''Αναστάσιμον Άνθισμα''

Ξέχνα το Γολγοθά και τους σταυρούς που σου κρεμάσανε

λησμόνα τα τα λόγια τους..της προδοσίας τις ιαχές

εκειές που σε κεράσανε οι δήμιοι της Γης..

κράτα μονάχα τους ψιθύρους απ' τα άνθια που εμυρίστηκες

αν θες το Αναστάσιμον το φως στα μέσα σου ν' ανθίσει.

σαν τότες που ήσουνα παιδί και τ' όνειρο εκράταε

σε μιας βραδιάς φλογίτσας που τρεμόσβηνε κερί

στης εκκλησιάς και στου παπά το λαμπρυνθώμεν..

Δος μου το γενναιόδωρον το Αναστάσιμον φιλί

κι εγώ μες στην καρδιά μου μυστικά

ξανά..εν ονόματι της αγάπης μοναχά

άνθισμα Αναστάσιμον παιδίσκης θα ανθίσω..

 

''Αναστάσιμον Άνθισμα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''μυρωμένοι κρίνοι..

Στο κλειδωμένο το συρτάρι μου

φύλαξα λίγα σκόρπια πέταλα

από τους μυρωμένους κρίνους που εμοίρασε ο παπάς

σαν τέλειωσε ο Επιτάφιος

να μου θυμίζουνε τα χέρια που τις μάζεψαν

 μια Άνοιξη ήταν μακρινή θαρρώ..θυμάσαι?

έξω απ' το μοναστήρι των Ταξιαρχών

πρόσφορο ελάχιστο μου εψιθύρισες

για τη Θυσία του Μεγάλου Οραματιστή

να μου θυμίζουν την βαθείαν σου ενσυναίσθηση

να μου θυμίζουνε εσένα..

ξεράθηκαν στα χρόνια..εμαράθηκαν

όχι η μοσχοβολιά τους....

κρατούν τη μυρωδιά σου της ψυχής

το άρωμα κρατούνε απ' τα μύρα του Χριστού

θυμίζουν πως μυρίζει η αγάπη..

 

''μυρωμένοι κρίνοι'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''κλαίω για τη θυσία Σου''

…κι ήρθες Εσύ..λύχνο  της Γης..

γίνομαι βλάσφημη φορές

θεριά οι ανθρώποι δε μπορέσανε

το φως σου να σηκώσουν..

στις κακοτράχαλες χαράδρες της ψυχής

επεραμέρισες δειλά την κρήνη της οδύνης

εσκάλισες μια κρήνη νια

για να μπορώ να ξεδιψάω τους καημούς

μια συντροφιά παντοτινή στις προσευχές

σαν πεφταστέρι αλλοτινό..που μια στιγμή φωτίζει

τ' απέλπιδα τα βράδια τα μοναχικά..

που οι ψυχές της Οικουμένης γονατίζουν.

Μ.Εβδομάδα στων Παθών

κλαίω για τη θυσία Σου

επιθυμώ το Γολγοθά μαζί σου ν' ανεβώ..

εις τις μετέωρες περπατησιές

αργεί του Αναστάσιμου φωτός σου η αναλαμπή

μα στο αντιφέγγισμα μες στον καθρέφτη της ψυχής

το κάλλος σου πως θάμπει!

Θέλω να 'ρθεις..να κατεβείς..

κι άμα τη νιώσω εκειά την απαλή μαρμαρυγή

στο μέτωπο στα μάγουλα στα χείλη

είναι που εκατέβηκες για μια στιγμή στη Γης

με την Αγάπη έλουσες την Ανθρωπότης όλη..

είσαι ο Χριστός μην το ξεχνάς..

βαρειά η αποστολή σου!!!

 

''κλαίω για τη θυσία Σου'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''γενέθλιος των αναστοχασμών'' - 26/4/2021

Ως όριζεν η ειμαρμένη μου

βήμα το βήμα απόχτησα

ένα αξιοπρεπές βιογραφικό

διαβατήρια ζωής..σπουδών περγαμηνές.. 

εις τα ημεροδρόμια της ζωής

σφραγίζοντας εργατοώρες ακριβές

στις αίθουσες αναμεσίς 

σε διψασμένα αθώα μάτια παιδικά

ελίσσονταν οι σκέψεις μου

εν εγρηγόρσει βλέμματα αναζήτησης..

σε μία συμφωνία σιωπηλή

της γνώσης με κινούσαν.

Έτσι περάσανε τα χρόνια μου

με το 'να δείλι να διαδέχεται το άλλο.

Οδεύοντας στη δύση μου

εκείνο πιότερο που μ' εκράταε

ανάπνεα ζωντανή..

ήσαν εκείνες οι τρελλές οι πεταλούδες των ματιών

π' ερούφηξαν τη γύρι των ανθέων..

ήτανε εκειές οι μακρινές σκιές 

φάροι προσώπων λατρεμένων

που αναβόσβηναν απάνω  μου..

αντανακλάσεις ροδόχροες..

φωτίζανε το παρελθόν..το μέλλον..το παρόν μου.

''γενέθλιος των αναστοχασμών '' Σοφίας Θεοδοσιάδη

26/4/2021 Οδεύοντας..............

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

'''μικρός πλανόδιος πωλητής''

Μες στις υπαίθριες αγορές 

κουράστηκες να τριγυρνάς

και την πραμάτεια σου να διαλαλείς..

ο κόσμος πια ονείρατα ακριβά δεν αγοράζει..

Εις τις περιπλανήσεις σου..

στων μονολόγων τις σιωπές

στοχαστικούς διαλόγους αποθήκευες

τον πάγκο σου έστηνες ολημερίς..

αμετανόητα..αρραγώς  ευελπιστούσα..

υγρά τα πεζοδρόμια της Γης

νοτίζαν την ψυχή σου..

τα βράδια επέστρεφες αυτοεξόριστη

στην καμαρούλα τη μικρή

άφηνες την πραμάτεια σου σε μια γωνιά

αύριο πάλι έλεγες..αύριο

ίσως αλλάξουνε οι άνθρωποι 

ίσως νοιαστούνε ν' αγοράσουν.

Ο Κύριος ήταν πάντα ο ποιμένας σου

γι αυτό και πάνω στο σταυρό

εμεσίτεψε εις το Θεό

εζήτησε συχώρεση..αναφώνησε

''ου γαρ οίδασι οι ανθρώποι τι ποιούσι''

θα μεσιτέψει πάλι στο Θεό

θα 'ρθουνε αλλιώτικοι καιροί

μην απελπίζεσαι ..θα δεις..

συχώρα τους που δεν κατανοούν..

να λυτρωθείς..

δεν ξέρω αν υπάρχει αυτός ο τόπος που ζητάς

δεν ξέρω εκεί αν αγαπούν 

έναν απλό..μικρό πλανόδιο ονείρων..αξιών

αγάπης μικροπωλητή...

που κολυμπώντας στα βαθειά

διασχίζει τα ποτάμια του εφήμερου

μ' ένα φανό θυέλλης παραμάσχαλα..

ένα μονάχα ξέρω να σου πω

ακόμα στα όνειρά σου ταξιδεύεις και κωπηλατείς

το βλέπω θα 'ρθουνε μαζί σου κι όλα τα ξυπόλητα παιδιά

θα ξεχυθούν στο δάσος να μαζέψουνε στη χούφτα τους

και θα λουστούν στο φως απ' τις πολλές πυγολαμπίδες..

 

''μικρός πλανόδιος πωλητής'' - Σοφία Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''ως άλλος Ποσειδών''

 

 

''Εμμονική'' της μέρας του φωτός..

ήλιους εφύτευε στους κήπους της..

το γκρίζο είχε σαρώσει τον καιρό..

γι αυτό κι αυτή μονάχη της

μ' έναν κονδυλοφόρο και χαρτί

ξενύχταγε στα βράδια της

εφύτευε στιχάκια.

Οι τρικυμίες του μυαλού 

στην όρωσιν του άδικου..

γεννάγαν άγρια κύματα

και τότε ως άλλος Ποσειδών

εχτύπαγε τη θάλασσα

για να την ημερέψει

να κατεβαίνουν τα παιδιά εις τους γιαλούς

να κολυμπούν γαλήνια

μη και τις φουρκιστούνε.

Μα η θάλασσα ήταν απέραντα τρανή

κι η τρίαινα η δικιά μικρή και ραγισμένη.

πως να παλέψει κύματα θεριά

και θάλασσες του κόσμου αφρισμένες..

'' ως άλλος Ποσειδών'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''στο 'χα πει''

 

 

Στο 'χα πει να μου μιλάς να σου λέω

δίχως στόμφο βαρυσήμαντα λόγια

για αλήθειες γυμνές να μιλάμε οι δυο μας

να μου δίνεις της ψυχής σου το φως

το λυχνάρι της δικής μου ψυχής να ανάβω

ήταν πρίμος καιρός..

το καράβι μας πρύμα ετραβούσε

είναι βλέπεις το ρίγος στους ώμους της νιότης

αεράκι αιθέριο..ναυάγια δε γράφει......

μα εσύ την ομερτά μας παρέβης την πέταξες χάμω

δε μου είπες λέξη για το τρανό το φευγιό σου..

καρφωμένα τα υγρά μου τα μάτια στην πόρτα

κατρακυλούν τα καρφιά που την καρδιά εκαρφώσαν

μοναχά τους ψιθύρους κρατούν απ' τα άνθια

που εστολίσαν τον επιτάφιον τον δικό σου τον θρήνον

υποσχέσεων  σιωπές απ' τα ουράνια θάλλουν

συναντήσεις των ζώντων..τεθνεώτων νεκρών..

 

''στο'χα πει'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη 

( στο Γιώργη μου 23/4/2021)

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,