«Ένας ευαίσθητος Οκτώβρης»

φωτο : από το διαδίκτυο

Ένας ευαίσθητος Οκτώβρης..

εστάθη εντός σου σύννεφο ψιχαλιστό ..

κιτρινισμένα ξεδιπλώνει γράμματα..

διώχνει τη φυλλοξήρα του Φθινόπωρου

σταλάζει ξεχασμένες ευωδίες..

Δε θα σ' αφήσω να γεράσεις σου υπόσχεται

ούτε να χάσεις τ' άρωμα της νιότης σου

θα 'ρχομαι να σε συναντώ όταν Φθινοπωριάζεις.

Η ευωδία της μεθυστική..ρόδου εκατόφυλλου

της νοσταλγίας σου τα πέταλα

ματώνουν απ' τ' αγκάθια της οι άκρες απ' τα δάχτυλα

σε επιστρέφουν στη συμπαντική σου τη γωνιά

ροδόσταμο..αλείβουν με ροδέλαιο τις πληγές

απ' της γιαγιάς την εκατόφυλλη

γίνονται αρδευτές ψυχής

αγίασμα σταλάζουν..

τα διψασμένα πάθη σου δροσίζουνε

το ξηραμένο πέταλο αναμεσίς στα γράμματα

διώχνει το δάσος σου το σκοτεινό

ρόδα γεμίζει την ποδιά

κι αν πέφτουνε τα ρόδα απ' την ποδιά σου τη λευκή

σταλάγματα στραγγίζουν στην ψυχή σου..

 

«Ένας ευαίσθητος Οκτώβρης» 

Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,