⫷να ήταν τάχα σ' όνειρο?⫸

Στις στράτες της απανεμιάς

σκόρπισα την ψυχή μου

κι αν ερημιά τις εσκοτείνιασε 

σβήσαν οι φανοστάτες

ανέγνοιαστη πλανιόμουνα

μέσα στα δασοτόπια

εσκόρπαα τα λόγια στα σοκάκια της απανεμιάς

το αγεράκι να τα φέρνει για να σ' έβρουν

ν αγγίξουν τη ζεστή σου τη ματιά

που εσκέπασε το χώμα..

δεν γράφονται ψυχούλα μου

στιχάκια καρδιακά

σαν δεν σταλάξει αίμα στην καρδιά

σαν δεν γεμίσει πόνους το κορμί

σαν δεν δακρύσουνε τα μάτια..

Γλυκά το παραμύθι εξετυλίγονταν

εις τα στερνά το συναπάντημα πικρό

εσύ στης Γης π' αγάπαγες τα χώματα

κι εγώ βλαστός μονάχος.

Εχάθηκα μες στους θαμνότοπους

ρόδινα ρείκια στα ποτάμια εσυλλέγαμε

οι ψυχές μας εχορεύανε απάνω από θάλασσες

ετραγουδάγαμε σεκόντο όπως παλιά

με τύλιξε ο Μορφέας στα σεντόνια του

να ήταν τάχα σ' όνειρο

οι φιλντισένιες μας στιγμές

για της ψυχής παιχνίδισμα

που σ' έφερνε στην κλίνη μου ξανά?

⫷ να ήταν τάχα σ' όνειρο? ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,