την πένα μου θα ονόμαζα
πένα της εν δυνάμει δυνατότητας
πένα της προσδοκίας
να 'χει μελάνι απόσταγμα ζωής..εμπειριών
ευδόκιμης..εφάμιλλης εκειάς της φαντασίας
που λογυρνά εις τα σοκάκια φεγγαριού
εκεί που οι λέξεις άυλα κατοικούν
βρίσκουν τη χώρα των ρομαντικών
εκεί που σμίγουν οι αγάπες του παλιού καιρού
γράφουν των χρόνων τα ρομάντζα.
κι ύστερα να αποσυρθώ
μια δεύτερη ζωή εις το λυκόφως για να ζήσω
παρέα με τις αναμνήσεις μου
κάθε φωτογραφία στον κομό
μια τρυφερή ιστορία ζωντανή
κι οι μυρωδιές εκείνες των μωρών
που δεν εμεγαλώσανε στης μάνας τα εντός
κι εμείνανε για πάντοτε παιδιά
και οι γονιοί μου που με αγάπησαν
το χάδι τους γλυκά να νοσταλγήσω.
Περνούν οι χρόνοι βιαστικά κι εσύ
στου χρόνου τ' αεράκι εστάθης αντικρύ
αμετανόητα εφόρεσες ξανά εκείνο το παιδί
ηθέλησες στοργή..αγάπη τρυφερότη
πριν κατοικήσεις εις τους ουρανούς
να συναντήσεις λατρεμένους.
⫷ στου χρόνου τ' αεράκι ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη
,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου