''εις το σεκόντο της ψυχής ''

φωτο : από το διαδίκτυο

Εις το σεκόντο της ψυχής

σωπαίνοντας σου τραγουδώ

ντύνω τις νότες με ευωδίες γιασεμιών

εύθραυστη η μνήμη  σεργιανά

σε βελουδένιες αίθουσες με μουσικές..

το βλέμα σου στα σιωπηλά

εις τη ραγισματιά της η σιωπή αναζητά..

πυκνώνει το σκοτάδι..ψάχνει για φως

για να το ταξιδέψει σε λιβάδια μουσικά..

εκεί π' ανθούνε οι νότες γιασεμιά..

σε μελωδίες που ταξίδευαν..χωρίς περγαμηνές

με οδηγό μονάχα την καρδιά..εκείνες..

που σε τόπους ..πέρα στο επέκεινα

όχι του κόσμου τούτου μας πηγαίναν..

Τι όμορφο ακόμα να σε αγαπώ..

τι τρυφερό στην αδειανή καρέκλα να σε συναντώ

στον ώμο σου γλυκά να ξαποσταίνω

ερεβοδίφες εδηλώναμε αυτόκλητοι

νύχτες ασέληνες εφώτιζε η αγάπη μας

τι μαγικό! 

ν' αντέχω μέσα σε τραγούδια ακόμα να σε συναντώ..

άραγε θα φιλιώσω με το τέλος σου ποτές?

τι μάγεμα!

ρυάκια των δακρύων μου ακόμα να σ' ανθίζουν!

 

''εις το σεκόντο της ψυχής '' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

«Ένας ευαίσθητος Οκτώβρης»

φωτο : από το διαδίκτυο

Ένας ευαίσθητος Οκτώβρης..

εστάθη εντός σου σύννεφο ψιχαλιστό ..

κιτρινισμένα ξεδιπλώνει γράμματα..

διώχνει τη φυλλοξήρα του Φθινόπωρου

σταλάζει ξεχασμένες ευωδίες..

Δε θα σ' αφήσω να γεράσεις σου υπόσχεται

ούτε να χάσεις τ' άρωμα της νιότης σου

θα 'ρχομαι να σε συναντώ όταν Φθινοπωριάζεις.

Η ευωδία της μεθυστική..ρόδου εκατόφυλλου

της νοσταλγίας σου τα πέταλα

ματώνουν απ' τ' αγκάθια της οι άκρες απ' τα δάχτυλα

σε επιστρέφουν στη συμπαντική σου τη γωνιά

ροδόσταμο..αλείβουν με ροδέλαιο τις πληγές

απ' της γιαγιάς την εκατόφυλλη

γίνονται αρδευτές ψυχής

αγίασμα σταλάζουν..

τα διψασμένα πάθη σου δροσίζουνε

το ξηραμένο πέταλο αναμεσίς στα γράμματα

διώχνει το δάσος σου το σκοτεινό

ρόδα γεμίζει την ποδιά

κι αν πέφτουνε τα ρόδα απ' την ποδιά σου τη λευκή

σταλάγματα στραγγίζουν στην ψυχή σου..

 

«Ένας ευαίσθητος Οκτώβρης» 

Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

'' του ακροβάτη οι πλάνες''

φωτο : από το διαδίκτυο

 

Πως να ξεφύγω από τις πλάνες μου

τα βράδια απροσκάλεστες κοιμούνται στο πλευρό μου

με θάλπουνε τις νύχτες μου..τις χαραυγές με θρέφουν..

αντίδοτο ισχυρό στη θεία δίκη που μας τυραννεί

την αλήθεια της ωμή σαν μας σερβίρει..

Δε θέλω να με παγιδεύουν οι ορίζοντες 

οι ευθείες τους γραμμές να με κλειούνε..

τις τεθλασμένες μου ελάτρεψα

αμετανόητα στου χρόνου τις ρωγμές 

να ατενίζω τον ορίζοντα ασύνορα.. 

να κυνηγάω πλατώματα στα ονείρατα

με πεφταστέρια τ' ουρανού 

βροχή να γίνουμαι..τη γης για να φωτίζω..  

δεν ξέρω πως και το γιατί 

θαλασσινά γυρεύω όνειρα και στεριανά  τα χτίζω..

παρηγορία μου ακριβή..ξοπίσω μου ακολουθούν

έρχονται να δοκιμαστούν και νέοι ακροβάτες.. 

κι όταν κρεμιέμαι ανάποδα απ' τα σχοινιά 

όταν φυλλοροεί η καρδιά

κι όταν στενεύει η ψυχή και φυλακίζεται ο νους..

βουβή η ψυχή..βουβός κι ο νους επί χάρτου σχεδιάζουν..

είν' του ακροβάτη η μοίρα ρηξικέλευθη

και ας φορές πλάνην οικτράν πλανάται..

 

''του ακροβάτη οι πλάνες'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ροπές αλήθειας''

φωτο : από το διαδίκτυο

Ανηφορίζοντας..

ορέων σκιάσεις σ' άγιους στοχασμούς καλούν

να συλλογάσαι ..μη χαρίζεσαι..να μη λυγοψυχάσαι

καθώς..σε μουχλιασμένες παλιοκαιρινές συνήθειες

οι ματαιοδιψείς..οι ολίγοι..οι διακονεύοντες 

βραβεία κρατικά εκλιπαρώντες..

σαρακοφαγωμένοι θε να σέπονται 

σ' ανήλιαγα σοκάκια λοιδορώντες..

ο απλός λαός..ο σπουδαγμένος της ζωής..

της αληθινής φιλοσοφίας ο ταγός

θα γεύεται τους σπόρους της..

τα αποτυπώματα με τ' ακροδάχτυλα θα ακουμπά

τα δροσερά θα λούζεται σταλάγματα της φύσης.

Ροπές αλήθειας εκτοξεύει το μελάνι σου..

παρωχημένοι άνθρωποι..

εκπρόσωποι βραβειολαγνείας εποχής..

εις το Ναδίρ το ''αίεν αριστεύειν''

δεν κοινωνούνε πια την εμορφάδα της..

της φωτεινότητας πολέμιοι εν αγνοία

δεν τραγουδούν για την αγάπη τους

που λούζεται στη λίμνη του Γουαδαλκιβιρ

το κλάμα δεν ακούνε του μωρού παιδιού..

το παραθύρι δεν αφήνουν ανοιχτό

να τους ανθίζουν γιασεμιά στους στέρφους κόρφους..

τυφλοί γυρνούνε εις το δάσος..εις το σκότος..εις τα νέφη

δε συναντούνε μαργαρίτες..

της ειμαρμένης των στενή η ατραπός..

 

''ροπές αλήθειας'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''η πρώτη αχτίδα της αυγής''

Η πρώτη αχτίδα της αυγής..αφήνει πίσω τις ουλές..σκορπάει απλόχερα νιογέννητο το φως..στου κόσμου τις αιώρες..στο χάραμα μιας Κυριακής..ανείπωτη η λαχτάρα..κατηφορίζοντας..στις εκδρομούλες της ψυχής..στα σμαραγδένια της νερά..η θάλασσα είν' το γιατρικό..επιμηκύνεται ο χρόνος μας..στο πρώτο συναπάντημα..πληθαίνουν οι ανάσες μας..ξυπνούν την εφηβεία..

Τι θα μπορούσε τάχατες κανείς ν' ανακαλύψει μες στα βράχια τα αιχμηρά..στης θάλασσας τα βράχια τα ηφαιστειογενή που κείτονται υγρά μες στις απότομες ακτές της..στα μαγικά τα νεραϊδένια της νερά..εκεί μες στις κρυφές σπηλιές που κατοικούνε οι γοργόνες?

 

Μέσα λοιπόν εις τις θαλασσινές σπηλιές..κρύβονται διψασμένες οι αγάπες μας..μας τραγουδούνε απ' τα βάθη τους..πίνουν με έκσταση θαλασσινό νερό..καίγονται στην αλμύρα..κοχύλια γίνονται σκληρά.. απολιθώματα του χρόνου ακριβά..τρυπούν τα ακροδάχτυλα.. βουλιάζουν τους μικρούς ταξιδευτές..στη μνήμης τους τη βάρκα..

Είν' της ψυχής μου τ' ανεμίσματα φορές..με φέρνουνε στου Ιονίου 

τα νερά..φυσούνε και δροσολογούν τα βράχια μου..σκόρπιες οι σκέψεις μου γεννούνε συναισθήματα..αγκυροβόλια γίνονται οι στιγμές..στα πρωινά της Κυριακής..

για να αντέχω τους Χειμώνες..

Δοκίμιον Λυρικόν - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''Ήτανε τότε ένα τούμπι ''

art : Chakvetadze Nino

...Ἤτανε τότε ένα τούμπι μαγικό..πίσω απ' τα μικρά μας σπίτια στο χωριό..τόσο σιμά..έξω από τα παραθύρια μας..

φρεσκοκομμένο εμύριζε το σπίτι μας τριφύλλι ..κι ο ήλιος στοργικός έμπαινε στην κουζίνα της μητέρας..

Η μάνα έφτιαχνε καφέ ..ανάμεσα στην αχνιστή τη μυρουδιά..τα γυαλισμένα μπρίκια εκρέμαε στου τοίχου τα καρφιά..όλα σε τάξη τα λουλούδια σε μπουκέτα μες στις γυάλες..Ήταν και κείνος ο μικρός αγελαδάρης του χωριού, που εσαλάγαγε τα ζώα στα λιβάδια για βοσκή..παίζοντας τη φλογέρα..Αυτό ήταν το σύνθημα..το ξέραμε..αφήναμε το γάλα μας και τρέχαμε στο τούμπι..Μια καστροπολιτεία αραδιασμένα τα λιθάρια τα λευκά..και ο τσοπάνης πρόθυμος φλογέρα να μας μάθει..

 

Μα η μάνα μας εβιάζονταν..ξωμάχος ήταν..μάνα και νοικοκυρά..και πως να τα προκάνει. Έκανε πως δεν άκουγε το σφύριγμα..τους ήχους της φλογέρας..μα στα κρυφά πρωί- πρωί..έβγαινε μες στον κήπο με τα κατσαρά της τα μαλλιά..να κόψει από την εκατόφυλλη τριαντάφυλλα ..να κόψει το φεγγάρι..κι ύστερα εγύρναε στα γήινα..''πιέστε λοιπόν το γάλα σας'' εφώναζε..μα ήταν ο δίσκος μοναχός..δίπλα απ' τα πετσετάκια της τα κεντητά..κι εκείνη με το βλέμμα της χαμένο..Αναπολούσε τα μικράτα της..αμάραντους που αφήκε διψασμένους..

 

''Δοκίμιον Λυρικόν'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

''ψάχνοντας χαμομήλια''

φωτο : από το διαδίκτυο

Την ευφωνία της φύσης ασπάσθηκα νωρίς

το χαϊδεψαν το χαμομήλι το αμόλυντο

τα δυο γυμνά μου πόδια..

κρυστάλλινες σταγόνες της νεροποντής

εδρόσισαν το σώμα της ψυχής μου..

και από τότες και μετά

έταξα εις την ίριδα..εις το δικό μου ουράνιο τόξο

τον ουρανό στον άνεμο να τον γεμίζω με πουλιά

μες σε χιλιάδες λούλουδα να ψάχνω για να βρω..

εκείνο το μικρούλι σου το πέταλο..

αναμεσίς στα αγριόχορτα που αγέρας το σκορπά..

να επιστρέφω να κοιτώ χαμαί..σ' ερειπωμένα κάστρα

σε ξεχασμένες λαγκαδιές..ψάχνοντας χαμομήλια..

κι έπειτα εις την κάμαρά μου να γυρνώ

ολίγον κίτρινο ολίγον και μπλαβί

τις χίμαιρες να ζωγραφίζω..να μη σταματώ

της ταπεινότης τ' άνθια για στεφάνι να φορώ

δε φύονται σε βούρκους..λασπονέρια..σε χωματερές

δεν κατοικούν στις ξεραμένες γούρνες των ψυχών

πως ομορφαίνουν τις γωνιές της γης

τα καταφρονεμένα χαμομήλια!

 

''ψάχνοντας χαμομήλια'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,