⫷ ταξίδι εις το αθέατον ⫸

Μία καινούρια γη θα ξεπροβάλλει απ' το χάος το αλλόκοτον

κι ένα φεγγάρι πελιδνόν θα κατεβαίνει απ' το στερέωμα

θα στέλνει φως ωχρόν να λαμπυρίζουν τρεμοσβήνουσες

ζωές που κρέμονταν μεταξωτές κλωστές..

της Λένας..της Ανθούλας...της Ευτέρπης..του Στρατή.

Σμιλεύει ο χρόνος τις γωνίες αιχμηρών καιρών

στους σμιλεμένους κύκλους θα 'σαι απών

αναμεσίς εις το αθέατον θα κατοικείς

αλεύρι τα οστά σου για καρβέλι..για ζεστό ψωμί

στη Γης που κουβαλεί στα σπλάχνα της

..ναυάγια..θρύλους..θεωρίες.

Από τα βάθη ο άνεμος θα φέρνει τις φωνές

κι εγώ δε θα 'χω θέση επάνω στην καινούρια γης

θα κατοικήσω δίπλα σου..άπελπις κοιμωμένη

καθ' ότι γαρ...........

κοινή η μοίρα των ανθρώπων εις την ζώνη την αδιάβατη

εκεί που καίγονται στην άβυσσο οι ψυχές

ταξίδι εις το αθέατον..δεν πρόκανα ούτε έναν ασπασμό  

στον τόπο σου της λήθης θα διαβαίνω..

 ⫷ ταξίδι εις το αθέατον ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

( Φιλοσοφώντας τον αέναο κύκλο της ζωής)

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷λευκός της φύσεως μανδύας ⫸

Είχε μια απρόσμενη σιωπή

την πολιτεία εσκέπαζε

βαθύ εξαγνισμό ευελπιστώντας

ανυποψίαστο επάγωνε

εσκέπαζε στα σπλάχνα του τη Γης

και τις βουλές εσκέπαζε

και τις τρανές ιδέες του κόσμου..

μα το πρωί ..απόφαση επαίρνανε σκληρή οι τρανοί 

ο κόσμος όφειλε ξανά να περπατήσει..

τις χιονισμένες δύσκολες τις ατραπούς.

ξυπόλητος ξανά να διασχίσει

Ουρλιάζαν ..αλυχτάγανε τη νύχτα τα σκυλιά

κι αυτός γυμνός στην κάμαρη

τη θαλπωρή αναζήταε

για να ζεστάνει την ψυχή του

μες στα λασπόνερα εις το σεργιάνι της ζωής

άραγες πόσο χιόνι έφαγε ετούτο το κορμί του

όσο ο καιρός επέρναε κι εκρύβονταν

χαμένοι έρωτες ..φιλίες..πόθοι..προδοσιές

εταλανίζαν την ψυχή του... 

αναρωτιόνταν σιωπηλά

πού 'ναι τα χιόνια τα αλλοτινά

που τα όνειρά του έβαφαν λευκά

που 'ναι ο λευκός της φύσεως μανδύας των

που τις αγνές εζέσταινε  προθέσεις της αθωότης?

Χιόνι σεντόνι άχραντο εσκέπασε το πνεύμα του

αποχαιρέτησε τους κύκλους τους παλιούς

καθώς ψυχορραγούσε στο καντήλι του το φως

θυμόσοφες οι σκέψεις ζωγραφίζονταν στο νου

και έβαφαν νια..ροδόχροη την ελπίδα.

 

⫷ λευκός της φύσεως μανδύας⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ στις θέσεις τους τις αδειανές⫸

Με δείκτες ρόδινους που γρήγορα

ανέλπιστα σχεδόν γυρνούν

ένας φακός αρπάζει τη στιγμή

και την κρατεί με ευαισθησίαν απίστευτην

αποτύπωμα στου χρόνου τη ροή.

Στων ημερολογίων το γείσο μου σε συναντώ

η μόνη ασφαλής κρυψώνα μου

μία ευγενής ασάφεια σαν μου κρατάς το χέρι

μένω εκεί...

κάπου εδιάβασα μικρή

πως η πλέον ασφαλής κρυψώνα μας είναι η ασάφεια

στων χρόνων τις αιώρες

πριχού να πέσει ο κεραυνός στη στέγη της ζωής μας.

Ανέκαθεν με έθρεφαν εικόνες ..παραμύθια

στις θέσεις τους τις αδειανές  ψυχές αποζητούσα

το 'ξερα πως ένα άψυχο χαρτί

θα μ' έκανε ξανά απ' την αρχή να σ' αγαπούσα

κι επέμενα σαν γυρολόγα που στις γειτονιές

πουλάει και ζητιανεύει την αγάπη.

σε μια εικόνα αρκέστηκα παλιά

κι εγέννησα στον όρθρο μου το λαγαρό

τις μύριες τις σκέψεις. 

 

⫷ στις θέσεις τους τις αδειανές⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ εύθρυπτον ήμαρ⫸

Nino Chakvetadze

Γλυκό και αλμυρό οι γεύσεις της ζωής

ζάχαρη άχνη οι γλυκές στιγμές

αλάτι για το γιατρικό

ψήνει..επουλώνει τις πληγές σου πεζοπόρε.

Θαμνότοποι και όρη και βουνά

κάμποι και ρεματιές και ποταμοί..

στο μπουκαλάκι το μικρό

στο απάνω απάνω ράφι φυλαγμένα..

Μέσα από το ταξίδι σου αυτό το αλλαργινό

Αναστάσιμης μεταλαβιάς

 γεύεται η ψυχή σου..

Ζήσε το πάθος στη στιγμή..

πριχού ανεμοσκορπισθεί

ακούεται απ' το παραμύθι η φωνή

 της νόνας της σοφής σου..

τη φλόγα αναμμένη να κρατείς

ζεστά να συνδαυλίζεις....

Εις τα λημέρια με τα λόγια της 

τις γκρίζες σου τις σκοτεινές νυχτιές

γενού ουράνιος αναζητητής

τα φωτεινότερα να συναντάς αστέρια.

και να σκαρώνεις στίχους λυρικούς

στις συνιστώσες να γυρνάς

 στις αύρες της  ψυχής σου.

Εύθρυπτον ήμαρ οι επιστροφές..

το ψυχοράγισμα νοσταλγικόν

στα πάτρια εδάφη σκορπισμένο..

ανοίγουν οι αισθήσεις σου

τα καρυκεύματα λογής

πληρούν τον ουρανίσκο σου

αρωματίζουν την ψυχή σου.

⫷ εύθρυπτον ήμαρ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷στου χρόνου τ' αεράκι⫸

Αν διάλεγα να χτίσω σχέση με τις λέξεις μου

την πένα μου θα ονόμαζα

πένα της εν δυνάμει δυνατότητας

πένα της προσδοκίας

να 'χει μελάνι απόσταγμα ζωής..εμπειριών

ευδόκιμης..εφάμιλλης εκειάς της φαντασίας

που λογυρνά εις τα σοκάκια φεγγαριού

εκεί που οι λέξεις άυλα κατοικούν

βρίσκουν τη χώρα των ρομαντικών

εκεί που σμίγουν οι αγάπες του παλιού καιρού

γράφουν των χρόνων τα ρομάντζα.

κι ύστερα να αποσυρθώ

μια δεύτερη ζωή εις το λυκόφως για να ζήσω

παρέα με τις αναμνήσεις μου

κάθε φωτογραφία στον κομό

μια τρυφερή ιστορία ζωντανή

κι οι μυρωδιές εκείνες των μωρών

που δεν εμεγαλώσανε στης μάνας τα εντός

κι εμείνανε για πάντοτε παιδιά

και οι γονιοί μου που με αγάπησαν

το χάδι τους γλυκά να νοσταλγήσω.

Περνούν οι χρόνοι βιαστικά κι εσύ

στου χρόνου τ' αεράκι εστάθης αντικρύ

αμετανόητα εφόρεσες ξανά εκείνο το παιδί

ηθέλησες στοργή..αγάπη τρυφερότη

πριν κατοικήσεις εις τους ουρανούς

να συναντήσεις λατρεμένους.

⫷ στου χρόνου τ' αεράκι ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷να ήταν τάχα σ' όνειρο?⫸

Στις στράτες της απανεμιάς

σκόρπισα την ψυχή μου

κι αν ερημιά τις εσκοτείνιασε 

σβήσαν οι φανοστάτες

ανέγνοιαστη πλανιόμουνα

μέσα στα δασοτόπια

εσκόρπαα τα λόγια στα σοκάκια της απανεμιάς

το αγεράκι να τα φέρνει για να σ' έβρουν

ν αγγίξουν τη ζεστή σου τη ματιά

που εσκέπασε το χώμα..

δεν γράφονται ψυχούλα μου

στιχάκια καρδιακά

σαν δεν σταλάξει αίμα στην καρδιά

σαν δεν γεμίσει πόνους το κορμί

σαν δεν δακρύσουνε τα μάτια..

Γλυκά το παραμύθι εξετυλίγονταν

εις τα στερνά το συναπάντημα πικρό

εσύ στης Γης π' αγάπαγες τα χώματα

κι εγώ βλαστός μονάχος.

Εχάθηκα μες στους θαμνότοπους

ρόδινα ρείκια στα ποτάμια εσυλλέγαμε

οι ψυχές μας εχορεύανε απάνω από θάλασσες

ετραγουδάγαμε σεκόντο όπως παλιά

με τύλιξε ο Μορφέας στα σεντόνια του

να ήταν τάχα σ' όνειρο

οι φιλντισένιες μας στιγμές

για της ψυχής παιχνίδισμα

που σ' έφερνε στην κλίνη μου ξανά?

⫷ να ήταν τάχα σ' όνειρο? ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ στάθηκα αγνάντια στους καιρούς ⫸

Στάθηκα αγνάντια στους καιρούς

χρόνους τους ονομάζανε

εις την ψυχή μου αγνάντια εστάθηκα

σμίλεψα παραμύθια

χωρίς ψεγάδια..ατόφια γλυκερά

τι κι αν επαραμόνευαν οι δράκοι εις τους δρόμους..

κι από νωρίς μέτοικος χρίστηκα του φεγγαριού

έψαξα μουσικές που δεν ακούστηκαν στη Γης..

τις βρήκα εις τα βάθη τα εντός μου

κι εχόρεψα μονάχη μου

με μέθυσαν ζεϊμπέκικα

εσπάγαν τα ψεγάδια μου στα βήματα

με κράταγαν ορθή.

Μη σπας ψυχή μου

οι χρόνοι μας ακολουθούν

σαν ο αγέρας που γεννάς

στα πρύμα τους πηγαίνουν..

ίσως και να σκορπίσουν στον ορίζοντα μακριά

το αιώνιο παράπονο του κόσμου.

⫷ στάθηκα αγνάντια στους καιρούς ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,