⫷μορφές- σκιες τα πρόσωπα - αέναα καθορίζουνε της πολιτείας τις σελίδες⫸

φωτο : από το διαδίκτυο

 

 

Καθώς αόρατα πλανώνται απάνω απ' τις πολιτείες μας.
μας κυνηγούν σκιές βουβές- μορφές ματοβαμμένες..
τυραγνισμένα πρόσωπα μας οριοθετούν..μας καθορίζουνε..
ως και τις ίδιες..καθαυτές τις πολιτείες.............
η σύναξη ετούτων των ψυχών γεννά
αγγέλους και φαντάσματα ηρώων αγαπημένων
της προδοσίας άλλοτες Εφιάλτες απεχθείς.
Κι άλλες μορφές που επεράσανε αδιάφορα
δεν εκρεμάστηκαν στο κάδρο της καρδιάς μας.

Τα Πρόσωπα..
Εκείνα που τα αυλάκωσε ο κάματος..ο ίδρωτας
εστάλαξε στις αυλακιές..σοφία των αιώνων
Πρόσωπα των αισθήσεων..τα αγάπησα παράφορα
τα πρόσωπα που εγράψανε τη δική τους Ιστορία.
Τη μάνα μου..τον κύρη μου..τον πάππο μου τη νόνα μου τη γραία..που εκουβάλησαν μίλια μακριά
τον πέτρινο σταυρό τους..
που Ανάσταση εγύρευαν..εφύτευαν στις λασπογειτονιές
ρόδα εκατόφυλλα απ' της Ανατολής..να τις μοσχοβολήσουν .
Τις νύχτες όταν ξενυχτώ κι ο ύπνος δε με παίρνει
στις ποταμιές..στις όχθες τριγυρνώ
κι έρχονται απρόσμενα καραδοκούσες οι σκιές
σηκώνουν το σορόκο της ψυχής μου.

 

Σκιές..
Που δεν εμπόρεσαν ενόσω ήσαντε στη γης
την άνθιση μιας Άνοιξης να την εσυναντήσουν.
Κάτω στις πολιτείες τις μενεξεδιές
τα πεζοδρόμια του κόσμου γέμισαν νεκρούς
νεκροί της πείνας κι άλλοι νεκροί..εκείνοι του πολέμου.
Γι αυτό σου λέγω σιωπηλά αγαπώ τα πρόσωπα βαθειά
εκείνα  που η ζωή των είχε λόφους ανισόπεδους
οι άνθρωποι που αγωνίστηκαν να ξεπεράσουνε
κι αυτήν την ίδια μπορεσή τους..κι εγίνανε οι ήρωες
της σύντομης ζωής τους..

 Τα άλλα πρόσωπα τα αδιάφορα...με τις τρωτές τους επιφάνειες
μου είναι αδιάφορα..αόρατα στα μάτια μου τολμώ να πω
δεν αγωνίστηκαν για να κρατήσουν εν επίπεδον αξιοπρέπειας
πάνω από του φόβου τους τα σκοτεινά λαγούμια..
καθώς αδυνατούν να ακουμπήσουν το δικό μου το συναίσθημα
μένει αξόδευτη η αγάπη μου γι αυτούς..και ας με συγχωρούνε.
στέρφα η ζωή..στέρφα και η ψυχή τους..αδιάφορη
σαν τα ζιζάνια σε στάχυα που φυτρώνουν μεστωμένα.
Οι λέξεις μου εις το σημείωμα αυτό είναι οι σταθμοί μου
μιας ολάκερης ζωής..στο αποστακτήριο ο μούστος της ζωής μου.

Εδώ που έλαχε να κατοικώ
στης παρακμής εις το λυκόφως των ανθρώπων
υπνοβατώ..κρατάω ζωντανούς τους ήρωές μου
φοβούμαι την οργή των ουρανών
μην τους σκεπάσει θυμωμένα το λυκόφως .

Κρατώ τα πρόσωπα που αγάπησα
ρίχνω άπλετο το φως και τα φωτίζω..
κρατώ τον κήπο της δικής μου της Εδέμ..κι ίσως μπορέσω
μέσα από τον κήπο μου αυτό..
την υποχρέωση που μέσα μου βαθειά την κουβαλώ..
ευελπιστώ να την βλαστήσω
για να φωτίσω όσο μπορώ τα γύρω μου σκοτάδια..
Μέσα από τους ήρωές μου τους μικρούς και τους τρανούς..
τα πρόσωπα που αγάπησα καθάρια...αντλώ το φως
αντλώ και την προσωπική μου ευθύνη και συνείδηση
τον κόσμο ομορφότερο να αφήσω.

⫷ μορφές- σκιες τα πρόσωπα - αέναα καθορίζουνε της πολιτείας τις σελίδες⫸  

Δοκίμιον Λυρικόν - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ ευλογημένος όστις ενεδύθη τον μανδύα του Οδυσσέα⫸

Μέσα στα πέλαγα φτωχών συνοικιών..
στις κάμαρες των χαμηλόσκεπων σπιτιών
χιλιάδες ήσαν οι ζωές που συγχρωτίζονταν
χιλιάδες οι ζωές που αγωνίζονταν
έφερνε ο άνεμος ακόμα τις φωνές
χιλιάδες ήσαν οι ψυχές στο κάλεσμα
εύθραυστοι ήρωες της σκέψης..δυνατοί
που ελαχταρούσαν το ταξίδι
κι έτσι καθώς ο άνεμος την κόμη της εχάϊδευε
έγειρε το κεφάλι της κι ανέβηκε ένα παραμιλητό
εις το απανωχείλι.

Ευλογημένος όστις εκατόρθωσε..δεν εναυάγησε
κι έκαμε το ταξίδι του ως άλλος Οδυσσέας
Ευλογημένος όστις άντεξε..
εκράτησε δεμένους στο κατάρτι του
τους πόθους τα μεράκια της ψυχής του.

Όστις τη σκούνα του εταξίδεψε
επέρασε αλώβητος τις συμπληγάδες του καθώς..
η Σκύλλα και η Χάρυβδη εις τα στενά καραδοκούσανε
κι ο ουρανός απάνω του έβρεχε μαυροπούλια.
Ευλογημένος όστις κράτησε ορθό δεν εφοβήθηκε
του Οδυσσέα το φάντασμα σαν το πρωτοαντίκρυσε
στην εκσκαφή εντός του εις τα βαθέα..
όστις ετόλμησε και το 'δεσε γερά εις το κατάρτι του
σ' αναταριασμένες θάλασσες ταξίδια για Ιθάκες να χαράζει.

Ευλογημένος κι όστις γαλουχήθηκε..αντρώθηκε
με μύθους ..μες στους θρύλους τους Ελληνικούς
κι ελούσθη στου Ομήρου τ' ακρογιάλια.
Εις το σημείο μηδέν αναμεσίς εις του φωτός κι αντίκρια
της οριογραμμής του σκότους..
διακατέχομαι από της Ρωμιοσύνης τον καημό..
όταν τα μάγια σβήνονται και ξεθωριάζουν τα αστέρια.
ένας μονόλογος το νου μου κυβερνά..

Η Ελλάς ην χώρα μαγική
παραδομένη στις σελίδες δόξης τις λαμπρές..σε διδαχές
σε θρύλους ..παραδομένη και σε τέρατα αλλόκοτα ενίοτε
στέκουν εμπρός μου με παρακινούν
πως ελαχτάρησα ετούτη η χάρη..η δύναμη να μου δοθεί
να βρω το Δούρειο ίππο μου αν θέλω να σωθώ.
Μικρός ο τόπος μου και μαγικός..Ελλάς σε αιώνιο τρικύμισμα
που καταπίνει στα πελάγη τα παιδιά της
ποίος Θεόσταλτος θα δυνηθεί..θα ανατρέψει στους καιρούς
ετούτην την πλαστογραφία της ζωής
της αιχμηρής ετούτης γης..της μοίρας την κατάρα?

⫷ ευλογημένος όστις ενεδύθη τον μανδύα του Οδυσσέα⫸ - Δοκίμιον Λυρικόν

Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷οι χαλαστές της Οικουμένης⫸

<< Άνοιξα το παράθυρο τον κόσμο ν' αγναντέψω

των δουλωμένων η χορδή ετρύπαε τ' αυτιά μου

κι αρνήθηκα να συμφιλιωθώ..

στους χαλαστές της Οικουμένης να παραδοθώ

μ' έναν βαθύ λυγμό ετόλμησα

της πένας το μελάνι μου 

στης Ιστορίας τον πάπυρο μικρή εγώ να το σταλάξω..  

ανυποψίαστοι..άξεστοι..

της Ιστορίας του πολιτισμού..των εννοιών οι βιαστές

και των σπηλαίων αμετανόητοι θιασώτες..ζηλωτές

εκαταχράστηκαν της εξουσίας των

σοδόμισαν τις έννοιες..σοδόμισαν ψυχές.

Κι όλοι εμείς λογιούμαστε της Ιστορίας συνυπεύθυνοι

που δεν σταθήκαμε εμπόδιο στο δρόμο τους

κι αφήσαμε στα μάτια μας μπροστά

το έγκλημα ετούτο να συμβεί..

Καθένας είναι μια μονάδα σ' ένα ενιαίο σύνολο

ένα γράμμα στο αλφάβητο που λέγεται ζωή.

Κι αν δεν αφήσει αποτύπωμα  χειρόγραφον

απορημένος..ξαφνιασμένος μίαν χαραυγήν..

θα ψάχνει το αίτιον και το αιτιατόν

του εγκλήματος τη ρίζα.

Η μοίρα μ' έφερε ως εδώ..μ' ενα βαρύ φορτίο

ίσως και να 'χε σχέδιο για  μένα ο Θεός 

για να φυλάσσω σιωπηλά τες Θερμοπύλες.

Αρνήθηκα να ομονοήσω να συμβιβαστώ

μα  είναι ο δύσκολος ο πόλεμος αυτός

μ' ένα απλό κονδυλοφόρο....>>

 

⫷ οι χαλαστές της Οικουμένης⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷η ειρήνη δακρυόεσσα ⫸

Στης ερημίας τις στέππες της πλανιόντανε

ξυπόλητη σ' αγκάθια περπατούσε..

κι η όστρια νωχελικά ύγραινε τα μαλλιά της

κι όσο κι αν τυραννούνταν..βασανίζονταν ο νους

ένα λιμάνι απάνεμο να βρει και να αράξει

στα ζόρια της και στα καλά

ελεύθερα την πλεύση της πορείας της

μονάχη να χαράξει..

πως εξεμάκραινε το όνειρο την κάθε τη φορά

μαραίνονταν του κήπου οι λεβάντες εδώ να

ανθρώπων έργα χέρσα γης..καιόμενη η βάτος

καθώς η ειρήνη δακρυόεσσα εν κλαυθμώ..

καθώς μισούνται ανάμεσά των οι ανθρώποι 

παρηγορίας άνεμος 

την πόρτα εχτύπαε τη μισοσφαλιστή

μουρμούρι εκόμιζε απ' τα μακρά..

 

μην κλαις κυρά.............

εκεί να πας..εκεί να πας........

στη χώρα του Γουαδαλκιβίρ

εκεί μ' ένα βελόνι αργυρό απ' τη Βενετιά

στο λάβαρο το ''ελεύθερον το εύψυχον''

μετάξινα τα κρόσσια να τα πλέξεις

να το καρφώσεις στα μαλλιά

να μην πενθείς...

ανθρώποι που ελούστηκαν την αστραπή εντός

βρίσκουν ένα λόγο..μίαν  αφορμή 

να δραπετεύουνε απ' το ημιθανές παρόν

τη λευτεριά αντίδωρο να την κρατούν

στο προδομένο τους παλτό..

στις ξεφτισμένες τσέπες......

για να 'χουν ένα νόημα..προορισμόν

 στη Γης απά οι σύντομες..

στοχαστικές περπατησιές τους.

 

⫷ η ειρήνη δακρυόεσσα⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

 

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ!

Σε όσους διψούν για την ειρήνη

σε όσους βρίσκουνε διαδρομές ταχείας εξόδου 

απ' το ανελεύθερον...........

σε όσους αντέχουνε να ανασταίνονται

από το ημιθανές παρόν.

η φίλη σας Σοφία......

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷κείνες οι μαργαρίτες⫸

— Émile Vernon

Κείνες οι  μαργαρίτες των αγρών

σ' αλάργιους μακρινούς καιρούς

στο μεσοφόρι  το μετάξινο..

εκένταγαν στο ποδογύρι σου

με βελονάκι αργυρό στα κρινοδάχτυλα..

το φως της Άνοιξης εκένταγαν

ανταύγειες γέμιζαν τα στήθια σου

στων πόθων των κρυφών σου..

κι έτσι όπως επλάγιαζες ανέμελα

στο μαλακό χορτάρι

κι οι πεταλούδες στροβιλίζονταν 

κελάηδαγαν στο ρέμα τα αηδόνια...

κείνες οι μαργαρίτες μένανε γερτές

στη μπότα του αγροίκου καταπατητή

ετήκονταν η Άνοιξη μαζί μ' αυτήν κι αυτές

βορά εις τις οβίδες του πολέμου..

μέρες βαριές..στις σκοτεινές τις κάμαρες 

ελπίδος μιας Ανοίξεως το ελλύχνιον 

τρεμόσβητο της προσμονής πενθόν.

⫷ κείνες οι μαργαρίτες⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷εις σε προστρέχω ποίηση ⫸

par Louis Janmot

Λερός αέρας ..συνειδήσεις λερωμένες

ποτάμια με αίμα..στάχυα αδειανά..καμμένη γης

κι εσύ........

μες στην κατάρρευση ετούτη θέτεις ερωτήματα

απορημένος πάλι και ξανά

τι είναι ποίηση ρωτάς..ξαναρωτάς με.

σ' αράδες ψάχνεις λιγοστές απόκριση να λάβεις. 

Και μες στου γίνεσθαι τον συρφετό

την παραζάλη αψηφώντας του θυμού

στην έρημο βαδίζοντας..βρίσκεις το καταφύγιο

μονάχος βρίσκεις έναν άλλο δρόμο θαλερό

το τιποτένιο..το ασήμαντο το ελεεινό το προσπερνάς

κοιτάζεις μέσα σου βαθειά..χτίζεις την αναγέννηση..

η κατάρρευση δεν ήτανε ποτές η γιορτινή σου φορεσιά.

τι είναι ποίηση ρωτάς?

παράξενο μικρό παιδί πετούμενο και φτερωτό

αλάνι επηρμένο.. 

εις σε προστρέχω ποίηση

όντας πλανόδιος έρωτας στην πόρτα ροβολάει

κι όντας πληγές αιμορραγούν από φριχτό μαχαίρι.

 

⫷ εις σε προστρέχω ποίηση⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,

⫷ η ροδαριά εμαράθη- σονέτο 1⫸

by Dorina Costras

Χειμώνας είν' εδώ που ζω κι η ροδαριά εμαράθη.. 

πόνος αψύς λιγώνει την ψυχή

μα ρόδο που επρόκανε μιας ανθηρής στιγμής

καρτερικά προσμένοντας το όνειρο ωθεί.

Χειμώνας κι αν εδώ που ζω

κατάρα εσφράγισε τα κύτταρα μ' ακολουθεί

το alter - ego αδημονώντας να λιποταχτεί

της νιότης τα μοτίβα τα κεντά χρυσοκλωστή. 

Τούτος ο εναγκαλισμός μου ο σφιχτός 

της άνθισης και της φθοράς

επιστροφές δρομολογεί..γλυκά με συνεπαίρνει..

 

Με λαμπυρίσματα στερνά στην κεφαλή

όντας θαμπή στιγμή την ιλαρή μου κλέβει ελπίδα

βυθίζομαι στου ονείρου τα μηνύματα..σιγώ και προσδοκώ.

 

⫷  η ροδαριά εμαράθη - σονέτο 1⫸ 

Σοφίας Θεοδοσιάδη.

,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,