''σηματωρός''

Δέσμια μένω..φεύγω κι έρχομαι

στο γιομισμένο αγάπη σου καβούκι κοχυλιού

όμοιο κοχύλι το κορμί σου ακριβό

δεν καταφέρνω απ' την κρυψώνα τη ζεστή

χρόνους να δραπετεύσω.........

 τις νύχτες ντύνομαι  σηματωρός

στέλνω εις το φεγγάρι αγάπης πινελλιές

καταδικασμένη στο ταξίδι της αγάπης σου

εκείνης ''της για πάντα''.

παραμιλώ τα βράδια ..επώδυνος ο τοκετός

πριν να μερώσει η μέρα την αυγή

 παρηγορίας αγοράζω βάλσαμα

φάρους φυτεύω ελπίδας

μονολογώ..ακούω τον ήχο της σιωπής

τον πόνο που μου δώρισε

κείνο το λείψανο που φύτεψες 

στον κήπο της καρδιάς

να τον ενιώσω ως το μεδούλι μοναχή

έτσι ξανά στα πόδια να σταθώ........

να λάμνω στης ζωής τη θάλασσα

ορθή να επιστρέφω...

 στα μέρη που ένιωσα αγάπης  θαλπωρή

να μη συρματοπλέκομαι απ' το φευγιό

θα ανταμώσουμε θα δεις....

το ελάλησαν εις το κλαρί

ο κούκος και το αηδόνι.

 

''σηματωρός'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,