''ανέσπερες πλεύσεις''

φωτο : από το διαδίκτυο

Kαράβι αλλαργινό του πηγαιμού

νόστος γλυκύς οι ανέσπερες

οι πλεύσεις σου οι μυστικές

πορείες χαραγμένες οραμάτων της νεότης..

να 'μουν στην πλώρη σου ξανά

στης καρτερίας το κατάρτι μου

προτού το τέλεμα τα ονείρατα να δέσω

ποτάμια..θάλασσες νερά
αγάλματα σε κήπους με  Ιστορία να διαβώ
τους φανοστάτες που εφύτεψα νωρίς
στα σκοτεινά δρομάκια π' επερπάτησα
στα αισθήματα της νιότης τα μεθυστικά
το θαύμα σου του έρωτα πάλι να συναντήσω..
Στο δρόμο της επιστροφής
σ' ένα μονόλογο νοσταλγικό 
μες στα σφιγμένα δειλινά
στα περιθώρια των εικόνων μου
να βάφονται οι σκέψεις μου μαβιές

όσα ερωτεύτηκα νωρίς..με αγάπη να τυλίγω.

μα σαν φουντώνουνε τα κύματα εντός

να δένει η ψυχή τα φουσκωμένα της πανιά

στη βάρκα της να ταξιδεύει ενθύμια ακριβά

να στέκεσαι αντίκρυ ζωντανός

δε θέλω επιφάνειες στεγνές

να βρέχει η αλμύρα  σου στους παφλασμούς

φιλί πνοής τη γαλανή ακτή μου.

''ανέσπερες πλεύσεις'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''του ήλιου οι ανυφάντρες''

Κάθε φυντάνι έχει τη θέση του στην ποταμιά ..
κάθε κοχύλι το βυθό του..
Μια συγχορδία η ζωή..
Μες στις υπόγειες όχθες της
οι ανθρώποι ξελογιάζονται
απ΄ των σειρήνων το τραγούδι
νιώθουν για λίγο αθάνατοι
και ολοένα λούζονται μες στα βαθειά νερά της
ήχοι που παρεμβάλλονται..γεννούν παραφωνίες..

Στο Καλοκαίρι που σ' αντάμωσε..
στις ερινύες του μαϊστρου τις λευκές μην αφεθείς..
του ήλιου τις ανυφάντρες να προφτάσεις..
μην τα χαλάς τα παραμύθια σου
φωτίζουνε τα σκοτεινά μυαλά
γι αυτό τα έστειλε ο Θεός
για να κοιμούνται τα παιδιά
να ξεκουράζονται οι ώμοι των μεγάλων..

Στου ρεμβασμού τη σιωπή..
διώξε τη μίζερη τη λογική..
φτιάξε το καραβάκι σου..
βάλτου πανιά γαλάζια..να μη ζηλεύουν τα νερά..
γράψε και στην καρίνα του με γράμματα μικρά..
τ΄όνομα της ψυχής σου.

'' του ήλιου οι ανυφάντρες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ κείνη του Αυγούστου η βραδιά ⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

Κείνη του Αυγούστου η βραδιά
απόμεινε στη μνήμη χαραγμένη

ήταν θαρρώ εκεί που με εσίμωσες..

στο βράχι μου τ' απόμερο ενύχτωνα
μάγισσα στ' ακρογιάλι..
κάτω από το γιοφύρι τ' αψηλό

γλυκύ μου της καρδιάς μου παραγάδι
αυγή εσύ στη δύση εγώ
γλυκά απαντηθήκαν εις το φέγγος οι ματιές

μάρτυρας το φεγγάρι..
περνάγαν τα καράβια στ' ανοιχτά
εγλίστραε και η ζωή μου..
τα λόγια ήσαν περιττά
εφτερουγίσαν οι καρδιές..
ανάμεσα στο πρόσκαιρο και
στο αιώνιο κρεμασμένη το συμπαντικό
με εγχάραχτα σημάδια στο κορμί
στον κήπο σου επερπάτησα 
γιάτρεψα την ψυχή μου..
έθαψα στη γωνιά τους σκελετούς
εις τη φενάκη της νεότης σου αφέθηκα
αυτή η σταγόνα της ζωής
χρυσή βροχή στην προκυμαία μου
εξέπλυνε.. 
το γκρίζο της ξεπλένει απ΄την ψυχή μου..

 
⫷ κείνη του Αυγούστου η βραδιά ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''συρτάρια παλαιά''

Συχνά..στην κοίμηση του δειλινού..
στο τέλεμα της μέρας
 ένα σάλεμα αέρινο αναζήταε η ψυχή..
παρά που η μέρα εκύλαε σκληρά
κι ούτε που εγνώριζε την έκβαση της αύριον ημέρας..
ανάμεσα απ' τη μοσχοβολιά της δεντρολιβανιάς ..
και της γαρδένιας του αρώματος της γλάστρας  ..
στην έμπαση της μνήμης της
στης νοσταλγίας και στης θύμησης 
τα μονοπάτια οδηγούσε.. 

Συρτάρια παλαιά..

στον τριανταφυλλένιο μου κομο

γλυκά επωάζουνε κρυμμένα μυστικά

ημεροφύλακες πιστοί αλλαργινών ημεροδρομίων περπατημένων..

λησμονημένα αποζητούνε ολίγον φως

του ήλιου της ψυχής να φωτιστούνε..

 
Μνήμες πολύτιμες..σε ημερολόγια παλιά

σκόρπιες σαν έρχεστε νοσταλγικά

σοφά φθαρμένα μου τετράδια ..
πόσο σας αγαπώ τα βράδια τα μοναχικά..
όταν σας παίρνω και κοιμάμαι αγκαλιά..

σαν λυπημένα με κοιτάτε..
Αιμορραγεί η ψυχή..

στάζει μελάνι η πένα μου αργά
απ' το γιορτάσι της ζωής..

ταινίας ακυκλοφόρητης..δακρύζοντας
σημάδι να σταλάξει..

 
παρήγορον το παραπεμπτικό

της ''αύριον''..

στο μελανό της νύχτας μου βελούδο..

''συρτάρια παλαιά'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

'' βαρκαρόλα τ' Αυγούστου''

art : Fernando Botero

Ο Αύγουστος π' εσίμωνε..ήγειρε τις αισθήσεις..
κι όταν η ψυχή εστένευε και εβούλιαζε στα βάθη το πρόσταγμα μιας άγκυρας επρόσμενε εντός
εσήκωνε ο αγέρας τα πανιά 
τη βαρκαρόλα που ελαχτάριζε μες στο καρνάγιο της δεν άφηνε να σέπεται..την μερεμέτιζε συχνά..τη φρόντιζε..πολύ την αγαπούσε..
την έλυνε απ' τους κάβους της γοργά
στα πέλαα να τη βγάνει..
εφόρτωνε τις λιγοστές αποσκευές 
ποτές της δε λησμόναγε  να παίρνει συντροφιά του Αυγούστου το φεγγάρι.

τραγούδια να  της στέλνει απ΄ τα ψηλά
τα μάγια να  της λύνει.. 

μέσα στις έναστρες νυχτιές 
στον πηγαιμό στης ουτοπίας το νησί  
καινούρια ρεύματα θαρρείς 
να καθαρίζουν τα παράλια νερά... 
τ' ονείρεμα να δένει στα κουπιά 
εκεί ν αφήνεται απαρχής.. 
ηθελημένα να την παρασέρνουνε 
οι σειρήνες της ψυχής 
πως ν' αρνηθεί το Καλοκαίρι 
με τα μαδριγάλια του..
της τελικής προσχώρησης των θέλω της.. 
πως ν' αρνηθεί την κλίνη της 
της βαρκαρόλας του Αυγούστου.. 
και ευτυχώς που η θάλασσα εντός κι εκτός τη θάλπει.. 

 

 

Επιμύθιον σωτήριον για την πικρία της ζωής  
τα ακατόρθωτα ..αταξίδευτα ονείρατα..
να ταξιδέψουνε στα πέλαγα
μαζί τους να σωθεί..

''βαρκαρόλα τ' Αυγούστου'' - σμιλεύτηκε ετούτο  το Δοκίμιον το Λυρικόν 

από την Σοφία Θεοδοσιάδη - στο τέλεμα  του Ιούλη.

.....................................................................................................................................................................

''ψυχές στις αιώρες''

Christian Schloe art

Οι θλιβερές ψυχές

ακροβατούνε γύρω μας

λες κι έχασαν τα χνάρια τους
στου χρόνου τις αιώρες..

σέρνουνε θρήνους που αφήκαν εις τη Γης
της ατιμίας που εγεύτηκαν τον πόνο
γυμνές σαν τους Πρωτόπλαστους
που εψάχναν τον Παράδεισο
θρηνώντας για την εντολή
του  μήλου της Εδέμ..

 

Σαστίζω και σ' αναζητώ

στις λεγεώνες των ψυχών

γνωρίζω τα σημάδια τα δικά σου.

ζωή και θάνατος μου στήνουνε χορό

τον ίσκιο σου στο άυλο γυρεύω

χάνω τα λόγια στις σκιες

γίνεται η αγάπη αφορμή

σπαράγματα οι λέξεις μου οι ύστερες..

δεν σου 'πρεπε να τριγυρνάς αναμεσίς

στις θλιβερές ψυχές των..των γερόντων..

μα εσύ επέταξες σαν διαβατάρικο πουλί

και έφυγες στ' απρόσμενα κι εχάθης.

μεσούρανα..όπου αναπαύονται τα Πνεύματα

στην έναστρη αρμονία της Βερενίκης..

Επιθυμία μου κρυφή

αχ! πόσο θα 'θελα να εφυλάκισες τα βλέμματα

εκείνα που για αγάπη σου μιλούσαν

για να τα κουβαλείς μαζί σου στο απλανές

το σύμπαν να γεμίζεις προσδοκίες.

Ψυχές μου μόνες θλιβερές

σωπάστε πια σαν καλαμιές

στον κάμπο της ψυχής μας να γυρνάτε

κοινή η μοίρα των θνητών

μη μου το λησμονάτε..

αιώνες περπατούνε στις ακτές

έρχεται η παλίρροια μεσοπέλαγα

τα ίχνη τους τα σβήνει..
αμυδρή η ελπίδα μου στη γης
ίσως μια μέρα στο διηνεκές
πάλι οι ψυχές να γίνουν ταίρι.

''ψυχές στις αιώρες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

║▌στης μνήμης το βυθό║▌

Κι εγώ που έλεγα πως πλάστηκα
γοργόνα στ' ανοιχτά να κολυμπάω
πέρασα μέρες στην ακτή ιχνηλατώντας..
τώρα στης μνήμης το βυθό σε κατοικώ
λούζομαι στα σκοτάδια τις νυχτιές
τη μέρα στον αφρό σου ξαποσταίνω..
κι αν σου έτυχε ποτές να βυθιστείς κοράλλια
ν' ανασύρεις στο λαιμό σου
γοητευμένος την ανάσα να κρατείς
τι όμορφα στ' αλήθεια που είναι εδώ να πεις
στων κοραλλιών τις κρύπτες
ν' αγαλλιάζει η ματιά σαν τα κοιτάς
στους ήχους τους να υγραίνεται η ψυχή
και στις στεριές σου να στεγνώνει.
Μη μ' αρνηθείς κι απόψε την κατάδυση
το σκότος του βυθού μου δε φοβούμαι
γοργόνες μου χορεύουν ρυθμικά
σ' εσένανε με φέρνουνε σιμά
λικνίζουνε το νου μου...
συχνά απολησμονιέμαι στα βαθειά
δεν με τραβά κοντά της η πεζότης
το αλισβερίσι της ζωής μου φαίνεται φτηνό
αγοράζω όσο- όσο τις στιγμές
εκειές που στο βυθό μου με μεθούνε..
μα πάλι επιστρέφω τα πρωινά
σαν μου χτυπά το τζάμι η αγάπη λατρεμένων..
σβήνω τις φλόγες στο γαλάζιο μου βυθό
όσες τις νύχτες τις μοναχικές
έρχονται και με καίνε..

 

# στης μνήμης το βυθό # - σε ποίηση Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,