⫷ στις θέσεις τους τις αδειανές⫸

Με δείκτες ρόδινους που γρήγορα

ανέλπιστα σχεδόν γυρνούν

ένας φακός αρπάζει τη στιγμή

και την κρατεί με ευαισθησίαν απίστευτην

αποτύπωμα στου χρόνου τη ροή.

Στων ημερολογίων το γείσο μου σε συναντώ

η μόνη ασφαλής κρυψώνα μου

μία ευγενής ασάφεια σαν μου κρατάς το χέρι

μένω εκεί...

κάπου εδιάβασα μικρή

πως η πλέον ασφαλής κρυψώνα μας είναι η ασάφεια

στων χρόνων τις αιώρες

πριχού να πέσει ο κεραυνός στη στέγη της ζωής μας.

Ανέκαθεν με έθρεφαν εικόνες ..παραμύθια

στις θέσεις τους τις αδειανές  ψυχές αποζητούσα

το 'ξερα πως ένα άψυχο χαρτί

θα μ' έκανε ξανά απ' την αρχή να σ' αγαπούσα

κι επέμενα σαν γυρολόγα που στις γειτονιές

πουλάει και ζητιανεύει την αγάπη.

σε μια εικόνα αρκέστηκα παλιά

κι εγέννησα στον όρθρο μου το λαγαρό

τις μύριες τις σκέψεις. 

 

⫷ στις θέσεις τους τις αδειανές⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,