⫷ κι όταν σιωπήσουν⫸

Κι όταν σιωπήσουν μες στα δειλινά
πριν γίνουν λησμονιά 

τους απόηχους να ακούς...να σε καλούν..να κοινωνάς
να ανεβαίνει η ψυχή αψηλά εις τα καμπαναριά
γιατί το μέγα ύψος πιάνει πάντα ουρανό
το λίγο δεν αγγίζει το ταβάνι .
Στης  χάρης Της να στέκεσαι στο σκέπαστρο
κι αν την αφήσεις μέσα σου να μπει
ίσως να φτάσεις στην ουσία.
είν' ευλογία ταπεινά το βλέμμα να κοιτά
υψώνεται στο μπόι του ανθρώπου

Τούτο μονάχα να θυμάσαι μες στα σκοτεινά

στις ξέρες άλλοτε..πότε σε φοβερά γκρεμνά

λευκά ξωκλήσσια με τρανά καμπαναριά

σου δώσαν τα ταξίδια του ονειρέματος

οι ήχοι των για αλλού σε ταξιδέψαν

σε χώρες που οι ανθρώποι μοιάζανε μ' εσέ

σε μιας απέλπιδας βαθείας προσευχής το κάλεσμα

ξυπόλητοι μπροστά στον εξουσιαστή

με ίδρωτα στον κάματο τον καθημερινό

να μην το λησμονήσεις για θε να λησμονηθείς

για ένα καπίκι..για τον άρτον πολεμούσαν.

Μην κλαις αδέλφι μου μην θλίβεσαι

εσύ το χρέος σου το πλήρωσες

έδωκες τα καπίκια που σου αρπάξαν απ' τα χέρια σου

μα επήρες πίσω την ψυχή σου..

⫷ κι όταν σιωπήσουν⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷η ώρα της συσσωρευμένης ανοησίας ⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

Κι έρχεται κάποτε η σειρά της υπερχείλησης του φράγματος υπομονής

κι έρχεται η ώρα της συσσωρευμένης ανοησίας των άνοων δηλούντων ποιητών.

Ένας ατροφικός πολιτισμός τους κυβερνά

η νοηματοδότηση της ύπαρξής τους εις το φαίνεσθαι μονάχα σταματά.

Είναι η εποχή των συγκεχυμένων νοημάτων και σκοπών..

εγκλώβισμένοι σε έναν χείμαρρο παθών

βιώνουν αντιθέσεις και συγκρούονται αφελώς

με το αξιακό τους σύστημα ..θυσία εις το φαίνεσθαι

βορρά εις το ιλαρόν.

Είναι εκείνες οι στιγμές που οι λέξεις άνευρες.. στεγνές..

ωσάν γυναίκες βιασμένες..ακολουθούν πεπατημένα μονοπάτια βιαστών

είναι στιγμές στραμπουληγμένες για την ποίηση

λες και φασόν σε κοπτοράπτη μηχανής βιοτεχνίας ποίησης

καθώς αιμοδιψείς για μάταιην προβολήν

λεηλατούν ως βάρβαροι..άντρα βαρέως οπλισμένα.

λησμονημένα κάστρα..ως φελλοί εις το κύμα πλέοντες ως μαϊντανοί σε κάθε έδεσμα..

Τραγικά παράταιρη..κλαίουσα η ποίηση..αδημονεί να διώξει τους βαρβάρους.

Ασέβεια ..

ΊΣΩς και νάναι ασέβεια..

θράσος το ακαταλόγιστον ετούτο το κοφτήριον το άνοον ποιήσεως

έναντι των 154 ποιημάτων μοναχά του μέγα..του τρανού μας του Καβάφη..

που τον ανέβασαν στο Πάνθεον..ουχι με την ποσότης...

Ποτές κανείς δεν τους εδίδαξε το απλόν και το σοφόν

''όλοι δεν κάνουνε για όλα..μέσα σε τούτην την μικρήν μας την ζωήν''.

Ιεροσυλία .........

η γέννα η ασυλλόγιστη η καθημερινή άνευ εμπνεύσεως ποιημάτων..

Δακρυρροούσα η ποίηση αιμορραγεί..να σκαρφαλώσει στης ψυχής το γιασεμί

μικρά να φτάσει να κλαδέψει άνθια μυρωδάτα.

για να στολίσει τους καθρέφτες των ψυχών..χωρίς τα είδωλα των παραμορφωτών..

πριν βυθισθούμε στην συνάφειαν της συσσωρευμένης ανοησίας..

Τι τάχα θα απομείνει από τη συνειρμική του ονείρου των λέξεων..

όταν εμείς περάσουμε στο επέκεινα διαβούμε?

⫷η ώρα της συσσωρευμένης ανοησίας ⫸

Δοκίμιον Λυρικόν- Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷τα φωτεινά του Αυγούστου απογεύματα ⫸

foto: Yannis Theodosiadis

 Τα φωτεινά του Αυγούστου απογεύματα

με τα πανιά της Παναγιάς εις το κατάρτι σου

ζητούσες κατευόδιο στης ψυχής τα ποθητά

τον όρκο σου εκράταες.. εκράταες την ευχή της

πριν σε βουλιάξει ο καιρός..

σε καταπιεί η φουσκοθαλασσιά

εις την αντίπερα την όχθη να βρεθείς..

να το λουστείς το Θάμα.

 

Με καραβόπανα σχισμένα απ' τους καιρούς

άφηνες τον πουνέντε να σε οδηγεί

το ονείρεμα εσκόρπαες στον αιθέρα..

έβγαινες απ' της ύπαρξης την ύλη σου

οι σκοτεινές σου εποχές σε οδηγούσανε στο φως

λούζοσουν φως και όλα ήσαν φως..

ισχνές μορφές κλονούμενες ακολούθαες

εις τα μετόχια..τα ξωκλήσσια τα λευκά

το άλγος της ψυχής να συναντήσεις.

σε μάγευε  το ιδεώδες μεγαλείο της ψυχής

ο σιωπηρός Της θρήνος..

 

Στο μυστικόν Της φως το άχραντον

τις θλίψεις σου ακούμπαες..αποζήταες καταφυγήν..

 την σκέπην Της..διακαώς στα εντός την ανεζήτεις

του χρόνου η κλεψύδρα να γυρίσει αλλιώς 

να σου φανερωθεί ξανά της Παναγιάς το Θάμα....

να χάνεται η μορφή Της στις καλαμποκιές

να περπατεί επάνω απ' τ' αφρισμένο πέλαο

σαν τότες που στα αθώα σου τα μάτια..

 

⫷ τα φωτεινά του Αυγούστου απογεύματα  ⫸ 

 Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷λευκά ιστιοφόρα⫸

Θα πούνε τα 'χατες πως παρανόησα

το υπέρμετρον με ενηγκαλίσθη ασφυχτικά

η αισιοδοξία πλημμυρίζουσα με οδηγεί

να γράφω λέξεις και στιχάκια καρδιακά

σαν φλέγεται ο πλανήτης μου..το σύμπαν

Έτσι καθώς περνούν από

εμπροστά μου

ιστιοφόρα με λευκά πανιά

σχίζοντας..

αρμενίζοντας στους απέραντους αιθέρες

χάνονται σβηούνται στον ορίζοντα

όσα λογάριασα στιχάκια θερινά

στίχοι εμείναν ατελείωτοι

η χαρμολύπη συνοθύλευμα πικρό..

πόσο ομοιάζουν τις ημέρες τις μοναχικές

μικραίνει ο ορίζοντας..

καθώς τα χρόνια μας κυλούν

ωσάν της θάλασσας τους παφλασμούς

μια θλίψη σαν κυμάτισμα νεότητας μας ακουμπά

ποτίζει τα όνειρα φυτρώνουν άνθια γιασεμιά

αναρριχώνται πα στις λυπημένες μας ψυχές

είναι οι ευωδιές μεθυστικές

προδίδουν τις προθέσεις μας

η αλμύρα ψήνει το κορμί

το μη με λησμόνει των γηρατειών καρποφορεί

ο βυθισμός πράξις σοφή

ωραίο να καταβυθίζεσαι

να βρέχεσαι απ' την αρχή

μες στις δικές σου ιστορίες

είν' μαγικό το πως σοφίας πλώρη στέρεα ναυπηγεί

ο άκαμπτος ο νους.. μες σ'ένα μαϊστράλι.

⫷λευκά ιστιοφόρα⫸ -Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

⫷ κάτω από το μάτι του Θεού ⫸

Δε θέλω πια  μάτια αδειανά να με κοιτούν  τα λόγια τα παχιά τα δίχως νόημα τ' αυτιά μου να αγγίζουν. Θέλω μονάχη παραδίπλα απ'  τις σιωπές μου να κουρνιάζω. Θέλω να ανεβαίνω όλο πιο  αψηλά.. κοντά σιμά να κατοικώ στον ουρανό κάτω  από το  μάτι  του Θεού να 'χω ένα αντίσκηνο να με κοιτά σαν ήλιος τα πρωινά..να με ξομολογά.. 'Ολα τα μυστικά σε Αυτόν να τα ομολογώ κι όλες τις τρυφερές π' εγίνηκαν φωλιές πουλιών στιγμές οι πίκρες που εφώλιασαν κι εκρύφθηκαν χνούδι π' αφήσαν πούπουλο στης μνήμης το μετάξι να κεντάω.. Πίκρες που δεν τις ομολόγησα ποτές έσκαψα μέσα στα βαθιά τις  έθαψα στα έγκατα για να τρυπώνω τις νυχτιές.. ζεστά να  τις τυλίγουνε τα βλέφαρα του Πλάστη μου συγχώρεσης μεταλαβιές.. Τώρα εδώ στην κορυφή  θε να σταθώ στο μάτι του Θεου να  ευλογηθώ να κοινωνήσω του σωσμού Του το έλεος. Εκεί που κατοικεί το φως να τους φωτίσω τους κρυμμένους πάπυρους να τους διαβάσω απ' την αρχή Συμφιλιώνομαι αργά αργά το μάταιον δεν με αγγίζει πλέον..δεν με κυβερνά η λύτρωσις εξάρχουσα με θρέφει... εγγύτερα με φέρνει εις το μάτι του Θεού αναζητώ του ελέους τη θωριά Του. Τα υλικά μου μάτια αδυνατούν να Τον θωρούν Τα μάτια της ψυχής στιγμές- φορές Τον βλέπουν λάτρης δηλώνω τω αγνώστω μου Θεώ Μύστης..προσκυνητής στη δυναμή Του πηγαίνω με το ρεύμα του δικού Του ποταμού είν άσκοπο αντίθετα να κολυμπάς σε θάλασσες δε βγαίνεις. ⫷ κάτω από το μάτι του Θεού ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

''στράλια της μνήμης''

Απόγευμα του θέρους στο κατάστρωμα θερμόν..

το πλοίο παλαιό..σκαρί αλμύρας γεμισμένο

'ερχεται ένα μαϊστράλι στου Ιονίου τη θάλασσα

κάποτε οι γοργόνες εσιμώναν επικίνδυνα..

ετραγουδάγαν πως αγαπηθήκαμε παράφορα..

τώρα το σκίτσο σου

ξέθωρο ο αγέρας αναδεύει ..

ουχί και το γεννόν συναίσθημα π' ανθεί

ανθίζει εμορφότερα από άλλοτες..νοσταλγικά

πιάνουνε βάρδια και τα στράλια μονομιάς

στεριώνουν της καρδιάς μου τον ατρόμητο ιστό..

Μορφή μου φευγαλέα σε φορώ

φαντάζει μακρινό και το καράβι μας

όλα πλέον είναι μακρινά

το σκίτσο σου θαμπό.

''στράλια της μνήμης'' - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ Μάγια μου ρίχνουνε οι θάλασσες⫸

Έρχονται πάντα απ' τη μεριά της θάλασσας 

σημεία των καιρών λογιούνται οι ''Χάρυβδες''

κι όσο απειλούνε να μας καταπιούν

μάγια μου ρίχνουνε οι θάλασσες οι εντός

μες στην αιθάλη των καιρών

φορούν το πρόσωπο αερικών

και με καλούνε στα νερά τους.. 

ταξίδια μακρινά μου τάζουνε

σε ξεχασμένες με οδηγούν Ιθάκες..

μακρόθυμη που είναι η καρδιά

έρχεται η Όστρια και της γεννά

του Έρωτα για τη ζωή ολόδροσα λιβάδια....

Κι όσο πλανιέστε χάνεστε εις την οχλαγοή 

αναχωρήσεις σχεδιάζει ο δικός μου νους..

Φεύγω και πάλι για ταξίδια θερινά..

στην επιφάνειά σας αρνούμαι για να κολυμπώ

κρατώ ανεβασμένη την ελκυστικήν

υποσχόμενην διάθεσίν μου εμπιστευτικά...

τους φόβους μου κατρακυλάω στο βυθό

σαν γλιτωμό απ' την πεζότης..

ωσάν σωσμό απ' την ρηχότης την καθημερνή

ο χρυσαφένιος ο καιρός  μου ανελέητα

δε με ρωτάει τι κουβαλώ εις την ψυχή

τις τρυφερές μου αποδράσεις υδατογραφεί...

αναμοσχεύουν την ψυχή

για το κυνήγι το ουτοπικό

 σταγόνων ευτυχίας.. 

 

⫷ Μάγια μου ρίχνουνε οι θάλασσες ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,