''οι θάλασσες οι μαργαριταρένιες σου''

Τις θάλασσες τις μαργαριταρένιες αρμενίζοντας

μη θλίβεσαι μικρούλα μου άμποτες σαν τις συναντάς αγριεμένες....

μην λησμονάς..να το θυμάσαι  καθώς κολυμπάς εις τη ζωή

η πλάσις όλη ένα όστρακο στη Γης

κι εσύ κρυμμένη εις τα βάθη..ακριβό μαργαριτάρι..

Μαργαριτάρια βουλιαγμένα στα ναυάγια τους κι οι άνθρωποι

οι φίλοι οι λατρεμένοι σου..κι οι ακριβοί σου αγαπημένοι.. 

Όντας θα πέφτει το φεγγάρι ασημένιο τάσι στο γιαλό

μην κλαίει η καρδιά σου..να γελά..ανάκατος χορός 

θα εισβάλλουνε οι θάλασσες εις το λαιμό σου ορμητικά

θα σου φορούν..τα σπάνια τα μοναδικά..σειρές πολλές ..

είναι αυτά τα συλλεγμένα που σου γυάλισαν

απ' τα ναυάγια των βυθών των φίλων τις ψυχές..

των αγαπημένων δώρα απ' τα παζάρια ακριβά

είναι αυτά..τα αληθινά μαργαριτάρια..

Στις ξεχασμένες τις ακτές να κολυμπάς..μη φοβηθείς

η ''αλιεία των αληθινών των μαργαριταριών''

είν' χρονοβόρα..είν' κοπιαστική..

είτε αυτά στολίζουν τους λαιμούς των γυναικών...

είτε στολίζουν τις ψυχές αγαπημένων..

που έσκυψαν..δώρα ανεκτίμητα

από τις ξεχασμένες τις ακτές να τα συλλέξουν.

 

Καίει ο λίβας το κορμί..του νου καίει την ακτή

πότε στου νόστου το καλύβι κατοικεί η προσμονή

κι άλλοτε πάλι στο λιμάνι της φυγής..

αρμενιστής..συλλέκτης γένου μαργαριταριών

ίσως και δίχως αποδέχτες στην ακτή..

μα να το θυμηθείς..να μην το λησμονείς

τα άσπιλα μαργαριτάρια σου θα φορεθούν

μη φοβηθείς..δε θα σε πνίξει η θάλασσα

όλο θα σκάει στην ακτή ολίγα..όστρακα μαργαριτοφόρα.

''οι θάλασσες οι μαργαριταρένιες σου''  - ( ο λυρισμός στην ποίηση)

Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''νύχτες με χερουβίμ''- Δοκίμιον Λυρικόν

Τις νύχτες σκέφτομαι πιο καθαρά..η ησυχία συντροφεύει τις μοναχικές μου διαδρομές

της σύγχυσης το θάμπος της ημέρας διαλύεται..μες στην ψυχή και στο μυαλό μου..

Ιδέες..εικόνες δυνατές..συναισθήματα που εσυντρόφεψαν τη νιότη μου..

παίρνουνε σάρκα και οστά..σκιάζουν τις ασήκωτες τις λύπες μου

και τότε ξέρω πως αν περπατήσω με τα πόδια δε θα φτάσω μακριά..

γι αυτό ακολουθώ το πέταγμα των χερουβίμ τις μαγικές ουράνιες νότες τους ακολουθώ 

που με καλούν με έναν τρόπο στιγμιαία..άυλα μου κολλούν φτερά με ανεβάζουν αψηλά..

εκεί όπου η γαλήνη συναντά την αρμονία του Πλάστη..

 

Εναγωνίως προσευχόμενη..στο άγραφο βιβλίο μου στις παλαιές σελίδες 

ξεφυλλίζω την ψυχή αντλώ τις λέξεις..στίχους ταπεινούς

ζω τη μικρή ψευδαίσθηση πως ανυψώνομαι...

σκοτώνω το θηρίο που εντός μου κατοικεί..ελευθερώνομαι..

ψάλλω στιγμιαία των αγγέλων την ωδή..

Είναι απέραντη η θάλασσα της προσευχής..

λούεται του ανθρώπου η ψυχή..γαληνεύει το αγρίμι.

 

Την ώρα τούτη της οδύνης της διαπίστωσης..

της επικράτειας του κακού..πάντα με πίστη ελικρινή

η προσευχή απ' τα βάθη της..ζητάει δίκαιη ανταμοιβή..

Δεν είναι πράξη μοναχά ταπείνωσης..παράκλησις..

συλλογισμών...είναι μια πράξη υπέρτατη.. να υψωθεί ..

να φτάσει στο στερέωμα..στον ουρανό να φτάσει...

εκεί όπου βασιλεύει η γαλήνη η απόλυτη της φύσης η αρμονία..

 

Kι όλο με πάνε πιο ψηλά των αγγέλων τα χερουβικά

κι όλο η τρεμάμενη φλογίτσα των κεριών..τους πάναγνους 

φωτίζει κρίνους της ψυχής μου..

το βράδυ φτιάχνω μοναχή τον κήπο της Εδέμ μου μες στην προσευχή..

μα το πρωί..ξυπόλητη ερωμένη μου η λύτρωση..μονάχη..αργοπορούσα..

 

''νύχτες με χερουβίμ''- Δοκίμιον Λυρικόν 

 Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''σηματωρός''

Δέσμια μένω..φεύγω κι έρχομαι

στο γιομισμένο αγάπη σου καβούκι κοχυλιού

όμοιο κοχύλι το κορμί σου ακριβό

δεν καταφέρνω απ' την κρυψώνα τη ζεστή

χρόνους να δραπετεύσω.........

 τις νύχτες ντύνομαι  σηματωρός

στέλνω εις το φεγγάρι αγάπης πινελλιές

καταδικασμένη στο ταξίδι της αγάπης σου

εκείνης ''της για πάντα''.

παραμιλώ τα βράδια ..επώδυνος ο τοκετός

πριν να μερώσει η μέρα την αυγή

 παρηγορίας αγοράζω βάλσαμα

φάρους φυτεύω ελπίδας

μονολογώ..ακούω τον ήχο της σιωπής

τον πόνο που μου δώρισε

κείνο το λείψανο που φύτεψες 

στον κήπο της καρδιάς

να τον ενιώσω ως το μεδούλι μοναχή

έτσι ξανά στα πόδια να σταθώ........

να λάμνω στης ζωής τη θάλασσα

ορθή να επιστρέφω...

 στα μέρη που ένιωσα αγάπης  θαλπωρή

να μη συρματοπλέκομαι απ' το φευγιό

θα ανταμώσουμε θα δεις....

το ελάλησαν εις το κλαρί

ο κούκος και το αηδόνι.

 

''σηματωρός'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''τρυφερές φωνές''

Άλλαξε ρότα..άλλαξε ματιά

το βλέμμα καθοδήγα

σκύψε και δες τον κόσμο στο βυθό

ρίξε του λύχνου σου το λιγοστό το φως

εις το κελάρι του

να φωτιστεί το σκότος της ψυχής

άκου τις φωνές εκείνες τις ιδανικές

τις τρυφερές

ως θα 'θελες μεταξωτές

να υπάρχουν και να είναι..

φύγε μακριά των..των οχλοβοών

μείνε μονάχη μες στις μουσικές των

εκείνων των φωνών που σε γαλούχησαν

στα υψιπετή..εις τα τρανά ιδανικά των αξιών

του έρωτα..της πατρίδας ..των παιδιών σου..

των γονιών σου..της αγάπης..

Για..

αν δε μιλάς για τα τρανά και τα μεγάλα και τα ιδανικά

πως θα αντέχεις τις βαρειές τις μέρες που παραμονεύουνε

στα καθημερινά σου της πεζότης...

 η επική αγάπη σου για τα τρανά..τα άφθαστα

ύδωρ αρτεσιανής πηγής στη γη σου ποτισμένα..

''τρυφερές φωνές'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''έρως στο κύμα''

Κοχύλι ανοιγμένο το κορμί

καρτερικά γερμένο εις την έρημη ακτή

μέσα από έναν παφλασμό 

αλμύρα..θάλασσα διψά..καινούρια πάθη

τρελλό το μαϊστράλι τον εντός της άνεμο ξυπνά

την διψασμένην σάρκα να ποτίσει..

εκειό εις το θαλάμι της ψυχής 

κρυφό μαργαριτάρι να λουστεί..

έτσι εσίμωσες εσύ..το αναπάντεχον

σαν κύμα με τον ζέφυρο ευρέθης στ' ακρογιάλι

απάνωθέ της έσταξες τη θάλασσα

''μαρμαίρει'' ο έρως σου αδίσταχτα 

ντυμένος την γυμνήν στολήν

αγγίζει φευγαλέα τ' ασπρα της μαλλιά

το στιγμιαίον είναι πάντα που γεννά

αιχμαλωσίας ρίγος εις του δέρματος την φλούδα.

 

''έρως στο κύμα'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''το γράδο''

Στα αυτοσχέδια μπάρκα σου..

όταν η τρικυμία του νου

τους λαβυρίνθους σου ανελέητα σφυροκοπά..

όταν βυθίσεις..προσροφήσεις

απειλούνε να σε καταπιούν 

το γράδο που αγόρασες στις λαϊκές τις αγορές 

γραδαίνοντας..

ανασυγκρότησιν του χρόνου σου γυρεύει..

τα γράδα λέν' είναι βαθμοί της κλίμακας cartier

μετρούνε την πυκνότητα του αλκοόλ

μα εγώ σου κρένω φωναχτά

ενίοτε μετρούνε  την πυκνότητα της ίδιας της ζωής..

τη ζώσα ύλη του κυττάρου σου υπερχειλίζουσα

με το παλιό σου γράδο να την εμετράς..

στην υπερχείλιση να λούζεται όλο το κορμί..

πριν ομιλήσεις και κοντοσταθείς 

στις συμφορές..εις τα δεινά του κόσμου τούτου

για να μπορέσεις να τον σώσεις..να σωθείς

το μπόι σου στον καθρέφτη να κοιτάς

να επιλέγεις την αθώαν..δημιουργικήν σου σιωπήν

στα πρωινά της πάλλουσας σιωπής

ν' ακούς την μελωδίαν της ανθρώπινης φωνής

το θρόισμα απ' τα έγκατα των απέλπιδων κραυγών..

Κάθε απερίσκεπτη δραστηριότητα εν θερμώ

λογίζεται από τους Θεούς ανοησία..

το γράδο πάντα να το κουβαλείς

μονάδα μέτρησης πυκνότητας του νου

την καρμικήν πορείαν σου ν' ακολουθεί 

φορτωμένο αγνές προθέσεις της Νεμέσεως..

άλλοι το λένε ζύγι της ζωής

μα εγώ το λέγω αρμονία.

 

''το γράδο'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''στο μίσχο μιας στιγμής''

 

 

Κι αν θες να δεις τον κόσμο μ' άλλα μάτια

και τον Παράδεισο να ονειρευτείς

στη μυρουδιά του γιασεμιού στους φράχτες να σταθείς..

κράτησε την αιωνιότητα μες στην παλάμη σου

στο μίσχο μιας στιγμής και μοναχά..

κλώθε και κένταε με  ένα νήμα της μετάξινο

τα απλά..τα καθημερινά..στη μυρουδιά ενός πρωινού καφέ..

εκεί στην άκρια του καφενέ..

στις φυλλωσιές του κήπου από κάτω να σταθείς..

κι ανάμεσα απ' το θρόϊσμα των φύλλων

και  των φίλων τις ζεστές ματιές να ξαναγεννηθείς..

το μίσχο μιας στιγμής να δρέψεις στην πρωινή σιωπή..

στο ανοιχτό πουκαμισάκι σου καρφίτσα

 σμαραγδένια να την κουβαλείς..

στις απλωσιές..στους κήπους να επιστρέφεις όσο μπορείς.. 

 

''στο μίσχο μιας στιγμής'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη 

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,