισογυρνώ..
στους ίσκιους κάτω από τα δεντριά
των φίλων που με σκέπασαν
στης αθωότης μου τα χρόνια
αποζητώντας τη δροσιά.. 

Μεγάλωσαν οι φίλοι μου..
αραίωσαν.. εφύγανε..
μίκρυνε ο ορίζοντας
αλλάξανε κι οι δρόμοι..
καινούρια πρόσωπα στις γειτονιές..
μα οι μυρουδιές μεθυστικές
στις βόλτες  τις απογευματινές..
φωνές και γέλια και στριγγλιές..
η καλικούτσα ζωντανή..
να φτάσω εκείνα τα ψηλά
νοσταλγικά με προσκαλεί..
να ζωγραφίσω απ' την αρχή..
τα Καλοκαίρια της ψυχής
που ακόμα με ποτίζουν.

''στις μυρουδιές της αγριοφλαμουριάς''  - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,, 

''οι λυπημένες ιστορίες μου''

art  Daria Petrilli

Δε θέλω πια για πονεμένες ιστορίες να μιλάς
θέλω μονάχα τις χαρούμενες να γράφεις
κάθε που μ' έβλεπες την πένα να κρατώ
καινούριο παραμύθι μου εζήταες
μονάχα πρίγκηπες..νεράιδες ..ξωτικά
σε δάση μαγεμένα ευτυχισμένα να γυρνάνε.. 
Ξεκίναγα μιαν ιστορία μικρό μου να σου πω
να 'χει του κόσμου όλου τα καλά
πλουμίδια και στολίδια φορτωμένη
κι ερχότανε η πίκρα μου τα βράδια
μες στα σκοτεινά..η πίκρα εξορισμένη μου..
παράπονο αρχίναε ψιθυριστά..
πως να την παρατήσω.
είναι τα βάσανα μου εμήναε της Γης πολλά 
και περπατώ στη λασπουριά..
δεν μου φυτρώνει η ροδαριά
γράψε για μένα δυο αράδες μοναχά 
ρόδα για να ανθίσω.. 

Άσε με λοιπόν μονάχη μου
ν' αδειάσω τα σκοτάδια μου
και δεν θα στα διαβάσω.
Για..
αν δεν τις πω τις λυπημένες  ιστορίες μου
πως να τα λιάσω τα σκοτάδια μου
πως  θα γευτώ ταξίδια ..μέρη που δεν πάτησα
όλα τα λόγια που με φούρκισαν 
και δεν τα εξεστόμισα
όλα τα όνειρα που άκλαυτα τα έθαψα.
Όταν μια μέρα θα την βρεις..
την κόλλα τη γραμμένη μου
σκόρπια στα σκεβρωμένα τα συρτάρια μου
να θυμηθείς και να σκεφτείς
πως οι ιστορίες οι λυπημένες μου
κι εσένα σ' αφορούσαν..

''οι λυπημένες ιστορίες μου'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''αγκάλες ψυχής''

Έπαιρνες την απόχη σου...
κι έψαχνες πεταλούδες..
μες στα λιβάδια και στις ρεματιές
γύρω απ' τις πικροδάφνες τις λευκές
μες στον αγέρα και στις σκιερές τις αγορές 
να τις εσυναντήσεις..
μα εκειές..εκείνες οι λευκές..
οι ψυχοπεταλούδες σου
οι σπάνιες του είδους..
ήταν κρυμμένες καταγής..στις φυλλωσιές
στο μακρινό κι απόμακρο λιβάδι της ψυχής σου..

Κι έμπαινες μέσα εκεί και τρύπωνες..
λευτέρωνες τη λευκοπεταλούδα σου
να βγει και να πετάξει .....
ετόλμαες το ριψοκίνδυνον
στο ξέφωτο την επερπάταες...
σεργιάνι ελαχταρούσε..
ψυχών ποθούσε νέκταρ να γευτεί.
Συνάντησε..πλησίασε..ακούμπησε..
κι έτσι πετώντας μόνη κι απροστάτευτη
με τα φτερά τσαλακωμένα..
επέστρεφε..εκούρνιαζε..
στο γνώριμο το θάμνο.

Όχι μικρή μου μην λυπάσαι τώρα πια....
για τα πετάγματα αυτά ..ψυχής....
που σε γελάσανε πως μοιάζαν...
υπάρχουν πεταλούδες  σπάνιες
που ζούνε λίγες ώρες μοναχά 
πεθαίνουνε το δείλι..μα προλαβαίνουνε
αγκάλες να γεννούνε της ψυχής
αρώματα σταλάζουν.

Κι άλλες που σου τσακίσαν τα φτερά
στην ούγια των τσαλακωμένων σου φτερών..
το αποτύπωμα χρυσοκλωστή
θα σου  θυμίζει ευλαβικά
πως όσο κι αν επέταξες ....
κι αν επροσπάθησες ψυχές να ακουμπήσεις
οι ψυχές πολλά ζητούν
τρυπώνουνε μες σε θαλάμους σκοτεινούς
ρουφούν το νέκταρ της δικής σου.

Έτσι είναι οι άνθρωποι..μπορεί να φταις κι εσύ..
που επέταγες στα σύννεφα της νύχτας..
άδικος κόσμος..στα σημεία μελανός..
που αφήνει τες τις πεταλούδες τις λευκές..
μες στο χρυσόκουτο κρυμμένες..
Έτσι γεννήθηκες..τις πεταλούδες μες στο νου
ολόλευκες να κουβαλάς..και πως να το αλλάξεις ...?
Άλλοι το λένε δίψα για ζωή..κι εσύ το λες λαχτάρα..
λαχτάρα αναζήτησης..μιας άσκησης πλησίασμα
εξέλιξης τ' ανθρώπου.. 

''αγκάλες ψυχής''- Σοφίας Θεοδοσιάδη
..........................................................................